Plouhinec | |||||
Kościół parafialny Notre-Dame-de-Grâce w Plouhinec. | |||||
Heraldyka |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Bretania | ||||
Departament | Morbihan | ||||
Miasto | Lorient | ||||
Międzywspólnotowość | Wspólnota gmin Blavet Bellevue Océan | ||||
Mandat burmistrza |
Sophie Le Chat 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 56680 | ||||
Wspólny kod | 56169 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Plouhinécois, Plouhinécoise | ||||
Ludność miejska |
5367 mieszk . (2018 ) | ||||
Gęstość | 151 mieszkańców/km 2 | ||||
Populacja aglomeracji |
14 800 mieszk. | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 47 ° 41 ′ 54 ″ północ, 3 ° 14 ′ 59 ″ zachód | ||||
Wysokość | 20 m min. 0 m Maks. 25 m² |
||||
Powierzchnia | 35,58 km 2 | ||||
Rodzaj | Gmina wiejska i nadmorska | ||||
Jednostka miejska | Plouhinec (miasto odosobnione) |
||||
Obszar atrakcji |
Lorient (gmina korony) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Kanton Pluvigner | ||||
Ustawodawczy | Drugi okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Bretania
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | Oficjalna strona gminy | ||||
Plouhinec [pluinɛk] jest francuski gmina położona na południowym zachodzie w Morbihan departamentu w tym Bretanii regionu . Należy do kantonu Pluvigner .
Riantec | Merlevenez | Święta Helena |
Gavres |
Locoal-Mendon Belz Étel |
|
Ocean Atlantycki | Ocean Atlantycki | Erdeven |
Miasto położone jest między ria d'Étel na wschodzie na 17 km a małym morzem Gâvres na 5 km na zachód. Na południu, 8- kilometrowa plaża z widokiem na Ocean Atlantycki jest częścią największego kordonu wydm w Bretanii, masywu wydmowego Gâvres-Quiberon, który rozciąga się od czubka Gâvres do fortu Penthièvre w miejscowości Saint-Pierre- Quiberon .
Îlot du Nohic , w samym sercu ujścia Etel, zależy od gminy Plouhinec.
Inne wyspy i wysepki, położone w górę rzeki od Pont Lorois , również zależą od gminy Plouhinec: w szczególności wyspa Fandouillec i wysepki Gravinez, Miniavec i Logodenec.
Plouhinec znajduje się 15 km od Lorient , 35 km od Vannes , stolicy Morbihan i 147 km od Rennes , stolicy regionu Bretanii .
Na półwysep Gâvres można dostać się drogą .
Klimat, który charakteryzuje miasto, został zakwalifikowany w 2010 r. jako „szczelny klimat oceaniczny”, zgodnie z typologią klimatów we Francji, która wówczas miała osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wychodzi z typu „klimatu oceanicznego” w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatów we Francji kontynentalnej. Ten typ klimatu skutkuje łagodnymi temperaturami i stosunkowo obfitymi opadami (w połączeniu z zakłóceniami z Atlantyku), rozłożonymi przez cały rok z niewielkim maksimum od października do lutego.
Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.
Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
|
Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, w rzeczywistości przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średni spadek opadów, przy jakkolwiek silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te można zaobserwować na najbliższej stacji meteorologicznej Météo-France "Lorient-Lann Bihoue" w mieście Quéven , oddanej do użytku w 1952 roku i oddalonej o 16 km w linii prostej . 11,6 °C w okresie 1971-2000, do 12 °C w latach 1981-2010, następnie do 12,2 °C w latach 1991-2020.
Plouhinec jest gminą wiejską, ponieważ wchodzi w skład gmin o małej lub bardzo małej gęstości, w rozumieniu siatki gęstości gmin INSEE . Należy do jednostki miejskiej Plouhinec, jednogminnej jednostki miejskiej liczącej 5353 mieszkańców w 2017 r., stanowiącej odosobnione miasto.
Ponadto miasto jest częścią obszaru atrakcji Lorient, którego jest miastem w koronie. Obszar ten, obejmujący 31 gmin, jest podzielony na obszary od 200 000 do mniej niż 700 000 mieszkańców.
Gmina, granicząca z Oceanem Atlantyckim , jest również gminą przybrzeżną w rozumieniu ustawy z3 stycznia 1986, znane jako prawo przybrzeżne . Odtąd szczególne przepisy urbanistyczne zastosować w celu zachowania naturalnych przestrzeni, miejsc, krajobrazów i równowagi ekologicznej na wybrzeżu , takich jak na przykład zasady inconstructibility, poza zurbanizowanych obszarów, na pasie. Brzegowej 100 metrów, lub więcej, jeśli przewiduje to miejscowy plan urbanistyczny .
Poniższa tabela przedstawia grunty do miasta w 2018 r., co znajduje odzwierciedlenie w bazie danych europejskich zawodów biofizycznych gleb Corine Land Cover (CLC).
Rodzaj zawodu | Odsetek | Powierzchnia (w hektarach) |
---|---|---|
Nieciągła tkanka miejska | 8,0% | 285 |
Tereny przemysłowe lub handlowe oraz obiekty użyteczności publicznej | 0,8% | 27 |
Grunty orne poza systemami nawadniania | 17,8% | 637 |
Łąki i inne obszary wciąż porośnięte trawą | 3,2% | 114 |
Kompleksowe systemy upraw i działek | 36,1% | 1290 |
Głównie powierzchnie rolnicze poprzecinane dużymi przestrzeniami naturalnymi | 1,7% | 62 |
Lasy liściaste | 1,9% | 64 |
Lasy iglaste | 15,3% | 545 |
Lasy mieszane | 1,3% | 46 |
Trawniki i pastwiska naturalne | 7,3% | 261 |
Wrzosowiska i zarośla | 1,8% | 65 |
Zmiana roślinności leśnej i krzewiastej | 0,1% | 5 |
Plaże, wydmy i piasek | 2,2% | 77 |
Bagna śródlądowe | 1,9% | 68 |
Strefy pływów | 0,6% | 23 |
Ujścia | 0,03% | 1 |
Źródło: Corine Land Cover |
Nazwa miejsca wspomniano w Łacińskiej postaci plebs Ithinuc VI p wieku w formach Ploihinoc w 1073 Ploezne 1427 Ploeznec w 1464 Plouhinec w 1477 Pluhinec 1536 .
Nazwa miasta to Pleheneg po bretońsku. Nazwa miasta powstała od Breton Plou (parafia lub lud) i Ithinouc (Pleheneg) lub Ethinoc (deformacja imienia bretońskiego świętego Guéthénoca ) lub od bretońskiego * eithinoc „miejsce pokryte janowcem ”. Inna hipoteza dawałaby podstawę do nazwy św. Winoca , jak w przypadku homonimicznej gminy Plouhinec (Finistère) .
Stanowisko Plouhinec było zamieszkane od neolitu (3000 pne ), o czym świadczy wiele megalitów , w szczególności Alignements du Gueldro , kurhan Griguen oraz dolmeny Kerouaren, Beg-en-Hâvre i Mané-Bras, wykopane w 1884 roku przez Feliksa Gaillarda.
Wyrównania Gueldro.
Menhir Nestadio.
Mané-COH-Castel oppidum , na prawym brzegu ujścia Etel, jest zakazane bodziec .
W Mané-Véchen , wykopy podjęte w latach 2001 i 2008 ujawniło ruiny rzymskiej willi z widokiem na ustach z ujścia Etel , udowadniając swoją okupację podczas okresu Gallo-Roman . W I st wieku pne. Pne Rzymianie zajmowali wybrzeża Plouhinec (w miejscu zwanym Mane Koh Kastel).
Depozyt pieniężny Mané-Véchen zawierał 22.000 monet ( Antonniani datowanych głównie na lata 238 - 282), podzielonych na cztery partie różnej wielkości, każda partia zamknięta w jednym lub dwóch dzbanach lub dzbanach.
Najbardziej prawdopodobne Etymologia nazwy miasta będzie pochodzić z Sankt Guethenoc (ten święty byłby syn św Fragan i św Gwen i brata św Guénolé , św Jacut i św Clervie ; byłby urodzony około 460 i będzie przybyli ewangelizować swoich rodaków W Plouhinec jest wiele nazw wsi kończących się na „Guen”: Ty-Guen, Manéguen...
Jej daty początki sięgają IV TH i V th wieku naszej ery. Brytyjczycy osiedlili się tam w VI th century podczas ucieczki Brytanię . Następnie zakładają parafię, która przyjmuje nazwę Plou-Ithinuc (z Ithinuc jako patronem). Bardzo szybko został wyparty przez św. Piotra i św. Pawła jako patron parafii .
Plouhinec jest dawną parafią prymitywnej Armoryki, która wcześniej obejmowała obecne terytoria Plouhinec, Merlevenez , Sainte-Hélène , Gâvres , Locmiquélic , Port-Louis i Riantec, a także dawne terytoria Locoal i Locquénin (Saint-Guénin).
Plouhinec należał dawniej do dekanatu Pou- Bełz . Zamek Plouhinec wszedł do rodu Rohanów po śmierci Piotra de Rostrenena , gdy odziedziczyła go jego córka Joanna , wdowa po Alainie VII od 1352 roku. Zamek nie długo z Rohanu, gdy panowanie zostało sprzedane przez syna Joanny, wicehrabia Jean I er , The29 maja 1371, do księcia Jana IV Bretanii , przeciwko dożywotnim tysiącom funtów.
Priory zależne od opactwa Saint-Gildas de Rhuys istniał w Plouhinec, ale przed nigdy się tam miejsca zamieszkania; zadowolił się wysłaniem jednego ze swoich mnichów po zebranie dochodów. Klasztor ten został sprzedany w 1793 r. jako własność narodowa .
Spowiedź z 1682 roku dotycząca zamek i seigneury z Guémené cytuje, w dodatku, seigneury z Plouhinec. W średniowieczu znajduje się zamek należący do księcia Ludwika VI Rohan-Guémené .
Jean-Baptiste Ogée tak opisuje Plouhinec w 1778 roku :
„Plouhinec; 8 mil na zachód od Vannes , jego biskupstwa i źródła ; 27 lig od Rennes ; i dwie ligi ze Wschodu , jego subdelegacja . Parafia ta podlega królowi i ma 2000 komunikantów. Terytorium to, graniczące od zachodu [ sic: od wschodu ] z rzeką Etel, a od południa z morzem, jest żyzne w ziarnach i bardzo dokładnie uprawiane. "
Plouhinec został założony jako miasto w 1790 roku .
W 1793 roku władze rewolucyjne zarządziły wysiłek wojenny i pobór do stawienia oporu narodom europejskim u bram Paryża . W Plouhinec młodzi ludzie stawiają opór komisarzom odpowiedzialnym za rekrutację i parodię rewolucji, nosząc białą kokardę i ogłaszając się arystokratami .
Podczas chouannerie chłopi z Plouhinécois, którzy byli zaangażowani w sprawę, byli więzieni w cytadeli Port-Louis . Notariusz Joseph Lestroban, człowiek wpływowy, doradził władzom, aby wymieniły je na okup w wysokości 747 kwintali zboża; co jest zrobione.
W 1841 r. prawo rozczłonkowało Plouhinec, wycofując sześć wsi połączonych z Sainte-Hélène .
A. Marteville i P. Varin, kontynuatorzy Ogée , opisali Plouhinec w 1853 w następujący sposób :
„Plouhinec (pod wezwaniem św. Piotra i św. Pawła); gmina utworzona przez starą parafię o tej nazwie; dziś oddział (...) Główne wsie: Kerfrezec, Kergourio, Lizordenne, Lanicgorée, Lezefry, Kerfoucher, Kermarhis, Kercado, Kerjean, Kerisero, Kermorin, Kerzine, Kervran, Kerfaut, Kerbrest, Kerveullucée, Kerprat, le Magouero, Loquinien, Kerbasquen, le Magouer, Vieux-Passage, Kervarsay, Nestradio, Kerist, Kerdanve, Berringue. Powierzchnia całkowita: 3831 ha w tym (..) grunty orne 3831 ha, łąki i pastwiska 430 ha, lasy 101 ha, sady i ogrody 56 ha, wrzosowiska i nieuprawiane 1040 ha, stawy 128 ha (...). Młyny wodne Berring i Biscun. (...) Oprócz kościoła znajdują się w tym mieście kaplice Saint-Fiacre, Saint-Corneille, Saint-Guen, Notre-Dame-de-Pitié i Saint-Guillaume. Pierwsze dwa serwowane są w każdą niedzielę. Kolejna kaplica, która dotyka praktycznie mury kościoła jest gotycki gotyckie , które składa się na XII th century lub XIII th century. Dobudowano do niego około 1760 roku wieżę, ale ta, zbyt masywna i miażdżąca sklepienie, musiała zostać zburzona. (...) Rzeka Étel oddziela to miasto od Bełza ; był kiedyś przekazywany w Vieux-Passage ; jest grany dzisiaj w Passage-Neuf . (...) Geologia: granit . Mówimy po bretońsku . "
W latach 1865-1870 w Morbihan szalała epidemia ospy : w Plouhinec trafiło 150 pacjentów, epidemia zabiła tam 80 osób.
Benjamin Girard tak opisuje Plouhinec w 1889 roku:
„Gmina Plouhinec jest jedną z największych w kantonie Port-Louis ; jej populacja obejmuje wielu żeglarzy i rybaków. To właśnie w Plouhinec zaczynają się kamienne aleje druidów [a właściwie megalityczne zabytki ], które ciągną się aż do Carnac i układają się z zachodu na wschód. Na brzegach odnogi morskiej zwanej Rivière d'Étel i w pobliżu wioski Le Vieux-Passage, która znajduje się na południowo-wschodnim krańcu miasta, widzimy pozostałości rzymskiej fortyfikacji [w rzeczywistości Mané-Véchen ] , którego pozycja wskazuje, że powstała w tym miejscu do obrony wejścia do rzeczonej rzeki, która wnika na 12 km w głąb lądu”
7 czerwca 1897około 1500 rybaków, w tym 300 właścicieli łodzi z Port-Louis, Gâvres, Riantec, Plouhinec i Plœmeur, zdecydowało się nie wypływać już w morze, protestując przeciwko cenie, za jaką ich sardynki kupowali właściciele fabryk oraz ogólnym warunkom sprzedaży.
W 1892 r. Stéphan z Erdeven uzyskał po wielu debatach prawo do założenia i prowadzenia hodowli ostryg na wysepce Nohic w sercu ujścia rzeki Etel; koncesję tę sprawował do 1935 r., a kolejni hodowcy ostryg zastąpili go kolejnymi sprzedażami.
Plouhinec jest tak opisany podczas kryzysu sardynek w 1903 roku:
„Burmistrz, pan Uhuel, jeszcze bardzo młody człowiek, który nosi specjalny strój wiejski, czarną aksamitną kamizelkę z podwójnym rzędem guzików i kapelusz z dużym rondem, z którego zwisają wstążki (...) mówi mi, że , w dziewięćdziesięciu wsiach zależnych od gminy, którą administruje, było 350 rybaków sardynek, reprezentujących około 1200 osób wraz z rodzinami. Jest 120 bardzo niefortunnych. To właśnie w tym momencie w domkach na wybrzeżu (...) jemy czarny chleb z jakimiś muszlami, których szukamy i robimy domowe questy, żeby go mieć, ten czarny chleb (...) ja nie sposób nie wskazać na opłakaną sytuację rybaków: Grégoire Mallet z Vieux-Passage, który ma dziewięcioro dzieci i który w swoim sezonie wygrał od 40 do 50 franków; Bullion w Guerno, którego ośmioro dzieci jest głodnych; Rieux, który ma również dziewięcioro dzieci i Bénabès, który ma sześcioro. "
Le Magouër około 1910 roku.
Zobacz Passage Neuf Magouër lub na początku XX -go wieku.
Kościół parafialny w Plouhinec w 1911 roku.
Plouhinec war memorial nosi nazwiska 162 żołnierzy i marynarzy, którzy zginęli dla Francji podczas pierwszej wojny światowej : co najmniej 8 (Jean Alan, Joseph Bossenec Jean Corlay Léon Le Bohec Louis Moron, Jean Prado, Jules Roger i Jean Stephano ) zaginęły na morzu; Pierre Le Namour, strzelec piechoty morskiej , zmarł w 1914 r. w Dixmude ( Belgia ); 4 (Jean Le Borgne, Joseph Le Bozec, Frédéric Le Carour i Théophile Le Draper) zginęli w Turcji w 1915 r. w ramach wyprawy dardanelskiej w bitwie pod Sedd-Ul-Bahr ; 3 (Joseph Jego, Eugène Le Pontois i Joseph Le Runigo) zmarli w Serbii w ramach Ekspedycji Salonika ; 3 (Albert Cado, Alphonse Jégo i Eugène Kerneur) zginęli w niewoli niemieckiej; Vincent Le Formal zginął w 1917 roku w Taranto ( Włochy ); Louis Rieux zginął przypadkowo podczas służby w 1917 roku w Ferryville ( Tunezja ); Joseph Le Runigo zmarł z powodu choroby na statku szpitalnym w Rumunii dnia11 maja 1919, więc po rozejmie ; większość pozostałych zmarła na francuskiej ziemi (m.in. Jean Jego, François Larboulette i Alphonse Le Livec zostali odznaczeni Medalem Wojskowym, a Croix de Guerre , Julien David, Jean Evanno, Jacques Le Floch, Louis Le Nézet i Philippe Rio z Croix de Guerre, Ferdynand Jégo z Medalu Wojskowego.
Między dwiema wojnamiW 1933 roku Senacka „Komisja Marynarki Wojennej” uznała, że „bezwzględną przeszkodą dla normalnego rozwoju gmin Etel , Erdeven , Plouharnel i Plouhinec są ograniczenia i niebezpieczeństwa wynikające dla nich z bliskości do strzelnica Gâvres ; że wyrządzona w ten sposób szkoda może być zrównana z eksmisją i dlatego powinna być przedmiotem sprawiedliwego i uprzedniego odszkodowania ”.
Druga wojna ŚwiatowaPodczas II wojny światowej , wydma przybrzeżna wykorzystywane przez wojsko niemieckim od 1940 roku budując bazę okrętów podwodnych i zrąbów na Wale Atlantyckim . Zbudowano linię kolejową między portem Magouër i Port-Louis w celu budowy bazy okrętów podwodnych Lorient ; wagony przypominały te z kopalni.
W 1944 roku alianci postanowili zniszczyć Pont-Lorois, aby przeciąć na pół zatokę Lorient . Obejmowało to 25 gmin i przebiegało z Laïta (wokół Quimperlé ) na półwysep Quiberon . Pod koniec tej wojny znajduje się „kawiarnia” w Magouër, która obiecała rozmowy o rozejmie z kieszeni Lorientu .
Pomnik wojenny w Plouhinec nosi nazwiska 47 osób, które zginęły za Francję podczas II wojny światowej : wśród nich wiele ofiar cywilnych związanych z walkami w kotle Lorient; Ferdinand Le Labousse zmarł w niewoli w Niemczech; Marie Pessel, deportowana , zmarła dnia9 marca 1945w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück .
Po II wojnie światowejCzterech żołnierzy (Étienne Candalh, Julien Jego, Ernest Guillevic, Louis Le Labousse i Amédée Lecam) z Plouhinec zginęło podczas wojny w Indochinach, a trzech (Gilbert Gahinet, Gaston Le Calvé i Désiré Le Furaut) podczas wojny algierskiej .
Płaszcz z ramion Plouhinec jest emblazoned następująco:
|
---|
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
przed 1800 | 1807 | Filip Danigo | Oracz. | |
1807 | 1814 | Julien uhel | ||
1814 | 1822 | Joseph Le Garff | Oracz. | |
1822 | 1830 | Filip Danigo | ||
1830 | 1848 | Jean Kerneur | ||
1848 | 1852 | Jean Uhel | ||
przed 1860 | 1862 | Jean Kerneur | ||
1862 | 1870 | Charles Le Pontois | Handlowiec. Właściciel. | |
1870 | 1871 | Jean Le Carour | ||
1871 | 1885 | Jacques Le Borgne | Rolnik. Przewodniczący rady fabrycznej w Plouhinec zmarł w 1901 roku. | |
1885 | 1886 | Francois Candalh | Rolnik i właściciel we wsi Kervarlay. | |
1887 | 1888 | Jacques Le Borgne | Już burmistrz w latach 1871-1885 | |
1888 | 1892 | Jean Uhel | ||
1892 | 1894 | Gilbert Montane | ||
1896 | 1900 | Vincent Twarz | ||
1900 | po 1909 | Teofil Uhel | ||
14 marca 1971 | 18 marca 1995 | Aimé Kergueris |
UDF - PR, potem DL, potem UMP |
Członek od 2 -go okręgu w Morbihan (między 1978 i 2007), General Counsel (1973-2011) |
19 czerwca 1995 |
Październik 2005 (śmierć) |
Maurycego Tomasza | płyta DVD | Emerytowany sekretarz administracyjny |
Październik 2005 | 16 marca 2008 | Yves joannic | płyta DVD | Inżynier budownictwa |
17 marca 2008 r. | 25 maja 2020 | Adrien Le Formal | płyta DVD | Przejście na emeryturę |
25 maja 2020 r. | W trakcie | Kotka Sophie | płyta DVD | Współpracownik wybieralnych urzędników, Przewodniczący Gminy |
Brakujące dane należy uzupełnić. |
Oznaczenie podatkowe | Gmina | Średnia warstwy |
---|---|---|
Oceniać | ||
Podatek mieszkaniowy | 14,00% | 10,87% |
Podatek od nieruchomości od nieruchomości wybudowanych | 20,20% | 16,56% |
Podatek od nieruchomości od nieruchomości niezabudowanych | 41,00% | 44,64% |
Przepis | ||
Podatek mieszkaniowy | 163 € / mieszkaniec. | 121 € / mieszkaniec. |
Podatek od nieruchomości od nieruchomości wybudowanych | 156 € / mieszkaniec. | 162 € / mieszkaniec. |
Podatek od nieruchomości od nieruchomości niezabudowanych | 10 € / mieszkaniec. | 10 € / mieszkaniec. |
Miasto Plouhinec jest miastem partnerskim:
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są corocznie publikowane przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, przy czym legalne populacje w latach pośrednich są szacowane przez interpolację lub ekstrapolację. Dla gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2006 roku.
W 2018 r. miasto liczyło 5367 mieszkańców, co stanowi wzrost o 1,44% w porównaniu do 2013 r. ( Morbihan : + 2,32% , Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2 165 | 2052 | 2082 | 2620 | 2 822 | 2537 | 2 402 | 2694 | 2,777 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2 942 | 3 135 | 3254 | 3 170 | 3 369 | 3568 | 3681 | 3693 | 3820 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3 886 | 3 918 | 4006 | 3830 | 3775 | 3 495 | 3615 | 3,530 | 3,581 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2011 | 2016 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3601 | 3 451 | 3 372 | 3,553 | 4026 | 4143 | 4657 | 5085 | 5313 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
5 367 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Inwentarz dziedzictwa architektonicznego całej gminy został opublikowany w 2009 roku.
Pomiędzy stawami a miastem, wzdłuż grzbietu, który biegnie od Kerouzine do ujścia rzeki Etel , na terenie archeologicznym Mané-Véchen , znajdował się szereg menhirów mierzący 1,40 metra. Kolejna linia zabytków znajdowała się na północ od wsi. Wiele z tych kamieni zostało złamanych i wykorzystanych w budownictwie.
Gallo-rzymska willa Mané-Véchen to stanowisko archeologiczne znajdujące się w miejscowości Plouhinec w Bretanii w Morbihan . Dominuje na skalistym wychodni, morskim ujściu rzeki Etel . To strategiczne miejsce (wojskowo i komercyjnie jest już zajęte od okresu neolitu , o czym świadczą liczne megality) .
Pozostałości willi stanowią ważny rzymski obiekt, jeden z rzadkich starożytnych zabytków, które można zwiedzać w Bretanii . Ruiny tworzą żywy park archeologiczny, w którym każdy może (w okresie letnim) spotkać archeologów, pełniących jednocześnie rolę przewodników. Meble (wazony, monety, broń, strzałki, rzeźby) prezentowane są co roku podczas Europejskich Dni Dziedzictwa .
Notre-Dame de Grace lub Saint-Pierre -et- Saint-Paul ( 1872 - 1873 ) został zbudowany od 1870 do 1873 roku przez architekta Théodore Maignant . Jest to imponujący budynek w stylu neogotyckim, którego wysoka sylwetka dominuje nad zabudowaniami wsi. Budowę obecnego kościoła został usunięty do 1869 roku stary kościół z XII th i XIV th stulecia z późniejszymi uzupełnieniami, kaplica św Avitus z XVI th wieku , a szczególnie ciekawy Notre-Dame-de-la -Clarté który rozpoczęto w 1511 i ukończono w 1519 . Zachowała się jedynie wieża tego ostatniego, całkowicie przebudowana w 1846 roku przez architekta- przedsiębiorcę Henri Léona . Chór , dzieło rzeźbiarza Le Brun, pochodzi z 1891 roku . Ołtarz i ambona są wspaniałe dzieła Meblarstwo . Co roku procesja ułaskawienia przechodzi od krzyża Pontoir i pobliskiej fontanny znajdującej się na placu na północ od wioski.
Kościół św Guenin z Locquénin tak prosta kaplica, zbudowana w okresie romańskim, prawdopodobnie w XII -tego wieku, na skraju starej rzymskiej drogi. Początkowo budynek prawdopodobnie przedstawił plan podobny do tego z kaplicy Saint-Cado de Bełza : a nawa otwarcie przez szereg pasaży na wąskich bocznych naw i prawdopodobnie kończąc na wschodzie przez apsydą otoczoną przez dwie absydy. Chór powieść jest przebudowywany, być może XVIII th wieku. Na początku XX -go wieku, kaplica jest ofiarą zwiększając miejscową ludność uważane za zbyt małe, to jest on powiększany przez architekta Caubert. W 1924 r. wybudowano nową nawę prostopadłą do starej nawy bocznej o orientacji wschód-zachód, którą przekształcono w transept i chór. Południowa strona nawy romańskiej jest wycięta. Stare zachodnie drzwi zastępuje okno. Stary chór staje się zakrystią .
Budynek ma nieregularny plan w kształcie litery T. Jest zdezorientowany (południe-północ). Z budowli romańskiej pozostała tylko północna strona starej nawy. Trzy półkoliste arkady jednorolkowe oparte na kwadratowych filarach otwierają się pojedyncze liczydła w nawie północnej. Łuki są podszyte i mają promieniujące zworniki.
Ex-voto jest obecny i odpowiada reprodukcji tuńczyka Dundee zarejestrowany w dzielnicy Lorient . Nosi imię patrona miejscowości i jest poświęcona pamięci Żeglarzy. Jego rejestracja odpowiada dacie utworzenia lub oferowania,29 lutego 1980. Zmotoryzowany tuńczyk-dundee około 1930 roku otrzymał jednak nazwę Saint-Guénin. Ten dundee został zbudowany w stoczni Sables w 1925 roku na rzecz rybaka- właściciela Magouër en Plouhinec.
W mieście wzniesiono kilka krzyży i kalwarii.
Pont-Lorois obejmuje Ria d'Étel między Belz i Plouhinec, łącząc Pays d' Auray z Pays de Lorient . To jedyne przejście między dwoma brzegami. Most ten, nazwany na cześć ówczesnego prefekta, Édouarda Loroisa , ma bogatą historię. W 1836 r. prefekt podjął decyzję o budowie mostu płatnego. Budowę rozpoczęto w 1841 roku, a otwarcie mostu w 1844 roku . Kiedy został zbudowany, nosił nazwę „Pont-Neuf”. 12 listopada 1894 rzostał poważnie uszkodzony przez huragan. Został on następnie zmodyfikowany i pobłogosławiony 15 grudnia 1895 roku . Ludność nazwała go „Pont du Bon Dieu”, aby odeprzeć los. Następnie w 1944 r. most został zniszczony przez alianckie bombardowania mające na celu odizolowanie kotła Lorient . Jak wskazano w tablicy pamięci związane z jedną porticoes mostka, prace związane z przebudową prowadzono od 1954 do 1956 roku . Inauguracja odbyła się w dniu13 września 1956. Pod koniec lat 90. obiekt został odrestaurowany. W latach 1944 i 1956 , przewoźnik miał wznowić usługę, aby połączyć dwa brzegi.
Młyn Berringue i jego grobla widziana z chodnika wzdłuż kanału Berringue podczas odpływu.
Wysepka Er Vugale, a za nią wyspa Fandouillec (w ujściu rzeki Etel) widziana podczas przypływu.
Dno zatoki Pont er Hah podczas odpływu.
Anse de Nestadio i wysepka Logodonec podczas przypływu, widziana z czubka Boèntèn.
Wysepka Miniavec widziana z punktu Jéadeù; w tle Saint-Cado (w Bełzie).
Kanał Bisconte podczas przypływu widziany z Boènten w kierunku ujścia rzeki Étel.
Przybrzeżna ścieżka od wschodniego brzegu Vasière de Bisconte na południe od mostu Kerrichard podczas przypływu.
L'Anse de Port Quen na zachód-południowy zachód od mostu Lorois podczas odpływu.
Zatoka Mané Jouan podczas odpływu (prawy brzeg ujścia rzeki Etel).
Dno zatoki Mané Jouan podczas przypływu (prawy brzeg ujścia rzeki Etel).
Vieux-Passage, domy na skraju ujścia rzeki Étel.
Mała ria przyłączona do ria d'Étel położona na jej prawym brzegu na południe od Mané-Vechen.
L'Îlot du Nohic.
Wioska Magouër na skraju Ria d'Étel.
Magouer.
Cmentarz łodzi na południe od Magouër (prawy brzeg po stronie Plouhinec); w tle po prawej stronie zdjęcia miasto Étel (lewy brzeg ujścia rzeki).
Plaża wokół Men Du (prawy brzeg, strona Plouhinec); w głębi na lewym brzegu Étel.
Ujście ujścia rzeki Etel widziane z okolic Pointe Saint-Germain (w Plouhinec (Morbihan), prawy brzeg).
Plouhinec: schron semaforowy.
Plouhinec posiada strefę rzemieślniczą, która zatrudnia około 500 osób i stanowi ważne centrum zatrudnienia dla regionu Lorient i Auray .