Pirat ( pirat , grill lub drewniany stojak, na którym mięso lub ryba była wędzona, termin z dialektu z tubylcami z Karaibów , z Tupi „drewnianym ruszcie wykorzystywane do palenia”) jest pierwotnie biegacz z lasu w Santo Domingo którzy polowali na dzikie woły, aby wędzić ich mięso, to znaczy suszyć je w dymie przez hałas. W związku z tym termin „korsarz” określał skimmera morskiego, pirata , po tym jak korsarze połączyli siły z korsarzami pod nazwą „ Bracia Wybrzeża ”. Chodzi więc o poszukiwaczy przygód, korsarzy lub piratów, którzy żyli głównie z produktów swoich polowań i przemytu .
Według La Voile noire des pirates : „Osiedli w małych autonomicznych społecznościach, głównie w Santo Domingo i na wyspie Turtle , korsarze żyli z polowania na dziką wołowinę i świnie, których mięso wędzili i sprzedawali skóry. Złożone z dezerterujących żeglarzy, rozbitków, zubożałych osadników, szeregowców, renegatów, zbiegłych niewolników i zmęczonych wyścigiem korsarzy, te kosmopolityczne społeczności pojawiły się w Saint-Domingue w 1630 roku. „ Skorzystali z decyzji Hiszpanii o rezygnacji w 1606 roku z północnych i zachodnich wybrzeży wyspy w celu powstrzymania handlu obcymi narodami na jej„ terytorium ”. Szczególnie groźni korsarze zmusili Hiszpanię, by wyposażyła się w żołnierzy specjalnie odpowiedzialnych za walkę z nimi, lanceros .
Przejmując techniki Indian wędzenia i grillowania mięsa, korsarze gotowali je w cienkich paskach na drewnianym grillu („ buku ”), zbudowanym ze stojaków z gałęzi ustawionych na zielonym ogniu , liściach i pachnących roślinach. Taka forma wędzenia pozwoliła na doskonałą konserwację mięsa . Skórki posypane gruboziarnistą solą szybko wysychały na słońcu.
Wędzona ryba
Chicken Boucané
Wędzone żeberka wieprzowe
W związku z tym termin „korsarz” określał skimmera morskiego, pirata , po tym, jak korsarze połączyli siły z korsarzami pod nazwą „ Bracia Wybrzeża ”. Chodzi więc o poszukiwaczy przygód, korsarzy lub piratów, którzy żyli głównie z produktów swoich polowań i przemytu . Niektórzy korsarze, zmęczeni wyścigiem, wrócili do swoich szeregów, podczas gdy przeciwnie, niektórzy korsarze tymczasowo wypłynęli na mijających się korsarzy . Następnie Francja uznała ich i wysłała gubernatora w 1665 roku .
W ten sposób korsarze stali się początkiem francuskiej kolonii Saint-Domingue, która jakiś czas później, pod nazwą Haiti , stanie się pierwszym „czarnym” narodem współczesnego świata. Naród byłych niewolników, wyrzutków i buntowników, którzy uzyskali niezależność krwią i buntem, tak jak ci Bracia Wybrzeża, którzy byli ich przodkami ...
Fachowcy, którzy mieszkali między Campeche Bay a Hondurasem, byli również nazywani korsarzami . Podobnie jak ci z Santo Domingo, praktykowali polowanie, obróbkę skóry i mięsa, a gdy nadarzyła się okazja, poświęcali się korsarzowi. W połowie XVIII e wieku, niektóre z nich posunął się Argentynie i Urugwaju , gdzie bydło uwalniane przez Hiszpanów miał pomnożone, a zainstalowane swoje rzeźnie tam niedaleko wybrzeży. Później stali się prostymi handlarzami, posuwając się nawet do kupowania mięsa na własny użytek od innych, na przykład w sałatkach stworzonych przez Hiszpanów, płacąc za nie rumem importowanym z Karaibów .
Niezwykli łowcy , korsarze byli również bardzo wygodni na łodzi. Solidnie zbudowani i dobrze odżywiani byli groźnymi wojownikami. Ponadto wszyscy trzymali karabin z czterostopową lufą zwany „karabinem myśliwskim”, niezrównanej jakości, jak podaje Exquemelin . Precyzja ich ostrzału pozwoliła korsarzom na usunięcie znacznej części załogi przeciwnika z daleka, co pozwoliło uniknąć wejścia na pokład lub ryzyka zbyt bliskiego zbliżenia się do dział wroga. Karabiny te ładowały się wyjątkowo szybko jak na ten czas i mogły oddać trzy strzały, podczas gdy karabin wojskowy oddał tylko jeden. Proszek najwyższej jakości, również wyprodukowany specjalnie dla nich, pochodził z Cherbourga ; nazywano go „ proszkiem korsarza ” i trzymano w tykwach lub bambusowych tubkach zakorkowanych woskiem. Korsarze, często byli korsarze, wisieli na szczycie masztów iz niepokojącą łatwością dziesiątkowali przeciwników.
Zorganizowani na marginesie społeczeństwa, korsarze żyli w odosobnieniu, ale nie w autarkii. Byli dobrze wprowadzeni na rynek gospodarczy, sprzedając mięso, skórę i tytoń, a jednocześnie zaopatrywali się w broń, amunicję, odzież i nie tylko. Niektórzy z nich rozwinęli nawet własną sieć korespondentów w Europie z partnerami lub krewnymi, stając się w ten sposób prawdziwymi przedsiębiorcami łowieckimi. Bardzo zjednoczeni ze sobą, nigdy nie mieli przywódców ani opiekunów.
W czasie ich apogeum, około 1665-1667, korsarze polowali w Santo Domingo między 800 a 1000, ewoluując w symbiozie ze swoimi braćmi freeboot, do tego stopnia, że z czasem te dwa terminy zaczęły się mieszać pod ogólną nazwą Frères de la Côte . W języku angielskim filibusters są również określane ogólną nazwą Buccaneers . Pod koniec XVII th i ostatecznie na przełomie XIX i XX wieku, ich przygodach również przez nie robi więcej niż: od 1694 kolonia Wyspa Żółwi całkowicie opróżnić i Hiszpanie wreszcie znalazł paradę aby pozbyć się korsarzy: oni zdziesiątkowani grę a myśliwi musieli zamienić się w korsarzy lub utonąć w masie kolonistów.
W swojej książce La Voile Noire , Michaił W. Ramseier twierdzi, że choć jest to trudne do rozważenia europejskiego piractwa jako zjednoczony i jednolity ruch, zgrupowanych wokół wolnościowego ideału i moralności, jak twierdzą zaangażowanych autorów takich jak Gilles Lapouge lub Michel Le Bris , z drugiej strony jest pewne, że jeśli można mówić o jakiejś formie zorganizowanego kontrspołeczeństwa, to Bracia Wybrzeża , a zwłaszcza korsarze, uosabiają ją najwyraźniej.