Michel durafour
Michel durafour
|
|
Funkcje |
---|
Minister Stanu Minister Służby Cywilnej i Reform Administracyjnych
|
---|
13 maja 1988 r. - 15 maja 1991 ( 3 lata i 2 dni ) |
Prezydent
|
François Mitterrand
|
---|
Premier
|
Michel Rocard
|
---|
Rząd
|
Rocard I i II
|
---|
Poprzednik
|
Hervé de Charette (służba cywilna, minister delegat ) Camille Cabana (reforma administracyjna, minister delegat )
|
---|
Następca
|
Jean-Pierre Soisson
|
---|
Delegat Ministra przy Prezesie Rady Ministrów ds. Gospodarki, Finansów i Budżetu |
---|
27 sierpnia 1976 - 29 marca 1977 ( 7 miesięcy i 2 dni ) |
Prezydent
|
Valéry Giscard d'Estaing
|
---|
Premier
|
Raymond Barre
|
---|
Rząd
|
Bar I
|
---|
Poprzednik
|
Jean-Pierre Fourcade (minister)
|
---|
Następca
|
Robert Boulin
|
---|
Minister Pracy |
---|
28 maja 1974 r. - 25 sierpnia 1976 ( 2 lata, 2 miesiące i 28 dni ) |
Prezydent
|
Valéry Giscard d'Estaing
|
---|
Premier
|
Jacques Chirac
|
---|
Rząd
|
Chirac I
|
---|
Poprzednik
|
Georges gorse
|
---|
Następca
|
Christian Beullac
|
---|
francuski senator |
---|
26 września 1965 - 3 kwietnia 1967 ( 1 rok, 6 miesięcy i 8 dni ) |
Wybór
|
26 września 1965
|
---|
Okręg wyborczy
|
Loire
|
---|
Grupa polityczna
|
Centrum Republikańskie
|
---|
25 września 1983 - 12 czerwca 1988 ( 4 lata, 8 miesięcy i 18 dni ) |
Wybór
|
25 września 1983
|
---|
Okręg wyborczy
|
Loire
|
---|
Grupa polityczna
|
Demokratyczna lewica
|
---|
Poseł francuski |
---|
12 marca 1967 - 22 maja 1981 r. ( 14 lat, 2 miesiące i 10 dni ) |
Wybór
|
12 marca 1967
|
---|
Ponowny wybór
|
30 czerwca 1968 11 marca 1973 19 marca 1978
|
---|
Okręg wyborczy
|
1 st powiat Loarą
|
---|
Legislatura
|
III e , IV e , V e i VI e ( V Republika )
|
---|
Grupa polityczna
|
PDM (1967-1973) RDS (1973-1974) UDF (1978-1981)
|
---|
Poprzednik
|
Bernard Muller
|
---|
Następca
|
Paweł Chomat
|
---|
Prezydent z tej Rhône-Alpes sejmiku
|
---|
29 września 1980 - 7 września 1981 ( 11 miesięcy i 9 dni ) |
Poprzednik
|
Paul Ribeyre
|
---|
Następca
|
Karol Béraudier
|
---|
Burmistrz z Saint-Étienne
|
---|
21 grudnia 1964 r. - 19 marca 1977 ( 12 lat, 2 miesiące i 26 dni ) |
Poprzednik
|
Alexandre de Fraissinette
|
---|
Następca
|
Józefa Sanguedolce
|
---|
Biografia |
---|
Imię i nazwisko
|
Michel André Francois Durafour |
---|
Data urodzenia
|
11 kwietnia 1920 |
---|
Miejsce urodzenia
|
Saint-Etienne ( Loara )
|
---|
Data śmierci
|
27 lipca 2017 r.
