W lingwistyki The locative jest gramatyczne przypadku ekspresji umiejscowienie w przestrzeni (bez przepływu), przy czym miejsce, w którym działanie wyrażone czasownika następuje. W niektórych językach, może być podzielona na kilka konkretnych przypadkach, w zależności od tego, czy miejsce jest zamknięte ( inessive ) lub otwarty ( adessive , superessive ). Miejscownik jest jednym z ośmiu przypadków indoeuropejskich obecnych w sanskrycie .
Miejscownik nie zniknął całkowicie z łaciny . Na przykład domi , „w domu” i humi , „na ziemi” to stare wypożyczalnie. Jednak zazwyczaj jest to ablative poprzedzony przyimkiem w który przejmuje wartości czynszowej, z wyjątkiem miast i małych wysp, które należą do pierwszej lub drugiej deklinacji : habitas Lutetiae (Mieszkasz w Paryżu). W tym kontekście mała wyspa to wyspa, której nazwa pochodzi od jej głównego miasta. Miejscownik charakteryzuje się końcówką na -ae dla rzeczowników pierwszej deklinacji i końcówką na -i dla pozostałych nazw.
W starożytnym rosyjskim istniał miejscownik, który działał sam (bez przyimka) i służył do wyjaśnienia sytuacji procesu , zarówno w czasie, jak iw przestrzeni. Jednak wkrótce przekształcił się w przyimek ( предложный падеж ), który działa tylko w połączeniu z niektórymi przyimkami : Ты живёшь в Париже (Mieszkasz w Paryżu).
Jednak dla niewielkiej liczby rzeczowników istnieje szczególna forma przyimka używana z przyimkami в ( v , „in”) i на ( na , „on”), nazywana miejscownikiem ( местный падеж ). Na przykład :
Miejscownik ( lokál ) jest jednym z sześciu przypadków gramatyki słowackiej . Jest używany tylko po pewnych przyimkach: v („in”), na („on”), o („about”), po („after”), pri („near”), popri („the long of” ). Na przykład: v Bratislav e („w Bratysławie”), na zem i („na ziemi”), o ôsm ej („o ósmej”).