Ārya-Samāj

Arya Samaj , co oznacza w sanskrycie „szlachetnego społeczeństwa” oznacza ruch reformy hinduizmu założona w Bombaju w XIX th  century .

Jej założyciel Svāmī Dayānanda Sarasvatī (prawdziwe nazwisko Mula Shankar ) (1824–1883) pochodził z rodziny braminów z Kâthiâwar . Kiedy zobaczył szczury pożerające ofiary podczas czuwania w świątyni Shaivite , zaczął się zastanawiać nad rzeczywistością hinduskich bóstw. W wieku dwudziestu lat staje się sadhu i wiedzie życie wędrownego ascety. Spotyka swojego guru w Mathurze , którzy będą go „ukryty sens” z nauczania Veda .

Od tego momentu jego myśl religijna została wprowadzona. Zostanie przekształcony w akty wraz z założeniem Ārya-Samāj w 1875 roku w Bombaju i jednoczesną publikacją manifestu Satyārtha Prakash (lub Illumination of the True Sense ), w którym brutalnie atakuje różne sekty hinduskie i obce religie i potwierdza bez ogródek, że politeistyczny hinduizm nie zdaje sobie sprawy z „  absolutnego monizmu ” Wed, jako że mnogość bóstw, do których się w niej odwołuje, jest jedynie reprezentacją sił natury. Opierając się na fakcie, że redagowanie Wed (wszystkie teksty skomponowane w sanskrycie między 1500 a 500 rokiem pne ), jedyne teksty hinduizmu, do których się odwołuje, według niej, Arya Samaj „głosi proklamację i wyższość hinduizmu nad wszystkimi innymi religiami ”, Zwłaszcza chrześcijaństwo i islam. W rzeczywistości ten ruch na rzecz reformy hinduizmu może być postrzegany jako ruch będący reakcją na rozprzestrzenianie się islamu w Indiach i chrześcijańskiego prozelityzmu , nawet jeśli władze kolonialne do niego w niewielkim stopniu zachęcały.

Radykalność jego poglądów uniemożliwiła ruchowi dotarcie do warstw popularnych, ale będzie miała pewien wpływ na znawców i uczonych języka hindi .

Ārya-Samāj rozprzestrzeni się głównie w Panjāb i będzie się dywersyfikować na kilka filii (skierowanych do określonych grup społecznych: młodych ludzi, kobiet itp.), Organizacji charytatywnych, wydawnictw i struktur edukacyjnych (w tym słynnej Gurukuli z Haridwar ).

Uwagi i odniesienia

  1. Isabelle Surun (reż), Colonial societies at the age of Empires (1850-1960) , Atlande, 2012, s. 330.

Zobacz też

Powiązany artykuł

Link zewnętrzny