Nowa edukacja jest wspólne nauczanie , które chroni zasadę aktywnego uczestnictwa jednostek w ich własnym treningu. Deklaruje, że uczenie się , zanim będzie akumulacją wiedzy , musi być czynnikiem ogólnego postępu danej osoby. Aby to zrobić, musimy zacząć od naszych interesujących nas ośrodków i starać się wzbudzić ducha eksploracji i współpracy: to jest zasada aktywnych metod . Opowiada się za edukacją globalną, nadając równe znaczenie różnym dziedzinom edukacji: intelektualnej i artystycznej, ale także fizycznej, manualnej i społecznej. Uczenie się o życiu społecznym jest uważane za niezbędne.
Nowa edukacja opiera się na zasadach aktywnej pedagogiki i zaufaniu do własnych zasobów każdej osoby. Opowiada się za uczeniem się na podstawie rzeczywistości i swobodnym wyborem działań. Różni pedagodzy tego ruchu wyrażają na różne sposoby tę potrzebę promowania osobistego doświadczenia: dla Johna Deweya uczymy się przez działanie („ Uczenie się przez działanie ”), Freinet powtarza to, mówiąc o eksperymentalnych próbach i błędach . Decroly uważa, że musimy zacząć od centrów zainteresowania,
Jednak nowa edukacja nie ogranicza się do nauczania metodami aktywnymi, zastępującymi nauczanie formalne. Uważa, że edukacja nie może izolować nauczania przedmiotów akademickich od innych dziedzin edukacji i przywiązuje jednakową wagę do wszystkich dziedzin: intelektualnej, artystycznej, ale także fizycznej, manualnej i społecznej. Jest to edukacja globalna, w której ważne jest środowisko życia wypracowane przez szkołę.
Nauki o życiu społecznym jest istotne: od Summerhill za „samorząd” do spółdzielczych rad z pedagogiki instytucjonalnych , szacunek dla dziecka sugeruje, że on lub ona jest częścią przepisów, które rządzą ich życiem.
Ta pedagogika została historycznie przetestowana w miejscach, w których dzieci mieszkały na stałe: sierocińcach i internatach. Adolphe Ferrière oszacował w 1919 r., Że nowa szkoła musiała być szkołą z internatem położoną na wsi. Różnorodność została również postrzegane jako istotny punkt o dużej frakcji teoretyków i teraz idea ta jest powszechnie akceptowana.
Obecnie, aby osiągnąć te same cele, ściśle wiąże rodziców z życiem szkolnym .
Nowa edukacja jest inspirowana przez długą tradycję pedagogów ponieważ humanistów z renesansu , którzy już uznać, że „dziecko nie jest statek, że jeden wypełnia ale pożar że jeden światła” . Wśród tych pedagogów można znaleźć odniesienia do Rabelais i jego opactwa Thélème , w Montaigne , w Comenius .
To pod wpływem teorii Rousseau w swojej Emila lub edukacji , teorie, które zostały wprowadzone w życie przez Pestalozziego na początku XIX e wieku .
Jednak uważa, że nowa edukacja jest w obecnej formie na początku XX -go wieku .
Ten ruch o charakterze międzynarodowym zaznaczył się w 1889 roku otwarciem Szkoły Abbotsholme w Anglii. Jej założyciel, Cecil Reddie , podważa ducha nieustannej rywalizacji, w której kształtują się brytyjskie elity. Kilka lat później nastąpiła szkoła Bedales , która ustanowiła zasadę koedukacji obu płci: była to pierwsza angielska szkoła mieszana. We Francji Edmond Demolins zainspirowany tymi szkołami założył École des Roches w Verneuil-sur-Avre w 1899 roku ; przez długi czas będzie punktem odniesienia dla praktyki metod aktywnych . Szkoły te to wiejskie szkoły z internatem, które łączy ich to, że są skierowane do elit. Będą to jednak miejsca eksperymentalne, które będą odwiedzane i inspirowane przez wielu pionierów.
Inni eksperymentują z ideami wolnościowej edukacji w swoich fundacjach i sierocińcach : jest to edukacja integralna, dająca niezbędne miejsce edukacji przemysłowej lub praktycznej obok edukacji naukowej lub teoretycznej; istnieje również zasada koedukacji obu płci. We Francji Paul Robin jako pierwszy kierował eksperymentem Cempuis w latach 1880–1894, a następnie Sébastien Faure stworzył w 1904 r. Libertariańską szkołę La Ruche . W Hiszpanii Escuela moderna została założona w 1901 roku przez Francisco Ferrera . Wykonanie tego w 1909 roku po nieudanym procesie, w którym oskarżono go o udział w zamieszkach, czyni go symbolem wolnościowej edukacji; jego pomysły będą inspiracją dla szkół American Modern .
