Aime Jacquet

Aime Jacquet
Obraz poglądowy artykułu Aimé Jacquet
Aimé Jacquet w 2005 r.
Biografia
Nazwisko Aimé Étienne Jacquet
Narodowość Francuski
Narodziny 27 listopada 1941
Lokalizacja Sail-sous-Couzan ( Loara )
Skaleczenie 1,85  m (6 ′  1 ″ )
Okres profesjonalny. 1960 - 1975
Poczta Pomocnik, potem trener
Kurs dla juniorów
Lata Klub
0000- 1960 Kuzan z USA
Kurs dla seniorów 1
Lata Klub 0M.0 ( B. )
1960 - 1973 AS Saint-Etienne 231 (26)
1973 - 1975 Olympique Lyonly 027 0(3)
Wybór reprezentacji narodowej 2
Lata Zespół 0M.0 ( B. )
1968 Francja 002 0(0)
Wyszkolone zespoły
Lata Zespół Statystyki
1976 - 1980 Olympique Lyonly 65v 42n 76d
1980 - 1989 Żyrondyny Bordeaux 218v 114n 88d
1989 - 1990 HSC w Montpellier 7v 4n 12d
1990 - 1991 AS Nancy-Lorraine 12v 11n 17d
1993 - 1998 Francja 34v 16n 3d
1 Oficjalne zawody krajowe i międzynarodowe.
2 oficjalne mecze (w tym mecze towarzyskie zatwierdzone przez FIFA).

Aimé Jacquet , ur.27 listopada 1941w Sail-sous-Couzan ( Loire ), były zawodnik i trener międzynarodowy francuski z Piłka nożna . Najbardziej znany jest z tego, że jako trener reprezentacji Francji wygrał Mistrzostwa Świata FIFA 1998 .

Jako dziecko Aimé Jacquet grał w klubie w swojej rodzinnej wiosce, US Couzan, zanim dołączył do AS Saint-Étienne . Należy do najnowszej generacji ciężko pracujących piłkarzy: na przemian wykonuje swoją pracę jako robotnik fabryczny i piłkarz. Następnie stał się profesjonalny , zaczął w środku pola z „  Zielonych  ” pod kierownictwem Jean Snella a następnie Albert Batteux kto by zaznaczyć swoje szanse kariery. Sumienny i sumienny uczeń z tych dwóch charyzmatycznych trenerów francuskiej mistrzostw , Aimé Jacquet odgrywa rolę regulatora na polu i poświadczenia na dobry bilans zespołu, który wygrywa liczne trofea. Z drużyną Francji miał tylko dwie krótkie selekcje w 1968 roku za czasów Louisa Dugaugueza . W 1973 wyjechał, by grać z sąsiednim rywalem: Olympique Lyonnais . Po dwóch sezonach odwiesił raki w 1975 roku .

Rok po zakończeniu kariery Aimé Jacquet rozpoczął karierę trenera. Przez cztery lata prowadził Olympique Lyonnais , następnie odpowiadając na wezwanie prezydenta Claude'a Beza , został trenerem Girondins de Bordeaux, którym doprowadził do największych krajowych sukcesów. Po dziewięciu sezonach został zwolniony i przeszedł delikatny okres, w którym został powitany kolejno przez Montpellier HSC i AS Nancy-Lorraine , nie zdołał jednak zaaklimatyzować się.

Jego włączenie do Krajowej Dyrekcji Technicznej (DTN) pozwala mu na wznowienie kariery i ponowne oddanie się w służbę francuskiej piłki nożnej . Asystent Gerarda Houlliera , trenera reprezentacji Francji podczas eliminacji do Mistrzostw Świata 1994 , przyjmuje17 grudnia 1993przejąć kontrolę nad selekcją w kryzysie, która nie zakwalifikowała się do mistrzostw świata w 1994 roku . Udało mu się w eliminacjach do Euro 1996, które cechowała seria niepokonanych trzydziestu meczów bez porażki (wraz z rekordem 10:0 z Azerbejdżanem ). "  Niebiescy  " zawodzą w rzutach karnych w półfinale Euro 1996 i rozpoczynają przygotowania do Mistrzostw Świata 1998, które grają u siebie. Aimé Jacquet podejmuje swoją grę defensywną, poddawaną ostrej krytyce, zanim doprowadzi drużynę Francji do szczytu świetności po zwycięstwie w finale 12 lipca 1998 r. z Brazylią .

Został krajowym dyrektorem technicznym do grudnia 2006 roku , kiedy to zdecydował się na politykę dostrzegania wczesnej młodzieży. Trener prestiżowej drużyny France 98 , później został konsultantem i komentował niektóre wieczory piłkarskie w Canal + .

Biografia

Kariera zawodnika

Młodość

Syn Klaudiusza i Bénédicte Jacquet, Aimé Étienne Jacquet urodził się27 listopada 1941w Sail-sous-Couzan , małym miasteczku w Forez w departamencie Loary . Jako dziecko pomaga rodzicom, którzy prowadzą wiejską masarnię . Żyje w kontakcie ze światem rolniczym i przekazuje wartości pracy, hojności i szacunku dla innych, które wpoił mu ojciec. Pasjonat piłki nożnej , szybko podpisał swoją pierwszą licencję w amatorskim klubie w swojej wiosce, US Couzan, prowadzonym przez jego szkolnego nauczyciela. Związek Sportowy Couzan (USC), klub okręgowy Loary , przeżywał swój rozkwit w latach 1958 - 1960  : po raz pierwszy wygrał Coupe de la Loire w 1958 roku , był finalistą w następnym sezonie, w którym był również Mistrz awansu w 1960 roku . Chcąc już wziąć sprawy w swoje ręce na boisku, Aimé Jacquet często gra jako bramkarz, ale ponownie staje się napastnikiem, aby strzelać gole.

W wieku 13 lat jej ojciec był chory, rodzina Jacquet została zmuszona do opuszczenia sklepu mięsnego i przeniesienia się do oddalonego o 7  km Boën-sur-Lignon . Aimé Jacquet mieszka ze swoją ciotką w Sail, aby móc zdać świadectwo ukończenia studiów . Rok później, po zdaniu egzaminu, dołączył do rodziców w Boën, ale nie uzyskał dobrych wyników w szkole. Jego rodzice postanowili więc skierować go do Thiers Apprenticeship Centre (Państwowej Szkoły Zawodowej w Thiers , nazywanej „Nat”, obecnie liceum Jean-Zay ). Ukończył tam WPR w metalurgii. Przez cały okres nauki w Thiers grał w mistrzostwach szkolno-uniwersyteckich (USSO) z drużyną Centrum, z którą wygrał mistrzostwa szkół średnich w akademii w 1958 roku. Wracał do Sail tylko w weekendy, aby grać ze swoim klubem, US Couzan. Pod koniec praktyki niestety nie zdaje egzaminu końcowego i nie uzyskuje Certyfikatu Umiejętności Zawodowych (CAP). Na szczęście, ciesząc się dobrą opinią, udaje mu się znaleźć pracę wCzerwiec 1959w Saint-Chamond do huty marynarki wojennej (w przyszłości Creusot-Loire) w ramach zobowiązania do odzyskania WPR jako wolnego kandydata. Co się dzieje w następnym roku. Zarabia na życie pracując w fabryce i gra amatorsko w amerykańskim klubie Couzan. W ramach kadetów został awansowany do pierwszego zespołu w sezonie 1958-1959 i brał udział w finale Coupe de la Loire w 1959 roku . W następnym sezonie swoją grą pomaga swojemu klubowi awansować do wyższej ligi. Jego techniczne, atletyczne i psychiczne zdolności pozwalają mu zdobywać coraz większą reputację w regionie. Po kilkukrotnym nadzorowaniu przez Pierre'a Garonnaire'a i byłego bramkarza Claude'a Abbesa (rekruterów AS Saint-Étienne ), którzy nie byli przekonani o walorach Jacqueta, tym razem został zauważony przez pana Hernandeza, odpowiedzialnego za zawodową rezerwę klubu . Pod koniec sezonu 1959-1960 opuścił US Couzan, by podpisać kontrakt z ASSE.

