Bernhard Wolff

Bernhard Wolff Biografia
Narodziny 3 marca 1811
Berlin
Śmierć 11 maja 1879(w wieku 68 lat)
Berlin
Pogrzeb Cmentarz żydowski Schönhauser Allee ( d )
Narodowość Niemiecki
Zajęcia Dziennikarz , redaktor , bankier
Jüdischer friedhof schönhauser allee berlin okt2016 - 40.jpg Widok na grób.

Bernhard Wolff (3 marca 1811, Berlin -11 maja 1879, Berlin) to niemiecki dziennikarz, który wraz z Associated Press , Reuterem i Agencją założył w 1849 roku agencję Continental , nazywaną na początku „Wolff Telegraph Office”, jedną z czterech światowych agencji informacyjnych do 1934 roku . Jego firma stała się w 1949 roku Deutsche Presse-Agentur , obecną niemiecką agencją prasową.

Biografia

Drugi syn żydowskiego bankiera, lekarz z wykształcenia lingwistę, tłumacza i dziennikarza, większość życia mieszka w Berlinie , w niemieckiej Brandenburgii . Najpierw był dziennikarzem Vossische Zeitung . A później1 st kwiecień 1848założył Berliner National-Zeitung, który stał się najważniejszym dziennikiem w Berlinie i którego publikacja trwała do 1939 roku. Jednym ze współzałożycieli był Johann Georg Siemens , kuzyn wynalazcy Wernera von Siemensa . Wydaje się, że Wolff bardzo szybko stał się agentem tajnej akcji rządu pruskiego, w szczególności Wilhelma Stiebera .

Po ucieczce przed rewolucją marcową 1848 w Berlinie , Bernhard Wolff pracował w Paryżu z Charlesem Havasem i Paulem Juliusem Reuterem , który następnie na krótko próbował założyć własną agencję w Paryżu, a następnie został zmuszony do schronienia się w Kolonii, skąd kontynuował współpracować z Brukselą za pośrednictwem gołębi pocztowych. Ze swojej strony Bernhard Wolff wraca do Berlina. Johann Georg Siemens poradził mu, aby założył agencję informacyjną, taką jak Havas, i skontaktował go ze swoim młodym i utalentowanym kuzynem Wernerem von Siemensem , niemieckim inżynierem artylerii, który odniósł szybki sukces w pierwszej połowie 1847 roku.

W międzyczasie, Johann Georg Siemens wprowadziła również Werner von Siemens do Johann Georg Halske i dwaj mężczyźni połączyły się zainwestować 7000 talarów przez założycieli „Telegraphenbauanstalt von Siemens & Halske”.

Dołączył do "Pruskiej Komisji Telegraficznej", Johann Georg Halske odpowiedział na zaproszenie do składania ofert wMarzec 1848aw sierpniu wygrał kontrakt na wykonanie ponad 500-kilometrowej linii telegraficznej między Berlinem a Frankfurtem na najdłuższym odcinku kolei w Europie. Werner von Siemens i Johann Georg Halske otrzymują również kontrakt na połączenie telegraficzne między Berlinem a Akwizgranem .

Plik 11 stycznia 1849kilka dni po uruchomieniu tego ostatniego przez wojsko, ale kilka miesięcy przed jego otwarciem dla publiczności, Bernhard Wolff założył biuro telegraficzne w Berlinie Wolffs Telegraphisches Bureau (WTB) , agencję prasową, która przedstawiła się jako nadawca informacje giełdowe.

Plik 18 marca 1849, w dniu otwarcia połączenia Berlin-Frankfurt, wszystkie linie zbudowane przez Wernera von Siemensa przechodzą od kontroli armii do pruskiego ministerstwa przemysłu, handlu i łączności. William Meyer, pomocnik Wernera von Siemensa , opuścił armię, gdzie służył również jako artylerzysta, aby dołączyć do tego ministerstwa, gdzie w 1850 roku sprowadził brata Wernera von Siemensa .

W Październik 1849Bernhard Wolff i jego WTB są związani z „Pruskim Państwowym Telegrafem”, który zapewnia połączenie telegraficzne utworzone między Berlinem a Akwizgranem , na końcu którego jest zainstalowany Paul Julius Reuters , jego były kolega i przyjaciel. Reuters wysyła koleją odebrane przesyłki do centrów biznesowych w Antwerpii i Brukseli . 27 i28 listopada 1849, Gazeta Bernharda Wolffa informuje, że otrzymuje wiadomości telegraficzne z Amsterdamu, Frankfurtu, Paryża i Londynu, zawierające ceny giełdowe.

Pierwszymi subskrybentami są Kolnische Zeitung w Kolonii , która otrzymuje wiadomości z Belgii i Francji oraz L'Independance belge de Bruxelles , dziennik zarządzany przez Henri Édouard Perrot , który otrzymuje wiadomości z Niemiec i Austrii.

Żona Paula Juliusa Reutera, która skarżyła się Wernerowi von Siemensowi, że telegraf grozi zrujnowaniem wykorzystania gołębi, odpowiedział, że konieczne jest osiedlenie się w Londynie, dokąd wkrótce przybędzie podmorski kabel. Półtora roku później łączy się telegraficznie z Paryżem , Berlinem, Brukselą i Londynem . Bernhard Wolff odsprzedaje informacje otrzymane od redakcji swojej berlińskiej gazety abonentom WTB. Ponieważ jego klienci byli zainteresowani szybszą transmisją cen akcji, na którą pozwalał telegraf, uczynił z tego mocną stronę swojego „biura telegraficznego”.

Następnie latem 1849 roku szybko doszło do nieporozumień między Siemens & Halske a pruską komisją państwową, z powodu słabo izolowanych linii, które spowodowały zakłócenia w komunikacji między Berlinem a innymi miastami. W 1851 r. Państwo pruskie anulowało wszystkie zamówienia u Siemens & Halske i zakończyło stosunki handlowe. Dywersyfikacja firmy za granicą stała się wówczas źródłem sporu między założycielami firmy, która weszła na rynek rosyjski. Werner von Siemens sprzedał Rosjanom 175 telegrafów w 1851 r., A następnie przeniósł się do kraju w lutym i maju 1852 r., Ale umowa została podpisana dopiero latem 1853 r.Grudzień 1854, siedem lat przed koleją zrobiła to samo. Część podróży do Sankt Petersburga odbywała się wówczas jeszcze dorożką, car zamówił także od Wernera von Siemensa linię o długości 1900 km do Sewastopola , ukończoną w 1855 r. W 1854 r. 40 ze 130 pracowników Siemensa było w służbie. Rosji, aw 1856 roku 213 z 332.

Pod koniec 1856 r. „St. Petersburg Vedomosti” i St. Petersburg Journal chciały publikować wiadomości zagraniczne w formie telegramów. Pavel Stepanovich Oussov zwrócił się natychmiast do Louisa Schneidera, berlińskiego korespondenta L'Abeille du Nord , aby mógł znaleźć porozumienie z niemiecką agencją informacyjną Wolff przed konkurentami. Pierwsza rosyjska depesza telegraficzna pojawiła się w ten sposób w L'Abeille du nord du8 stycznia 1857.

Zauważając wtedy, że każda z rosyjskich gazet płaci za te same wiadomości z zagranicy, Usov proponuje udział w kosztach wzajemnej obsługi, a następnie przekonuje redaktorów dwóch innych gazet, „Gazety Sankt Petersburga” i Russkii Invalid (gazeta wojskowa opublikowana w stolicy Rosji od 1813 do 1917 r.) do udostępniania telegramów z zagranicy, w taki sposób, że Wolff był zmuszony obniżyć ceny swoich usług. Przekonał o tym również St. Petersburg Journal .

W tym celu Pavel Oussov stworzył w Luty 1857jego nowa gazeta: Posrednik . Jego pierwszy numer ukazał się dnia27 lutego 1857zawierał telegram z Londynu datowany dzień wcześniej. WSierpień 1857, dzięki pośrednictwu brytyjskiego kupca działającego w Rosji, przyszła kolej na agencję prasową Reuters, aby spróbować ugruntować swoją pozycję w Rosji, tak jak chce to zrobić we Włoszech, gdzie monopol Havas we francuskich departamentach Piemontu, Od lat czterdziestych XIX wieku Camillo Cavour nie patrzy na niego z dezaprobatą . Plik23 sierpnia 1857 Reuters spotyka się w Rosji z Pawłem Stepanowiczem Usowem.

W Październik 1859Reuters napisał do niego, informując go o zgodzie na dzielenie się wiadomościami biznesowymi i finansowymi z Wolff i Havasem. Reuters stara się dzielić rynek rosyjski z Wolff Telegraph Office, przyznając mu nową politykę skupienia się wyłącznie na informacjach handlowych, ale ten ostatni zachowuje przewagę, półoficjalny St. Petersburg Journal , sprzeciwiający się w szczególności Reuterowi. Reuters uzyskuje jednak kontrakt z Posrednikiem . Powrócił do Rosji w 1862 r. Następnie Posrednik zbankrutował w 1864 r. W wyniku trudności finansowych.

W 1865 roku firma Bernharda Wolffa została pożądana przez Havas Agency. Zwrócił się do Bismarcka i króla Prus o przekształcenie się w spółkę akcyjną , finansowaną z pożyczki w wysokości 300 000 talarów udzielonej przez bankierów bliskich Bismarckowi i przemianowanej na Continental Agency . Nagle inne państwa niemieckie w konflikcie z Prusami nie chcą już z nim pracować. Zwracają się do konkurenta Reutera, dotyczy to w szczególności Hamburga i Bremy. Marszem w kierunku zjednoczenia Niemiec wygrywa Bismarck. Wolff musi zapłacić Reuterowi dużą rekompensatę finansową za wycofanie się z północnych Niemiec, co jest głównym punktem umowy podpisanej z Havasem i Reuterem w 1869 roku: Wolf otrzymuje całe Niemcy, Austrię, Rosję i Skandynawię, w zamian za dalsze odszkodowanie dla pozostałych dwóch agencji. Wolff podpisał również umowę z Western Associated Press of Chicago, która konkuruje z Chicago.

W 1871 roku Wolff podał rękę, opuszczając kierunek.

On umarł na 11 maja 1879 w Berlinie.

Bibliografia

  1. „Werner von Siemens: 1816–1892”, autor: Johannes Bähr - 2017 [1]
  2. „Siemens: trajektoria globalnej firmy” Andrée Michel, 1990
  3. „Połączenie pierścienia”, autor: Alexander Scott Nalbach - 1999
  4. „Havas: the arcana of power”, autor: Antoine Lefébure , strona 96, Éditions Bernard Grasset, 199 ( ISBN  2-246-41991-3 )
  5. „When News Was New”, autor: Terhi Rantanen, strona 32 [2]
  6. (w) Donald Read , The power of news: the history of Reuters , Oxford, Oxford University Press ,1999, 2 II  wyd. , 540  s. ( ISBN  0-19-820768-9 ) , str.  12
  7. „Świat na żywo. Od Charlesa-Louisa Havasa do AFP, dwa wieki historii”, autor: Xavier Baron , 2014
  8. „Stulecie poszukiwania wiadomości: od agencji informacyjnej Havas do agencji prasowej Agence France (1835-1957)” Pierre Frédérix, Flammarion, (1959), strona 142
  9. Badania, dokumenty i analizy przeprowadzone przez Klyuchkovska Larisa, profesor w Katedrze Historii Dziennikarstwa i Literatury Rosyjskiej na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Moskiewskiego
  10. „The Ring Combination”: Information, Power, and the World News Agency Cartel, tom 1, autor: Alexander Scott Nalbach, University of Chicago, Department of History, 1999, strona 78
  11. „Havas: the arcana of power”, autor: Antoine Lefébure , strona 142, Éditions Bernard Grasset, 199 ( ISBN  2-246-41991-3 )
  12. „Wiadomości międzynarodowe i prasa: bibliografia z adnotacjami”, Ralph O. Nafziger, strona XXV

Linki zewnętrzne