Vortigern

Vortigern Obraz w Infoboksie. Merlin ujawnia swoje proroctwa królowi Vortigernowi (Biblioteka Brytyjska MS Cotton Claudius B VII f.224). Biografia
Narodziny 394
Śmierć 454
Zajęcia Władca , monarcha
Rodzina Q4161886
Małżonkowie Rowena
Sevira córka Maximusa
Dzieci Cadeyrn Fendigaid
Pascent
Vortimer
Fauste de Riez

Vortigern (w walijskim nowoczesnej Gwrtheyrn, we francuskim Vertigier ) był królem wyspy Brytanii V th  century AD. AD Kwalifikacji „króla” przeczy Gildas , który opisuje raczej jako „prezydenta” lub „zarząd główny Brytyjczyków”. Jeśli jednak historyczna rzeczywistość postaci nie jest kwestionowana, należy zachować ostrożność, ponieważ to, co zostało nam przekazane o nim, jest bardziej legendarne w sprawie Bretanii , zwłaszcza że jest on związany z arturiańskimi legenda .

Zatrzymujemy rok 410, aby zlokalizować koniec rzymskiej obecności na wyspie Bretanii. Niedługo potem pojawił się Vortigern, w tym czasie angielska historiografia nazywała Wieki Ciemne (czyli "  Wieki Ciemne  "). Jest uważany za wybitnego Brytyjczyka . Według źródeł jest on władcą całej wyspy, ok. 425 r. , lub królem Brytyjczyków-Rzymian z Kentu ( starożytnego Kantium ), ok . 450 r .

Vortigern w Historia regum Britanniae

Wstąpienie na tron

Historia regum Britanniae mówi, że Stała , syn Konstantyna Bretanii (uzurpator Konstantyn III  ?), Emerytowany w swoim klasztorze, liście rząd królestwa Vortigerna, bez których nic się nie dzieje. Vortigern myśli o przejęciu rodziny królewskiej. Wszyscy pretendenci do tronu są zbyt młodzi, by rządzić. Zaczął więc od przejmowania skarbów królewskich, a także warownych miast pod pretekstem obcych zagrożeń ( Piktowie , sprzymierzeni z Sasami i Szkotami ), i umieścił tam swoich ludzi. Przywiózł Piktów ze Szkocji i umieścił ich w pobliżu króla, traktując ich hojnie. Podstępem rodzi Piktów ideę, że będzie lepszym królem niż Constant. Constant zostaje zamordowany przez Piktów, którzy ścinają mu głowę i ofiarowują jego głowę Vortigernowi, który udaje ból i karze morderców.

Lądowanie Sasów

Vortigern zostaje królem i podporządkowuje sobie panów królestwa. Ale jego zbrodnia wychodzi na jaw, a Piktowie tworzą koalicję w królestwie Alby (dawna nazwa Szkocji ).

Około 430 r. do Kent wylądowała obca armia pod dowództwem braci Hengista i Horsy . Vortigern prosi ich, aby przybyli i spotkali się z nim, gdy przebywa w Dorobernii (obecnie Canterbury ). Hengist mówi mu, że pochodzą z Saksonii w Niemczech , skąd zgodnie ze zwyczajem zostali wypędzeni w przypadku przeludnienia. Król wypytuje ich o ich religię, po czym oferuje im sojusz: w zamian za ich pomoc zbije fortunę. W Sasi zaakceptować i osiedlić się na dworze królewskim. Piktowie najeżdżają królestwo i plądrują północne ziemie, Vortigern i jego wojownicy ruszają na wroga w przerażającej bitwie. Pomoc Sasów jest decydująca, Piktowie zostają pokonani i uciekają.

Sojusz małżeński

Zgodnie z obietnicą król oddaje ziemię Hengistowi, aby wynagrodzić swoich wojowników. Biorąc pod uwagę niebezpieczeństwa zagrażające królestwu, Sas proponuje sprowadzenie innych wojowników z Germanii. Król akceptuje i przyznaje mu prawo do budowy fortecy Castrum Corrigiae.