Trudne początki, a następnie dyrektor w AS Saint-Étienne (1960-1973)

Aimé Jacquet dołączył do Zielonych w 1960 roku i podpisał kontrakt jako „amator wśród zawodowców”, ponieważ w tym czasie zawodnik bardzo rzadko przechodził ze statusu amatora w małym klubie do statusu profesjonalisty w dużym klubie. Swój pierwszy profesjonalny mecz rozegrał na4 grudnia 1960w zremisowanym meczu z Limoges FC na AS Saint-Étienne (1-1) pod wodzą trenera François Wicarta . Bardzo szybko stanął w obliczu problemów z planowaniem i planowaniem z powodu podwójnego życia jako gracza i pracownika . Ponadto pada ofiarą wirusowego zapalenia rdzenia kręgowego , zakaźnej choroby rdzenia kręgowego (która w szczególności prowadzi do przejściowego paraliżu ruchowego), co zmusza go do usunięcia go z pola na kilka tygodni. Swój pierwszy profesjonalny kontrakt podpisał w 1961 roku i zdobył swoją pierwszą bramkę na 28 maja przeciwko FC Toulouse przed wezwany do służby wojskowej z 22 -go  batalionu myśliwych alpejskich w Nicei w czerwcu, aby wykonywać swoje zajęcia, wszystko w czasie wojny „Algieria . W obawie przed koniecznością wyjazdu w kierunku Algieru lub Konstantyna , został ostatecznie trenerem drużyny piłkarskiej swojego pułku, z którą był mistrzem regionu w Marsylii . Zabiegany przez pewien czas przez OGC Nice , podpisał licencję na ASPTT Nice Football , klub z dywizji honorowej, aby zachować formę. Mimo propozycji liderów, by go zatrzymać, chce ponownie zagrać z AS Saint-Étienne.

Po powrocie w marcu 1963 wznowił podwójne życie jako młynarz - piłkarz . Podczas gdy ASSE zszedł do drugiej ligi, zagrał tylko dwa mecze mistrzowskie, ale wziął udział w odrodzeniu się w elicie i wygrał mistrzostwo francuskiej ligi 2 w 1963 roku . Kolejny sezon nie jest zbyt szczęśliwy dla Jacqueta, który przez cały sezon rozegrał tylko sześć meczów. Jednak swój pierwszy tytuł mistrza Francji zdobył w 1964 roku . Po kolejnym mieszanym sezonie (tylko trzy mecze w sezonie) nabiera nowego wymiaru w zespole Stéphane. Sezon 1965 - 1966 to początek wielkich lat Zielonych i kariery Aimé Jacqueta. Rzeczywiście staje się częścią zespołu i wygrywa u boku Roberta Herbina . Jego wzrost można również wytłumaczyć zaufaniem, jakim obdarzył go trener Jean Snella , który przybył w 1963 roku. Paradoksalnie, Zieloni zajęli dopiero piąte miejsce w końcowej klasyfikacji. Wynika z tego kilka lat chwały dla AS Saint-Étienne, który wygrał cztery kolejne mistrzostwa Francji, dwa puchary Francji w 1968 i 1970 roku , osiągając dublet w tych dwóch latach. Aimé Jacquet jest u szczytu swojej kariery.

Błyszcząc na scenie narodowej z Saint-Étienne, został więc logicznie wezwany do francuskiej drużyny przez Louisa Dugaugueza w 1968 roku . Swój pierwszy wybór uzyskał w dniu25 września 1968podczas meczu towarzyskiego z RFN na Stade Vélodrome w Marsylii . Spotkanie zakończyło się remisem 1-1. Jacquet został ponownie wybrany miesiąc później przeciwko Hiszpanii na Stade de Gerland w Lyonie . Posiadacz wraz z Robertem Herbinem, jego klubowym kolegą, drużyna Francji straciła trzy gole do jednego. Ten okres, w którym Błękitni nie błyszczą i nie kwalifikują się do żadnej końcowej fazy, nie pozwala Aimé Jacquetowi na kontynuowanie przygody w kolorze niebieskim . Nie będzie już odwołany do drużyny Francji.

W 1970 roku , po sezonie pełnym sukcesów, Aimé Jacquet doznał poważnej kontuzji. W wyniku zapalenia ścięgna napiętego w trakcie sezonu zerwał ścięgno Achillesa . Pod opieką profesora Trillata przeszczepiono mu krótką strzałkę boczną, aby podwoić ścięgno Achillesa. To sukces i po prawie dwóch latach nieobecności odpycha grunt. Podczas kontuzji Robert Herbin został trenerem i zastąpił Jeana Snellę . Dlatego tylko grał dwa mecze w ciągu 1971 - 1972 sezonu . Od czasu powrotu po kontuzji Aimé Jacquet był świadkiem przybycia nowej generacji młodych piłkarzy. Wśród nich Christian Synaeghel , młody pomocnik wystrzelony przez Roberta Herbina, który stopniowo trafiał do drużyny Saint-Etienne. Powstanie młodego Synaeghela prowokuje sprawy Aimé Jacqueta. W wieku 31 lat, z braku czasu na grę, z Aimé Jacquetem skontaktował się Jean-Pierre Cappon, dyrektor sportowy Olympique Lyon .

Koniec kariery w Olympique Lyonnais (1973-1975)

W 1973 roku Aimé Jacquet odszedł, by zakończyć karierę piłkarską z wielkim rywalem z Lyonu, który właśnie wygrał Coupe de France . W sezonie 1973-1974 Olympique Lyon brał udział w trzech konkurencjach: Pucharze , Mistrzostwa i Coupe de France . Niestety OL zostali drastycznie wyeliminowani w 1/8 finału Pucharu Europy przez Greków z PAOK Saloniki . Po nieudanym meczu pierwszego meczu (3-3), Lyon mocno przegrał 4-0 w rewanżu. W Coupe de France OL wyszedł w ćwierćfinale z FC Sochaux , po przegranej w rzutach karnych. To w lidze zabłysną koledzy z drużyny Aimé Jacqueta. Ich ofensywna gra, prowadzona przez graczy Di Nallo , Lacombe i Chiesa , pozwala OL na zdobycie wielu punktów bonusowych (dodatkowy punkt, gdy drużyna zdobędzie przynajmniej 3 bramki w meczu). OL utrzymuje się na szczycie tabeli przez kilka tygodni z rzędu, po czym ustąpił miejsca AS Saint-Étienne i zajął trzecie miejsce w mistrzostwach, jak dotąd najlepszym rankingu klubu. Ten sezon 1973-1974 okazał się sukcesem, nawet jeśli Olympique Lyonnais nic nie wygrał. Ze swojej strony Aimé Jacquet ma do czynienia z silną rywalizacją o pozycję pomocnika z Robertem Cacchionim , Ildo Maneiro i Michelem Maillardem . Zagrał 19 meczów i strzelił w sumie 3 gole w ciągu sezonu.

Kolejny sezon jest prawie identyczny jak poprzedni dla klubu Lyon, ale znacznie nudniejszy dla Aimé Jacqueta. Rzeczywiście, pojawienie się młodego pomocnika Jean-Paula Bernada spycha na ławkę Jacqueta, który gra tylko 8 meczów i nie strzela żadnych bramek w trakcie sezonu. W międzyczasie OL oddzielił się od kilku kluczowych graczy, w tym Fleury Di Nallo, Daniela Raviera i Jeana Baezy , nawet ich nie zastępując. Wsparcie techniczne następnie gra kartę zaufania, dając szansę młodym graczom klubu. Ta polityka sprawdza się w lidze, odkąd Lyon po raz kolejny zajął trzecie miejsce. Zmęczony i nie mający już poziomu swoich wczesnych lat, Aimé Jacquet zakończył karierę jako profesjonalny gracz pod koniec sezonu, aby dołączyć do administracji klubu Lyon.