|
---|
Miejsce śmierci
|
Saint-Etienne ( Loara )
|
---|
Narodowość
|
Francuski
|
---|
Partia polityczna
|
UDSR (1945-1948) PRRRS (1948-1956) CR (1956-1978) UDF - Rad (1978-1992) MDR (od 1992)
|
---|
Tata
|
Antoine Durafour
|
---|
Ukończyć
|
Wydział Prawa Paryskiego Wolna Szkoła Nauk Politycznych
|
---|
Zawód
|
Dziennikarz uniwersytecki Pisarz
|
---|
|
![Michel durafour](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/61/Blason_ville_fr_Saint-%C3%89tienne_%28Loire%29.svg/110px-Blason_ville_fr_Saint-%C3%89tienne_%28Loire%29.svg.png) |
Burmistrzowie Saint-Étienne |
Michel Durafour , urodzony dnia11 kwietnia 1920w Saint-Étienne ( Loire ) i zmarł dnia27 lipca 2017 r.w tym samym mieście jest politykiem i pisarzem francuskim .
Najpierw członek Partii Republikańskiej, Radykalnej i Radykalnej Socjalistycznej, potem Partii Radykalnej Valois , był członkiem rządów Jacquesa Chiraca, a następnie Raymonda Barre'a , w latach 1974-1977. Zbliżył się na lewicę w 1988 r. wstąpienie do rządu Michela Rocarda, stając się tym samym symboliczną osobowością otwartości .
On jest burmistrzem Saint-Étienne od 1964 do 1977 roku, senator z Loarą od 1965 do 1967 roku, a zastępcą do 1 st dzielnicy Loarą od 1967 do 1981 roku, nowy senator Loarą od 1983 do 1988 roku i krótko prezydenta z Rhône -Rada regionalna Alp w latach 1980-1981.
Michel Durafour jest również pisarzem pod swoim nazwiskiem i pod pseudonimami Pierre Jardin, Cécil Viborg i Rémi Sibel.
Biografia
Rodzina
Michel Durafour jest synem Antoine Durafour (1876-1932), prawnika, polityka i Olgi Gaillard (ur. 1899 – zm. 1992), pochodzenia szwajcarskiego .
Jest świeckim chrześniakiem Aristide Brianda (1862-1932), polityka i laureata Pokojowej Nagrody Nobla w 1926 roku.
Michel Durafour jest żonaty z Maryse Forissier, jego czwartą żoną od 1973 roku.
Jest ojcem dwójki dzieci: Estelle Durafour (żony Metton) i Jean-Michela Durafoura, filozofa i teoretyka obrazu i kina.
Studia i kariera polityczna
Michel Durafour był studentem Liceum Claude-Fauriel w Saint-Étienne, a następnie ukończył wydział prawa w Paryżu i Wolną Szkołę Nauk Politycznych . W 1939 roku, na początku II wojny światowej , zaciągnął się do wojska i odbył służbę wojskową w Poitiers . Michel Durafour został zdemobilizowany w 1940 roku po klęsce, aw 1941 ukończył studia w Wolnej Szkole Nauk Politycznych (sekcja dyplomacji, klasa 1941 ), a następnie zainstalował się w Lyonie .
W wrzesień 1944, Wchodzi jako kierownik projektu w biurze z Ministrem Informacji . Wykonuje tę odpowiedzialność, dopókiStyczeń 1946, kolejno z Pierre-Henri Teitgen , Jacques Soustelle i André Malraux . Michel Durafour pracował następnie jako dziennikarz dla różnych organizacji prasowych .
Po raz pierwszy wstąpił do Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu (UDSR), zanim został wykluczony w 1948 przez Eugène'a Claudius-Petit . Następnie został członkiem Partii Radykalno-Socjalistycznej .
