Christian Pineau

Christian Pineau
Rysunek.
Christian Pineau, 1957
Funkcje
minister spraw zagranicznych
1 st luty 1956 - 14 maja 1958
( 2 lata, 3 miesiące i 13 dni )
Prezydent René Coty
Rząd Mollet
Bourgès-Maunoury
Gaillard
Poprzednik Antoine Pinay
Następca René Pleven
Minister robót publicznych i transportu
11 września 1948 - 7 lutego 1950 r
( 1 rok, 4 miesiące i 27 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Rząd Queuille I
Bidault II
Poprzednik Henri queuille
Następca Jacques Chastellain
24 listopada 1947 - 5 września 1948
( 9 miesięcy i 12 dni )
Prezydent Vincent Auriol
Rząd Schuman I
Marie
Poprzednik Jules Moch
Następca Henri queuille
Zastępca
6 listopada 1945 r - 8 grudnia 1958
( 13 lat, 1 miesiąc i 2 dni )
Wybór 1945
Ponowna elekcja Czerwiec 1946
Listopad 1946
1951
1956
Okręg wyborczy Sarthe
Biografia
Data urodzenia 14 października 1904
Miejsce urodzenia Chaumont ( Francja )
Data śmierci 5 kwietnia 1995
Miejsce śmierci Paryż ( Francja )
Partia polityczna SFIO
Rezydencja Montabon ( Sarthe )

Christian Pineau , urodzony dnia14 października 1904w Chaumont ( Haute-Marne ), zmarł dnia5 kwietnia 1995w Paryżu jest politykiem i francuskim deportowanym oporem socjalistycznym .

Między dwiema wojnami

Absolwent prawa i politologii, pracował w Banque de France w latach 1926–1928, a następnie w Banque de Paris et des Pays-Bas , z którego został zwolniony w 1938 r. Za popieranie wezwania do strajku.

Działał w Generalnej Konfederacji Pracy (CGT) i zbliżył się do Léona Jouhaux . W latach 1936-39 był zastępcą sekretarza Federacji pracowników banków, następnie stałym i sekretarzem rady gospodarczej CGT w latach 1938-39 . Następnie bronił stanowisk planistycznych .

Na początku wojny został mianowany szefem sztabu Jean Giraudoux , komisarza ds. Informacji, który poślubił matkę Pineau, rozwiodła się w 1921 roku. Później Pineau powiedział, że to Giraudoux przekazał mu miłość. dwóch mężczyzn było trudnych, Giraudoux nie podzielał zobowiązań po lewej stronie Pineau. W 1941 r. Zajmował stanowisko inspektora zaopatrzenia w rządzie Vichy.

Opór i deportacja

Na początku wojny Pineau był stosunkowo odizolowany, a większość jego bliskich związkowców, takich jak René Belin , popierała Pétaina , a następnie Collaboration . Następnie zbliżył się do Roberta Lacoste , sekretarza federacji urzędników CGT, z którym dzielił się wieloma analizami.

Po rozwiązaniu związków zawodowych przez reżim Vichy był jednym z sygnatariuszy „Manifeste du syndicalisme français”, lepiej znanego pod nazwą „Manifeste des twelve”, wListopad 1940. Ten tekst, który kojarzy urzędników CGT (Pineau, Lacoste, Oreste Capocci , Léon Chevalme , Albert Gazier , Eugène Jaccoud , Pierre Neumeyer , Louis Saillant i Victor Vandeputte ) i CFTC ( Jules Zirnheld , Gaston Tessier i Maurice Boudaloux ) stwarza podstawy dla unii opór wobec okupanta.

Oporny, był jednym z założycieli ruchu Liberation North wraz z Jeanem Cavaillèsem zPaździernik 1940. Od grudnia nadaje podziemny biuletyn Wyzwolenie, do którego pisze prawie samMarzec 1942.

Jest członkiem Komitetu Akcji Socjalistycznej , powołanego przez Daniela Mayera w celu stymulowania oporu w SFIO . N O  52 (30 listopada 1941) publikuje „Manifest ruchu Wyzwolenie-Północ”, który rekrutuje głównie do socjalistycznych i niekomunistycznych kręgów związkowych.

W 1942 roku Pierre Brossolette zaprosił go do Londynu. Wychodzi dalej27 marcaz François Faure. Spotyka generała Charlesa de Gaulle'a i zbiera się do Wolnej Francji , choć ma wątpliwości co do republikańskich przekonań generała. Jest źródłem Deklaracji generała dla ruchów oporu, opublikowanej w dniu3 czerwca 1942przez podziemną gazetę Liberation .

Wraz z Jeanem Cavaillèsem założył sieci Phalanx i Cohors-Asturies .

Wróciłem do Londynu w dniu 15 stycznia 1943, apeluje o zjednoczenie ruchów oporu i partii politycznych, co zostanie osiągnięte w Narodowej Radzie Oporu .

Po powrocie do Francji został aresztowany przez gestapo w rMaj 1943i wywieziony do obozu w Buchenwaldzie . Jest bez wątpienia ostatnim bojownikiem ruchu oporu, który widział żywego Jeana Moulina w Lyonie .

Wyzwolenie i IV Republika

Został powołany przez de Gaulle'a do rządu tymczasowego jako minister zaopatrzenia Maj 1945, zaledwie kilka dni po powrocie z deportacji.

Po przystąpieniu do SFIO, Pineau stał się socjalistyczny deputowany do Sarthe w 1945 roku i tak pozostało aż do 1958. Był również ogólny radny Sarthe od 1955 roku.

Minister w IV RP (nieprzerwanieListopad 1947 w Luty 1950), ma na swoim koncie rozwój floty handlowej, utworzenie Wyższej Rady Transportowej, poprawę statusu urzędników służby cywilnej i utworzenie Air France .

W 1952 roku Vincent Auriol poprosił go o utworzenie rządu, ale odrzucił ofertę.

W SFIO, którego dołączył do komitetu zarządzającego w 1951 r., Jest niezachwianym poparciem Sekretarza Generalnego Guya Molleta .

W Luty 1955został mianowany przewodniczącym Rady po upadku rządu Pierre Mendès France , ale utworzony przez niego rząd nie został zainwestowany przez Zgromadzenie Narodowe i otrzymał tylko 268 głosów przeciw 312. Pineau zapłacił wtedy za swoje bardzo pro-zaangażowanie. Unia Europejska i w szczególności jej nieustępliwa obrona Europejskiej Wspólnoty Obronnej .

Z Luty 1956 w Maj 1958, jest ministrem spraw zagranicznych i bierze udział w realizacji wyprawy sueskiej , a także w podpisaniu protokołu niepodległości Tunezji w sprawie20 marca 1956z premierem Tunezji Taharem Benem Ammarem .

Negocjował Traktat Rzymski , tworząc Europejską Wspólnotę Gospodarczą , który podpisał z Maurice Faure w imieniu Francji.

Próbował „otwarcia się na Wschód” udając się do Moskwy z przewodniczącym Rady Molletem.

Piąta Republika

W przeciwieństwie do powrotu de Gaulle'a do władzy w roku Maj 1958, po raz pierwszy oddalił się od linii bronionej przez Molleta i podszedł do Alberta Gaziera, nie chcąc jednak przyłączyć się do wewnętrznej mniejszości w SFIO.

Zmagając się ze zmianą systemu głosowania, Pineau, który skupił się na działalności ministerialnej i parlamentarnej, został zmuszony do kandydowania w okręgu wyborczym zbliżonym do swojego kantonu i gdzie był mniej znany, i stracił posadę zastępcy. W następnych wyborach próbował kandydować w okręgu wyborczym Alpes-Maritimes , ale bez powodzenia.

Był jednak stale wybierany ponownie na radnego generalnego do 1979 roku.

Nieudany kandydat na burmistrza Le Mans w 1959 roku, następnie sprzeciwił się strategii zjednoczenia lewicy, praktykowanej przez lokalnych socjalistów od 1965 roku.

Kandydat w wyborach senatorskich im Wrzesień 1968, nie został wybrany.

W 1969 roku Mollet namawia go, by wystąpił w wyborach prezydenckich przeciwko Gastonowi Deferre'owi, by opowiedział się za socjalistyczną inwestyturą . Jeśli prowadził kampanię przez jakiś czas, nie przeszedł przez ten proces.

Po rezygnacji ze stanowiska sekretarza Socjalistycznej Federacji Sarthe w 1971 roku coraz bardziej dystansuje się od życia politycznego. Bardzo nieufny wobec François Mitterranda , zwrócił mu go i sprzeciwił się jego kandydaturze w wyborach europejskich w 1979 roku .

Pisarz i działacz mutualizacyjny

Jednak od lat 60. znaczną część swojej działalności poświęcił pisarstwu, zwłaszcza dwiema powieściami silnie autobiograficznymi, Mój drogi zastępco (1959) i L'escalier des ombres (1963), ostatnią poświęconą okresowi l. 'Zawód. Pisze także historie wspomnień.

Od dwudziestu lat regularnie publikuje także opowiadania dla dzieci w wydaniach Hachette .

Od 1972 r. Jego głównym powodem jest, obok rolniczej wzajemności społecznej , utrzymanie osób starszych w domu; pracuje w szczególności nad eksperymentowaniem z hospitalizacją domową w swoim kantonie Grand-Lucé .

Został pochowany na cmentarzu Pere Lachaise ( 97 th Division) w Paryżu.

Funkcje rządowe

Publikacje

(Wyczerpująca lista)

Książki dla dzieci

Dekoracje

Zobacz też

Źródła

Osobiste dokumenty Christiana Pineau są przechowywane w Archiwum Narodowym pod numerem 580AP

Bibliografia

Christian Pineau Opór i wyzwolenie na północy SFIO, Suez
  • Denis Lefebvre , Sprawa sueska , Bruno Leprince, 1996.
  • Denis Lefebvre , Secrets of the Sues Expedition, 1956 , Paryż, Perrin,2010, 296  str. ( ISBN  978-2-262-03326-2 , prezentacja online ).
  • Roger Quilliot , SFIO i wykonywanie władzy, 1944-1958 , Paryż, Fayard, wyd.  „Wielkie współczesne studia”,1972, XIV -839  s.

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

  1. Żywa pamięć ruchu oporu
  2. Wyjątkowy dokument: oryginał protokołu ustaleń o niepodległości Tunezji , przywódcy , 25 marca 2016 r.
  3. Nie zawiera wystąpień konferencyjnych.
  4. Różne teksty zaczerpnięte z cytowanych prac pojawiają się w książkach do czytania szkolnych od lat pięćdziesiątych do sześćdziesiątych XX wieku, takich jak Cały rok czytania lub Aktywne wykłady (wydania Hachette).
  5. Zobacz ogłoszenie w wirtualnym pomieszczeniu inwentarza w National Archives
  6. Na podstawie pracy doktorskiej z nauk politycznych