Kariera trenerska

Początki w Lyonie (1976-1980)

W wieku 35 lat został trenerem Olympique Lyonnais. Będzie jednym z pierwszych trenerów, który zmodernizuje medycynę piłkarską, tym samym zwracając się do klubu o zatrudnienie rezydenta lekarza sportowego , doktora Ferreta (który później będzie jednocześnie lekarzem francuskiej drużyny).

Od 1977 roku klub przeżywał poważne problemy finansowe w związku z obowiązkiem francuskiego profesjonalnego futbolu do zawierania kontraktów dla piłkarzy na czas, co zmusiło Olympique Lyonnais do sprzedaży zawodników ( Raymond Domenech w Strasburgu, a następnie Bernard Lacombe w Saint Étienne, ...). Wyniki klubu są odczuwalne, który będzie stagnacji w środku tabeli, nawet na pograniczu degradacji pod koniec sezonu 1979-1980 z 18 -tego miejsca.

Po czterech sezonach jako trenerzy i bez tytułu Aimé Jacquet opuścił klub latem 1980 roku.

Złoty wiek w Girondins de Bordeaux (1980-1989)

Po odejściu Raymonda Goethalsa i dzięki doświadczeniu Bernarda Lacombe z Lyonu , prezes Girondins Claude Bez rekrutuje młodego trenera Aimé Jacqueta z Olympique Lyon . Pojawiają się również nowi gracze: René Girard , François Bracci , a także Jean Fernandez i Marius Trésor , którzy opuszczają OM zdegradowani do drugiej ligi. Wszystkie składniki są po to, by wyruszyć na podbój Europy.

Jacquet narzuca swoją taktykę w 4-4-2 , co oznacza, że Gérard Soler i Albert Gemmrich , obaj reprezentanci, będą na zmianę na ławce rezerwowych, odkąd Bernard Lacombe stał się niekwestionowanym obrońcą. W obronie Trésor i Bracci znajdują drugą młodość i chęć do gry. Ostatecznie Girondins zajęli trzecie miejsce w mistrzostwach i zapewnili sobie bilet do Pucharu UEFA na koniec sezonu 1980-1981 . Latem 1981 roku Jean Tigana przybył do Girondins z Olympique Lyonnais. Puchar Europy zatrzymuje się dla Bordeaux w 1/8 finału w Hamburgu . Mistrzostwa idą dobrze, klub zajął czwarte miejsce. Wielu francuskich i zagranicznych reprezentantów jest rekrutowanych i gra w Bordeaux wokół doświadczonego i symbolicznego gracza, którym jest Alain Giresse . W skład grupy wchodzili wówczas w szczególności Dropsy , Bracci , Domenech , Thouvenel , Specht , Tusseau , Trésor , Battiston , Girard , Tigana , Touré , Dieter Müller czy jugosłowiańscy bliźniacy Zlatko i Zoran Vujović .

W latach 80. Girondinowie staną się flagową drużyną francuskiego futbolu. Żyrondyści zdobyli trzy tytuły w 1984 , 1985 i 1987 roku , dwa Puchary Francji w 1986 i 1987 roku i co roku kwalifikują się do Pucharu Europy . W 1983 roku klub zorganizował turniej stulecia. Żyrondyści wygrali półfinał z FC Barcelona i zostali pokonani w finale przez VfB Stuttgart .

Żyrondyści dwukrotnie omijają konsekrację europejską. W 1985 roku zostali pokonani w półfinale Pucharu Mistrzów przez Juventus of Platini , przegrana 3:0 w pierwszym meczu na Stadio Comunale i zwycięzcy 2:0, aby powrócić po meczu rozegranym przed 40.211 kibicami, rekord frekwencji na Parc Lescure, które nie zostało jeszcze złamane . W 1987 roku Girondinowie zostali ponownie wyeliminowani w półfinale Coupe des Coupes przez Lokomotive Leipzig . Pokonani 0:1 w pierwszym meczu z Lescure, żyrondyści wygrali w Lipsku tym samym wynikiem i ostatecznie zostali wyeliminowani podczas rzutów karnych .

30 kwietnia 1986, Girondins wygrywają piłkę nożną Coupe de France po pięciu przegranych finałach. Zmierzając się z Olympique Marsylia , w pełnym rozkwicie na początku lat Tapie , Bordeaux wygrało 2:1 po dogrywce dzięki wspaniałej bramce Giresse przeciwko bramkarzowi Marsylii Josephowi-Antoine'owi Bellowi . Po tym zwycięstwie Giresse i Lacombe przejadą trasę Bordeaux- Lourdes na rowerze, aby dotrzymać obietnicy, którą złożyli. W następnym roku Bordeaux wygrało swój pierwszy i jedyny dublet, pokonując Marsylię o cztery punkty w lidze i dominując nad tą samą Marsylią (2:0) w finale Coupe de France .

W tych prosperujących latach Bordeaux zapewniło także francuskiej drużynie kręgosłup zwycięskiej drużyny Euro 1984 i półfinalistę mistrzostw świata w 1982 i 1986 roku .

Aimé Jacquet został zwolniony przez prezydenta Claude'a Beza w 1989 roku dwa sezony po tym, jak „dublet pucharowy” zdobył z nową generacją graczy, w tym José Touré , Alain Roche , Jean-Marc Ferreri i Philippe Vercruysse .

Krótkie fragmenty w Montpellier, potem w Nancy (1989-1991)

W 1989 roku klub Montpellier, przemianowany na Montpellier Hérault Sport Club (MHSC), pokazał swoje ambicje, rekrutując Aimé Jacqueta, trzykrotnego mistrza Francji z Girondins de Bordeaux , jako trenera oraz najlepszego południowoamerykańskiego zawodnika roku , Carlosa Valderramę , zwycięski tandem Mistrzostw Europy U21 1988 , czyli Éric Cantona i Stéphane Paille , Wilbert Suvrijn , mistrz Europy z Holandią , a także Daniel Xuereb i Vincent Guérin . Sezon okazuje się chaotyczny, jednak klub utknął na ostatnich miejscach w mistrzostwach i incydencie w szatni pomiędzy Ericiem Cantoną i Jean-Claude'em Lemoultem po porażce w Lille . Wiosną, kiedy klub jest czerwona latarnia, Aimé Jacquet dziękuje prezydent Louis Nicollin .

Asystent trenera następnie „tymczasowy” (1992-1996)

W 1991 roku dołączył do Narodowej Dyrekcji Technicznej Francuskiej Piłki Nożnej . W 1992 roku został w ten sposób asystentem trenera Gérardem Houllierem . Po fiasku eliminacji Mistrzostw Świata FIFA 1994 (podwójna porażka w dwóch ostatnich meczach jesienią 1993 z Izraelem i Bułgarią, kiedy Francja ma tylko jeden punkt do zdobycia), Aimé Jacquet został mianowany trenerem reprezentacji Francji, ale tylko tymczasowo zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Obiecująca pierwsza seria meczów towarzyskich (zwłaszcza zwycięstwo z Włochami w Neapolu wluty 1994na swój pierwszy mecz) pozwala mu na ugruntowanie swojej legitymacji i długofalową pracę. Swój pierwszy gol osiągnął, kwalifikując drużynę Francji do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej w 1996 roku . Podczas tej żmudnej fazy kwalifikacji, naznaczonej zadziwiającą serią 0:0 , stopniowo zwalnia kilku prestiżowych graczy ( Jean-Pierre Papin , Eric Cantona , David Ginola ) i zaczyna kształtować drużynę na swój wizerunek w oparciu o kilku kluczowych graczy, takich jak Didier Deschamps (któremu powierzył kapitanat na krótko przed Euro 1996) i Laurent Blanc, który będzie jego dwoma głównymi sztafetami w grupie.