Zastępca burmistrza Saint-Étienne od 1947 do 1964, a następnie burmistrz tego miasta od 1964 do 1977, przejmuje po swoim ojcu Antoine Durafour. W tym dniu wyborcy obwiniający go o brak lokalnej obecności został pobity w wyborach samorządowych w 1977 r. przez komunistę Józefa Sanguedolce . Bardzo przywiązany do rozwoju kultury na poziomie lokalnym, następnie zastępca ratusza Saint-Étienne, postanowił systematycznie tworzyć zastępcę delegata ds. kultury. Ta pionierska inicjatywa z lat sześćdziesiątych zostanie następnie podjęta przez inne miasta.
Senator Loary ( Centrum Republikańskie ) w latach 1965-1967, był zastępcą tego wydziału w latach 1967-1974.
Przewodniczący grupy socjaldemokratycznych reformatorów w Zgromadzeniu Narodowym od 1973 do 1974 roku pełnił funkcję Ministra Pracy od 1974 do 1976 roku ówczesnego ministra delegata do Rady Ministrów, odpowiedzialny za Gospodarki, Finansów i Budżetu od 1976 do 1977 roku następnie opuścił swoje miejsce jako zastępca swojego zastępcy, Pierre-Roger Gaussin . 29 kwietnia 1974 podpisał z premierem Jacquesem Chiracem dekret zezwalający na łączenie rodzin, torując tym samym drogę do masowej imigracji.
Podczas wyborów parlamentarnych w 1978 r. został ponownie wybrany posłem do Loary pod nazwą UDF i przewodniczył Komisji Produkcyjno-Handlowej Zgromadzenia Narodowego w 1978 r. W 1981 r. został pokonany przez komunistycznego kandydata Paula Chomata .
Od 1980 do 1981 roku przewodniczył rady regionalnej Rhône-Alpes i wykonywał akademicką karierę jako profesor nadzwyczajny w zarządzaniu w Paris-Dauphine uczelni , profesora uniwersytetu w Jean Moulin Lyon-III-uniwersytecie i wykładowca na Uniwersytecie Pantheon-Sorbonne .
Senator Loary od 1983 do 1988, zarejestrowany w grupie Lewicy Demokratycznej .
Minister Stanu, a następnie Minister Służby Cywilnej i Reform Administracyjnych w latach 1989-1991, utworzył, obok innych osobistości otwierających, Ruch Reformatorów . Po długich negocjacjach z federacjami urzędników państwowych zawarł z pięcioma z nich ( FEN , CFDT , FGAF , CFTC i CGC ) porozumienie w sprawie reformy sieci służby cywilnej w sprawie9 lutego 1990. Był radnym stanu w służbie nadzwyczajnej od 1992 do 1996 roku.
W 1988 roku ogłosił publiczne wezwanie do „eksterminacji Frontu Narodowego” , odpowiedział mu Jean-Marie Le Pen .2 września 1988oświadczając: „ Pan Durafour i Dumoulin, niejasny minister jawności, w którym zresztą natychmiast zniknął, oświadczyli:” Musimy sprzymierzyć się w wyborach samorządowych, w tym z Partią Komunistyczną, ponieważ PC traci siłę, podczas gdy skrajna prawica nadal nabiera siły ”. Panie Durafour-krematorium, dziękuję za tę spowiedź! ” . Ścigany za „ publiczne znieważenie do ministra” , przewodniczący Frontu Narodowego został skazany w pierwszej instancji na grzywnę w wysokości 10.000 F ,3 czerwca 1991, następnie wydany przez Sąd Apelacyjny w Wersalu w dniu3 lipca 1991. Przystanek jest uszkodzony na20 październikatego samego roku; Le Pen ponownie zostaje ukarany grzywną w wysokości 10 000 F przez Sąd Apelacyjny w Paryżu ,3 czerwca 1993, prawomocny wyrok skazujący, Sąd Kasacyjny odrzucił jego apelację,7 grudniatego samego roku. Ta sprawa prowadzi również do wykluczenia z FN François Bachelota , Pascala Arrighiego i Yanna Piata po tym, jak „wyrazili swój sprzeciw wobec tej „gra słów” .
Podczas wyborów prezydenckich w 2007 r. wznowił działalność polityczną obejmując stanowisko szefa komitetu wsparcia Ségolène Royal w Loarze.
Michel Durafour i jego żona byli bliskimi przyjaciółmi Simone Veil .
Pisarz
W latach 50. opublikował kilka powieści . Później napisano wiele powieści i powieści szpiegowskich w humorystycznym stylu nawiązującym do Charlesa Exbrayata , zwłaszcza pod pseudonimem Peter Garden. W 1963 zdobył nagrodę za powieść przygodową za Agnès et les vilains Messieurs . Pod swoim nazwiskiem podpisywał także thrillery z lat 80. i kryminały historyczne .
Śmierć i hołd
On umarł na 27 lipca 2017 r. w wieku 97 lat był hospitalizowany przez sześć miesięcy.
Pogrzeb Michel Durafour z były obchodzone przez M gr Sylvain Bitwie na1 st sierpień 2017w katedrze Saint-Charles-Borromée de Saint-Étienne w obecności Gaëla Perdriaua , Maurice Vincenta , Régisa Juanico , Jeana-Michela Misa i Rolanda Romeyera .
Pochowany jest na Crêt-de-Roc cmentarzu w Saint-Étienne.
Minutę oklasków odbyła się w jego cześć na stadionie Geoffroy-Guichard podczas ASSE - OGC Nice meczu z5 sierpnia 2017 r..
W luty 2019, rada miejska Saint-Étienne postanawia, że jego imię zmieni nazwę kampusu Tréfilerie .
Mandaty i funkcje
Funkcje ministerialne
Mandaty i funkcje parlamentarne
Senator
-
26 września 1965 - 3 kwietnia 1967 : Senator z Loarą
-
25 września 1983 - 12 czerwca 1988 : Senator Loary
Zastępca
Mandaty i funkcje regionalne
Doradca regionalny
Lokalne mandaty
Radca Prawny
- 1949 - 24 kwietnia 1955 : Ogólne radny w kantonie Saint-Étienne-Nord-Est
-
1 st październik 1967 - 30 września 1973 r. : radny generalny kantonu Saint-Étienne-Nord-Est
-
1 st październik 1973 - 25 marca 1979 : radny generalny kantonu Saint-Étienne-Nord-Est
Radny Gminy / Burmistrz
Pracuje
-
Finanse Miejskie , Saint-Étienne, Wydziałowe Centrum Dokumentacji Oświatowej, 1968.
-
Saint-Étienne, metropolia równowagi, gigantyczny warsztat w centrum Francji , Saint-Étienne, Departamentowe Centrum Dokumentacji Edukacyjnej, 1970.
Powieści
-
Japy i Chien-Fou , Paryż , Dumas, 1948.
-
Bettina , Paryż, Éditions du Carrousel, 1950.
-
Sok z cytryny , Paryż, Éditions Segep, 1951.
-
Nasz sen, który jest w niebie , Paryż, Éditions du Carrousel, 1952.
- Z Yvesem Denaux, Des anmis sur la terre , Givors , A. Martel, 1952.
-
Le Juif du ciel , Paryż, Éditions Le Jour se Lève, 1955.
-
Owca podniebna , Paryż, Fayard , 1973.
-
Mój bagnet Mirabeau , Paryż, Jean-Claude Lattès , 1987.
- Z Jacqueline Dauxois , La Métisse , Paryż, Albin Michel , 1996.
-
Marais salaces , Paryż, Salvy, coll. "Czarny", 2001.
- Z Christianem Soleilem, komiks Ciel , Éditions Édilivre- Aparis, 2010.
- Christian Soleil (na podstawie pomysłu Michela Durafoura), Wywiad z Neronem, Éditions Édilivre-Aparis, 2013.
Powieści Pierre'a Jardin
-
Śledztwo prowadzi Pascaline , Paris, Éditions La Vague, coll. „Wielka kryminału ' n O 3 1960.
