Julien clerc

Julien clerc Obraz w Infoboksie. Juliena Clerca w 2011 roku. Biografia
Narodziny 4 października 1947
Paryż ( 19 th  Arr.) , Francja
Imię i nazwisko Paul-Alain Auguste Leclerc
Pseudonim Julien clerc
Narodowość Francuski
Trening Liceum Lakanal
Zajęcia Aktor , piosenkarz , autor tekstów , piosenkarz-autor piosenek , artysta nagrywający
Okres działalności Od 1969
Małżonka Helene Gremillon
Dziecko Jeanne Herry
Pokrewieństwo Gérard Leclerc (przyrodni brat)
Julie (szwagierka)
Inne informacje
Pracował dla Organizacja Narodów Zjednoczonych
Instrument Fortepian
Etykieta Pathé Marconi
Virgin
Gatunek artystyczny Pieśń francuska
Stronie internetowej www.julienclerc.com
Nagrody Komandor Sztuki i Literatury
Cena Vincent Scotto
Dyskografia Dyskografia Juliena Clerca

Paul-Alain Leclerc , znany jako Julien Clerc , jest francuskim piosenkarzem urodzonym4 października 1947w Paryżu ( 19 th  opr.) .

Biografia

Rodzina i dzieciństwo

Syn Paula Leclerca (1916-2003), wyższego urzędnika Unesco i Evelyne Merlot (1926-1999), pochodzącego z Gwadelupy , Paul-Alain Leclerc urodził się4 października 1947w 19 th  dzielnicy Paryża . Clerc dorastał słuchając muzyki klasycznej w domu ojca, podczas gdy matka zapoznała go z muzyką takich śpiewaków jak Georges Brassens czy Edith Piaf . Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku sześciu lat, a w wieku 13 lat zaczął grać ze słuchu wszystko, co słyszał w radiu.

Jego babka ze strony ojca, Marie-Louise, była gospodynią tego, który miał zostać dziadkiem ze strony ojca, Auguste Leclerc, kontroler PTT .

Jego dziadek ze strony matki, Alexandre Merlot, jest Metysem z Gwadelupy. W dwóch dokumentach nadawanych na France 3 poświęconych francuskim pieśniom o pozametropolitalnej inspiracji, Entre 2 rives… Sous les Tropiques w 2011 r. i Na całym świecie w piosenkach w 2016 r., Julien Clerc deklaruje, że pochodzi z Gwadelupy i czuje się głęboko Antille , że jego muzyka jest z konieczności inspirowana tym, że jego dziadek miał ten sam kolor skóry co Yannick Noah .

W parze o różnym pochodzeniu społecznym szybko pojawiają się napięcia, a to od wyboru imienia niemowlęcia, które dziedziczy imię złożone , jego ojciec chce nazywać go Paulem i matką Alain. Jego rodzice rozwiedli się dnia6 kwietnia 1949i po dwóch latach walki prawnej Paul przejmuje opiekę nad dzieckiem, ale pozostawia testowanemu zabiegowi, ofiara zawału serca, który obejmuje częściowy paraliż twarzy. 6 października 1949, Paul Leclerc ożenił się ponownie z Ghislaine Téry (zmarł 23 grudnia 2011). Para dała Paulowi-Alainowi dwóch przyrodnich braci, Gérarda i Jean-Noëla oraz trzy przyrodnie siostry: Sylvie, Christine i Marianne.

Następnie mieszkał w Bourg-la-Reine i dzięki sąsiadom prowadził świecki harcerstwo z Éclaireurs de France w „grupie Montaigne”. Ghislaine, klawesynistka , stawia ją na klasycznym pianinie i regularnie zabiera do teatru Champs-Élysées , aby posłuchać Musigrains , cykli koncertów - konferencji edukacyjnych założonych przez Germaine Arbeau-Bonnefoy .