Nawet jeśli jego wybory na początku Euro 1996 powodowały zgrzytanie zębami, a jakość gry The Blues czasami pozostawia wiele do życzenia, to poprawny rekord francuskiej drużyny w Anglii (eliminacja z rzutów karnych. gol w półfinale -finals ) pozwala Jacquetowi zachować niektóre media i popularne wsparcie .

Od wątpliwości do globalnego zwycięstwa (1996-1998)

W miesiącach, które nastąpiły po Euro 1996 , sytuacja Jacqueta przybrała zły obrót. Automatycznie zakwalifikował się do Mistrzostw Świata 1998 jako gospodarz, mecze przygotowawcze są połączone, a drużyna Francji stara się zaoferować atrakcyjną twarz. Adept bardzo defensywnego schematu taktycznego (nawet „ostrożny” według jego krytyków), niezdolny do stworzenia prawdziwej ofensywnej animacji, Jacquet denerwuje i martwi. Prasa specjalistyczna (w szczególności dziennik „ L'Équipe” ) oraz prasa ogólna zaczynają zjadliwie krytykować trenera reprezentacji. Jacquet jest zatem opisywany jako „pracochłonny w stosunku do okrągłej kuli” , „zabij miłość centralnego kręgu” , „nieokrzesany taktyk, czasem paleolityczny” .

Na Tournoi de France , towarzyskim turnieju zorganizowanym wCzerwiec 1997, przeciwko trzem innym uczestniczącym selekcjom narodowym ( Brazylia , Włochy i Anglia ), Francja nie wygrywa i rozczarowuje.

Nieufność mediów wobec Jacqueta osiągnęła apogeum w maju 1998 roku, kiedy zamiast listy 22 zawodników przeznaczonych do gry w Pucharze Świata, Jacquet przedstawił preselekcję 28 zawodników (metoda, która byłaby naśladowana przez zdecydowaną większość selekcji krajowych). . Dla dziennika L'Équipe jest to znak, że Jacquet nie jest człowiekiem do tego zadania, ale po prostu „dobrym facetem, który wzdycha” . Są też osobiste uwagi, takie jak kpina z jego akcentu Forez.

Jednak przebieg mundialu zamierza zgodzić się z drużyny narodowej: że po zakwalifikowaniu zespołu Francji w 8 th , ćwierć i półfinały , Aime Jacquet osiągnęła konsekracji12 lipca 1998, kiedy Francja pokonała Brazylię 3-0 w finale Mistrzostw Świata na Stade de France .

Tuż po finale Jacquet potwierdza, że ​​odchodzi ze stanowiska trenera kadry narodowej (jego kadencja skończyła się pod koniec mundialu). Jego następcą zostanie jego zastępca, Roger Lemerre .

Przekwalifikowanie: DTN następnie konsultant

Po mundialu Aimé Jacquet obejmuje stanowisko szefa Krajowej Dyrekcji Technicznej (DTN) zastępując Gérarda Houlliera . Jej celem jest udział w szkoleniu (zawodników i trenerów) oraz przygotowanie przyszłości francuskiego futbolu. W 1998 roku został wybrany w nowym wydaniu słownika biograficznego Who's Who we Francji w towarzystwie 22 mistrzów świata. Ponadto został trenerem i brał udział w meczach charytatywnych dla stowarzyszenia France 98 pod przewodnictwem Didiera Deschampsa i składającego się ze zwycięskich zawodników Mistrzostw Świata 1998 i Euro 2000 . Wsierpień 2002Obraca się w ciągu 20 sekund, reklama baru marki Casino of Casino Group . Po odrzuceniu kilku próśb stwierdza, że „zaakceptował, ponieważ Casino jest firmą z mojego regionu” .

W 2002 roku, po nominacji Jacquesa Santiniego na trenera reprezentacji Francji, Jacquet był rozczarowany, że członek DTN nie został wybrany przez Federację, a nie profesjonalny trener klubu. Uważa to za „wyrzeczenie” . Następnie deklaruje: „W DTN byli ludzie wysokiej klasy […]. Chciałbym, żeby jeden z nas przejął kontrolę” . Wysłuchano go dwa lata później, w 2004 roku, po wyborze Raymonda Domenecha na trenera reprezentacji po odejściu Jacquesa Santiniego. Słowa Aimé Jacqueta podczas Rady Federalnej były według przewodniczącego federacji Claude Simonet „decydujące” . DTN ma swoją zemstę.

W 2003 roku dziennik sportowy L'Équipe złożył skargę przeciwko Aimé Jacquetowi za „publiczną zniewagę” po słowach w Le Monde w 2002 roku, w których Jacquet powiedział, że „nigdy nie wybaczy” „tym niewiernym i tchórzliwym ludziom”. Reagując na ataki, jakich doznał podczas swojej kadencji jako trener, Aimé Jacquet został zwolniony przez sąd, co było motywowane codziennymi „prowokacjami” przeciwko francuskiemu trenerowi.

Aimé Jacquet opuszcza stanowisko krajowego dyrektora technicznego w dniu 31 grudnia 2006i został tymczasowo zastąpiony przez Jean-Pierre'a Morlansa. Wwrzesień 2007, został powołany na stanowisko doradcy w Królewskiej Marokańskiej Federacji Piłki Nożnej (FRMF). Wiceprezydent federacji Mohamed Aouzal precyzuje, że „będzie doradcą komisji technicznej FRMF” .

Aimé Jacquet od 1998 roku jest konsultantem Canal+ , kanału, dla którego komentuje lub analizuje mecze Ligi Mistrzów . Regularnie uczestniczy również w programie Les Spécialistes: Ligue 1 emitowanym w poniedziałki na kanale szyfrowanym. Według L'Internaute jego wynagrodzenie konsultanta w Canal + wynosi 60 000 euro miesięcznie. W 2008 roku Aimé Jacquet dołączył do radia Europe 1, aby relacjonować mecze Euro 2008 . Na Mistrzostwa Świata 2010 został wybrany przez Canal+, przypominając mu o jego wyłącznym kontrakcie. W 2010 roku brał udział z Marcelem Desailly w jednej z kampanii reklamowych BetClic . Cyril Linette , szef sportu w Canal+, deklaruje bardzo zirytowany: „Wcale się nie udaje. Nie chcemy, aby nasi konsultanci rozproszyli się w naturze. Bardzo szybko to zakończymy. Będziesz musiał wybrać między Canal+ a Betclic” .

Stadion miejski Sail-sous-Couzan , jego rodzinnej wioski, nosi jego imię, podobnie jak L'Étrat (Loara) i Beaux (Haute-Loire). ogłasza wczerwiec 2009jego poparcie dla miasta Annecy dla kandydatury na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018 , region, w którym niedawno mieszkał.

Styl zawodnika i trenera

Krytykowany podczas swojej kadencji jako trener i opisywany jako trener defensywny, Aimé Jacquet był w rzeczywistości przede wszystkim pragmatyczny. Zdając sobie sprawę, że najlepsi francuscy gracze w tamtych czasach byli w większości defensywni ( Marcel Desailly , Laurent Blanc , Lilian Thuram , Didier Deschamps ...), rozumie, że dobre wyniki przejdą przez niezawodną solidność, a nie przez drużynową ofensywę, która niekoniecznie ma Do produkcji takiej gry decyduje się więc zamiast grać w ofensywną, ale ryzykowną grę, postawić na mocne strony tego pokolenia i zbudować zwartą jednostkę, która będzie musiała być oportunistyczna, zwłaszcza na stałych fragmentach.

Od Euro 1996 dwa lata później położył podwaliny pod swoją drużynę przyszłych mistrzów świata: zorganizowano ją w układzie 4-3-3 , z Bernardem Lamą w bramkach i centralnym zawiasem Marcel Desailly - Laurent Blanc . Lilian Thuram i Bixente Lizarazu , którzy później uzupełnią tę linię defensywną, która pozostanie niepokonana przez kilka lat, nadal rywalizują w tym czasie z Jocelyn Anglomą i Éricem Di Meco o pozycje obrońców. Aby chronić tę linię, dołączyło trzech defensywnych pomocników: Christian Karembeu , Didier Deschamps i Vincent Guérin . Ten ostatni zostanie zastąpiony w 1998 roku przez Emmanuela Petita . Za animację gry odpowiada dwóch liderów: Youri Djorkaeff i Zinedine Zidane . Z przodu Christophe Dugarry , Patrice Loko i Reynald Pedros walczą o jedną pozycję w ataku. Tylko pierwszy będzie częścią przygody w 1998 roku.

Po dobrze przeprowadzonej fazie grupowej The Blues pozostają 240 minut z rzędu bez strzelenia ani jednego gola… i bez żadnej straty. Po zakwalifikowaniu się w ćwierćfinale z Holandią w rzutach karnych, podobnie przegrali z Czechami w półfinale .

Bardzo krytykowany pod koniec Euro za tę niezdolność selekcji do wstrząsania sieciami, Jacquet upiera się i podpisuje. Wie, że jego drużyna jest wciąż w budowie i że te zawody przyniosą jego zawodnikom solidne wrażenia. Wie też, że niektórzy gracze nie byli jeszcze w stanie pokazać całego swojego talentu. Szczególnie Zinedine Zidane , który swoją pierwszą ostatnią fazę grał w wieku 24 lat i który doznał kontuzji na krótko przed rozpoczęciem zawodów, bardzo nieśmiało przekroczył Euro.

Dwa lata później obronę wzmacnia pojawienie się Lilian Thuram i Bixente Lizarazu . Fabien Barthez jest numerem 1 pod względem bramek i przy wielu okazjach będzie decydował. Emmanuel Petit , bardziej wszechstronny niż Vincent Guérin , zapewni takie samo zabezpieczenie defensywne, będąc jednocześnie bardzo cennym w wzniesieniach i zakrętach, które świetnie strzela. Zinedine Zidane nabrał nowego wymiaru w Juventusie, podobnie jak Youri Djorkaeff w Interze Mediolan , i ci dwaj tworzą doskonały duet prowadzący. Christophe Dugarry i Stéphane Guivarc'h będą dzielić pozycję środkowego napastnika i, nie będąc maszynami do zdobywania punktów, okażą się bardzo cenni w utrzymaniu wysokiego bloku i utrudnianiu pierwszych podbić przeciwników. Wreszcie pojawienie się Thierry'ego Henry'ego pozwoli, dzięki jego szybkości i świeżości, dać nowe opcje ofensywne, w szczególności częściej przechodzić przez skrzydła.

Zaletą Aimé Jacqueta jest zatem możliwość stworzenia grupy w idealnej harmonii, łączącej kadrę kierowniczą osiągającą szczyt swojej kariery w 1998 roku i młodych ludzi o dużym potencjale, którzy idealnie wtapiają się w formę. Ta bardzo komplementarna grupa wygrała sześć z siedmiu meczów ( plus rzuty karne ), strzelając 15 goli za tylko 2 stracone (w tym jeden z rzutu karnego ).

Trener ucisza krytyków w najlepszy możliwy sposób, zdobywając tytuł mistrza świata.

Statystyka

Gracze

Generał Statystyki Aimé Jacqueta
Pora roku Klub Mistrzostwo Puchar (y) Superpuchar Konkurencja (y)
kontynent (y)		 Francja Całkowity
Podział M b M b M b VS M b M b M b
1960-1961 AS Saint-Etienne D1 2 1 - - - - - - - - - 2 1
1961-1962 AS Saint-Etienne D1 - - - - - - - - - - - 0 0
1962-1963 AS Saint-Etienne D2 2 1 - - - - - - - - - 2 1
1963-1964 AS Saint-Etienne D1 2 0 4 0 - - - - - - - 6 0
1964-1965 AS Saint-Etienne D1 3 0 - - - - - - - - - 3 0
1965-1966 AS Saint-Etienne D1 27 2 1 0 - - - - - - - 28 2
1966-1967 AS Saint-Etienne D1 36 5 2 0 - - - - - - - 38 5
1967-1968 AS Saint-Etienne D1 35 3 6 0 1 0 C1 4 1 - - 46 4
1968-1969 AS Saint-Etienne D1 31 3 4 0 1 0 C1 2 0 2 0 40 3
1969-1970 AS Saint-Etienne D1 23 4 8 1 - - C1 3 0 - - 34 5
1970-1971 AS Saint-Etienne D1 - - - - - - - - - - - 0 0
1971-1972 AS Saint-Etienne D1 1 1 - - - - - - - - - 1 1
1972-1973 AS Saint-Etienne D1 29 3 4 1 - - - - - - - 33 4
Suma częściowa 191 23 29 2 2 0 - 9 1 2 0 233 26
1973-1974 Olympique Lyonly D1 15 2 1 1 - - C2 3 0 - - 19 3
1974-1975 Olympique Lyonly D1 7 0 - - - - C3 1 0 - - 8 0
Suma częściowa 22 2 1 1 - - - 4 0 - - 27 3
Razem ponad karierę 213 25 30 3 2 0 - 13 1 2 0 260 29
Mecze międzynarodowe Międzynarodowe mecze Aimé Jacquet
Sól. Przestarzały Lokalizacja Przeciwnik Wynik Konkurencja
1 25 września 1968 Stade Velodrome , Marsylia , Francja Zachodnie Niemcy 1-1 Przyjazna gra
2 17 października 1968 Stade de Gerland , Lyon , Francja Hiszpania 1-3 Przyjazna gra

Statystyki trenera

Generał
Zespół Kraj Kropka Statystyka
M V NIE re % Zwycięstwo
Olympique Lyonly Francja 1976 - 1980 183 65 42 76 35,5%
Żyrondyny Bordeaux Francja 1980 - 1989 420 218 114 88 51,9%
HSC w Montpellier Francja 1989 - 1990 23 7 4 12 30,4%
AS Nancy-Lorraine Francja 1990 - 1991 40 12 11 17 30 %
Zespół Francji (asystent) Francja 1992 - 1993 12 7 1 4 58%
drużyna francuska Francja 1993 - 1998 53 34 16 3 64,2%
Mecze francuskiej drużyny w erze Aimé Jacquet

Rekord Aimé Jacqueta jako trenera reprezentacji Francji to 53 mecze rozegrane z 34 zwycięstwami, 16 remisami i tylko 3 porażkami.

Poniższa tabela zawiera listę spotkań reprezentacji Francji odkąd Aimé Jacquet objął stanowisko trenera.17 grudnia 1993 aż do 12 lipca 1998.

Mecze francuskiej drużyny w erze Aimé Jacquet
N O  Przestarzały Stadion, miasto Przeciwnik Wynik Konkurencja Strzelec (e) dla Francji Strzelec (s) dla przeciwnika
1 16 lutego 1994 Stadion San Paolo , Neapol Włochy V 0-1 W. Djorkaeff Bramka zdobyta po 45 minutach45 tys -
2 22 marca 1994 Stade de Gerland , Lyon Chile V 3-1 W. Papin Bramka zdobyta po 7 minutach7 e Djorkaeff Bramka zdobyta po 35 minutach35 e Martins Bramka zdobyta po 51 minutach51 e Zamorano Bramka zdobyta po 11 minutach11 tys
3 26 maja 1994 Stadion Pamięci Uniwersjady , Kobe Australia V 1-0 CPK Cantona Bramka zdobyta po 43 minutach43 rd -
4 29 maja 1994 Stadion Olimpijski , Tokio Japonia V 1-4 CPK Djorkaeff Bramka zdobyta po 15 minutach15 th Papin Gol strzelony po 18 minutach18 th Kurosakim Gol strzelony po 54 minutach54 th ( csc ) Ginola Bramka zdobyta po 56 minutach56 th Ogura Gol strzelony po 79 minutach79 tys
5 17 sierpnia 1994 Lescure Park , Bordeaux Czechy N 2-2 W. Zidane Bramka zdobyta po 85 minutach85 th Gol strzelony po 87 minutach 87 th Skuhravy Bramka zdobyta po 43 minutach43 e Stejskal Bramka zdobyta po 45 minutach45 e
6 7 września 1994 Tehelné Pole , Bratysława Słowacja N 0-0 QCE - -
7 8 października 1994 Stadion im. Geoffroya-Guicharda , Saint-Étienne Rumunia N 0-0 QCE - -
8 6 listopada 1994 Stadion Ernesta Pohla , Zabrze Polska N 0-0 QCE - -
9 13 grudnia 1994 Stadion Hüseyin-Avni-Aker , Trabzon Azerbejdżan V 0-2 QCE Papin Gol strzelony po 24 minutach24 th Loko Bramka zdobyta po 56 minutach56 TH -
10 18 stycznia 1995 Stadion Galgenwaard , Utrecht Holandia V 0-1 W. Loko Bramka zdobyta po 45 minutach45 tys -
11 29 marca 1995 r. Stadion Ramat Gan , Tel Awiw Izrael N 0-0 QCE - -
12 26 kwietnia 1995 Stadion Beaujoire , Nantes Słowacja V 4-0 QCE Kristofik Gol strzelony po 27 minutach27 e ( csc ) Ginola Bramka zdobyta po 42 minutach42 e Biały Bramka zdobyta po 57 minutach57 e Guérin Bramka zdobyta po 63 minutach63 e -
13 22 lipca 1995 r. Ullevaal , Oslo Norwegia N 0-0 W. - -
14 16 sierpnia 1995 Parc des Princes , Paryż Polska N 1-1 QCE Djorkaeff Gol strzelony po 86 minutach86 tys Juskowiak Bramka zdobyta po 35 minutach35 tys
15 9 września 1995 Stadion Abbé-Deschamps , Auxerre Azerbejdżan V 10-0 QCE Desailly Bramka zdobyta po 13 minutach13 e Djorkaeff Gol strzelony po 18 minutach18 e Bramka zdobyta po 78 minutach 78 e Guérin Bramka zdobyta po 35 minutach35 e Pedros Gol strzelony po 49 minutach49 e Lebœuf Gol strzelony po 53 minutach53 e Dugarry Bramka zdobyta po 66 minutach66 e Zidane Gol strzelony po 72 minutach72 e Cocard Bramka zdobyta po 90 minutach90 e -
16 11 października 1995 r. Stadion Ghencea , Bukareszt Rumunia V 1-3 QCE Karembeu Bramka zdobyta po 29 minutach29 e Djorkaeff Gol strzelony po 41 minutach41 e Zidane Gol strzelony po 73 minutach73 e Lăcătuș Bramka zdobyta po 52 minutach52 nd
17 15 listopada 1995 Stadion Michel-d'Ornano , Caen Izrael V 2-0 QCE Djorkaeff Bramka zdobyta po 69 minutach69 tys. Lizarazu Gol strzelony po 89 minutach89 tys -
18 24 stycznia 1996 Parc des Princes , Paryż Portugalia V 3-2 W. Djorkaeff Gol strzelony po 24 minutach24 th Bramka zdobyta po 75 minutach 75 th Pedros Gol strzelony po 77 minutach77 th Couto Bramka zdobyta po 22 minutach22 nd Costa Gol strzelony po 30 minutach30 th
19 21 lutego 1996 r. Stadion Costières , Nîmes Grecja V 3-1 W. Loko Gol strzelony po 30 minutach30 th Gol strzelony po 47 minutach 47 th Zidane Gol strzelony po 49 minutach49 th -
20 27 marca 1996 r. Stadion Króla Baudouina , Bruksela Belgia V 0-2 W. Albert Bramka zdobyta po 66 minutach66 t ( csc ) Lamouchi Gol strzelony po 71 minutach71 t -
21 29 maja 1996 r. Stadion Meinau , Strasburg Finlandia V 2-0 W. Loko Bramka zdobyta po 15 minutach15 th Pedros Gol strzelony po 18 minutach18 th -
22 1 st czerwiec 1.996 Gottlieb-Daimler Stadion , Stuttgart Niemcy V 0-1 W. Biały Bramka zdobyta po 6 minutach6 th -
23 5 czerwca 1996 Stadion Nord , Villeneuve-d'Ascq Armenia V 2-0 W. Angloma Bramka zdobyta po 16 minutach16 e Madar Gol strzelony po 71 minutach71 e -
24 10 czerwca 1996 Park St James , Newcastle Rumunia V 1-0 UE Dugarry Gol strzelony po 24 minutach24 tys -
25 13 czerwca 1996 Elland Road , Leeds Hiszpania N 1-1 UE Djorkaeff Gol strzelony po 48 minutach48 tys Caminero Bramka zdobyta po 85 minutach85 tys
26 18 czerwca 1996 Newcastle , St James' Park Bułgaria V 3-1 UE Biały Bramka zdobyta po 21 minutach21 e Penev Gol strzelony po 62 minutach62 th ( CSC ) Loko Gol strzelony po 89 minutach89 th . Stoiczkow Bramka zdobyta po 69 minutach69 tys
27 22 czerwca 1996 Anfield , Liverpool Holandia N 0-0 ap
(5-4) zakładka 		UE - -
Zidane SukcesDjorkaeff SukcesLizarazu SukcesGuérin SukcesBlanc Sukces autor: Kock SukcesR. de Boer SukcesKluivert SukcesSeedorf BrakBlind Sukces
28 26 czerwca 1996 Old Trafford , Manchester Czechy N 0-0 ap
(5-6) zakładka 		UE - -
Zidane SukcesDjorkaeff SukcesLizarazu SukcesGuérin SukcesBlanc SukcesPedros Brak Kubík SukcesNedvěd SukcesBerger SukcesPoborský SukcesRada SukcesKadlec Sukces
29 31 sierpnia 1996 r. Parc des Princes , Paryż Meksyk V 2-0 W. Ouédec Gol strzelony po 49 minutach49 th Djorkaeff Gol strzelony po 53 minutach53 rd -
30 9 października 1996 Parc des Princes , Paryż indyk V 4-0 W. Biały Gol strzelony po 33 minutach33 e Pedros Bramka zdobyta po 35 minutach35 e Djorkaeff Bramka zdobyta po 51 minutach51 e Pires Bramka zdobyta po 83 minutach83 e -
31 9 listopada 1996 Idrætspark , Kopenhaga Dania D 1-0 W. - Pedersen Bramka zdobyta po 20 minutach20 th
32 22 stycznia 1997 r. Estadio Primeiro de Maio , Braga Portugalia V 0-2 W. Deschamps Bramka zdobyta po 10 minutach10 e Ba Gol strzelony po 62 minutach62 e -
33 26 lutego 1997 r. Parc des Princes , Paryż Holandia V 2-1 W. Pirès Bramka zdobyta po 75 minutach75 th Loko Bramka zdobyta po 83 minutach83 rd -
34 2 kwietnia 1997 r. Parc des Princes , Paryż Szwecja V 1-0 W. Djorkaeff Bramka zdobyta po 45 minutach45 tys -
35 3 czerwca 1996 Stade de Gerland , Lyon Brazylia N 1-1 TDF Keller Bramka zdobyta po 60 minutach60 tys Carlos Bramka zdobyta po 22 minutach22 nd
36 7 czerwca 1997 r. Stadion Mossona , Montpellier Anglia D 0-1 TDF - Kombajn Gol strzelony po 86 minutach86 tys
37 11 czerwca 1997 r. Paryż , Parc des Princes Włochy N 2-2 TDF Zidane Bramka zdobyta po 12 minutach12 th Djorkaeff Gol strzelony po 73 minutach73 rd Casiraghi Bramka zdobyta po 60 minutach60 e Del Piero Bramka zdobyta po 90+1 minutach90 + 1 e
38 11 października 1997 r. Stadion Félix-Bollaert , Lens Afryka Południowa V 2-1 W. Guivarc'h Gol strzelony po 53 minutach53 e Ba Bramka zdobyta po 83 minutach83 e Bartletta Bramka zdobyta po 40 minutach40 tys
39 12 listopada 1997 r. Stadion im. Geoffroya-Guicharda , Saint-Étienne Szkocja V 2-1 W. Laigle Bramka zdobyta po 35 minutach35 th Djorkaeff Bramka zdobyta po 78 minutach78 th Czas trwania Bramka zdobyta po 36 minutach36 tys
40 28 stycznia 1998 Stade de France , Saint-Denis Hiszpania V 1-0 W. Zidane Bramka zdobyta po 20 minutach20 th
41 25 lutego 1998 Stade Velodrome , Marsylia Norwegia N 3-3 W. Biały Bramka zdobyta po 23 minutach23 e Zidane Gol strzelony po 27 minutach27 th Desailly Bramka zdobyta po 90 minutach90 th Strandli Bramka zdobyta po 13 minutach13 e Flo Bramka zdobyta po 68 minutach68 e Heggem Gol strzelony po 89 minutach89 e
42 25 marca 1998 r. Stadion Dynama , Moskwa Rosja D 0-1 W. - Juran Bramka zdobyta po 2 minutach2 nd
43 22 kwietnia 1998 Råsunda , Sztokholm Szwecja N 0-0 W. - -
44 27 maja 1998 r. Stadion Mohameda V , Casablanca Belgia V 1-0 TH.II Zidane Bramka zdobyta po 63 minutach63 tys -
45 29 maja 1998 Casablanca , Stade Mohamed V Maroko N 2-2 TH.II Biały Bramka zdobyta po 23 minutach23 rd Djorkaeff Gol strzelony po 73 minutach73 rd Bassir Bramka zdobyta po 9 minutach9 e Gol strzelony po 64 minutach 64 e
46 5 czerwca 1998 r. Stadion Olimpijski w Helsinkach Finlandia V 0-1 W. Trezeguet Gol strzelony po 84 minutach84 tys -
47 12 czerwca 1998 r. Stade Velodrome , Marsylia Afryka Południowa V 3-0 CDM Dugarry Bramka zdobyta po 35 minutach35 t Issa Bramka zdobyta po 80 minutach80 t ( csc ) Henryk Bramka zdobyta po 90 minutach90 t -
48 18 czerwca 1998 Stade de France , Saint-Denis Arabia Saudyjska V 4-0 CDM Henry Bramka zdobyta po 36 minutach36 th Gol strzelony po 77 minutach 77 th Trezeguet Bramka zdobyta po 68 minutach68 th Lizarazu Bramka zdobyta po 85 minutach85 TH -
49 24 czerwca 1998 Stade de Gerland , Lyon Dania V 2-1 CDM Djorkaeff Bramka zdobyta po 13 minutach13 th Mały Bramka zdobyta po 56 minutach56 th Laudrup Bramka zdobyta po 45 minutach45 tys
50 28 czerwca 1998 Stadion Félix-Bollaert , Lens Paragwaj V 1-0 ap CDM Biały Bramka zdobyta po 113 minutach113 tys -
51 3 lipca 1998 r. Stade de France , Saint-Denis Włochy N 0-0 ap
(3-4) tab 		CDM - -
Zidane SukcesLizarazu BrakTrezeguet SukcesHenry SukcesBlanc Sukces R. Baggio SukcesAlbertini BrakCostacurta SukcesVieri SukcesDi Biagio Brak
52 8 lipca 1998 r. Stade de France , Saint-Denis Chorwacja V 2-1 CDM Thuram Gol strzelony po 47 minutach47 th Gol strzelony po 70 minutach 70 th Šuker Bramka zdobyta po 46 minutach46 tys
53 12 lipca 1998 Stade de France , Saint-Denis Brazylia V 3-0 CDM Zidane Gol strzelony po 27 minutach27 th Bramka zdobyta po 45 minutach 45 th Mały Bramka zdobyta po 90 minutach90 th -
Wynik:
  • V = zwycięstwo
  • N = remis
  • D = Porażka
 Zawody:
  • Zawody towarzyskie:
  • Mistrzostwa Europy :
  • Mistrzostwa Świata :
 

