Łasica

Martes foina  • Kuna fretka borealna, kuna europejska

Martes foina Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Kuna domowa sfotografowana w zoo w Niemczech . Klasyfikacja
Królować Animalia
Gałąź Chordata
Subembr. Kręgowce
Klasa Mammalia
Podklasa Theria
Super porządek Eutheria
Zamówienie Carnivora
Podzamówienie Kaniformia
Rodzina łasicowate
Podrodzina Mustelinae
Uprzejmy Martes

Gatunki

Martes foina
( Erxleben , 1777 )

Stan ochrony IUCN

(LC)
LC  : Najmniejsze obawy

Status CITES

Na załączniku III CITESZałącznik III , Rev. od 16.03.89

Kuna ( Martes foina ) jest gatunkiem z mięsożernych ssaków z Europy i Azji , z szaro-brązowy płaszcz, krótkie nogi i nocnych nawyków . Z kuny , należy do rodzaju Martes , które mieszczą się w rodzinie z Mustelidae gdzie znajdujemy łasica , z borsuka , z wydry , az skunksa lub fretki , małe ssaki mięsożerne często charakteryzujące się silnym zapachem.

Historia

W starożytności kuny udomowiono do polowania na zwierzęta uważane za szkodliwe, takie jak inne łasicowate czy węże.

Wyznania

Opis

Jego długość waha się od 40 do 54 centymetrów, a masa od 1,1 do 2,3 kilograma. Kuna ma oczekiwaną długość życia od 3 do 12 lat, maksymalny wiek na wolności to 10 lat. W niewoli lub w hodowli może jednak osiągnąć wiek 18 lat.

Nawet jeśli nie krzyżują się, kuna leśna ( Martes foina ) i kuna leśna ( Martes martes ) są bardzo blisko siebie, do tego stopnia, że ​​podczas obserwacji możliwe jest pomylenie. Najbardziej bezpośrednim kryterium oceny obserwowanego zwierzęcia jest obserwacja koloru sierści znajdującej się pod gardłem, na klatce piersiowej i górnej części nóg. U kuny widoczna jest wyraźna żółtawa plama na klatce piersiowej, podczas gdy u kuny plamka ta jest wyraźnie biała, pokrywając gardło, wierzch przednich łap i klatkę piersiową (szczegóły w artykule o kunie sosnowej). inne kryteria identyfikacji).

Inna ogólnie akceptowana metoda odróżnienia kuny leśnej od kuny leśnej  : spód nóg kuny jest owłosiony, w przeciwieństwie do kuny. Tę specyficzność można również wykryć poprzez odczytanie odcisków palców w luźnej glebie.

Ekologia i zachowanie

Zachowanie społeczne

Kuny są samotnikami, podobnie jak większość innych gatunków kun. Poza sezonem lęgowym unikają swoich kongenerów. Są to zwierzęta terytorialne, które zaznaczają swoje terytorium wydzielinami i przynajmniej bronią go przed innymi kunami tej samej płci. Wielkość terytorium jest zmienna, ale pozostaje mniejsza niż w przypadku kuny sosnowej. Ich wielkość waha się od 0,5 do 4  km 2 i zmienia się w zależności od płci (terytoria samców są większe niż u kobiet), w sezonie (są one mniejsze w zimie), siedlisko (są większe w kraju niż w mieście) oraz dostępne jedzenie. Ich działalność ma głównie charakter nocny. Przez Martena długość życia wynosi około dwunastu lat.

jedzenie

Kuna jest oportunistką i żywi się, w zależności od pory roku, drobnymi ssakami, owocami, ptakami, jajami i odpadami znajdującymi się w pobliżu domów.

Reprodukcja

Samica rodzi się raz w roku, w marcu lub kwietniu, choć krycie odbyło się w poprzednim sezonie letnim (od czerwca do sierpnia). Ten ośmiomiesięczny okres wynika z okresu uśpienia , ale faktyczny czas, w którym samica rodzi młode, to jeden miesiąc. Miot z kuny składa się z dwóch do pięciu młode, które rodzą się ślepe i nagie. Po miesiącu otwierają oczy, po dwóch odstawiane są od piersi, jesienią stają się samodzielne. Dojrzałość seksualną osiąga między piętnastu i dwudziestu siedmiu miesięcy.

Dystrybucja i siedlisko

Kuny domowe występują w dużej części Eurazji . Jego zasięg rozciąga się od Hiszpanii po Mongolię , przechodząc przez południową Europę i Europę Środkową i Azję Środkową. Kuny nie ma na Wyspach Brytyjskich . Populacja kun została również sprowadzona do amerykańskiego stanu Wisconsin w celu sprzedaży ich futer.

Kuna potrafi zajmować bardzo zróżnicowane środowiska. Mieszka przede wszystkim na wsi (lasy i sady), ale także w pobliżu domostw, a nawet w miastach, mieszkając w stodołach i na strychach. Dobrze się wspina, ale nie ryzykuje tak wysoko jak kuna sosnowa, bardziej związana z lasem. To także jedyny gatunek kuny, który nie żyje wyłącznie w lesie.

Systematyczny

Równoznaczny

Taksonomia

Lista podgatunków

Według Mammal Species of the World (wersja 3, 2005) (9 czerwca 2013) i Catalog of Life (9 czerwca 2013)  :

Kuna i człowiek

Zagrożenia dla gatunku

Przeciwzakrzepowy stosowany przed gryzoniami mieć efekt zatrucia całego łańcucha żywnościowego , który karmi. Rzeczywiście, zatrucie antykoagulantami nie jest radykalne. Ofiary cierpią przez długie godziny, kilka dni po spożyciu trucizny. Jednak specyficzny charakter drapieżników polegający na atakowaniu najsłabszych zwierząt w pierwszej kolejności, w szczególności kuny zatruwają się z kolei poprzez zjadanie szczurów , myszy polnych , myszy i innych gryzoni, które umierają i dlatego są łatwe do upolowania. Ponadto bardzo często zwalczanie gryzoni odbywa się zwykle wiosną, w okresie silnego wzrostu populacji. Jest to również okres, w którym rodzą się kuny. Tak więc, gdy kuna umiera w wyniku zatrucia w kwietniu-maju, prawdopodobieństwo przeżycia jej potomstwa jest bardzo niskie.

Spowodowane szkody

Czasami, szukając jajek, niszczy kurnik. Podekscytowana paniką wytworzoną u kur, zabija wszystko, co się rusza. Chociaż jest przede wszystkim mięsożerna, produkty roślinne (jagody i owoce) stanowią ważną część jego diety.

Atakuje obwody elektryczne samochodów i izolację domów, a także niszczy gumę. Dlatego jest często uważany za „szkodliwy”. Odwrotnie, w czasach starożytnego Rzymu przyjęto go do chwytania myszy i zatwierdzania domostw. Nadal odgrywa rolę w ochronie zdrowia wokół ludzkich mieszkań.

Kuna lubi mieszkać w pobliżu siedzib ludzkich lub pod dachami domów. O swojej obecności i jego aktywności moczenia może przeszkadzać mieszkańców albo gryzienia lub rozdrabniania materiałów izolacyjnych (osłon kabli, do izolacji termicznej ...) lub okrzykami lub kuligi podczas rui pory lub przez zapachów z odchodów lub padliny tym to pozostawia. Może również atakować małe zwierzęta gospodarskie, zwłaszcza kurniki .

Pierwszym środkiem kontroli jest uniemożliwienie kunom w jak największym stopniu wchodzenia do mieszkań lub kurników, poprzez instalowanie płotów lub szyszek i obroży przeciw drapieżnikom na drogach dojścia na strych. Można również odwieść ich od pozostania za pomocą repelentów (losowe odgłosy, oświetlenie, zapachy, ultradźwięki...). W przypadku znacznej uciążliwości stosowanie odłowów lub radykalna eliminacja osobników jest regulowana lokalnymi przepisami.

Status ochrony

Kuna domowa nie jest gatunkiem globalnie zagrożonym. Jest sklasyfikowany jako najmniejsza troska (LC = najmniejsza troska ) przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN).

Gatunek jest wymieniony w Załączniku III CITES .

We Francji kuna jest klasyfikowana jako „gatunek, który może spowodować szkody” (ESOD).

W 2009 r. nadal znajdowała się we Francji na liście gatunków, które mogą być sklasyfikowane jako szkodliwe , sporadycznie i lokalnie. Dekret ten został uchylony w 2012 r. W 2014 r. Rada Stanu po raz pierwszy anulowała (decyzją z dnia 30 lipca mającą zastosowanie natychmiast) klasyfikację jako gatunki szkodliwe w kilku departamentach ( Dordogne , Rhône , Isère , Seine-Maritime i Eure-et-Loir ).

Kuna w kulturze

Kuna jest obecna w herbie rodziny Faÿ, w tym w herbie gałęzi La Tour-Maubourg oraz w herbach potomków gałęzi Solignac, du Vivier de Faÿ Solignac.

Laouni Mouhid , raper francusko-marokański, znany jest pod pseudonimem La Fouine .

Uwagi i referencje

  1. ITIS , dostęp 9 czerwca 2013 r.
  2. Francuska nazwa wernakularna ze Słownika nazw powszechnych (wernakularnych) na Nomen.at
  3. Meyer C., wyd. sc., 2009, Słownik nauk o zwierzętach . skonsultować się online . Montpellier, Francja, Cirad.
  4. Zob. definicja podana w dużym słowniku terminologicznym Urzędu québécois de la langue française.
  5. (en) Murray Wrobel, 2007. Słownik ssaków Elsevier: po łacinie, angielsku, niemiecku, francusku i włosku . Elsevier, 2007. ( ISBN  0444518770 ) , 9780444518774. 857 strona Szukaj skanowanego dokumentu
  6. Zobacz ten gatunek na stronie Narodowego Spisu Dziedzictwa Przyrodniczego (INPN)
  7. (en) Nazwa w języku francuskim po Zwierząt lista wyrazów , lista zwierząt na świecie (francuski, łacina, angielski, szwedzki).
  8. chafouin w Dictionnaire de patois vendéen de Troospeanet, konsultacja 15 stycznia 2015 r.
  9. http://animal.cheloniophilie.com/Fiches/Fouine.php .
  10. Erxleben, JCP 1777. Systema regni animalis na klasy, porządki, rodzaje, gatunki, odmiany, cum synonymia i historia animalium. Klasa I. Mammalia. Weygandianis, Lipsiae, 1: 458
  11. „  Fouine  ” , na Skomputeryzowany skarb języka francuskiego, strona ATILF CNRS (konsultacja 19 maja 2015 )
  12. Pinel, 1792, Actes Soc. Hist. Nat. Paryż, 1:55.
  13. Mammal Species of the World (wersja 3, 2005), dostęp 9 czerwca 2013
  14. Roskov Y., Ower G., Orrell T., Nicolson D., Bailly N., Kirk PM, Bourgoin T., DeWalt RE, Decock W., van Nieukerken EJ, Penev L. (red.) (2020). Gatunek 2000 i katalog życia ITIS , 2020-12-01. Zasoby cyfrowe na stronie www.catalogueoflife.org . Gatunek 2000: Naturalis, Leiden, Holandia. ISSN 2405-8858, dostęp 9 czerwca 2013 r.
  15. Léon Bourdouxhe, la fouine , wydanie Claude Delbeuck, DGARNE, styczeń 2012, portal środowiskowy Walonii
  16. François Leger, La fouine , podejście do zbierania , edycje Lavoisier, 2006
  17. Zarządzenie z dnia 3 lipca 2019 r. wydane w sprawie stosowania art. R. 427-6 Kodeksu ochrony środowiska i ustalające wykaz, okresy i metody niszczenia gatunków mogących powodować szkody
  18. Zarządzenie z dnia 3 kwietnia 2012 r. w sprawie stosowania art. R. 427-6 kodeksu ochrony środowiska i ustalenia wykazu, okresów i sposobów niszczenia zwierząt z gatunków, które mogą zostać zaklasyfikowane jako szkodliwe na polecenie prefekta JORF nr 0098 z 25 kwietnia 2012 r., strona 7350, tekst nr 7, na stronie internetowej Légifrance . Dostęp 29 września 2013.
  19. Gustave de Autor tekstu Rivoire de La Bâtie , L'armorial de Dauphiné: zawierający herby wszystkich szlacheckich i znaczących rodzin tej prowincji, wraz z zapisami genealogicznymi uzupełniającymi szlachtę Choriera i Guya Allarda do dnia dzisiejszego , / przez G. de Rivoire de La Bâtie, ... ,1867( przeczytaj online )

Załączniki

Powiązany artykuł

Bibliografia

Odniesienia taksonomiczne

Linki zewnętrzne