-
Powiedz to… z arbuzami , Paryż, Librairie des Champs-Élysées , coll. "Szpiegowania" 2 e serii n O 2, 1961; wznowienie, Paryż, Librairie des Champs-Elysées, Le Club des Masques n o 195, 1973.
-
Pascaline przeciwko Pascalowi , Paryż, Éditions La Vague, coll. "The Great Powieści detektywistyczne" n O 7, 1961 r.
-
Bagarres et Franfreluches , Paryż, Librairie des Champs-Élysées, coll. "Szpiegowania" 2 II serii n O 14, 1962.
-
Agnès et les Vilains Messieurs , Paryż, Librairie des Champs-Élysées, coll. "Szpiegowania / Charles Exbrayat" n O 3 1963.
-
Chińczyk w boju , Paryż, Librairie des Champs-Élysées, coll. „Specsłużba” 2 PL serii n O 3 1964.
-
Przepraszam, Dorothy… , Paryż, Librairie des Champs-Élysées, coll. „Szpiegostwo / Charles Exbrayat”, 1964.
Powieści Remi Sibel
-
Zwłoki w sejfie , Paryż, Éditions La Vague, coll. „Wielka kryminału ' n O 2 1960.
-
La Mort au 421 , Paryż, Éditions La Vague, coll. "The Great Powieści detektywistyczne" N O 6, 1961.
Powieści Cécila Viborg
-
Łowiska , Paryż, Éditions La Vague, coll. "The Great Powieści detektywistyczne" n o 1, 1960.
-
Nie powieszony na wietrze , Paryż, Éditions La Vague, coll. "The Great Powieści detektywistyczne" n O 5, 1961.
Inne publikacje
-
Na morzu pada śnieg , Paryż, Les Cahiers de la Table Ronde, 1945.
Cena £
Uwagi i referencje
Uwagi
-
Od 22 lutego 1989 r.
Bibliografia
-
http://www.whoswho.fr/decede/biographie-michel-durafour_3368
-
Le Monde z AFP , „Michel Durafour, były minister i burmistrz Saint-Étienne, nie żyje” , w Le Monde , 27 lipca 2017 r.
-
Zgromadzenie Narodowe , „ Michel Durafour – Baza danych deputowanych francuskich od 1789 r. – Zgromadzenie Narodowe ” , na stronie www2.assemblee-nationale.fr (dostęp 29 lipca 2017 r. )
-
Źródło BnF
-
http://www.forez-info.com/encyclopedie/le-saviez-vous-/4291-gilbert-antoine-peycelon-leminence-grise.html
-
„ Michel Durafour ” , na nom.rues.st.etienne.free.fr (dostęp 6 stycznia 2019 r. )
-
Léo Tescher i Martin Cotta, „ Glasgow 1976 – Maryse Durafour: fanka piłki nożnej, zanim została żoną burmistrza ”, France Bleu Saint-Étienne Loire ,11 maja 2016( przeczytaj online , konsultacja 28 lipca 2017 r. )
-
„ Michel DURAFOUR ”, Centrum Archiwów Ekonomicznych i Finansowych ,18 listopada 2011( przeczytaj online , konsultacja 28 lipca 2017 r. )
-
" Byli senatorowie V th Republika Michel Durafour " na www.senat.fr (dostęp 6 stycznia 2019 )
-
Sciences Po Alumni , „ Associence des Sciences-Po-Fiche profile ” , na stronie www.sciences-po.asso.fr (dostęp 28 lipca 2017 r . ) .
-
Henri Haget, „Le coup d'éclat de Dubanchet” , L'Express , 28 kwietnia 1994 r.
-
Arnaud webmasterem forum socjalistycznej, „Prawda o Frontu Narodowego! » , L'Humanité , 6 marca 2012.
-
" Tak, Jean-Marie Le Pen zrobił antysemickie uwagi " , na tempsreel.nouvelobs.com , L'Obs ,3 kwietnia 2015(dostęp 28 lipca 2017 r . ) .
-
"Le Pen wydany dla swojego" krematorium Durafoura , Le Soir , 3 lipca 1991 r.
-
Philippe Cohen i Pierre Péan , Le Pen - Historia Francji , Paryż, Robert Laffont ,2012, 548 pkt. ( ISBN 978-2-221-12383-6 ).
-
„Zanim paryski sąd apelacyjny Jean-Marie Le Pen zostanie ponownie skazany za grę słów„ Durafour-crématoire ””, Le Monde , 5 czerwca 1993.
-
Michel Wieviorka , La Tentation antysemita , Robert Laffont , 2012, 521 s. ( ISBN 9782221136140 ) .
-
David Valverde, „ Loara: długa przyjaźń między Simone Veil i parą Durafour ”, Francja Bleu Saint-Étienne Loire ,30 czerwca 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 28 lipca 2017 r. )
-
„ Śmierć Michela Durafoura, byłego ministra i burmistrza Saint-Étienne ”, Le Point ,27 lipca 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 28 lipca 2017 r. )
-
Jean-Baptiste Garat, „ Nie żyje były minister centrowy Michel Durafour ”, Le Figaro ,27 lipca 2017 r.( ISSN 0182-5852 , przeczytane online , dostęp 28 lipca 2017 )
-
„ Śmierć Michela Durafoura: były minister Michela Rocarda zmarł w wieku 97 lat ” , na Le HuffPost ,27 lipca 2017 r.(dostęp 28 lipca 2017 )
-
„ Nie żyje były minister i burmistrz Saint-Étienne Michel Durafour ”, Le Progrès ,27 lipca 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 28 lipca 2017 r. )
-
" Michel Durafour nie żyje ", Zoomdici ,27 lipca 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 28 lipca 2017 r. )
-
Philippe Bette, „ St Etienne składa ostatni hołd Michelowi Durafourowi, swojemu byłemu burmistrzowi – France 3 Auvergne-Rhône-Alpes ”, France 3 Auvergne-Rhône-Alpes ,1 st sierpień 2017( przeczytaj online , konsultacja 2 sierpnia 2017 r. )
-
Marie Dufour, « Powrót do pogrzebu Michela Durafoura we wtorek rano | ACTIV Radio ” , na Activ Radio (dostęp 2 sierpnia 2017 )
-
„ 500 osób na pogrzebie Michela Durafoura ”, Le Progrès ,1 st sierpień 2017( przeczytaj online , konsultacja 2 sierpnia 2017 r. )
-
„ The Stéphanois oddają ostatni hołd byłemu burmistrzowi Michelowi Durafourowi ”, Francja Bleu Saint-Étienne Loire ,1 st sierpień 2017( przeczytaj online , konsultacja 2 sierpnia 2017 r. )
-
" Football - Ligue 1 Saint-Étienne / Nice live - Orange Sport " , na stronie sports.orange.fr (dostęp 11 sierpnia 2017 )
-
" Relive ASSE 1 - OGC Nice 0: Le renaissance stéphanois " , na www.leprogres.fr (dostęp 12 stycznia 2019 )
-
„ Saint-Étienne: Simone Veil, Michel Durafour lub Arnaud Beltrame będą mieli swój znak uliczny ” , Le Progrès ,26 lutego 2019(dostęp 2 kwietnia 2019 )
Zobacz również
Bibliografia
- Christian Soleil, Michel Durafour: Ogień pod popiołem , tom 1, Akty graficzne, 1997.
- Christian Soleil, Michel Durafour: Le Vent du large , tom 2, Akty graficzne, 1998.
- Christian Soleil, Ślad orła na niebie. Cztery prawdy Michela Durafoura , Éditions Édilivre, 2010.
Linki zewnętrzne