Prezydent | François Mitterrand |
---|---|
Premier | Pierre Mauroy |
Trening | 23 czerwca 1981 |
Koniec | 22 marca 1983 |
Trwanie | 1 rok, 8 miesięcy i 27 dni |
Koalicja | PS - PCF - MRG - MD |
---|---|
Ministrowie | 26 |
Sekretarze stanu | 21 |
Kobiety | 6 |
Mężczyźni | 31 |
Siódma kadencja | 333/491 |
---|
Drugi rząd Mauroy jest 16 th rząd z V -go Republiki Francuskiej . Kierowany przez Pierre'a Mauroya i mianowany przez François Mitterranda , Prezydenta Republiki w latach 1981-1995, piastuje urząd23 czerwca 1981 w 22 marca 1983.
Po miażdżącym zwycięstwie socjalistów w wyborach parlamentarnych w 1981 r. François Mitterrand, z bardzo wygodną większością głosów, zaproponował komunistom przyłączenie się do drugiego rządu Mauroya. Nowy rząd kontynuuje podjęte działania.
Kontakty z komunistami prowadzą Jacques Fournier i Guy Braibant . Prezydent prosi ich, aby zaproponowali komunistom pozyskanie czterech ministerstw, których chcą, z wyjątkiem suwerenów (Spraw Zagranicznych, Finansów, Spraw Wewnętrznych, Obrony). Komuniści chcieli pięciu ministerstw i zaoferowali Aniceta Le Pors do PTT, Gisèle Moreau do pracy, Jacka Ralite do Kultury i Guya Hermiera . Gaston Defferre , ówczesny burmistrz Marsylii , odmówił temu zawstydzającemu rywalowi.
Edmond Maire i Jacques Delors radzą Mitterrandowi, aby nie zmuszał Moreau do pracy. Prezydent przyjmuje propozycje komunistów, zanim zdecyduje się odmówić im PTT i Kultury. W ten sposób Ralite zostaje wysłany do Zdrowia, a Le Pors, który odmawia Konsumpcji, zgadza się zostać Ministrem Służby Publicznej i reform administracyjnych.
Robert Badinter zostaje ministrem sprawiedliwości na miejsce Maurice'a Faure'a , który nie chciał być w rządzie. Bombard i Debare odchodzą z rządu, według Jacquesa Attali , " z powodu nieporozumienia: Prezydent uważał, że są chętni do zajęcia stanowiska ... ".
23 czerwca zdecydowano, że Charles Fiterman zostanie wyznaczony do transportu, ale nie do wyposażenia, które przechował Quilliot. Marcel Rigout uzyskuje Dzieło, zanim zostanie mu odebrane.
W rządzie zasiada sześć ministrów : Nicole Questiaux , Édith Cresson , Yvette Roudy , Edwige Avice , Catherine Lalumière i Georgina Dufoix .
Rząd jest wspierany przez koalicję złożoną głównie z Partii Socjalistycznej i Partii Komunistycznej. Ten ostatni ma 44 miejsca w Zgromadzeniu Narodowym.
Pierre Mauroy zostaje mianowany premierem dekretem z dnia22 czerwca 1981 oraz członków Rządu dekretem z dn 23 czerwca 1981.
Rząd Pierre'a Mauroya będzie mógł liczyć na wybranych przedstawicieli frakcji socjalistycznej i posłów komunistycznych. Czyli 333 posłów, czyli 67% miejsc w Zgromadzeniu Narodowym.
