Tintoretto

Tintoretto Obraz w Infoboksie. Tintoretto w swoim autoportrecie z 1547 r. , Philadelphia Museum of Art .
Narodziny wrzesień-październik 1518 lub 1519
Wenecja , Republika Wenecka
Śmierć 31 maja 1594 r
Wenecja, Republika Wenecka
Pogrzeb Kościół Madonny dell'Orto
Imię w języku ojczystym Tintoretto
Imię i nazwisko Jacopo Comin
Narodowość wenecki
Działalność Malarz
Gospodarz tycjanowski
Student Marietta Robusti , Paolo Fiammingo, Ludovic Toeput, Martin de Vos, Aliense
Miejsce pracy Wenecja
Ruch Manieryzm
Dzieci Marietta Robusti
Dominique Tintoretto
Marco Tintoretto ( d )
podpis Le Tintoretto podpis

Jacopo Robusti , znany jako Tintoretto , po francusku Tintoretto (urodzony prawdopodobnie we wrześniu-październiku 1518 lub w 1519 w Wenecji , ówczesnej stolicy Republiki Weneckiej , gdzie zmarł31 maja 1594 r) Jest wenecki malarz z renesansu , który jest związany z ruchem artystycznym w manieryzmu do szkoły weneckiej .

Biografia

Młodzież i szkolenia

Tintoretto, którego prawdziwe nazwisko brzmi Jacopo Comin, urodził się we wrześniu-październiku 1518 r. lub w 1519 r. w Wenecji i zawdzięcza swój przydomek („mały farbiarz”, tintore, co oznacza „barwiarz”, asystent przyrostka -etto , „mały”) ojciec Battista Robusti, który pracował w farbiarni, która była prawdopodobnie pierwszym kontaktem młodego malarza ze światem malarstwa za pomocą pigmentów. Carlo Ridolfi , jego pierwszy biograf, który urodził go w 1512 roku, donosi, że był uczniem Tycjana , najsłynniejszego malarza weneckiego tamtych czasów. Czy młody chłopak jest zbyt chętny, by podkreślić swoją osobowość? A może Tycjan zaskoczył kilkoma jego rysunkami i odesłał go z obawy, że taki start ujawni potencjalnego konkurenta? Jednak według Ridolfiego Jacopo pozostaje w pracowni Tycjana tylko przez kilka dni. Jednak rzeczywistość tego biografu jest dziś poddawana w wątpliwość, a historycy uważają, że Tintoretto był raczej uczniem malarza Bonifacio de 'Pitati . Tintoretto jest znany wśród swoich biografów Z tego, że przewyższył Tycjana w mistrzostwie kolorów i cieni, w oddawaniu materii , stając się tym samym jednym z największych weneckich stylu.

Od pierwszych prac (pod koniec lat trzydziestych i w latach czterdziestych XVI wieku) interesował się nurtem manierystycznym toskańskim , rzymskim i emiliańskim , rozpowszechnianymi w Wenecji przez artystów takich jak Sansovino , Salviati i Schiavone . Wielce podziwia Michała Anioła, który wpłynął na niego w technice rysunkowej i sposobie, w jaki przedstawiał kanon człowieka w swoim malarstwie, określanym często jako rzeźbiarski. Tintoretto ma również pasję do efektów świetlnych: tworzy woskowe figury swoich modeli i eksperymentuje z orientacją źródeł światła przed ich malowaniem. W efekcie niektóre twarze pojawiają się ponownie w różnych pracach, pod różnymi kątami iw różnym oświetleniu. Światłocień odgrywa ważną rolę w jego twórczości i uczestniczy w dramatycznych efektów kocha za jego produkcjach. Około 1542 roku , namalował sześć sceny z Metamorfoz z Owidiusza do pułapu pałacu patrycjusza weneckiego Vettor Pisani  : te obrazy zademonstrować swoją wiedzę na temat najnowszych osiągnięć manieryzmu, aw szczególności prac Giulio Romano w Pałacu Te w Mantui , którą studiował z pierwszej ręki , jadąc tam na prośbę Pisaniego. Tintoretto jest w samym sercu paragone za kłótni między malarstwa i rzeźby, Wenecja sprzyjanie pierwszy i drugi Florencja.

Pod koniec lat trzydziestych i w pierwszej połowie lat czterdziestych XVI wieku Tintoretto często pracował w towarzystwie malarza Andrei Schiavone i wykonał kilka dekoracji freskowych za skromne sumy, wszystkie dziś zaginione.

Pierwsze sukcesy

Od połowy lat czterdziestych XVI wieku Tintoretto kierował warsztatem w Wenecji i tworzył obrazy historyczne i portrety dla weneckich patrycjuszy i sponsorów kościelnych. Znany jest z obniżania cen swoich obrazów, aby rzucić wyzwanie konkurencji innych malarzy weneckich. Aby spełnić wszystkie zamówienia, wiele jego płócien jest w dużej mierze malowanych przez pracownię, co skutkuje niższą jakością i wyjaśnia problemy z atrybucją wielu jego obrazów, gdzie czasami trudno zmierzyć stopień ingerencji nauczyciela . W 1547 Tintoretto przeniósł swój warsztat i swoją rezydencję w pobliże kościoła Madonna dell'Orto , w sestiere w Cannaregio i zaczął pracować nad jego dekoracjami.

Konsekracja nastąpiła w 1548 roku, kiedy otrzymał zamówienie na duży obraz dla Scuola Grande di San Marco , jednego z najważniejszych bractw w Wenecji. Płótno, które namalował, znane jako Cud niewolnika (obecnie w Galerii Akademii Weneckiej) wywołało sensację i uczyniło go najwybitniejszym po Tycjanie malarzem w Wenecji. Płótno jest szczególnie chwalone przez L'Aretina , słynnego poetę, przyjaciela Tycjana. Około 1550 ożenił się z Faustyną Episcopi, córką Marco Episcopi (wybranego do godności gwardiana Scuola Grande di San Marco ), z którą miał ośmioro dzieci.

Dowodem tego sukcesu jest wykonanie w 1551 r. pierwszych rozkazów Tintoretto dla rządu Wenecji, pracując na płótnach w Palazzo dei Camerlenghi, w którym mieścił się skarbiec Republiki Weneckiej. A w 1553 pracował nad dekoracjami Pałacu Dożów , zniszczonego w pożarze w 1577 roku. Od lat 50. XVI w. artyści flamandzcy asystowali Tintorettowi w jego pracowni.

Lata chwały

Jednak najważniejszym rozkazy w 1560s: w 1563 roku , ukończył na chórze kościoła parafii, Madonna dell'Orto, dwa monumentalne malowidła ponad dziesięciu metrów reprezentujących adoracji łydki złota i The Sąd Ostateczny . W latach 1562 i 1566 , on wykonywany trzy płótna do domu rozdział Scuola Grande di San Marco , dla którego miał już pomalowane The Cud Świętego Marka w 1548 roku: dwa z tych nowych płócien, Odkrycie Ciała Świętego Marka i L „Uprowadzenie ciała św. Marka to jedno z najważniejszych osiągnięć Tintoretta, ukazujące całą oryginalność jego podejścia: zorganizowane wokół dwóch oszałamiających perspektyw, które zaostrzają dramatyczny aspekt sceny, wzmocniony użyciem nierealnych kolorów i głęboki światłocień, który nadaje całości niemal fantasmagoryczny wymiar.

