| Narodziny |
20 czerwca 1924 Tarbes France |
|---|---|
| Śmierć |
18 grudnia 2006 Paryż Francja |
| Narodowość | Francuski |
| Kraj zamieszkania | Francja |
| Zawód | Kapłan dominikański |
| Podstawowa działalność | Malarz , piosenkarz , pisarz |
| Inne działania | Tekściarz |
| Trening | Sztuka, architektura, filozofia i teologia |
| Nagrody | Nagroda Montyona (1978) |
Dopełnienia
Kompletny artysta Cocagnac jest również autorem albumów katechetycznych dla dzieci
Maurice Jean Cocagnac urodził się dnia20 czerwca 1924w Tarbes w Hautes-Pyrénées (Francja) i zmarł dnia18 grudnia 2006w Paryżu jest dominikaninem i kapłanem ( Zakonem Kaznodziejskim ), teologiem , malarzem, pisarzem i śpiewakiem, a jednocześnie wielkim podróżnikiem. W latach 1955-1960 zasłynął szczególnie z pieśni biblijnych, które stworzył i akompaniował na gitarze we Francji i Niemczech.
Maurice Cocagnac spędził dzieciństwo w Tarbes , gdzie rozpoczął naukę. Około 1936 roku zamieszkał z rodzicami w Paryżu; Uczeń Lycée Charlemagne pod okupacją niemiecką, był głęboko naznaczony nagłym zniknięciem kilku swoich kolegów i żydowskich przyjaciół .
Podczas studiów architektonicznych w École Beaux-Arts wstąpił do Ruchu Oporu , a następnie wstąpił do Francuskich Sił Wewnętrznych (FFI). Po zakończeniu wojny wstąpił do zakonu braci kaznodziei w klasztorze Saint-Jacques w Paryżu. Tam otrzymał imię brata Augustyna. Potem nastąpiły lata studiów filozoficznych i teologicznych w klasztorze Saulchoir w Etiolles , a następnie na Uniwersytecie Dominikańskim, znanym jako Angelicum w Rzymie .
Po powrocie w 1954 r. Został powołany do Éditions du Cerf , gdzie po śmierci ojca Marie-Alain Couturier i przejściu na emeryturę ojca Raymonda Régamey został dyrektorem przeglądu L'Art Sacré . Przez piętnaście lat, wspomagany przez Jeana Capelladesa, pod silnym wpływem twórczości i osobowości Le Corbusiera, który w tym czasie zbudował klasztor La Tourette w Éveux, odegrał ważną rolę w odnowie artystycznej w czasie Soboru Watykańskiego II. . .
Od 1951 do 1964 odbył także kilka podróży do Japonii, gdzie pasjonował się sztuką buddyjskich świątyń i japońskich ogrodów; wiele atramentów przywiózł z Chin, aw 1965 r. opublikował numer przeglądu tej sztuki. Przewrót w 1968 r. Doprowadził do zniesienia rewizji w następnym roku i narzucił bardzo trudne przekwalifikowanie byłego dyrektora.
Kapelan - katecheta szkoły alzackiej i bardzo ceniony przez dzieci, wydaje im także około czterdziestu małych ilustrowanych książek - „Albumy Tęczy” z lat 1963–1968, a następnie „Opowieści Sowy”. Zaczarowana rzeka ”. Od 1964 roku zapraszał innych artystów (Jacques Le Scanff, Alain Le Foll, Bernard Gibert, Chantal Biso-Masnou) do zilustrowania swoich albumów dla dzieci; po 1970 roku zwrócił się o pomoc do japońskich gawędziarzy i malarzy (K. Taniuchi, M. Kasuya, K. Niizaka, C. Iwasaki), aby stworzyć inne, jeszcze bardziej oryginalne książki.
W tym samym czasie - tak samo jak jezuickiego piosenkarza „ Père Duval ” - komponował pełne humoru i fantazji piosenki o tematyce biblijnej , które nagrał na kilku płytach 45 rpm, dzięki czemu stał się znany we Francji, w Niemczech. i Włochy, gdzie dużo koncertował ze swoją gitarą, aby szerzyć swoje duchowe przesłanie. Później napisał teksty do kilku piosenek Graeme Allwright .
W 1968 roku został mianowany kapelanem w Unii Katolickiego Teatru i Muzyki , zaprzyjaźnienie się wielu artystów, w tym wśród wielu innych, Pierick Houdy , Pierre Richard , Laurent Terzieff . Organizował już wycieczki do Belle-Île-en-Mer dla najmłodszych z nich : założył z nimi stowarzyszenie L'Arche de Noé i, z pomocą młodych niemieckich protestantów, podjął się odbudowy wioski w ruinach Kergaliku, w centrum wyspy, które stanie się miejscem refleksji, spotkań i medytacji, uroczystości i przyjaźni. Przez ćwierć wieku animował tam sesje rysunkowe i malarskie pod znakiem „wolnej ręki”, a także warsztaty pisania poetyckiego. Sesje te były kontynuowane od tego czasu z innymi moderatorami w miesiącach letnich.
Maurice Cocagnac był wielkim podróżnikiem, bardzo chętnym do otwarcia się na inne kultury i duchowości, najpierw azjatyckie ( Indie , Nepal , Birma , Jawa , Chiny ), potem Ameryki Środkowej (dziesięć razy w Meksyku, gdzie spotyka czarownika yaqui) Don Juan Matus i Carlos Castaneda i uczestniczy w kilku operacjach „curandera” Pachita).
W 1969 roku, opuszczając Éditions du Cerf , wrócił na uniwersytet i zaczął studiować cywilizacje sanskrytu i Indii w Praktycznej Szkole Wyższych Studiów w celu zbadania rezonansów między tradycjami, tradycjami chrześcijańskimi i wschodnimi. Słuchał tych rezonansów przez wiele lat, inicjując również jogę dźwięku, której z kolei uczył.
Ale ciekawość Maurice'a Cocagnaca na tym się nie kończy. W latach 1975-1992, wierny swojemu żądaniu prawdy, ponownie odbył długie podróże do Indii, a następnie do Meksyku i Gwatemali . Każdy z tych pobytów jest okazją do nowej książki: Dzisiaj Duchowe Indie (1976), Te czekające kamienie (1979), Korzenie indyjskiej duszy (1984), Spotkania z Carlosem Castañedą i uzdrowicielem Pachitą (1991), Chrystus był urodził się w Chalmie (1994), przywozi także wiele obrazów i rysunków.
Maurice Cocagnac był kompletnym artystą, architektem, malarzem i krytykiem sztuki - fotograficzny inwentarz jego prac liczy obecnie prawie sześćset utworów - muzyk i piosenkarz, pisarz, autor tekstów i poeta - pamiętniki z podróży, wiersze i opowiadania wciąż niepublikowane dla większości część. Przygotowywana jest wystawa w miesiącuStyczeń 2014, Burmistrz 13 th dzielnicy Paryża.
Ojciec Cocagnac był także oryginalnym teologiem otwartym na inne kultury, a książki, które publikował od 1969 roku, świadczą o tych uniwersalistycznych badaniach duchowych, ale zakorzenionych w Biblii, realizując swoje powołanie jako kaznodzieja bez żadnego dogmatyzmu, uważny na swoich dominikańskich braci, a zwłaszcza najmłodszym, zwłaszcza w klasztorze w Strasburgu w latach 1989–1994, przed powrotem do Paryża w 1995 r. do klasztoru św. Jakuba, a następnie do Maison Marie-Thérèse.
Ale jego wzrok coraz bardziej się pogarsza, a jego stan zdrowia pogarsza się, uniemożliwiając mu kontynuowanie pracy. Zmarł w 14 th arrondissement z Paryża na18 grudnia 2006.
Liczne artykuły w L'Art Sacré od 1954 do 1969 roku. Powinny zostać wznowione w 2013 roku w tomie, który zostanie opublikowany przez Éditions du Cerf.
Współpraca w pracach zbiorowych:
tom III. rozdz. VIII: „Sztuka sakralna: obrazy wiary” i rozdz. IX: „Edukacja chóralna: notatki na temat pieśni popularnej” (Éd. Du Cerf, 1966).