Z Niemiec przybywa osiemnaście statków pełnych saksońskich wojowników. Ronwen, piękna córka Hengista, jest w podróży. Sakson zaprasza króla do swojej nowej rezydencji, ten od razu zakochuje się w młodej dziewczynie. Ożenił się z nią następnej nocy w zamian za terytorium Kentu. To małżeństwo nie przypadło do gustu innym panom ani jego pierwszym trzem synom, Vortimerowi , Katigernowi i Pascentowi . W tym czasie Saint Germain , biskup Auxerre i Saint Loup , biskup Troyes , przybyli na wyspę Bretanię, by walczyć z pelagianizmem .

Koniec panowania

Hengist prosi Vortigerna, aby sprowadził jego syna Octę i jego kuzynkę Ebissę do obrony ziem w pobliżu Szkocji . Na wyspie ląduje 300 statków. Pomoc tej potężnej saksońskiej armii pozwala królowi pokonać wrogów. Ale Bretończycy proszą Vortigerna, aby pozbył się saksońskich sojuszników, którzy przerażają ludność. W obliczu jego niechęci, jego suwerenność została cofnięta, a jego syn Vortimer został ogłoszony królem. Ten ostatni atakuje Sasów, którzy zostają po mistrzowsku czterokrotnie pobici i wracają do Niemiec.

Nowy król konfiskuje i redystrybuuje majątek Sasów do swojego ludu, ale zostaje otruty przez Ronwen, dawną królową. Został pochowany w mieście Trinovantum . Vortigern odzyskuje swoje królewskie miejsce i dowiaduje się, że Hengist w Niemczech przygotowuje się do powrotu na wyspę z 300 000 żołnierzy. Obawa przed nową inwazją Sasów i przebiegłość Hengista skłaniają do podjęcia decyzji o spotkaniu w Ambrius. Podczas tej konferencji, na której należało mówić o pokoju, Hengist zdobywa Vortigern, a Sasi mordują 460 lordów bretońskich, którzy są pochowani w Kaercaradoc (dziś Salisbury ).

Między dwoma obozami wywiązała się bitwa, z której zwycięsko, nie bez strat, wyszli Sasi. Vortigern jest zakładnikiem, oddał życie i otrzymał wolność w zamian za okupację królestwa. Wiele miast jest zainwestowanych, a mieszkańcy zmasakrowani. Król szuka schronienia w Cambrii .

Vortigern w historii

Istnienie Vortigerna, tajemniczej postaci, nie zostało nawet udowodnione naukowo. Jego kambryjskie potomstwo może wskazywać na walijskie pochodzenie (prawdopodobnie od Viroconium ), a biorąc pod uwagę jego rangę i znaczenie, jest on albo wodzem bretońskim, albo znanym brytyjsko-rzymskim (Vitalinus byłoby jego prawdziwym imieniem, chociaż mógłby po prostu działać jako latynizacja lub nazwisko).

Żonaty z Sevira, córki Magnus Maximus jako filaru Eliseg miałby potężne zejście, orzekając nad królestwem Powys do X th  wieku. Jego związek z Roweną i tytuł króla są częścią legendy.

Na nieszczęście dla historyka spór genealogiczny między źródłami w średniowieczu komplikuje jego drzewo genealogiczne. Do jego trzech prawowitych synów dołączają córki i inni synowie, w tym widmowi królowie stworzeni tylko po to, by ustanowić pewną legitymację lub wypełnić genealogiczną pustkę.

