Fundusz inwestycyjny (lub fundusz inwestycyjny ) jest organizacją zbiorowego posiadaniem aktywów finansowych .
W interesie zbiorowego zarządzania jest czerpanie korzyści z profesjonalnych zarządzających inwestycjami i korzyści skali (niższe koszty transakcji).
Działają one w oznaczonym czasie , poprzez emisję do oszczędzających w formie akcji , tytułowych czynów, które stanowią część ich portfela . Zazwyczaj mają one zmienny kapitał, który umożliwia zapisywanie i wykup w dowolnym momencie przez oszczędzających.
Nabywcy tych jednostek są z wyprzedzeniem informowani o metodach zarządzania funduszem: rodzaju aktywów finansowych, polityce zarządzania, zakładanych celach, kosztach, kwocie jednostki, stopie kalkulacji jej wartości itp. Wybierają fundusz lub fundusze najlepiej odpowiadające ich sytuacji i ich celów inwestycyjnych (patrz profil rynku akcji ).
We Francji formy prawne tych funduszy są zróżnicowane i często bardzo specyficzne:
Fundusze są zarządzane przez strukturę specjalnie w tym celu regulowaną i zatwierdzoną: spółkę zarządzającą. Przepisy narzucają między innymi prowadzenie odrębnych rachunków dla każdego z zarządzanych funduszy, jasno określone cele (głównie w zakresie podejmowania ryzyka) oraz przestrzeganie ścisłych obowiązków, takich jak ciągłe poszukiwanie interesów posiadaczy. . (koncepcja zarządzania w imieniu osób trzecich) i poszanowanie równości między nimi.
We Francji czy w Quebecu , str. Autorité des marchés financiers zapewnia zgodność z przepisami dotyczącymi tych funduszy. Arkusze informacyjne (ogłoszenia lub uproszczone arkusze) są zatem znormalizowane, aby zapewnić bardziej efektywne informacje dla posiadaczy jednostek funduszy .
Koszty, które z jednej strony wynagradzają spółkę zarządzającą, az drugiej strony organizacje zapewniające dystrybucję (bankowość, ubezpieczenia, sieci doradców finansowych itp.), Dzielą się głównie na:
W przypadku niektórych funduszy znajdujących się w obrocie publicznym opłaty za wejście i opłaty za umorzenie mają w rzeczywistości formę prowizji maklerskiej .
Fundusze inwestycyjne ponoszą również koszty transakcyjne przy zakupie i sprzedaży papierów wartościowych, a także koszty podatkowe nakładane na zrealizowane zyski kapitałowe.
Fundusze mogą być inwestowane, w zależności od ich charakteru i początkowego mandatu, w różne klasy aktywów :
Istnieją również inne, bardziej złożone fundusze, składające się z kilku klas aktywów:
Istnieją dwie główne kategorie funduszy inwestycyjnych.
Fundusze aktywnego zarządzania (zdecydowana większość funduszy dostępnych w Europie) próbują osiągnąć lepsze wyniki niż rynek, czyli pobić indeks (CAC 40, S&P 500…), kupując i sprzedając papiery wartościowe, które mogą generować zyski kapitałowe. Ich poziom ryzyka zależy od strategii zarządzających funduszami. Im bardziej aktywne zarządzanie, tym wyższe koszty, biorąc pod uwagę koszty transakcji (kupna i sprzedaży) oraz koszty podatkowe.
Fundusze zarządzania pasywnego starają się powielać rynek (na przykład francuski rynek dużych spółek) i jego indeks (CAC 40), kupując akcje spółek wchodzących w skład indeksu (najczęściej według kapitalizacji rynkowej) i zmieniając jego portfel ze zmianami w indeksie. Ich poziom ryzyka odpowiada poziomowi ryzyka rynku, który starają się powielać. Wreszcie, ich opłaty za zarządzanie i transakcje są znacznie niższe niż opłaty za aktywne fundusze zarządzające.
Wśród funduszy o aktywnym zarządzaniu wyróżnia się kilka stylów zarządzania funduszami, mniej lub bardziej „dynamicznych” w krótkim okresie (szybki arbitraż) lub stabilnych w długim okresie ( kup i trzymaj ), mniej lub bardziej zdywersyfikowanych lub selektywnych. W szczególności znajdujemy następujące orientacje zarządzania:
Te fundusze hedgingowe ( funduszy hedgingowych w języku angielskim) są klasą własnych funduszy inwestycyjnych. Są bardzo słabo regulowane w porównaniu z tradycyjnymi funduszami inwestycyjnymi. Realizują transakcje, których tradycyjne fundusze inwestycyjne nie mogą przeprowadzać: handel długiem lewarowanym, krótka sprzedaż, opcje i kontrakty terminowe ...
Główne rodzaje funduszy alternatywnych to:
Ich poziom ryzyka jest bardzo zmienny. W przypadku funduszu „neutralnego rynku akcji”, który kupuje i sprzedaje akcje w celu zachowania neutralnej ekspozycji na ryzyko w odniesieniu do rynku akcji, poziom ryzyka może być o połowę niższy niż w przypadku funduszu inwestycyjnego opartego na indeksach giełdowych, na przykład Zone Europe. Fundusz hedgingowy oparty na zmiennej klasie aktywów, takiej jak towary, może być bardzo ryzykowny w zależności od strategii zarządzającego i jego skłonności do korzystania z dźwigni finansowej (dowiodło niedawnego bankructwa funduszu hedgingowego Amaranth l ').
W celu ochrony inwestorów indywidualnych dostęp do alternatywnych funduszy jest ograniczony do świadomych inwestorów lub do znaczących inwestycji finansowych.
Ich opłaty wynoszą zazwyczaj około 1,5% plus zmienna opłata zależna od wyników (często 20% zysków kapitałowych powyżej wartości odniesienia).
Wreszcie, płynność funduszy alternatywnych jest niższa niż płynności tradycyjnych funduszy inwestycyjnych; często sprzedanie ich zajmuje miesiąc lub dwa.
Do funduszy inwestycyjnych typu ETF , często określane przez akronimem angielskiego oznaczającego ETF funduszy inwestycyjnych typu ETF są atrakcyjną alternatywą dla funduszy inwestycyjnych zarządzanych przez subskrypcji i odsprzedaży do instytucji finansowej dystrybutora (Bank ...). Te fundusze notowane na giełdzie lub ETF są kwotowane jak akcje spółki i można je również kupić jak akcje notowane na giełdzie. Ich opłaty za zarządzanie są na ogół niższe niż w przypadku funduszy inwestycyjnych, a opłaty transakcyjne są podobne do opłat za akcje w firmach maklerskich. Umożliwiają one bardzo ekonomiczną dywersyfikację inwestycji giełdowych osób prywatnych i instytucji.
Gdzie są pieniądze , Maxime Renahy , Les Arènes, 2019