Nagrody i wyróżnienia

Jako gracz, Aimé Jacquet zagrał swój pierwszy profesjonalny mecz na 4 grudnia 1960podczas meczu pomiędzy Limoges FC i AS Saint-Étienne . Z „  Zielonych  ”, zdobył mistrzostwo francuski D2 w 1963 roku , francuski mistrzostwo pięć razy w 1964 , 1967 , 1968 , 1969 i 1970 , francuski Cup dwukrotnie w 1968 i 1970 roku , a Wyzwanie trzykrotnie. Mistrzów w 1967 roku , 1968 i 1969 . Był także wicemistrzem Francji w 1971 roku . W sumie zagrał z AS Saint-Étienne 236 meczów i strzelił 26 bramek w 13 sezonach. Ponadto dwukrotnie był reprezentantem Francji w 1968 roku . Ostatecznie z Olympique Lyon zagrał 27 meczów i strzelił 3 gole w 2 sezonach, ale nie zdobył żadnego trofeum.

Jako trener Aimé Jacquet był finalistą Coupe de France w 1976 roku z Olympique Lyonnais . Z Girondins de Bordeaux zdobył trzy tytuły mistrzowskie w 1984 , 1985 i 1987 roku . Był wicemistrzem w 1983 i 1988 roku . Wciąż z Bordeaux zdobył Puchar Francji w piłce nożnej w 1986 i 1987 roku oraz Champions Challenge w 1986 roku . Na poziomie europejskim był półfinalistą Pucharu Europy Mistrzów Klubowych (C1) w 1985 roku i Pucharu Zdobywców Pucharów (C2) w 1987 roku . Następnie nie zdobył żadnego trofeum z Montpellier HSC i AS Nancy-Lorraine . Z drużyną francuską zdobył Kirin Cup w 1994 roku organizowany w Japonii , Turniej Hassana II w 1998 roku w Maroku , a zwłaszcza Puchar Świata w 1998 roku organizowany we Francji .

Osobiście Aimé Jacquet został pasowany na rycerza w Legii Honorowej w lipcu 1998 roku . Został wybrany francuskim trenerem roku w 1981 , 1984 i 1998 przez magazyn France Football oraz najlepszym trenerem na trofeach piłkarskich UNFP w 1987 roku . Został uznany najlepszym narodowym trenerem roku w 1998 przez IFFHS . Od19 czerwca 2001Aimé Jacquet trzyma swój woskowy posąg w Musée Grévin w Paryżu . Ona jest w pokoju „fotografii XX th  stulecia  ” obok tych, Marcel Desailly i Thierry Henry , wszystkie trzy całuje trofeum Pucharu Świata . W 2007 roku został oficerem Legii Honorowej jednocześnie z innymi osobistościami sportu, takimi jak Bernard Lapasset , Alain Giresse czy Sébastien Loeb .

Uwagi i referencje

Moje życie dla gwiazdy

  1. Jacquet 1999 , s.  43-44
  2. Jacquet 1999 , s.  46-47.
  3. Jacquet 1999 , s.  48.
  4. Jacquet 1999 , s.  50.
  5. Jacquet 1999 , s.  51.
  6. Jacquet 1999 , s.  52.
  7. Jacquet 1999 , s.  53.
  8. Jacquet 1999 , s.  54.
  9. Jacquet 1999 , s.  56.
  10. Jacquet 1999 , s.  57.

Inne referencje

  1. Po ostatnim traumatycznym meczu Francja-Bułgaria w 1993 roku .
  2. Biografia Aimé Jacqueta na stronie sail-sous-couzan.com , konsultacja 27 lipca 2012 r.
  3. "  Sheet of Aimé Jacquet  " , na lequipe.fr ( dostęp 24 października 2012 ) .
  4. „  Fiche d'Aimé Jacquet  ” , na fff.fr (dostęp 23 października 2018 ) .
  5. RSSSF , „  Puchar Zdobywców Pucharów 1973-74  ”, na http://www.rsssf.com/ (dostęp 11 listopada 2009 ) .
  6. XI. Tęsknisz tylko za jedną istotą… i wszystko jest wyludnione! - 1. Pierwsza… na stronie http://gonesdelyon.dieuxdustade.org , skonsultowana 23 października 2012 r.
  7. Biografia Aimé Jacqueta na stronie afterfoot.fr , konsultacja 23 października 2012 r.
  8. 1974-1975: Place aux jeunes na stronie olweb.fr , konsultacja 23 października 2012 r.
  9. „Sprawiedliwość dla Aimé Jacquet” Emmanuela Saint-Martina, 7.11.1998, Le Point .
  10. 1980-1985: Les premiers glorieuses, Jacquet zastępuje Goethalsa na stronie girondins.com , konsultacja 23 października 2012 r.
  11. (w) „  Centenary of Bordeaux in 1983  ” , rsssf.com (dostęp 31 marca 2012 ) .
  12. „  Valderrama: ukradkowy artysta z Montpellier  ” , na fifa.com ,26 maja 2003 r.(dostęp 12 października 2010 ) .
  13. Eugène Saccomano , sezon piłkarski 1990: szalona epopeja , wydanie nr 1 Onze Mondial,wrzesień 1990, 222  pkt. ( ISBN  2-863-91389-1 ) , s.  40 i 41.
  14. Vanessa Caffin , Pokolenie Zidane 1994-2006 , Solar,2006( ISBN  2-263-04252-0 , prezentacja online ).
  15. Didier Deschamps-Aimé Jacquet: „Piłka nożna wpadła w spiralę szaleństwa” , MAGAZYN LE MONDE | 06.06.08.
  16. Hubert Artus, Donqui Foot , Don Kichot,2011( ISBN  9782359490466 , przeczytaj online ).
  17. Foot: Turniej Francji. Aimé Jacquet z przymrużeniem oka, jego „ognisty” atak. Ogólnie szczęśliwy francuski trener , Liberation , 13 czerwca 1997.
  18. ( Biuro Jérôme , "  Editorial  " , L'Équipe ,6 maja 1998 :

    „… gdzie od miesięcy czekaliśmy na lidera, który daje prawdziwy oddech, po raz kolejny przysługiwał nam tylko dobry facet, który wzdycha. "

    Artykuł cytowany w Le Sport et ses affaires: Socjologia sprawiedliwości w wydarzeniu sportowym , Pascal Duret i Patrick Trabal, wyd . 117 i Fabrice Tassel , „  Podwójna gra dla„ Drużyny ”. Sportowy dziennik uderza w Jacquet and the Blues. Z miłości do piłki nożnej czy dla zwiększenia sprzedaży?  » , Wydanie ,30 maja 1998 r.(dostęp 13 września 2012 r . ) .
  19. Gérard Davet / Fabrice Lhomme, „Prezydent nie powinien tego mówić” , Stock,2016( ISBN  9782234075481 ) , s. 193.
  20. Kto wita sportowców na stronie sport.fr , skonsultowano 12 lipca 2012 r.
  21. Arkusz Aimé Jacquet na stronie france98.fr , skonsultowany 12 lipca 2012 r.
  22. Aimé Jacquet à la cafet ” na stronie lepoint.fr , konsultacja 21 lipca 2012 r.
  23. Santini pobłażliwy na stronie liberation.fr , konsultacja 21 lipca 2012 r.
  24. Powołanie Santiniego: rozczarowanie DTN na stronie sport.fr , konsultacja 12 lipca 2012 r.
  25. To Domenech! na stronie internetowej lequipe.fr , konsultacja 21 lipca 2012 r.
  26. Zespół atakuje stronę nouveauobs.com , konsultowany 23 lipca 2012 r.
  27. Sprawa Jacquet-L'Équipe: Aimé zrelaksowany na stronie sport.fr , konsultacja 23 lipca 2012 r.
  28. Jacquet opuszcza swoje miejsce na stronie sport.fr , konsultowane 12 lipca 2012 r.
  29. Doradca Jacquet w Marokańskiej Federacji Piłki Nożnej na stronie sport.fr , konsultacja 21 lipca 2012 r.
  30. 15 000  €  : konsultant „luksusowy” w C + na stronie linternaute.com , konsultacja 12 lipca 2012 r.
  31. Europe 1 – Aimé Jacquet dołączył do działu sportowego na stronie internetowej radioactu.com , konsultacja 21 lipca 2012 r.
  32. Jacquet wybrany na wyłączność z Canal na stronie sport.fr , konsultacja 21 lipca 2012 r.
  33. Canal+ zmienia kadry swoich konsultantów na stronie footmercato.net , konsultacja 12 lipca 2012
  34. Emmanuel Berretta, Le Mondial widziany ze świetlika Canal + na stronie lepoint.fr , konsultacja 12 lipca 2012 r.
  35. W Beaux stadion będzie nosił imię Aimé Jacquet na stronie leprogres.fr , konsultowane 21 lipca 2012 r.
  36. Igrzyska Olimpijskie 2018 – Początek kampanii dla Annecy , lequipe.fr, konsultacja 23 czerwca 2009 r.
  37. „Aimé Jacquet, bardzo dyskretna Annecy” Jean-Baptiste Seron, L'Essor Savoyard , 6 listopada 2014 r.
  38. "  Profil Aimé Jacquet  " , na footballdatabase.eu
  39. (w) „  arkusz Aime Jacquet  ” na national-football-teams.com
  40. Arkusz Aimé Jacquet (hodowca) na fff.fr , konsultowany 9 lipca 2012 r.
  41. "  Arkusz Aimé Jacquet  " , na stronie L'Équipe .fr .
  42. Saint-Étienne 5 - 3 Bordeaux, Challenge des champions 1968 na stronie leballonrond.fr , konsultacja 10 lipca 2012 r.
  43. Saint-Étienne 3 - 2 Marsylia, Challenge des champions 1969 na stronie leballonrond.fr , konsultacja 10 lipca 2012 r.
  44. Arkusz Aimé Jacquet na stronie pari-et-gagne.com , konsultacja 10 lipca 2012 r.
  45. Dekret z 13 lipca 1998 r. o awansie i nominacji na stronie legifrance.gouv.fr , konsultacja 23 października 2012 r.
  46. Francja - Trener Roku we Francji w piłce nożnej na stronie storyfoot.com , dostęp 10 lipca 2012 r.
  47. "Piłkarskie Oskary - Nagrody od 1986 do 2000" (wersja z 19 września 2002 w Archiwum Internetowym ) , na www.canalplus.fr
  48. Muzeum w Grévin przechodzi lifting na stronie „leparisien.fr”, konsultacja 2 listopada 2012 r.
  49. „Jesteśmy mistrzami” na stronie linternaute.com , konsultacja 2 listopada 2012 r.
  50. Jacqueline de Romilly i Aimé Jacquet, klasa 2007 na stronie lefigaro.fr , konsultacja 9 lipca 2012 r.
  51. Dekret z dnia 31 grudnia 2006 r. o awansie i nominacji na stronie legifrance.gouv.fr , konsultowany 24 lipca 2012 r.

Załączniki

Bibliografia

  • Vincent Duluc , Afera Jacqueta , Éditions Prolongations,Marzec 2008( ISBN  2-9164-0042-7 )

Filmografia

Linki zewnętrzne