Formacja i początki

Po studiach w Lakanal liceum w Sceaux ze swoim przyjacielem z dzieciństwa z Bourg-la-Reine, Maurice'a Vallet znany jako „Momo”, Paul-Alain Leclerc uzyskał maturę w roku 1965. Jego ojciec ma go do kontynuowania studiów wyższych. „” Sciences- po egzamin następnie studia na Wydziale Prawa wWrzesień 1966. W końcu postanawia rozpocząć kurs języka angielskiego na Sorbonie . Ale zaniedbuje studia i przerabia świat ze swoimi towarzyszami w tym roku, który zapowiada wstrząsy maja 68 .

W tym czasie skomponował swoje pierwsze utwory, a Maurice Vallet został jego pierwszym autorem tekstów . Decydujące spotkanie z Étienne Roda-Gil w studenckim bistro L'Écritoire odbyło się prawdopodobnie wiosną 1967 roku. Legenda głosi, że ich współpraca rozpoczęła się właśnie w tym miejscu, kiedy przyszły Julien Clerc, młody student anglojęzyczny, wkroczył do kantonu. : „Kto chce napisać mi piosenkę? ”. Jego głównym autorem tekstów będzie Roda-Gil, co szybko wyklucza Maurice'a Valleta.

Nowe pisarstwo Roda-Gil jest przesiąknięte nostalgią i wojowniczym hermetyzmem. Kojarzy się wtedy z głosem Paula-Alaina Leclerca o wysokim tonie i naładowanym bardzo ciasnym vibrato , a także z jego wyczuciem melodii. Te różne elementy doprowadzą do sukcesu. To także w tej kawiarni spotyka miłość, w osobie Marie-Françoise Aimé, znanej jako Zaz , studentka nauk humanistycznych. Spędza długie godziny przy pianinie w domu swojej dziewczyny w Bourg-la-Reine, którego rodzice opuścili.

Dzięki powiązaniom rodzinnym jego kuzynka Jacqueline Socquet-Clerc, której brat jest dyrektorem artystycznym w Pathé-Marconi , podpisuje kontrakt z wytwórnią i opuszcza9 maja 1968jego pierwszy 45 , La Cavalerie . Piosenka artysty, która przyjęła pseudonim artystyczny Julien Clerc, jest wielokrotnie odtwarzana w radiu. Mówiąc o „zwalczeniu nudy”, odnajduje echo w młodościmaj 1968 który odkrywa zupełnie nowego idola.

Sukces

Jesienią 1968 roku Julien Clerc wyruszył w trasę koncertową z Adamo . WMarzec 1969, po raz pierwszy wchodzi na scenę w Olimpii w pierwszej części Gilberta Bécaud i odnosi triumf. To właśnie z tej okazji odwiedził go w jego garderobie Bertrand Castelli, hipisowska miliarderka i producentka Annie Fargue . Posiadacze praw do musicalu Hair for France oferują mu główną rolę. Julien Clerc odmawia, a następnie akceptuje po wzięciu udziału w przedstawieniu w Londynie. od 16 do29 grudnia 1970, tym razem pojawia się na wystawie Olimpia.

lata 70. i 80. XX wieku

W 1971 Julien Clerc wraz ze swoim agentem Bertrandem de Labbey stworzył Editions Sidonie, co dało mu pewną autonomię. W latach 1971 i 1976 roku wydał pięć albumów ( Ce c'est rien , wolność, równość, braterstwo ... ou la Mort , Julien , Terre de France i N o  7 ), w tym takich hitów jak Ce c'est rien , Si na śpiewał , Le Patineur , To sprawia, że ​​dobry Pan płacze , Ona jest Andaluzyjką , Tańczy tam , Ta melodia , Chciała nazywać się Wenecja , Cierpienie przez ciebie nie cierpi jak dwie płyty 45 tras koncertowych w tym wcześniej niepublikowane utwory na albumach: Le Cœur volcan ( ze stroną B Mon alezan ) w 1971 i Ballade pour un fou ( Loco, Loco ) (ze stroną B Jeśli zapukasz w głowę ) w 1975.

Mając wrażenie, że odbył trasę koncertową swojej współpracy z Rodą-Gilem i za radą swojego agenta Bertranda de Labbeya, Clerc zmienia listę swoich autorów z 1976 roku i album À mon age et à l on time to zawiera m.in. Le Cœur trop grand pour moi (napisany przez Jean-Loup Dabadie ) oraz tytułową piosenkę i Amis (napisany przez Maxime Le Forestier ). Ta separacja jest źle przeżywana przez jego autora tekstów. W 1978 obchodził swoje trzydzieste urodziny, a Le Forestier napisał dla niego piosenkę, którą miałem trzydzieści lat  ; tytuł ten pojawił się jesienią 1978 roku na albumie Jaloux, który był jego pierwszym wielkim sukcesem pod względem liczby sprzedaży (400 000 egzemplarzy), w szczególności dzięki tytułowi Dabadie Ma Preference .

W 1980 roku chciał ewoluować i oddzielić się od Étienne Roda-Gil oraz jego aranżera Jean-Claude'a Petita . Zobowiązuje się do zniesienia kary śmierci , wykonując piosenkę Dabadie The Assassinated i przybywa do Tuluzy z Robertem Badinterem , aby wziąć udział w procesie Norberta Garceau .

W 1982 roku wydała swój dwunasty album , w tym Women, I love you i Lili chciała iść potańczyć . Opuścił swoją wytwórnię płytową Pathé-Marconi, aby dołączyć do angielskiej firmy Virgin, która w tamtym czasie była jeszcze tylko małą wytwórnią. Zmienia również swoje długie brązowe, kręcone włosy na krótkie włosy.

Następnie wydał swój hit Heart of rocker w zgodzie z duchem czasu i zaczął zmieniać swój wizerunek. Ale to właśnie z nylonem La Fille aux bas eksplodował i stał się piosenkarzem lat 80.: klip do piosenki doskonale oddaje ducha czasu tamtego okresu. Potwierdził swój sukces trzecim hitem, Melissa , który uczynił go „pożądanym” piosenkarzem we wszystkich stacjach telewizyjnych.

W latach 80. brał udział w różnych kampaniach reklamowych firmy Citroën , z wyśpiewanym hasłem J'aime, J'aime, J'aime , które można usłyszeć w klipach i zobaczyć na plakatach.

Osiągając rangę popularnej gwiazdy, mnoży w tym czasie sukcesy komercyjne i koncertowe, ale forsuje głos i wciąga struny głosowe , wciągając kokainę , postanawia więc zająć się sobą i oszczędzić jej głos biorąc lekcje śpiewu.

Lata 90. i 2000.

Na samym początku 1990 roku wydał album Fais-moi un place, który dzięki piosence o tym samym tytule, napisanej przez Françoise Hardy , która ją nagrała, po raz kolejny spotkała się z wielkim sukcesem popularnym. Ale album, mimo tytułu Petits POI Lardons , nadal w stylu swoich popularnych sukcesów z poprzednich lat, już wydaje się rozpocząć powrót do bardziej intymnej piosenki francuskiej, a bliżej do jej początków, jak wskazuje tytuł. Nowość Big Bang , napisany przez jego przyjaciela Maurice Vallet . Komercyjny (i krytyczny) sukces albumu pozwala mu wypełnić Zénith de Paris w listopadzie igrudzień 1990.

Album Utile , wydany w 1992 roku, oznacza ponowne spotkanie Juliena Clerca z Étienne Roda-Gil . Od 1996 roku uczestniczy w koncertach Enfoirés .

W 1997 roku obchodził swoje pięćdziesiąte urodziny na scenie z Marc Lavoine , Renaud , Alain Souchon , Françoise Hardy , Maurane i Pascal Obispo . Płyta nagrana publicznie zatytułowana The4 października co odpowiada dacie jego urodzin.

W tym samym roku piosenka Enough, wystarczająco napisana przez Davida McNeila na album Julien wywołała dość ożywioną kontrowersję ze strony Sophie Marceau, która zagroziła, że ​​pozwie ją za słowa „Faut des ballons, des cerceaux / Et Sophie Marceau's breasts  ” . Aktorka deklaruje: „Byłam strasznie zawstydzona tą płytą. Kiedy go otrzymałem, ukryłem to. Bałem się, że ludzie wokół mnie to usłyszą. Bolało mnie, jakbym zrobił coś głupiego. Jakbym pokazywał moje piersi w radiu. Piersi są intymne, erotyczne, seksualne, czułam się naga” . Autor przyznał: „Chcąc napisać tylko piękną rymowankę  ” .

Do albumu If I was her , wydanego wlistopad 2000Julien Clerc po raz pierwszy wzywa Carlę Bruni , która pisze dla niego większość tekstów.

Jego album Double Enfance ukazał się pod koniec 2005 roku i odniósł wielki sukces w okresie załamywania się rynku płytowego. Jest zarejestrowana jako jego najlepsza płyta dekady, zawierająca dwie piosenki Etienne Roda-Gil, który zmarł kilka miesięcy wcześniej, oraz tytułową piosenkę, napisaną przez Maxime'a Le Forestiera, wspominającą własne dzieciństwo .

Jego album Gdzie jadą samoloty? wyjmij to15 września 2008. Pierwszym fragmentem jest The Wool Skirt (klip wyreżyserowany przez Hélène Grémillon). W albumie wzięli udział w szczególności: Maxime Le Forestier, Carla Bruni i Benjamin Biolay , ten ostatni jako producent.

Swoją czterdziestoletnią karierę świętuje na scenie Casino de Paris . Powstałe publiczne nagranie trasy zostało wydane w dniu30 listopada 2009pod tytułem: Trasa 09 . Publiczne nagranie tego ostatniego albumu odbywa się podczas koncertu16 lipca 2009na Festival des Nuits de Fourvière w Lyonie  ; ten sam koncert jest transmitowany na żywo iw trzech wymiarach w kilku kinach; Julien Clerc jest pierwszym europejskim artystą, który wziął udział w tej innowacji technologicznej.

Ostatni okres

7 listopada 2011wydał prawdopodobnie album Fou w reżyserii Philippe'a Umińskiego . Julien Clerc współpracuje tam z Maxime Le Forestierem , Charlesem Aznavourem , Gérardem Mansetem , Alexem Beaupainem i Julienem Doré .

Po tym, jak w ciągu pierwszych ośmiu miesięcy 2012 roku dał koncerty z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej, rozpoczął w październik 2012nowa trasa koncertowa, Pianistic , która potrwa do lata 2013 roku. Występuje w akustyce na dwa fortepiany w bardziej kameralnych salach (z towarzyszeniem Aurore Crévelier i Dominique Spagnolo).

4 listopada 2014, wydał album Everywhere the music coming , Julien Clerc śpiewa Alex Beaupain, Carla Bruni, L , Gérard Duguet-Grasser i Maxime Leforestier.

20 października 2017 r.wydał album À nos amours . Pokrywa jest inspirowana przez malarstwo La Meridienne , przez Vincenta van Gogha , gdzie Julien Clerc leży na słomie z żoną Helene Grémillon .

Staje trener razem w 8 th sezon The Voice: najbardziej piękny głos , obok Jenifer , sopran i Mika .

W piątek, 11 grudnia 2020 roku prezentuje swój nowy tytuł jest moją ucieczką , pierwszy singiel z jej 26 th album ma zostać wydany w 2021 roku

Życie prywatne

W Sierpień 1969, podczas gdy ma pierwszą rolę we francuskiej wersji musicalu Hair , France Gall , wytrwały widz, wkracza w życie Juliena Clerca. Ale Francja cierpi z powodu pozostawania w jego cieniu, gdy jest w środku przekraczania artystycznej pustyni i opuszcza ją w 1974 roku. Podczas gdy napisał dla niej piosenkę Chasse-neige , jej rozłąka z Francją inspiruje jej Suffrir par toi nie cierpi .

W 1975 Julien Clerc brał udział w filmie D'amour et d'eau fraîche, w którym był partnerem Miou-Miou , a następnie towarzyszem Patricka Dewaere , z którym miała córkę Angele Herry (nazwana na cześć matki). Między Miou-Miou i Julienem Clercem rodzi się sielanka. Dowiedziawszy się o tym, Dewaere czeka na niego przy wyjściu z kręcenia filmu i molestuje go. Aktorka zrywa z Dewaere.

19 kwietnia 1978, urodziła się ich córka Jeanne, która zostanie aktorką i wykonawcą kilku ról w teatrze, telewizji i kinie, a następnie reżyserką pod imieniem Jeanne Herry .

Dzieląc się ekologicznymi przekonaniami, para osiedliła się najpierw w Métairie Bruyère niedaleko Parly , a następnie w Château des Gouttes niedaleko Saint-Sauveur-en-Puisaye, gdzie wychowywali dwójkę dzieci i improwizowali jako dżentelmeni rolnicy . Miou-Miou opuścił go w 1981 roku.

Podczas uprawiania pokaz skoków w Château Bacon, należąca do rodziny Coupérie na lewym brzegu rzeki Dordogne poznał Virginie Coupérie-Eiffel , francuski jeźdźca, potomka Gustawa Eiffela oraz Ministra Policji Napoleon I er , Josepha Fouche . Pobrali się w dniu14 września 1985w Pino w Haute-Corse . Para ma dwoje dzieci: Vanille , urodzona w dniu20 marca 1988 r., który zostanie piosenkarzem, autorem tekstów i Barnabé, urodzonym dnia 7 lutego 1995. Rozstali się w 2002 r.

W 1992 roku, dziesięć lat po samobójstwie Patricka Dewaere, pełnoletnia Angele prosi Juliena Clerca o oficjalną adopcję jej, którą wychował „jak własną córkę”  ; następnie zostaje Angele Herry-Leclerc dla stanu cywilnego.

Od 2004 roku mieszka z Hélène Grémillon , ur8 lutego 1977, scenarzystka i powieściopisarka, która urodziła Leonardo The 22 kwietnia 2008. Julien jest ojcem po raz piąty po tym, jak rok wcześniej został dziadkiem, jego córka Jeanne urodziła syna, Julesa,3 kwietnia 2007. 17 grudnia 2012Para spokojnie ślub w ratuszu 16 th  dzielnicy Paryża .

Zobowiązania

Dyskografia

Wideografia

Filmografia

Komiczny

W 1975 roku Pif Gadget opublikował odcinki komiksu Corsaire Julien , którego bohater zapożycza wygląd Juliena Clerca. Te historie, napisane przez Michela Calonne'a (pod pseudonimem O'Clann) i narysowane przez Alexis , oferują mieszankę „przygody, fantazji i fantazji” .

Nagrody

Dekoracje

Komandor Orderu Sztuki i Literatury Komandor Orderu Sztuki i Literatury (2011)

Cena £

W 2017y = nazwisko Julien Clerc jest wymienione w sprawie Paradise Papers , za skorzystanie z mechanizmu optymalizacji podatkowej dozwolonego przez wyspę Malta i umożliwienie mu płacenia bardzo obniżonej stawki VAT na jego jacht.

Załączniki

Bibliografia

Filmy dokumentalne

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. W programie C à vous du11 listopada 2011o Francji 5 , Clerc wyjaśnia, że jeden z rodziców chciał prénommer Paul Alain drugiego, i wreszcie, jego ojciec powiedział pod nazwą Paul, środkowy Alain, na burmistrza 19 th dzielnicy Paryża , w którym się urodził.
  2. Prisma Média , "  Julien Clerc - The biography of Julien Clerc with Ici.fr  " , na Ici.fr ( dostęp 26 lutego 2021 )
  3. Agnès Hubschman, Un jour, un destin Julien Clerc, światłocień , dokument wyprodukowany przez Magneto Presse, 2016, Francja 2 ,27 listopada 2016 r.( 22  godz.  40 ).
  4. Sophie Delassein, Julien , Calmann-Lévy,2013, 324  s. ( przeczytaj online ).
  5. Kamera do twarzy , transmisja włączona21 kwietnia 2018na Francji 3
  6. „  Wywiad dotyczący obecności w Musigrains  ” , South West (dostęp 25 stycznia 2014 ) .
  7. Ludovic Perrin, „  Si on chantait…  ” , Wyzwolenie ,2 czerwca 2004.
  8. Bernard Gourbin, Duch lat 60. , Éditions Cheminements,2006, s.  118.
  9. "  Julien Clerc  " , na RFI Musique ,luty 2012.
  10. Jacques Pessis , Kronika lat hippisowskich , Éditions Chronique,2013, s.  38.
  11. Ludovic Perrin, „  Kolor agenta  ” , Wyzwolenie ,4 lutego 2004 r..
  12. Louis-Jean Calvet, Sto lat pieśni francuskich , Archipel,2006, s.  203.
  13. Philippe Boitel, Francuz, który stworzył Francję , południowy zachód,2009, s.  335.
  14. Z wyjątkiem 1997, 1999, 2004, 2007, 2009, 2011, 2012, 2013 i 2019.
  15. "  Pięć rzeczy , które już wiesz o Sophie Marceau  " , w 20 Minutes ,11 stycznia 2017.
  16. To nie Julien pokazał piersi Sophie Marceau na schodach Cannes.
  17. www.lefigaro.fr .
  18. Pokaz herbaty lub kawy ,12 listopada 2017 r..
  19. Laurent Delahousse , Julien Clerc clair obscur , transmisja Un jour, un destin , France 2 ,26 października 2014, 56  min  30  s .
  20. Olivier Rajchman, „  Miou-Miou: powrót do niesamowitej kariery Sylvette Herry  ” , na telestar.fr ,9 marca 2017
  21. Aurélie Lainé, „  Pożegnanie, kurczaku  : kim są dzieci Patricka Dewaere?  » , na telestar.fr ,18 czerwca 2018 r.(dostęp na 1 st sierpień 2019 )
  22. Marc Fourny, „  Świąteczny ślub Juliena Clerca  ” , Le Point ,27 grudnia 2012.
  23. Julien Clerc, wywiad z Benjaminem Locoge, „Julien Clerc, melodie jego życia”, Paris Match , tydzień od 26 października do1 st listopad 2017, s.  9-12 .
  24. Dominique Delpiroux, „  Julien Clerc, skromność i zaangażowanie  ” , o La Dépêche du Midi ,3 listopada 2003 r..
  25. Emmanuel Moire, Jenifer, Julien Clerc, Mika, Lorie: artyści zobowiązują się do małżeństwa dla wszystkich , Chartsinfrance.com , konsultowane na5 grudnia 2012.
  26. .
  27. Dekret z dnia 15 grudnia 2011 r. o nominacji lub awansie w Zakonie Sztuki i Literatury .
  28. "  Jak Malta stała się bastionem optymalizacji podatkowej  " , Le Monde .fr ,8 listopada 2017 r..
  29. „  Paradise Papers  : kolej na projektantów Starcka, Juliena Clerca, Arthura i Xaviera Niel  ” , Sud Ouest .fr ,9 listopada 2017 r..
  30. „  Et exultavit (pochwała Juliena Clerca)  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) , redaktor On Gwen Catala .