Obrazek | Funkcjonować | Nazwisko | Lewo | |
---|---|---|---|---|
Premier | Pierre Mauroy | PS |
Obrazek | Funkcjonować | Minister stowarzyszony | Nazwisko | Lewo | |
---|---|---|---|---|---|
Minister delegowany do spraw europejskich | Minister Stosunków Zewnętrznych | André Chandernagor | PS | ||
Pełnomocnik ministra ds. Współpracy i rozwoju | Minister Stosunków Zewnętrznych | Jean-Pierre Cot | PS | ||
Delegat Ministra ds. Budżetu | Minister Gospodarki i Finansów | Laurent Fabius | PS | ||
Delegat Ministra ds. Energii | Minister Przemysłu (do 29.06.1982) |
Edmond Herve | PS | ||
Minister Delegat, Minister Praw Kobiet | Premier | Yvette zachmurzona | PS | ||
Delegat ministra ds. Stosunków z parlamentem | Premier | André Labarrere | PS | ||
Minister Delegat ds. Służby Cywilnej i Reform Administracyjnych | Premier | Anicet Le Pors | PCF | ||
Minister Delegat ds. Młodzieży i Sportu | Minister czasu wolnego | Edwige Avice | PS |
Obrazek | Funkcjonować | Minister stowarzyszony | Nazwisko | Lewo | |
---|---|---|---|---|---|
Sekretarz stanu ds. Rozszerzenia sektora publicznego | Premier | Jean Le Garrec | PS | ||
Sekretarz Stanu ds. Powracających | Premier | Raymond Courriere | PS | ||
Sekretarz stanu odpowiedzialny za departamenty i terytoria zamorskie | Minister stanu, minister spraw wewnętrznych i decentralizacji | Henri emmanuelli | PS | ||
Sekretarz stanu ds. Rodziny | Minister Solidarności Narodowej (do 29.06.1982) Minister Spraw Społecznych i Solidarności Narodowej |
Georgina Dufoix | PS | ||
Sekretarz stanu ds. Osób starszych | Minister Solidarności Narodowej (do 29.06.1982) Minister Spraw Społecznych i Solidarności Narodowej |
Joseph Franceschi | PS | ||
Sekretarz Stanu ds. Imigrantów | Minister Solidarności Narodowej (do 29.06.1982) Minister Spraw Społecznych i Solidarności Narodowej |
Francois Autain | PS | ||
sekretarz stanu | Minister obrony | Georges lemoine | PS | ||
sekretarz stanu | Minister Rolnictwa | André Cellard | PS | ||
Sekretarz stanu ds. Turystyki | Minister czasu wolnego | Francois Abadie | MRG |
To przetasowanie 29 czerwca 1982ma związek z rezygnacjami Nicole Questiaux i Pierre'a Dreyfusa . On planuje :
Należy zauważyć, że Edmond Hervé pozostaje delegatem ministra odpowiedzialnym za energię, ale podlega ministrowi badań i przemysłu.
To przetasowanie 17 sierpnia 1982wiąże się ze zmianą stanowiska Josepha Franceschiego :
Niezgadzając się z polityką afrykańską, minister współpracy Jean-Pierre Cot składa rezygnację. Rekonstrukcja8 grudnia 1982 :
W lipcu 1981 r. Większość socjalistów zagłosowała za zwiększeniem wydatków publicznych o 11 miliardów franków, zwiększając deficyt o 4 miliardy, w ramach naprawy gospodarczej przedstawionej w 110 propozycjach dla Francji . W listopadzie przegłosowano 19 miliardów dodatkowych wydatków.
Ożywienie ma na celu redystrybucję bogactwa: płaca minimalna wzrosła w sile nabywczej o 4,6% w 1981 r., Tj. O 5,2% rocznie; zasiłek mieszkaniowy zwiększono o 25% w lipcu 1981 r. io 20% w grudniu. Świadczenia socjalne wzrosły realnie o 5% w 1981 r. I 7% w 1982 r. Połowa tej polityki stymulacyjnej odnosi się zatem albo do podwyżek płacy minimalnej, albo do podwyżek świadczeń socjalnych.
Rząd złożył w Brukseli pod koniec 1981 r. Memorandum w sprawie ożywienia europejskiego , w którym zaproponowano grupowe ożywienie w celu wzmocnienia efektów i pobudzenia popytu, a tym samym ożywienia produkcji i zatrudnienia. Do niczego to nie prowadzi. Prośba została powtórzona podczas szczytu G7 w Wersalu w 1982 roku , ale nie została przyjęta.
Bodźce keynesowskie umożliwiły przyspieszenie francuskiego wzrostu, który wzrósł z poziomu 1,1% w 1981 r. Do 2,5% w 1982 r. Odbyło się to jednak ze szkodą dla finansów publicznych, których deficyty wzrastały. Pierwsza przerwa w bodźcu Mauroya, a następnie przełom polityki oszczędnościowej w 1983 r., Spowodował spadek wzrostu do 1,3% w 1983 r., Ale pozwolił na przywrócenie równowagi rachunków publicznych i spadek inflacji.
Kiedy w marcu 1979 r. Ustanowiono europejski system walutowy , 1 marka niemiecka była warta 2,30 franka francuskiego. Ogłoszenie wyborów François Mitterranda poruszyło rynki, co wywołało fazę deprecjacji franka. Dlatego Banque de France musi korzystać ze swoich rezerw, aby bronić waluty, kupując ją z powrotem na rynkach walutowych.
Gdy pierwsze środki stymulacyjne pogorszą bilans handlowy Francji, proponuje się dewaluację o 3%. Prowadzi to do ceny 1 marki za 2,50 franka. Ponownie został zdewaluowany 12 czerwca 1982 r. O 5,75%.
Jednym z najsilniejszych wyznaczników rządu jest nacjonalizacja firm uważanych za kluczowe dla gospodarki narodowej. Dziewięć wiodących firm, w tym CGE, Pechiney, Rhône-Poulenc, Saint-Gobain i Thomson, a także przytłaczająca część sektora bankowego (39 banków) i dwie firmy finansowe (Paribas i Suez) zostaje znacjonalizowanych.
Niektóre firmy uważane za wymagające uratowania są odzyskiwane przez państwo w drodze emisji długów w postaci akcji (Usinor i Sacilor), inwestycji kapitałowych lub wykupu spółek zależnych (Matra, Dassault, Bull, spółki zależne ITT we Francji). Odsetek pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwach publicznych wzrósł z 6% w 1980 r. Do 10,3% w 1983 r. (1,08 mln do 1,85 mln osób).
W latach 1981–1983 w sektorze publicznym powstało 240 000 dodatkowych miejsc pracy.
Rząd, dotrzymując obietnicy wyborczej, proponuje redukcję godzin pracy (z 40 do 39 godzin bez utraty wynagrodzenia), piąty tydzień płatnego urlopu oraz obniżenie wieku emerytalnego, połączone z przedłużeniem wcześniejszych emerytur. Zgodnie z późniejszymi ekspertyzami, wyniki 39-godzinnej reformy byłyby stosunkowo nieistotne, gdyż tylko stworzono 10 000–40 000 miejsc pracy.
Auroux U. były przekazywane między połową a końcem 1982 roku, tworząc prawo odstąpienia od umowy dla pracowników w razie grożącego niebezpieczeństwa, na zdrowie, bezpieczeństwo i Pracy Komitet Warunki , ustanowienie ram dla władzy dyscyplinarnej głowy przepisów firmowych i wewnętrznych , w szczególności poprzez zakaz wszelkiej dyskryminacji oraz ustanowienie prawa pracowników do wypowiadania się na temat warunków pracy.
Paris Stock Exchange wystąpił wzrost o 60% pomimo cyklicznego spowolnienia aktywności gospodarczej w czerwcu 1982 roku do marca 1983 roku w ten sposób korzystał ze wzrostu od dwóch do trzech razy wyższe niż w New York Stock Exchange i giełdzie. Z Tokio . Ten wzrost jest spowodowany trzema czynnikami: załamaniem się nieruchomości i zniesieniem anonimowości na złocie, co skutkuje przeniesieniem kapitału na rynki finansowe, a także reformami Delorsa, które umożliwiły '' skierowanie oszczędności w kierunku inwestycje poprzez tworzenie lub rozwijanie produktów finansowych, takich jak SICAV , konta kapitałowe i udziałowe papiery wartościowe. Oprócz tego, otwarcie drugiego rynku na paryskiej giełdzie 1 lutego 1983 r. Umożliwia średnim i niedokapitalizowanym przedsiębiorstwom dostęp do pieniędzy potrzebnych do wznowienia produkcji.
Budżet z 1982 r. Wskazuje na 27,5% wzrost wydatków publicznych w porównaniu z ostatnim budżetem rządowym Raymonda Barre (3) . Ponieważ tylko część tego wzrostu jest równoważona przez dochody, deficyt gwałtownie się zwiększa, osiągając -2,8% PKB w 1982 r., W porównaniu z -0,1% w 1980 r.
Przed zrekompensowaniem wzrostu wydatków podatki nakładane na najbogatszą część populacji są podwyższane lub tworzone. Podatek od wielkich fortun, przodek podatku majątkowego , jest tworzony, wpływających na 1% gospodarstw domowych podatkowych (100.000 podatników), przynosząc w 4 mld franków. Podwyżka podatku od zamożnych wynosi 9 miliardów franków. Nie obejmuje to 30 miliardów franków rocznie reprezentowanych przez wzrost świadczeń i podwyżkę płacy minimalnej.
Niedopasowanie dochodów do wydatków kumuluje deficyty, co powoduje wzrost zadłużenia. Jednak globalna sytuacja gospodarcza nie sprzyja zadłużaniu się, ponieważ polityka pieniężna kierowana przez szefa Fed Paula Volckera powoduje aprecjację dolara, co w krajach rozwiniętych podwyższa oprocentowanie długu publicznego. W ten sposób pierwsza pożyczka długoterminowa uruchomiona przez rząd w 1981 r. Została udzielona na bardzo wysokim poziomie 18,5%.
Bodziec z 1981 r. Miał takie same skutki, jak ten z 1975 r., A mianowicie wzrost deficytu bilansu handlowego, który osiągnął 2,1% PKB w 1980 r. I wzrósł do 4% w 1982 r. Do 4% w 1982 r., Symbolicznie przekracza 100 miliardów. franki; Deficyt handlowy Francji z Niemcami spadł z 23 miliardów franków w 1981 roku do 39 miliardów w następnym roku. Jeśli bodziec jest w dużej mierze odpowiedzialny za ten deficyt, przyczynia się również wzrost cen ropy po szoku naftowym, a także pożądany przez Paula Volckera w Fed wzrost wartości dolara .
Laurent Fabius ustanawia politykę amnestii podatkowej, aby oszczędności były repatriowane do Francji. Stawka ryczałtowa wynosi 25%. Jacques Chirac zrobi to samo, gdy stanie na czele swojego rządu ds. Konkubinatów , za zryczałtowaną stawkę 10%.
Popularność rządu jest napędzana niedawnym wynikiem François Mitterranda w wyborach prezydenckich. Pogarszający się klimat gospodarczy w 1981 r. Zaszkodził jednak wizerunkowi rządu.
Sondaż IFRES przeprowadzony 17 sierpnia przez Journal du Dimanche pokazuje, że na sto dni przed rozpoczęciem działań rządu 44% Francuzów jest zadowolonych z podjętych działań, 76% jest zadowolonych z przyjętych środków socjalnych, 53% za nacjonalizacjami. Jednak 51% uważa, że walka z bezrobociem prowadzona przez lewicę nie będzie skuteczna, wobec 29%.
7 listopada 1981 r. 53% Francuzów pozytywnie oceniło pierwsze sześć miesięcy rządów lewicy.
Dymisja tego rządu jest publikowana w Dzienniku Urzędowym z dnia23 marca 1983. Pierre Mauroy zostaje ponownie mianowany premierem i tworzy rząd Pierre'a Mauroya 3 .