Od tego czasu eksperymenty te opierały się na pracy lekarzy i psychologów, którzy starali się zastosować odkrycia nauki w edukacji. W Stanach Zjednoczonych John Dewey otworzył w 1896 r. Laboratorium do badań nad psychologią stosowaną, aby lepiej zrozumieć pedagogikę , naukę stosowaną w psychologii. We Włoszech Maria Montessori stworzyła pierwszą Casa dei bambini w 1907 roku, podczas gdy w Belgii otwarto pierwszą szkołę Ovide Decroly . W Szwajcarii Edouard Claparède , lekarz i psycholog, utworzył w 1912 roku w Genewie szkołę nauk pedagogicznych Jean-Jacques Rousseau Institute .
Ruch Europejski został wzbogacony o otwarciu Haubinda szkoły odkrytym przez Hermanna Lietz (1906) oraz Odenwaldschule przez Pawła Geheeb (1910) w Niemczech.
W Polsce , Janusz Korczak stworzył w 1912 roku swój pierwszy sierociniec „Dom Sierot” zorganizowana jako dzieci republiki .
Pierwszej wojny światowej głęboko zaznaczone wychowawców zaangażowanych w tych eksperymentach. Niektórzy, jak Francuz Célestin Freinet i Gustave Monod , są tam ciężko ranni, ale przede wszystkim wszyscy są świadomi potrzeby edukacji, która jest skierowana do wszystkich o innym stanie ducha. Metody aktywne nie wystarczą. Henri Wallon powie o tym czasie:
„Wydawało się wtedy, że aby zapewnić światu przyszłość pokoju, nic nie może być skuteczniejsze niż rozwijanie w młodszych pokoleniach szacunku dla osoby ludzkiej poprzez odpowiednią edukację. W ten sposób może rozkwitnąć poczucie ludzkiej solidarności i braterstwa, które są biegunami niezależnymi od wojny i przemocy. "
W 1919 roku w Niemczech rozpoczął się eksperyment libertariańskich szkół w Hamburgu , podczas gdy na obrzeżach ruchu Rudolf Steiner otworzył pierwszą szkołę Waldorf . W 1921 roku AS Neill stworzył Summerhill School , w której zastosował swoje libertariańskie teorie.
W 1921 r. Powstała Międzynarodowa Liga Nowej Edukacji , na podstawie statutu nowej edukacji sporządzonego w 1915 r. Przez Adolphe Ferrière . W następnych latach aż do drugiej wojny światowej kongresy zgromadziły nowych działaczy edukacyjnych, umożliwiając wymianę doświadczeń i prac badawczych każdego z nich.
Większość osobistości Nowej Edukacji bierze udział w tych kongresach, zwłaszcza Maria Montessori , Roger Cousinet czy AS Neill . Opublikowali także swoją pracę w czasopiśmie ligi Pour l'ère nouvelle , który ukazał się w 1922 roku.
Célestin Freinet również uczestniczy w niektórych z tych kongresów; w 1928 r. założył spółdzielnię edukacji świeckich, a w 1935 r . założył szkołę Freinet de Vence .
Druga wojna światowa przerywa spotkania i publikacje Międzynarodowej Ligi Nowej Edukacji . Janusz Korczak oraz dzieci, którymi opiekował się innymi wychowawcami ze swoich placówek, zostali zamknięci w getcie warszawskim, a następnie zamordowani przez Niemców w obozie zagłady w Treblince . Jego praca wpłynęła na powstanie Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka w latach 80.
Po drugiej wojnie światowej ruch stracił wiele ze swojej międzynarodowej dynamiki: kongres „reunion” międzynarodowej ligi nowej edukacji w 1946 r. Był ostatnim. Rosnące upolitycznienie różnych ruchów w kontekście zimnej wojny zwycięży w tych międzynarodowych spotkaniach.
Pod koniec lat 60. XX wieku na nurt ten, który od początku twierdził, że uwzględnia pracę w naukach humanistycznych , silnie wpłynęła psychoanaliza . Inspirację do zdefiniowania pedagogiki instytucjonalnej zainspirowała psychoterapia , następnie „ dynamika małych grup ” i „niekierunkowość” Carla Rogersa .