Po opuszczeniu Bretanii przez Rzymian wodzowie spotkali się w Londinium, aby rządzić całym terytorium. Jest więc całkiem możliwe, że Vortigern jest ambitnym biskupem lub duchownym (sobór Bretanii podlegał biskupowi Londynu), który osiągnął tytuł przewodniczącego soboru. Stąd w Historii Britonum wspomina się, że pewien "Vitalinus" przeciwstawił się Ambrosiusowi Aurelianusowi (starszemu), którego władza była ogromna (przywódca rzymski, być może gubernator): w ten sposób rozegrała się bitwa pod Guoloph , o której mowa w Adventus Saxonum . Gildas Mądry zdaje się nawiązywać do Vortigerna w swoim De excidio et conquestu Britanniae , kiedy nazywa ich władcę „dumnym królem”

Niewiele wiadomo o historycznym końcu jego życia, a historycy wahają się między trzema hipotezami: zginąłby w pożarze swojej wieży, został stracony lub na wygnaniu.

Etymologia

Nazwa Vortigern jest bezsprzecznie brytyjska  : składa się z Uor- , gwr- , grand, superior i tigern , w tłumaczeniu księcia, dlatego jego imię oznacza „Wielki Władca”. Tigern , tiern w języku bretońskim , dosłownie oznacza głowę domu, ti , czyli głowę klanu. Termin ten oznacza w średniowieczu seneszala, odpowiedzialnego za podział terytorialny. Słowo tigern niekoniecznie oznacza królewskie czy nawet arystokratyczne pochodzenie, biorąc pod uwagę fakt, że -tygrys był również używany w Irlandii dla nazw zwyczajowych - jednak występuje w imionach dwóch królów Tigernach Tetbannach Mac Luchta i Tigernmas . Domniemane rzymskie pochodzenie jest bezpodstawne.

Bede the VIII th  Century stany pod nazwą "Vurtigirnus". Latynizacja jego imienia cztery wieki później nie wystarczyła, by uczynić go oryginalnym Rzymianinem, podobnie jak Ambrosius Aurelianus .

Według Geoffroya de Monmouth w swojej Historii regum Britanniae , zostałby królem po zamordowaniu Constanta, syna króla Konstantyna (Konstantyna (III) - właściwie współcesarza) i sprzymierzył się z Sasami, by walczyć z Piktami z północ.

Ten sojusz z Niemcami dał mu w świecie celtyckim opinię zdrajcy . Zostałby usunięty przez swój lud na korzyść swego syna Vortimera (w walijskim Gwerthefyr ) i schronił się w Walii , gdzie według legendy spotkałby Merlina Zaklinacza . Zabiłby wtedy syna, aby odzyskać tron.

Potomkowie

Według do Nenniusz ' Historia Brittonum potomności Vortigern była następująca:

Ponadto czwarty syn miałby pochodzić z jego kazirodczego związku z jedyną córką, co jest niewątpliwie propagandą środowisk religijnych mającą na celu jego zdyskredytowanie:

Filarem Eliseg zresztą wspomina „  Britu, syna Vortigerna, błogosławiony przez Germana i spłodzone przez Servira, córki króla Maximus  ” zasymilowanej do pewnego „Brydw”, może być król Powys po przedwczesnej śmierci Cadeyrn Fendigaid .

Irlandzka relacja z Księgi Armagh wspomina o jego rzekomej córce Scothnoe i wnuku Foirtchern, bez sprawdzalnych podstaw.

Interpretacje na ekranie

Kino

Telewizja

Uwagi

  1. Historia królów Bretanii , przetłumaczone i skomentowane przez Laurence'a Mathey-Maille'a, wydanie Les belles lettres, coll. „Kółko książki”, Paryż, 2004, ( ISBN  2-251-33917-5 ) s.  134-136.
  2. André Chastagnol, Koniec starożytnego świata , Nouvelles Éditions Latines, Paryż, 1976.
  3. Christiane MJ Kerboul-Vilhon Gildas Le Sage. Żywoty i dzieła Editions du Pontig Sautron, 1997 ( ISBN  9782951031029 ) rozdział XXIII „Wezwanie do Sasów” s.  36.
  4. Christian-Joseph Guyonvarc'h , Les Druides , strona 424 (patrz sekcja bibliografia).

Źródła

Główne źródło

Drugorzędne źródła

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne