Jan II d'Alençon (Valois)

Jan II z Alençon
Zdjęcie poglądowe artykułu Jean II d'Alençon (Valois)
Jean d'Alençon, ubrany jak rycerz Złotego Runa.
Tytuł Książę Alençon , hrabia Perche .
( 1415 - 1473 )
Stopień wojskowy Generał porucznik
Lata służby 1424 - 1449
Konflikty Wojna Stuletnia
Pragarie
Wyczyny broni Oblężenie Orleanu
Bitwa pod Jargeau
Bitwa pod Meung-sur-Loire
Bitwa pod Patay
Nagrody Kawaler Orderu Złotego Runa
Inne funkcje Poeta
Biografia
Dynastia Dom Kapetyński Valois ( dynastia Kapetyńska )
Narodziny 2 marca 1409
Próbować
Śmierć 8 września 1476
Paryż
Tata Jean I er , książę Alençon
Matka Maria z Bretanii
Małżonka Joanna Orleańska
Marie d'Armagnac
Dzieci Katarzyna
Rene
Herb Jana II d'Alençon

Jean II d ' Alençon , urodzony w Argentan on2 marca 1409, zmarł w Paryżu dnia8 września 1476, Książę Alencon , władcy perche , syn Jean I er i Marie de Bretagne , córki księcia Jana IV , był księciem krwi i francuski przywódca wojskowy XV th  wieku i towarzysz broni Joanny d'Arc .

Biografia

Pierwsza broń

Jean miał zaledwie sześć lat, kiedy jego ojciec zginął w bitwie pod Agincourt . W wieku 14 lat, w 1423 roku został wybrany na ojca chrzestnego delfina, przyszłego Ludwika XI . W następnym roku został wzięty do niewoli podczas bitwy pod Verneuil i odzyskał wolność dopiero w 1427 roku za okup w postaci dwudziestu tysięcy złotych salutów . Angielski podbój Normandii, który spowodował, że stracił swoją ziemię, znalazł się finansowo w zatoce, co wyjaśnia wiele późniejszych odwrotów.

„Miły książę” Joanny d'Arc

W 1429 wstąpił do armii Joanny d'Arc, którą poznał w Chinon . Staje się jednym z bliskich przyjaciół pokojówki, która nazywa go „miłym księciem”. Towarzyszył mu w jego kampaniach, a w szczególności w kwaterze głównej Orleanu . Następnie Alençon został mianowany generałem-porucznikiem króla i walczył nad Loarą u boku Joanny. 12 czerwca 1429, wygrywa zwycięstwo Jargeau i zdobywa miasto, w którym schronił się hrabia Suffolk . Przyczynia się również do sukcesu Patay . W lipcu brał udział w marszu na Reims , potem17 lipca, broń rycerza Karola VII przed uczestniczeniem w jego koronacji.

Po swoich sukcesach Alençon próbuje przekonać rząd Karola VII do marszu na Paryż , z ukrytym motywem, że po zdobyciu stolicy moglibyśmy wyzwolić jego ziemie normańskie. Razem z Joanną przygotowywał się do szturmu na stolicę, ale król wahając się kazał sprowadzić go z powrotem do Saint-Denis i zarządził atak 8 września przez Porte Saint-Honoré . To była gorzka porażka: Jeanne została ranna, podczas gdy armia królewska musiała wycofać się nad Loarę .

Przeciwieństwie do rozejmu w Compiègne podpisanej z Burgundów , Alençon próbował zimą 1429 - 1430 na ekspedycję do Normandii, bez powodzenia, a jak Jeanne musiała chomp na obliczu kunktatorstwo rządu ulubionych La Tremoille . Wrzód, rozumie, że nie ma niczego, czego mógłby oczekiwać od La Trémoille, i opuszcza dwór, oddając stanowisko generała-porucznika hrabiemu de Vendôme . W następnych miesiącach toczy się prywatna wojna z Księstwem Bretanii .

Praski

W 1435 r. książę Alençon był bardzo żonaty na mocy traktatu z Arras podpisanego między Karolem VII a księciem Filipem le Bon , ponieważ pozbawił go on szans na odzyskanie pewnego dnia księstwa. Uważa też, że emerytura w wysokości 12.000  funtów, którą przyznaje mu król, jest niewystarczająca .

Ambitny i niezadowolony z rządu królewskiego, Alençon był, wraz z księciem Burbon, inicjatorem Pragi w 1440 roku . Już trzy lata wcześniej brał udział w próbie zamachu stanu przeciwko królowi. Tym razem udaje mu się uzyskać współudział swego chrześniaka Delfina Ludwika przeciwko ojcu Karolowi VII . Wraz z Burbonem domagał się dymisji rządu ulubionego Karola z Maine i oddania króla pod kuratelę delfina. Rozumie się, że ta ostatnia sama musi być tylko zabawką w rękach dwóch książąt, którzy będą dzielić władzę.

Widział, jak w 1431 r. zagarnął baronię Château-Gontier wraz ze wszystkimi innymi jego posiadłościami . Podobało mu się to z pewnymi zastrzeżeniami:24 stycznia 1436 (ns) podpisuje tam akt.

Szybko jednak musiał stawić czoła królewskiej armii, która oblegała Niort , gdzie osiedlili się książęta. Alençon negocjuje rozejm i próbuje wezwać Anglików na ratunek, ale mu się to nie udaje, co zmusza go do ucieczki do Owernii . Przegrana sprawa podpisuje z królem osobny pokój i poddaje się.

Książę zbrodni

Wybaczony, książę Alençon wraca do łask, ale teraz myśli tylko o własnych interesach. Od 1442 rozpoczął negocjacje z Anglią i dlatego nadal prowadził podwójną grę, co nie przeszkodziło mu w uczestniczeniu w kampaniach Karola VII , jak w Normandii w 1449. Następnie zajął Sées i Alençon i odzyskał swoje ziemie. Ale to nie znaczy, że staje się wierny.

W latach 1455-1456 spiskował z księciem Yorku , proponując mu dostarczenie warowni w Normandii, preludium do nowej inwazji na królestwo. Ale fabuła jest odkryta z powodu zdrady emisariusz nazwie Pierre Fortin i Alençon został zatrzymany w jego hotelu w Paryżu przez Dunois na27 maja 1456, a następnie uwięziony w Aigues-Mortes .

10 października 1458zostaje skazany na śmierć, a jego księstwo skonfiskowane. Jednak Karol VII ułaskawił go i pozwolił księżnej Marie zachować hrabstwo Perche .

Przetrzymywany za kratami w Loches , Ludwik XI uwolnił go w momencie jego wstąpienia na tron, w 1461 r. , ale książę musiał scedować kilka miast na własność królewską.

Uwolniony książę nie uspokaja tego wszystkiego: ma Fortina, który stracił go w 1456 r. , zamordował i nie waha się zarobić fałszywych pieniędzy. W 1465 dołączył do książąt rebeliantów podczas Ligi Dobra Publicznego i wydał Alençon księciu Normandii . Jego syn René , który pozostał wierny Ludwikowi XI , oddał mu swoje miejsce, co pozwoliło jego ojcu znów ujść mu na sucho bez szkody.

Karol IV , hrabia Maine , przekazał mu w 1465 karę za brak hołdu . Oficjalnie powrócił do swojej posiadłości w 1466 roku .

W 1468 r. Jean d'Alençon zrobił to ponownie, tym razem zmierzając do Franciszka II Bretanii , wówczas skonfliktowanego z koroną. Cierpiał nową konfiskatę jego dóbr na rzecz Jean de Bourbon , hrabiego Vendôme , w 1469 r .

Upadek poszukiwacza przygód

W 1473 ponownie spiskował, tym razem z księciem Burgundii Karolem Śmiałym , któremu nie zaoferował ani więcej, ani mniej sprzedaży swojego księstwa i hrabstwa Perche. Został ponownie aresztowany w lutym i osadzony w więzieniu w Château de Rochecorbon niedaleko Tours , a następnie po kilku utrapieniach, zamknięty w Luwrze , przed sądem przez parlament . Ludwik XI konfiskuje swoją ziemię i osobiście przejmuje Alençon25 lipca 1473 rpodczas gdy księżna zostaje wypędzona z Perche .

W 1474 r. książę został po raz drugi skazany na śmierć. Ale Ludwik XI nie dokonuje egzekucji swojego ojca chrzestnego i zostawia go w więzieniu w Luwrze . 18 lipca 1474 r, paryski parlament wstrzymuje swoje procesy. Stary książę został ostatecznie uwolniony w 1476 roku i wkrótce potem zmarł. Swój majątek zostawił synowi w 1476 roku .

Wesela i dzieci

Ożenił się najpierw w Blois w 1424 z Joanną (1409 32 1432), córką Karola , księcia Orleanu i Izabeli Francuskiej , ale nie miał dzieci z tego małżeństwa.

Wdowiec, ożenił się ponownie w zamku L'Isle-Jourdain dnia30 kwietnia 1437z Marie d'Armagnac ( 1420 † 1473 ), córką Jana IV , hrabiego d'Armagnac i Isabelle d'Évreux-Navarre, córki Karola III i miał:

Miał kilkoro bękartów:

Uwagi i referencje

  1. Paul Murray Kendall, Ludwik XI , Fayard, 1974.
  2. Biuletyn Towarzystwa Historyczno-Archeologicznego w Orne „Le duc Jean II et ses mandements par LM DUMAINE”, 1883-1903.
  3. Mercier 2011 , s.  151-152.
  4. wyroku Parlamentu Paryża z dnia 18 lipca 1474 roku przeciwko Jean d'Alencon, który skazany na śmierć, daje pełną informację: wyprodukowany fałszywych pieniędzy; negocjacje z Anglikami w celu uzyskania subsydiów i przekazania im, przeciwko księstwu Gloucester w Anglii, miejsc zajmowanych przez nie w Normandii; intrygi mające na celu zapobieżenie małżeństwu Edwarda IV z Anglii z córką hrabiego Foix i jego własnego syna René d'Alençona z siostrą księcia Burbonów, któremu sprzyjał Ludwik XI ; jego zgoda z książętami francuskimi wrogimi królowi, a w szczególności z księciem Burgundii , któremu zobowiązał się przekazać swoją prerogatywę i który w razie konieczności zaoferował mu azyl w jego stanach. (Według Anselme, t.  III , str.  274 i nast., Joseph Vaesen Etienne Charavay, Lettres de Louis XI t.  V, str.  107 , noty n o  1, Librairie RENOUARD, Paris 1895).
  5. Uznanie akt z 1478 r. - wybrzeże 2E-71 i 2E-72 - Archiwum departamentalne Orne.
  6. W opat Angot zastanawia się, czy to naprawdę miało to imię, czy nie?

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne