|
La locandiera La Belle Aubergiste | |
| Autor | Carlo Goldoni |
|---|---|
| Uprzejmy | komedia |
| Nb. dzieje | 3 |
| Orginalna wersja | |
| Tytuł oryginalny | The locandiera |
| Oryginalny język | Włoski |
| Data utworzenia | 1753 |
Locandiera , znany również pod tytułemLa Belle karczmarzaw języku francuskim, togradramaturg włoski Carlo Goldoni, napisany w grudniu1752 r. Po raz pierwszy został wykonany w styczniu1753 roku. La Locandiera była jedną z pierwszych sztuk granych bez maski, ponieważ Carlo Goldoni był przeciwny tej praktyce.
Ta sztuka składa się z trzech aktów. Opowiada historię Mirandoliny, którą odgrywają i kochają wszyscy mężczyźni, którzy przychodzą do jej gospody . Między innymi markiz Forlipopoli i hrabia Albafiorita kłócą się i rywalizują o jego względy, uczestnicząc w efekcie komicznym. Jednak Kawaler, seksistowski i mizoginistyczny mężczyzna , będzie mu się opierał. Mirandolina rzuci wtedy wyzwanie, by go uwieść.
La Duse , w roli Mirandoliny w 1891 roku.
Constantin Stanislavski w La locandiera w 1898 roku.
Morał sztuki wiąże się z ars amandi , w czasach zarezerwowanych dla mężczyzn: mężczyznę należy ostrzec przed sztuczkami i pułapkami wymyślonymi przez kobiety, inteligentne i wyposażone w niebezpieczną broń. Krótki, końcowy monolog Mirandoliny jest częścią tej lektury:
„… A wy, panowie, wykorzystajcie to, co widzieliście, dla dobra i bezpieczeństwa waszych serc; a jeśli znajdziesz się w sytuacji zwątpienia, konieczności poddania się, upadku, pomyśl o sztuczkach, które ci objawiłem i nie zapomnij o Locandiera. "
Jest to jednak morał pro forma, ponieważ sympatia Goldoniego dotyczy postaci Mirandoliny. Jako jeden z nielicznych nie zawdzięcza swojej komedii śmiesznym błędom: publiczność raczej będzie się śmiała z jego złośliwej przebiegłości. Wprowadzenie do sztuki (od autora do czytelnika) oferuje prostszą i bardziej przekonującą lekturę, mówiącą o wadach rycerza i jego skłonności do funkcjonowania w sytuacjach bólu i upokorzenia. Koncentrując się na postaciach bohaterów, zauważamy, że przebiegłość i złośliwość Mirandoliny przeważają nad zarozumiałością i uporem jeźdźca.
La Locandiera to sztandar nowego teatru Goldoniego, który zastępuje zniszczone wzory z commedia dell'arte. Maski, których aktorzy używali wcześniej do przedstawiania postaci, pozostawiają twarze aktorów, którzy wcielają się w role codziennych i prawdziwych postaci. Opartą na cienkim płótnie i pozostawioną pomysłowości aktorów opowieść zostaje zastąpiona przez sekwencję zdarzeń wspaniale zaplanowanych przez Goldoniego. W przeciwieństwie do komików dell'Arte, reprezentowanych tutaj przez Deianirę i Ortensię, zdolnych tylko do występów na scenie, Mirandolina uosabia typowy przykład nowej komedii Goldoniego, której bohaterowie potrafią recytować wielki teatr świata z jego sprzecznościami.
Oczywiście jest to przystępna praca, która ma zabawiać publiczność z całego spektrum społecznego. W tym sensie z pewnością nie możemy powiedzieć, że jest to tekst szczególnie reprezentatywny dla Oświecenia. Mimo to, praca odzwierciedla dyskusję o klasach społecznych, choć mieszka w XVIII th wieku i może być postrzegane w tym kontekście historycznym. Zwróć uwagę, jak Mirandolina dba o swoje interesy w sposób, który ucieleśnia ideały nowo powstającej klasy średniej. Szlachta same są reprezentowane w zróżnicowanej artykulacji, która charakteryzuje arystokracji XVIII -tego wieku: starożytnego rodu szlachetnego (starej szlachty), bogate relacje ale niedołężny The uszlachetniony burżuazyjny (szlachetny toga) i patrzył z pogardą nie ukrytym przez poprzedniego jedynki. Ogólnie rzecz biorąc, arystokraci są pasożytami społeczeństwa, które nie przyczyniają się do jego rozwoju, żądają przywilejów i usług, i wydają się śmieszni w oczach opinii publicznej. Jeśli ze społecznego punktu widzenia pogląd Goldoniego był głęboko krytyczny, to samo odnosi się do stosunku szlachty do dramaturga. To jeden z powodów, dla których Goldoni zamierzał wyjechać z Wenecji do Paryża, nawet jeśli to doświadczenie nie przyniesie oczekiwanych efektów. W spektaklu pojawia się także oświeceniowa koncepcja samostanowienia jednostki, szczególnie ważna, ponieważ przedstawia ją postać kobieca.