W artykule z 1970 roku „Nowa edukacja i jej niejasności” pedagog Louis Legrand opisuje nowe postawy i zasady edukacji, przeciwstawiając się tradycyjnej edukacji w różnych punktach. Wyszczególnia: „Doprawdy możliwe są dwie ogólne koncepcje, które znajdujemy u różnych teoretyków nowej edukacji. Odmowę tradycyjnej szkoły można bowiem odbierać jako całkowitą odmowę obejmującą jednocześnie praktykę pedagogiczną, instytucję, środowisko polityczne i wartości, które świadomie je wyznawały, lub prościej jako potępienie „uznana niezgodność między z jednej strony zachowanymi i wyrafinowanymi wartościami, z drugiej strony praktyką pedagogiczną, instytucją edukacyjną i kontekstem politycznym. Sprecyzujmy tę opozycję, wielką w naszych oczach, o ile wybory etyczne nadają szczególny styl utworzonej w ten sposób nowej pedagogice. Historycznie rzecz biorąc, krytyka tradycyjnej szkoły była prawie zawsze totalną krytyką, kwestionującą wartości. Dla Ferrière'a, dla Deweya, dla Freineta krytyka tradycyjnej szkoły to przede wszystkim krytyka racjonalistycznego lub pozytywistycznego intelektualizmu, krytyka tradycyjnego humanizmu, fundamentalna krytyka platońskiego dualizmu. "
Ostatnie badania we Francji wydają się pozytywnie oceniać zdolności i wyniki tych uczniów podczas studiów uniwersyteckich i ich życia zawodowego, a także w szkołach Freinet, „ nowych ” i Montessori .
W Stanach Zjednoczonych główną postacią nowej edukacji jest John Dewey , który podkreśla zasadnicze miejsce szkoły w kształtowaniu demokratycznego społeczeństwa. Zainspirował reform edukacyjnych wprowadzonych w 1900 roku za prezydentury Theodore'a Roosevelta . Zostanie przetłumaczony przez Ovide Decroly .
W 1957 r. Uruchomienie przez Sowietów Sputnika 1 spowodowało prawdziwą traumę w Stanach Zjednoczonych i zakwestionowanie progresywnego systemu edukacji . Zdecydowano się na szereg reform szkoły amerykańskiej, odnoszących się głównie do szkoły podstawowej , w tym w szczególności odejście od metod aktywnych na rzecz matematyki współczesnej .
Jednak wpływ Deweya pozostaje znaczący do dziś.
QuebecQuebec ma sieć alternatywnych szkół zintegrowanych w systemie publicznym, pierwsza była szkoła Jonathan założony w 1974 roku.
Od 2000 roku program szkoleniowy szkoły w Quebecu opiera się na edukacji eksperymentalnej i pedagogice projektowej . Ten program jest tworzony na poziomie szkoły podstawowej i powinien być stopniowo rozszerzany na wszystkie cykle.
Szkoły demokratyczne nie są jeszcze dozwolone, jednak Sieć Szkół Demokratycznych w Quebecu stoi przed tym wyzwaniem.
We Francji w czasie wyzwolenia rozwijała się nowa edukacja, zarówno dzięki reformom systemu edukacji, jak i indywidualnym inicjatywom: powstało wiele nowych szkół, publicznych i prywatnych.
Komisja Langevin-Wallon przygotowuje plan reformy francuskiego systemu edukacji w oparciu o prace Rady Ruchu Oporu , ale początek zimnej wojny przerywa tę dynamikę. Francois Goblot wspierany przez Gustave'a Monoda, który sam kształcił się w szkole Roches, założył „akta edukacyjne”, a następnie zeszyty edukacyjne przy okazji tworzenia „nowych klas”. Chciał zamienić go w biuletyn inspirowany metodami aktywnymi, wdrażanymi na zajęciach. W 1946 roku założył ANECNES (Krajowe Stowarzyszenie Wychowawców Nowych Klas w Edukacji Drugiego Stopnia), które w 1963 roku przekształciło się w CRAP (Circle of Educational Research and Action). Po odejściu komunistycznych ministrów z rządu, Langevin-Wallon plan jest pogrzebany.
Ruchy edukacyjne ulegają radykalizacji, GFEN pozostaje blisko komunizmu, podczas gdy Célestin i Élise Freinet odrywają się od niego. Kończymy z antagonizmem między ruchami, które jednak bronią podobnych teorii wychowawczych. Ten podział trwa do dziś, pomimo utworzenia komitetu łącznikowego dla ruchów edukacyjnych w 1985 r., Z ruchem Freinet obecnym głównie w szkolnictwie podstawowym, GFEN raczej aktywnym w kształceniu nauczycieli, a prywatne szkoły ANEN lub Montessori trzymały się z daleka od tych ruchów.
Niemniej jednak pewne nowe praktyki edukacyjne zostały uogólnione, w szczególności te, których celem jest uczenie się na podstawie rzeczywistości. Zajęcia ekologiczne, praca ręczna i edukacja artystyczna są obecnie powszechne, zwłaszcza w szkołach podstawowych. Mieszanka zostanie oficjalnie wprowadzony w 1960 roku Według minusy, ustanowienie wolnego czasu dla pracy indywidualnej, pozostawiając prawdziwe interesy studenta, nigdy nie jest naprawdę wydarzyło się w obyczajów szkolnych, pomimo prawa Jospina 1989 wprowadzającego „dziecka w centrum systemu ”. Henri Wallon uważa, że to raczej projekt „WOKÓŁ ucznia” powinien być realizowany, aby dzieci miały dostęp do kultury zgodnie z ich rytmem i potencjałem.
NiemcyW Niemczech myślenia edukacyjnego ma długą tradycję objawiającą przez Fundację w XIX th century uniwersytety edukacyjne ( College of Education ) we wszystkich miastach uniwersyteckich. W tych ramach rozwinęła się „nowa pedagogika”. Pedagodzy, którzy wywarli największy wpływ na nową pedagogikę w Niemczech, to Georg Kerschensteiner i Maria Montessori . Należy również wspomnieć o antropozofie Rudolfie Steinerze i jego Waldorfschulen .
Pojęcie objęte francuskim wyrażeniem „École nouvelle” ma w Niemczech swój odpowiednik w stosunku do Reformpädagogik . Landerziehungsheime które są szkoły z internatem utworzone na wsi są częścią nurtu „nowej” pedagogiki i ruchu edukacji na wsi, którego koncepcja wynika z reformingu nauczyciela Hermann Lietz . Założył w 1901 roku z Martinem Luserke Landerziehungsheim (DE) z Haubinda w Turyngii . Pedagog i socjalistka Minna Specht nauczała tam matematyki w 1918 r., Zanim w 1924 r. Przejęła kierownictwo Landerziehungsheim Walkemühle (de) założonej przez Leonarda Nelsona w Adelshausen koło Melsungen w Hesji . Ruch edukacji wiejskiej utrzymuje bliskie związki z „ruchem młodzieżowym” ( Jugendbewegung ).
Wpływ nowej pedagogiki zwiększył się szczególnie od 2000 r., Kiedy różne oceny ( program PISA ) ujawniły słaby poziom niemieckiego systemu szkolno-uniwersyteckiego. Należy zwrócić uwagę na starania rządu niemieckiego o ożywienie dyskusji edukacyjnej we wszystkich obszarach społeczeństwa, w szczególności poprzez zachęcanie znanych dziennikarzy do kręcenia filmów dokumentalnych o szkołach, w których doświadczenia edukacyjne są najbardziej obiecujące.
Wśród głównych pedagogów zapowiadających, przygotowujących ruch nowej edukacji można wymienić:
Wśród głównych pedagogów, którzy są aktorami, twórcami nowego ruchu edukacyjnego, są:
Wśród ruchów wzywających do nowej edukacji zacytujmy:
GBEN, GFEN, GLEN, GREN, GROEN i inne grupy narodowe tworzą międzynarodową sieć założoną w 2001 roku: LIEN ( International Link for New Education ), odrodzenie Międzynarodowej Ligi Nowej Edukacji utworzonej w 1921 roku.
W 2017 roku sześć ruchów edukacyjnych zorganizowało pierwsze Międzynarodowe Biennale Nowej Edukacji w Poitiers od 2 do5 listopada.
Obecnych było 300 nowych aktywistów edukacyjnych z dziewięciu różnych krajów.
To wydarzenie miało trzy intencje.
Podziel się podstawami nowej edukacji podczas konferencji i okrągłych stołów.
Dzielcie się naszymi praktykami, aby nie być nieaktywnymi obserwatorami zmian na świecie. Przestrzeń „forum praktyk” umożliwiła zespołom prezentację projektów, podejść i działań.
Debatujcie razem , aby móc wspólnie omawiać aktualne problemy, kwestie polityczne i edukacyjne.
Te trzy osie są konstytutywne dla organizacji, która również ustąpiła miejsca spotkaniom, wymianom, wspólnemu życiu w stymulującym środowisku, wzbogaconym środowisku.
Konferencja zamykająca, powierzona Philippe Meirieu , wielkiemu świadkowi Biennale, pozwoliła pomyśleć o przyszłości i zastanowić się nad drugim Biennale w 2019 roku.