Konstantyn z Mananalis , znany również pod imieniem Konstantyn-Sylas, jest założycielem, około 657 roku, neomanichejskiej sekty znanej jako Paulician . Urodził się w rodzinie ormiańskiej Mananale (Mananalis) blisko Samosate w Syrii ( dzisiejsza Turcja ), założył pierwszą wspólnotę paulicjan w Kibossa w Armenii . Georges le Moine wspomina o tym w swojej kolumnie.
W 684 Konstantyn IV , ówczesny cesarz bizantyjski, wydał dekret przeciwko niezależnym kongregacjom wierzących, a zwłaszcza przeciwko Konstantynowi, nakazując Symeonowi, jednemu z jego oficerów, nadzorować wykonanie wyroku. Aby nadać karze większą wagę, Symeon wręczył kamienie kilku osobistym przyjaciołom oskarżonego i nakazał im ukamienować mistrza. Odmówili, ale młody człowiek imieniem Justus, wychowany przez Konstantyna jako własnego syna, chwycił kamień i jednym ciosem zabił swojego opiekuna.
Symeon był głęboko poruszony wszystkim, co widział i słyszał w Kibossie. Rozmawiając tam z tymi nowymi chrześcijanami, był przekonany o prawdziwości ich doktryny i słuszności ich postępowania. Po powrocie do Konstantynopola nie zaznał spokoju przez trzy lata, które spędził na dworze. Porzucił wszystko, uciekł do Kibossy i przyjmując imię Symeon-Tite, wznowił i kontynuował dzieło człowieka, którego zabił. Z kolei Symeon-Tite został męczennikiem w 690.