Jednak najbardziej znane prace Tintoretta to obszerna seria obrazów przedstawiających sceny z życia Jezusa , Matki Boskiej i Mojżesza w Scuola Grande de San Rocco , której został mianowany oficjalnym dekoratorem w 1564 roku. konkurs publiczny. Aby domagać się tego kontraktu, Tintoretto, zamiast zgodnie z regulaminem dostarczyć do jury szkiców, przedłożył duże, doskonale wykończone płótno na sufit Scuola ( Święty Roch w chwale ), które wzbudziło podziw i które „zaoferował Korporacja. Tym sprytnym podstępem artysta zdobył zamówienie, mimo że jeden z członków bractwa obiecał dużą sumę pieniędzy pod warunkiem, że kontrakt na dekorację Scuola nie zostanie przyznany Tintorettowi. Malarz pracował przez prawie dwadzieścia pięć lat, aby wykonać kompletną dekorację Scuola , od 1564 do 1588 , poświęcając się jednocześnie innym zleceniom. W tych imponujących gabarytach dziełach Tintoretto tworzy kompozycje z „przyprawiającymi o zawrót głowy i dynamicznymi przestrzeniami” i „zaostrzonymi zwrotami akcji”, w których dominuje „upiorny i dramatyczny światłocień”. Tintoretto obejmuje trzy sale z ponad pięćdziesięcioma płótnami: salę na parterze, salę Wielką na piętrze o długości czterdziestu czterech metrów oraz salę Albergo.

Kiedy Tycjan zmarł w 1576 roku, był obok swojego rywala Veronese najsłynniejszym malarzem Wenecji .

W latach 1578 i 1580 , Tintoretto udał się do Mantui do pracy w służbie księcia Guillaume Gonzague .

Dojrzałość

Po spaleniu się Pałacu Dożów w 1577 r. władze weneckie postanowiły ogłosić konkurs na stworzenie obrazu przedstawiającego Raj . Tintoretto kandydował obok najważniejszych artystów weneckich, takich jak Palma Młodsza , Veronese i Francesco Bassano . Konkurs miał miejsce w latach 1578-1582, a zwycięzcami zostali Véronèse i Francesco Bassano. Z niewiadomych przyczyn prace nie zostały wykonane i po śmierci Veronese w 1588 r . zorganizowano nowy konkurs . To wtedy Tintoretto otrzymał zamówienie na tę pracę, którą wykonał in situ wraz z synem i warsztatem.

Ze względu na swoją ogromną popularność Tintoretto często musiał uciekać się do pomocy swoich dzieci, Domenico i Marietty Robusti , którzy byli uznanymi artystami, na których duży wpływ miał styl ojca. W jego studiu pracowali także Paolo Fiammingo , Ludovic Toeput , Maarten de Vos i Aliense .

Porównanie jednego z ostatnich dużych płócien Tintoretta, Ostatnia wieczerza (1592-1594), z dziełem Leonarda da Vinci o tej samej tematyce (1495-1498) pozwala nam zobrazować ewolucję stylów artystycznych w okresie renesansu między końcem w XV p  wieku i koniec XVI -tego  wieku . Obróbka Da Vinci jest bardzo klasyczna, w poszukiwaniu równowagi i harmonii: uczniowie ustawiają się wokół Chrystusa w niemal matematycznej symetrii, co nadaje całości szlachetności i monumentalności, wprowadzając ruch. Styl jest liniowy, kolory zachowane, scena skąpana w równym świetle. W rękach Tintoretta to samo wydarzenie staje się dramatycznie torturowane. Sylwetki ludzi miażdżone są przez pojawienie się aniołów, w postaci eterycznych upiornych istot. Malarz posługuje się antynaturalnym światłocieniem: scena rozgrywa się w ciemnej, popularnej tawernie, gdzie aureole świętych rzucają dziwne światło, które podkreśla niestosowne szczegóły. Zamiast kompozycji frontalnej, jak antyczny fryz, Tintoretto stawia na stół, na którym apostołowie dzielą się posiłkiem według rozwiązania znanego jako per angolo  : scena ustalana jest w głąb, według dynamicznego ukośnego, które rozciąga scenę i przechodzi , celowo, wbrew przejrzystości i łatwości odczytania obrazu. Ton zapowiada już sztukę barokową .

Tintoretto umiera w dniu 31 maja 1594 rw Wenecji, siedemdziesiąt sześć lat. Został pochowany w kościele Madonna dell'Orto, gdzie znajduje się jego nagrobek. W chwili śmierci był ostatnim wielkim malarzem renesansu w Wenecji, Veronese zmarł w 1588 roku .

Pracuje

Praca Tintoretta jest ogromna. Oprócz obrazów pozostawił wiele rysunków przygotowawczych.

Początki (1544 - 1550) Od 1551 - 1561 Druga interwencja w Scuola Grande w San Marco w 1562 roku. 56 kompozycji do dekoracji Scuola Grande San Rocco w Wenecji, 1564-1587, w tym Po 1564 Ostatni okres Niedatowany


Reprezentacje w fikcji

Bibliografia

Źródła

Wystawy

Uwagi i referencje

  1. Tożsamość Tintoretto została ujawniona podczas wystawy „Tintoretto” w 2007 roku w Prado 2007. Zobacz katalog wystawy pod kierunkiem Michela Falomira: Tintoretto , Madryt, Museo nacional del Prado, 472 s., 2007, Madryt.
  2. (w) Narim Bender, Jacopo Tintoretto , Osmora Incorporated2015, s.  7.
  3. Jego data urodzenia jest przybliżona, ponieważ jego metryka chrztu zaginęła w pożarze, który zniszczył archiwa San Polo . Wywnioskowano ją z dokumentu z San Marziale, w którym zanotowano jego śmierć 31 maja 1594 roku w wieku 75 lat i ośmiu miesięcy („  31 maggio 1594: morto messer Jacopo Robusti detto Tintoretto de età de anni 75 e mesi 8  ”) oraz z portret wyryty w 1588 r., podający mu wiek 70 lat. Według (w) Anny Laury Lepschy, Tintoretto Observed: A Documentary Survey of Critical Reactions from 16th to 20th Century , Longo1983, s.  15.
  4. (w) Roland Krischel i Anthea Bell, Jacopo Tintoretto, 1519-1594 , Könemann,2000, s.  6
  5. National Gallery of Art, „  Tintoretto: Artist of Renaissance Venice  ” (dostęp 21 lutego 2020 r. )
  6. Jean-Pierre Habert i Sylvie Béguin, Raj Tintoretto , 5 kontynentów,2006, s.  137.
  7. (w) Roland Krischel i Anthea Bell, Jacopo Tintoretto, 1519-1594 , Könemann,2000, s.  50.
  8. Krytyka Hervé Loiliera , profesora historii sztuki w École Polytechnique .
  9. Nota biograficzna Luwru.
  10. Marie-Hélène Lavallée , Kolekcje przewodników: Palais des Beaux Arts w Lille , Paryż, Spotkanie Muzeów Narodowych,1997, 245  s. ( ISBN  2-7118-3516-2 ) , s. 158.
  11. Łacińska inskrypcja mówi: „Przechodząc, nie zapomnij (zatrzymać się przed) dawnym domem Jacquesa Robustiego”, mówi Tintoretto , z którego wyszły w obfitości niezliczone obrazy wykonane sztuką, jego pędzlem i bystrym umysłem , które można było podziwiać zarówno publicznie, jak i prywatnie. Pomoże Ci w tym troska obecnego właściciela tego miejsca - 1842 ”. A poniżej: „Przerobiony dzięki finansom miejskim – 1881”.
  12. Łacińskie epitafium tak chwali malarza: „Przechodni, podróżnik, obywatel, zatrzymaj się i przeczytaj ten napis do końca. Pod tym marmurem są zamknięte prochy weneckiego Apellesa JACQUES ROBUSTI, znanego jako TINTORET. Swoim namiętnym geniuszem ten wielki naśladowca natury sprawił, że mówi o niej niema poezja. I to mieszkańcom jedynego nieba tchnął życie w swoje obrazy prawdziwie boskim pędzlem. Te z czasem, choć żarłoczne, zbieranie ich słusznie je zachowa. Sława umieści ich w świątyni nieśmiertelności, jako wieczne rozróżnienie między malarstwem a wszechświatem. CZYTELNIK, MÓDL SIĘ ZA TAKIEGO CZŁOWIEKA, A WTEDY BĘDZIE SZCZĘŚLIWA ŚMIERĆ”.
  13. Giovanna Nepi Sciré , Malarstwo w muzeach Wenecji , edycje Place des Victoires,2008, 605  pkt. ( ISBN  978-2-8099-0019-4 ) , s.278.
  14. Michaił Piotrowski , Ermitaż , P-2 ART PUBLISHERS, t. 2001, s. 112.
  15. Jacopo Soranzo , Mediolan.
  16. Por. Jean-Louis Chrétien , Guy Lafon , Étienne Jolet, Marthe et Marie , Paryż, Desclée de Brouwer, 2002, ( ISBN  2-220-05060-2 ) .
  17. Henry-Claude Cousseau , Muzeum Sztuk Pięknych w Nantes , Paryż/Nantes, Fondation Paribas,1991, 125  pkt. ( ISBN  2-907333-09-7 , informacja BNF n O  FRBNF35475626 ) , s. 20.
  18. Wolfgang Prohaska , The Kunsthistorisches Museum w Wiedniu: malarstwo , CH Beck / Scala Books,2001, 128  pkt. ( ISBN  3-406-47459-4 , czytaj online ) , s. 28-32.
  19. Mina Gregori ( tłumaczenie  z języka włoskiego), Muzeum Uffizi i Pałac Pitti: Malarstwo we Florencji , Paryż, Éditions Place des Victoires,2000, 274  s. ( ISBN  2-84459-006-3 ) , s. 261-269.
  20. Kobieta Putifara, Prado.
  21. Erika Langmuir , Galeria Narodowa: Przewodnik , Flammarion ,1997, 335  s. ( ISBN  2-08-012451-X ) , s. 157.
  22. Jean-François Guillou , The Great Classics of Painting , Paris, Solar Editions ,1995, 203  pkt. ( ISBN  2-263-02329-1 ) , s. 45.
  23. Sophie Rabiller, „  Ukryte skarby kościołów  ” , na La Parisien (dostęp 14 grudnia 2018 )
  24. Robert Hooze , Muzeum Sztuk Pięknych w Gandawie , Musea Nostra,1995, P. 35.
  25. (It) „  Osadzanie Chrystusa  ” , w Galerii Akademii (dostęp 27 stycznia 2021 )
  26. Emile Meijer , Skarby Rijksmuseum Amsterdam , Paryż, Scala Books,1994, 160  pkt. ( ISBN  2-86656-022-1 ) , s. 49.
  27. Carlo Falciani i Pierre Curie ( red. ), La Collection Alana: Arcydzieła malarstwa włoskiego , Bruksela, Fundusz Mercator,2019, 216  s. ( ISBN  978-94-6230-154-2 )Książka wydana z okazji wystawy w muzeum Jacquemart-André od 13.09.2019 do 20.01.2020, anons Carlo Falciani s. 189
  28. Sylvie Blin, "  W" Furia "Tintoretta w Prado  " Connaissance des Arts , N O  647Marzec 2007, s.  42.
  29. (w) John Murdoch , The Courtauld Gallery: w Somerset House , Londyn, Courtauld Institute of Art,1998, 128  pkt. ( ISBN  0-500-95993-5 ) , s. 42.
  30. Antonio Paolucci (kurator wystawy), Miroir du Temps: Arcydzieła z muzeów Florencji , Silvana Editoriale i Muzeum Sztuk Pięknych w Rouen,2006( OCLC  496465908 ) , s .  162.
  31. François Daulte , Kolekcja Bentincka-Thyssena w Muzeach Państwowych Wielkiego Księstwa Luksemburga , Bibliothèque des Arts, Lozanna,1987, s.  15.

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne