Markiz Bolibaru

Orginalna wersja
Markiz Bolibaru

Autor	Leo perutz
Kraj	Niemcy
Uprzejmy	Fantastyczna powieść
Język	Niemiecki
Tytuł	Der Marques de Bolibar
Redaktor	Paul Zsolnay Verlag , Wiedeń / Hamburg
Data wydania	1920
wersja francuska
Tłumacz	Zamek Odon Niox
Redaktor	Albin Michel
Data wydania	1930

Le Marquis de Bolibar (tytuł oryginalny: Der Marques de Bolibar ) to powieść Leo Perutza opublikowana w 1920 roku.

W języku francuskim w 1930 roku, jest jednym z najważniejszych dzieł literatury fantasy z XX -go wieku. Otrzymał Nagrodę Nokturn w 1962 roku.

Prezentacja

Tło historyczno-fantasy

Leo Perutz jest mistrzem gatunku literackiego, który jest trudny do zdefiniowania i którego być może jest twórcą: powieści „historyczno-fantastycznej”. W Le Marquis de Bolibar Perutz opiera się na autentycznej (lub prawie) sytuacji historycznej. Sytuacja ta jest implikowana w powieści, ale nie jest ona wyraźnie szczegółowa, ale dotyczy historii Francji, historii Niemiec, a także historii Hiszpanii: wojny o niepodległość Hiszpanii (1808-1814).
Ta sytuacja historyczna (złożona i tajemnicza) uczestniczy w poetyckiej tajemnicy, w której rozgrywa się powieść. Kto pamięta, że prowincje Prus ( Nassau i Hesja ), wówczas sojusznicy Francji, wysłały pułki do Hiszpanii, aby wspomóc armię napoleońską w wojnie z niezwykle aktywną częścią narodu hiszpańskiego?
Należy również pamiętać, że pod pozorem pomocy Królestwu Hiszpanii - wówczas jego sojusznikowi (wspólnie pokonani pod Trafalgarem ) - Napoleon prowadził podwójną grę: z jednej strony zlikwidował Inkwizycję i Hiszpański system feudalny (w ten sposób uchwalił nową konstytucję opartą na prawach człowieka). Ale z drugiej strony Napoleon chciał wykorzystać upadek hiszpańskiej monarchii ( syn i ojciec walczyli o tron) i nałożył na króla Hiszpanii swojego starszego brata Józefa wspieranego przez armię, która stała się okupacją armia.
Armia napoleońska z łatwością wygrywa z regularnymi armiami. Ale pomimo krwawych represji (znamy egzekucje z 1808 r., Reprezentowane przez słynny obraz Tres de Mayo namalowany przez Francisco Goyę ), partyzant narodu hiszpańskiego, na czele z Kościołem i wiejską arystokracją, przeciwko armii francuskiej i jego sojusznikom. doprowadził ich do porażki. Ta porażka zapoczątkowała serię wojen europejskich, które doprowadziły do upadku Napoleona .

Program romantyczny

Powieść zaczyna się od znalezienia rękopisu w papierach zmarłego właśnie starego dżentelmena z Nassau, Edouarda de Jochberga. Jochberg to były oficer wojsk, który walczył w hiszpańskiej wojnie domowej. Dokumenty te dostarczyłyby nowych informacji na temat mało znanego epizodu w historii Niemiec, opowiadając, jak dwa pułki „Nassau” i „księcia Hesji” zostały całkowicie zniszczone. Ale pomimo trafności tej historii, czy możemy uwierzyć "człowiekowi, który jest przekonany, że spotkał wędrownego Żyda ?" "
Opowieść zaczyna się od scen z życia wojskowego podczas hiszpańskiej wojny domowej, sceny nie do końca zwyczajne: pułkowi udało się pokonać buntowników, a wieczorem oficerowie Jochberg (bardzo młody wówczas narrator), Eglofstein (agnostyk), Gunther (wojownik), Brockendorf (pijak) i Donop (intelektualista) grają w karty ze swoim pułkownikiem, który wciąż opowiada im o swojej zmarłej pięknej żonie. Oficerom trudno było się nie zdradzić, „ponieważ w całym pułku Nassau nie było oficera, który byłby mniej więcej kochankiem Françoise-Marie. "
Ton jest ustalony, ironiczny. Jeśli chodzi o historię, potoczy się ona nieubłaganie. Niewiele jest wzmianek o politycznym tle wojen napoleońskich: aluzje pokazują, że powieściopisarz jest dobrze poinformowany, ale zawsze są eliptyczne. Chodzi przede wszystkim o codzienne życie oficerów, którzy dzielą swoje życie pomiędzy ograniczenia życia wojskowego w partyzanckiej atmosferze w środku zimy i przyjemności.
Pewnego dnia narrator przecina drogę dziwnego i udręczonego starca, którego wszyscy dziwnie witają imieniem markiza de Bolibar i który nikomu nie odpowiada. Ale wkrótce mówi się mu o bardzo bogatym, sympatycznym i bardzo hojnym arystokracie, markizie Bolibar. Wreszcie, przed śmiercią, ranny niemiecki oficer wspomina, że był świadkiem gwałtownego i namiętnego spotkania między podekscytowanym markizem Bolibar, złowrogim przywódcą partyzantów („garbarz”) i angielskim oficerem, wszyscy zaprzysiężonymi wrogami Francuzów i Francuzów. ich niemieckich sojuszników. Markiz, bogaty w wiele talentów, narzucił swój plan i ogłosił, że da trzy sygnały dla trzech etapów ostatecznej rewolty.
Niemieccy oficerowie myślą tylko o piciu, ściganiu dziewczyn, zabawie i rozmowie o ich sekretnych miłościach z piękną zmarłą Françoise-Marie. Do ich pułku dołącza dziwny francuski kapitan Salignac. Towarzyszy mu hiszpański muł, który podsłuchuje tajne rozmowy funkcjonariuszy. Funkcjonariusze strzelają do woźnicy muła. Nie wiedzieli, że w ten sposób zamordowali w przebraniu potężnego markiza Bolibaru. Jochberg rozpoznaje go po śmierci, ale nikt nie chce mu wierzyć.

Ironiczne rozwinięcie Przeznaczenia

Leo Perutz nie waha się ogłosić wszystkiego na pierwszych pięćdziesięciu stronach swojej powieści, ponieważ pisarz uruchomił piekielną machinę pełną tajemnic i zwrotów akcji, która poprowadzi te niemieckie pułki, a wraz z nimi całą armię francuską, do ich zagłada. Nic nie dzieje się tak, jak by chcieli niemieccy oficerowie: w pogoni za dziewczyną do uwiedzenia, piękną Monjitą, córką bez grosza hidalgo malującego sceny religijne, już na placu spotykają pułkownika, który zdecydował się poślubić piękną młodą dziewczynę który wygląda jak Françoise-Marie. Znowu rozpoczynają swoją szaloną, romantyczną rywalizację : „To wtedy szaleństwo ogarnęło nasze dusze”.
Wszyscy oszukują wszystkich, a plan zmarłego markiza rozwija się nieubłaganie i jak na ironię, krok po kroku, gdy między scenami krąży dziwny oficer Salignac, który ukrywa czoło i nigdy się nie zatrzymuje. Salignac poluje na szpiegów i markiza. Niektórzy uważają, że znają go od zawsze i przeraża ich, bo gdziekolwiek walczy, zdarzają się nieszczęścia, które zawsze przeżywa: „Żadna kula nie może go trafić”. Cztery żywioły zawarły pakt. Ogień go nie pali, woda go nie topi, powietrze go nie dusi, a ziemia na nim nie ciąża. "
Postęp w tej historii jest zgodny z losem, którego markiz Bolibaru zażądał od swoich zabójców w czasie jego egzekucji. Różne sygnały skierowane do powstańców dają same przyszłe ofiary - oficerowie - słuchając głosu swoich pasji, ale także zinternalizowanego głosu markiza. Funkcjonariusze są ofiarami zazdrości i konsekwencji swoich czynów. Kilka sekwencji - często związanych z planem Markiza - jest apokaliptycznych:
- wieczór, kiedy oficerowie obserwują Monjita - na którą sami czekają - aby udać się do pułkownika, gdy znajdują się w pobliżu organów św. Daniela;
- przekroczenie linii wroga przez Salignaca, tego, który nie może umrzeć ;
- scena, w której gorączkowy i majaczący Gunther opisuje swoje życie miłosne z pułkownikiem, który oczekuje prawdy (której?) o swoim życiu, w obecności młodych oficerów, wszystkich byłych kochanków swojej pierwszej żony i wszystkich zakochanych w jego nowa żona - i którzy są przerażeni, że pułkownik pozna prawdę;
- oficerowie postanowili definitywnie usunąć Monjita z rąk pułkownika, a na samym końcu opowieści narrator uważa, że przekaże ją oddziałom wroga, podczas gdy ma w swoim posiadaniu sztylet markiza ...
Młody narrator stopniowo odkrywa, jaki niewyobrażalny osobisty los czeka go po śmierci przyjaciół i całkowitym zniszczeniu jego pułku przez powstańców.

Analiza

Romantyczna sztuka Perutza jest oryginalna i trudna do opisania. Podobnie jak w przypadku wielu innych jego powieści, Perutz wykorzystuje precyzyjne i udokumentowane tło historyczne, ale opowiada historię, która niewiele zawdzięcza tradycyjnej powieści historycznej . Czujemy, że opowieść ma podłoże filozoficzne, a Perutz wykorzystuje w tym przypadku wątki należące do tradycji fantastycznej powieści , zrewidowanej na jego własny sposób. Narrator może więc powiedzieć, nie zdając sobie sprawy, że chodzi o markiza Bolibaru, który jest bardziej niebezpieczny martwy niż żywy: „Jaki demon nas oczarował? ”.
W swojej powieści Perutz od początku zapowiada prawie całą historię, a mimo to książkę czyta się z pasją. Bez wątpienia, ponieważ powieściopisarz wie, jak wymyślać nowe epizody, które wznawiają akcję, jednocześnie w tajemniczy sposób realizując narysowany los. Ten los jest ironiczny, a ironia jest niewątpliwie intymnym motorem tej książki.
Książka jest rodzajem bardzo skonstruowanej maszyny, a komentatorzy uważali, że wykształcenie Perutza (matematyka, prawdopodobieństwo) zostało użyte w służbie jego sztuki jako powieściopisarza.
Skrzyżowanie się tego, co fantastyczne i filozoficzne, jest ewidentne w roli przypisywanej Wędrującemu Żydowi . Bohaterom opowieści przynosi pecha, a katastrofy mnożą się, gdy jest obecne. Dla czytelnika jest on cierpiącym świadkiem katastrof, które wywołuje człowiek (na przykład wojna).
Bohaterowie Perutza mają pasje, które wbrew ich przemówieniom wszystko zawdzięczają mimetycznemu pożądaniu i nic do kochania. A ich ciągłe błędy, które można przypisać planowi wykonanemu przez ducha markiza de Bolibar, nadają rytm opowieści. Powieść Perutza zawsze krzyżuje się z kilkoma znaczeniami, które kryją się za epizodami wojny i miłości. Perutz ma szczególny talent do sprawiania wrażenia, że zdarzenie jest przypadkowe, a następnie pozwala czytelnikowi odkryć, że jest to logika opowieści i że jest konsekwencją odległej akcji bohaterów.

Potomkowie

Książka od razu zyskała uznanie w krajach niemieckojęzycznych.
Został zaadaptowany do kina w 1928 roku przez Waltera Summersa pod tytułem Bolibar
Powieści Leo Perutza były często tłumaczone późno we Francji, zwłaszcza pod koniec lat 80. Jednak Le Marquis de Bolibar zostało przetłumaczone już w 1930 r. (Przez Odona Niox-Chateau w Albin Michel). Jest regularnie wznawiany (Albin Michel, Marabout, Livre de Poche).
W 1962 roku krytyk Roland Stragliati stworzył Prix Nocturne, w którym brali udział Roger Caillois i Jean Paulhan . Nagroda ta została najpierw przyznana markizowi de Bolibar .

Wyroki

Jean Paulhan : „Markiz de Bolibar, zbyt mało znany, niejednokrotnie przywodzi na myśl pierwsze powieści Balzaca. „ NRF (Lipiec 1962).
Roland Stragliati : „Perutz uważał Der Marques von Bolibar ( Markiz Bolibaru ) za swoje arcydzieło, chociaż uważał, że być może w Der schwedische Reiter jest więcej dojrzałości . W każdym razie jest książką mistrzowską; a to, co fantastyczne, obecne na każdej stronie, często udaje się tam przebić, aby osiągnąć przytłaczający patos, prawdziwą wielkość. "(Revue Fiction ,Maj 1962).

Linki wewnętrzne

Wydania francuskie

Le Marquis de Bolibar ( Der Marques de Bolibar ), przetłumaczone przez Odon Niox Chateau, Paryż, Albin Michel, 1930 [1970 i 2000]; reedycja, Verviers, Marabout, pot. "Biblioteka Marabout" N O 709, 1980; reedycja, Paryż, LGF, pot. „Książka kieszonkowa. Biblio » n o 3236, 1995 ( ISBN 2-253-93236-1 )

Bibliografia

Zobacz stronę o Roland Stragliati w witrynie Green Face