| Towarzystwo Ogólne Belgii | |
| kreacja | 1822 |
|---|---|
| Zanik | 2003 |
| Założyciele | William I st Holandia |
| Kluczowe dane | Albert Frère , Gérard Worms , Gérard Mestrallet |
| Siedziba firmy |
Bruksela Belgia |
| Czynność | Sektor finansowy |
| Spółki zależne | ACEC , Coditel , Compagnie Maritime Belge , Distrigas , Electrabel , Fabrique Nationale de Herstal , Générale de Banque , La Brugeoise and Nivelles , Tractebel , Union Minière du Haut Katanga , Forminière |
| Następna firma | Suez-Tractebel |
Société Générale de Belgique (w języku niderlandzkim : Generale Maatschappij van België ) był zapewne najważniejszym firmą, która kiedykolwiek istniała w Belgii . Została założona w 1822 r. Przez króla Niderlandów Wilhelma I st. W 1830 r. Stała się Belgią i istniała do 2003 r. , Kiedy to jej jedyny udziałowiec Suez Lyonnaise des Eaux połączył się z Tractebel, tworząc grupę Suez-Tractebel . Grupa skupiła się najpierw na przemyśle, a zwłaszcza na metalurgii i zbrojeniu, a następnie rozwinęła się w sektorze finansowym i energetycznym, w szczególności z Tractebel , Electrabel i Distrigas .
Założona w 1822 roku z inicjatywy króla Wilhelma I st Holandii i pod nazwą Algemeene Nederlandsche Maatschappij ter Begunstiging van Volksvlijt , francuskim Spółki w Holandii w celu promowania rozwoju przemysłu krajowego , firma Anonymous jest więc starsza niż sama Belgii. Nie ma innego przykładu kraju, którego rozwój gospodarczy był tak blisko związany z rozwojem prywatnego przedsiębiorstwa przez tak długi okres. W świadomości założycieli był bankiem dyskontowo-hipotecznym. Pod pozorem prywatnego stowarzyszenia kapitału król Wilhelm dążył głównie do rozwoju obszarów dziedzictwa, którymi cieszył się na mocy konstytucji (takich jak Forêt de Soignes ) oraz znalezienia nowych zasobów poprzez sprzedaż tych obszarów. dług publiczny . Aby zwiększyć zakres działalności banku - tak, aby jego działalność nie ograniczała się do kręgów brukselskich - król nadał Société Générale przywilej emisyjny i powierzył mu funkcje kasjera państwowego. Bez wątpienia nie był to bardzo lukratywny biznes, ale pozwolił Generalnemu na posiadanie sieci oddziałów w całym kraju bez większych kosztów.
Zgodnie z oczekiwaniami nowy Bank od początku swojego istnienia odgrywał aktywną rolę w lokowaniu długu publicznego. Brała udział w głównym programie robót publicznych King William i była zainteresowana dyskontowaniem niektórych transakcji handlowych. Niekiedy oczekiwany dokument był odnawiany w dłuższej perspektywie - w rzeczywistości była to pośrednia interwencja finansowania niektórych przedsiębiorstw przemysłowych. W szczególności w Hainaut Générale zwielokrotnił ten rodzaj ukrytej pożyczki dla kopalni węgla w procesie mechanizacji. Dlatego też pośrednio uczestniczył od lat dwudziestych XIX wieku w rewolucji przemysłowej w Belgii.
Podczas rewolucji belgijskiej w 1830 roku , gubernator Société Générale, Holendra Repelaer van Driel , pośpiesznie powrócił do Hagi . Dyrektor, sekretarz i kilku komisarzy zrezygnowało ze swoich funkcji. Ale instytucja przetrwała. Większość dyrektorów bez wahania zebrała się wokół nowego porządku (choć często podejrzewano, że bank jest pomarańczowy ). Pod przewodnictwem nowego gubernatora Ferdynanda de Meeûsa generał poświęcił kilka usług młodej Belgii . ZWrzesień 1830, przyjęła funkcję kasjera młodego państwa. Brała udział w negocjacjach pożyczek mających na celu utrwalenie jej sytuacji. W 1831 roku Bank otworzył kasę oszczędnościową z oprocentowaniem 4%, „ wybitną usługę dla klas przemysłowych i wszystkich ludzi o niskich dochodach ”. Bank przyjął nazwę Societe Generale w celu promowania przemysłu krajowego (nazwa Belgia General Society została przyjęta dopiero na początku XX -tego wieku).
Od czasu uzyskania niepodległości gospodarce bardzo brakowało rynków zbytu. Aby zapewnić otwarcie kopalń w Charleroi regionu , bank sfinansował kanalizacji z Sambrą , następnie wjazdu na terytorium Francji, a także z Rothschildów zbudowana na kanał z Sambrą do Oise . Jej pierwszą spółką zależną ... była firma francuska!
W 1835 roku , na prośbę króla Leopolda I st Belgii , Walne stworzył także Trading Corporation , specjalizująca się w zakresie zaliczek na towary. Celem jest uczynienie Antwerpii centrum handlu międzynarodowego, ułatwienie lokowania belgijskich produktów za granicą. Wizjoner, gubernator Meeûs chciał, aby Générale zbudował linię kolejową Paryż - Bruksela ... co pozwoliło Francuzom na interwencję w przypadku, gdy król Holandii Wilhelm próbował dokonać zamachu stanu przeciwko młodemu królestwu Belgii . Aby wykorzystać olbrzymi impuls dla krajowego przemysłu, przejął lub utworzył trzy kompleksy stalowe i kilkanaście kopalń węgla. Bank zaatakował inne gałęzie przemysłu: konstrukcję mechaniczną, przetwórstwo spożywcze, tekstylia, nieruchomości, a nawet dwie firmy spedycyjne. W sumie, Bank bezpośrednio lub pośrednio sponsorowany stworzenie około czterdziestu firm między 1835 i 1838 , w tym 15 hut i 7 dużych kopalniach, notowana na brukselskiej giełdzie papierów wartościowych , co wtedy zobaczyłem najszybszy wzrost w gospodarce. Historia giełdach . W Paryżu , o oszołomiony James de Rothschild obserwował Belgia przekształcić „ ogromnej fabryce stanie ”. Przekształcenie spółek w spółki akcyjne pozwoliło na lepszą organizację księgową i administracyjną, bezpośrednie odwoływanie się przez branżę do rynku kapitałowego - uwolnienie firm od kupców, którzy do tej pory byli ich głównymi dawcami środków.
Od 1831 do 1836 roku , la Générale sprzedał większość swoich majątków ziemskich w celu uwolnienia środków finansowych do inwestowania w industrializacji państwa. Około 28 000 hektarów, z czego prawie połowę stanowiły lasy, wystawiono do publicznej sprzedaży.
W 1838 r. Poważny kryzys wstrząsnął gospodarką narodową i rzucił na kolana Bank Belgii, konkurencyjną placówkę Générale, utworzoną w lutym 1835 r. Przez byłego ministra Charlesa de Brouckère, aby zrównoważyć hegemonię Générale. Analizy kryzysu różnią się w zależności od punktów widzenia. Dla niektórych był to wyraźnie kryzys zaufania związany z podpisaniem traktatu XXIV artykułów przez króla Wilhelma, a następnie przymusowym powrotem Limburgii do Holandii. Dla gubernatora de Meeûsa kryzys spowodowany był istnieniem dwóch oddzielnych domów kredytowych na placu de Bruxelles: zniknięcie Banku Belgii, który przywróciłby jedność kredytu, pozwoliłoby uniknąć tego rodzaju przyszłości. niepowodzeń. Jednak wielu analityków uważało, że kryzys był wynikiem przegrzania gospodarki, związanego z przekształceniem zbyt wielu spółek w spółki akcyjne: trzeba było spowolnić proces industrializacji, spekulacje, do których doprowadziły operacje handlowe, zakazana giełda papierów wartościowych, chroń małe firmy, zezwalając na tworzenie spółek akcyjnych tylko wtedy, gdy te ostatnie nie mogą zaszkodzić istniejącym branżom. Statut ten był zatem zastrzeżony dla spółek, „które ze względu na wielkość kapitału, którego potrzebują, lub przez swój [niebezpieczny] charakter, a także przez długi czas trwania, przekraczają zakres danej branży”. rzeczywiście debata społeczna, która wywołała zdecydowane zaangażowanie Générale w branży. Teraz będzie zrozumiałe, że jego działalność będzie autoryzowana przez rząd tylko w takim zakresie, w jakim pozostanie ograniczona do przemysłu ciężkiego.
W odstępie dziesięciu lat nowy kryzys nawiedził kraj w 1848 roku . Podobnie jak w 1838 r. Był on przede wszystkim polityczny: ludność belgijską poruszyły niepokoje wywołane we Francji upadkiem monarchii lipcowej . Savers rzucili się do okien Generalnych i opróżnili kasę oszczędnościową, posiadacze banknotów zażądali natychmiastowego zwrotu w twardej gotówce ... Jednocześnie na wniosek rządu belgijskiego, który obawiał się, że niepokoje społeczne i polityka nie podpalą Hainaut Bank był zobowiązany do kontynuowania kredytów dla przemysłu. Oblężony ze wszystkich stron generał zażądał wymuszonej ceny za jej banknoty. Rząd wyraził na to zgodę tylko pod warunkiem zawieszenia dywidendy, które będzie obowiązywało tak długo, jak wymuszona cena. Co więcej, dla liberalnego ministra Walthère'a Frère-Orbana nadszedł czas, aby wyposażyć kraj w Narodowy Bank Belgii działający jako jedna lub prawie jedyna instytucja emitująca. Stało się tak, ponieważ obawiał się potęgi Société Générale, prawdziwego państwa w państwie, a także uważał, że jego nierozważne zobowiązania w przemyśle nie powinny przyćmić całej gospodarki. W 1849 r. Zgodził się na przedłużenie istnienia Générale tylko poprzez wprowadzenie istotnych zmian do jego statutu. Gubernator Meeûs nie był w stanie negocjować i zgodził się na zmianę kierunku działań generała. Wszyscy pozostali członkowie Rady musieli ustąpić.
Narodowy Bank Belgii został faktycznie utworzony jako instytucja emitująca w 1850 r. Odtąd powołanie Generalne było prawie wyłącznie przemysłowe. Zobowiązała się wobec rządu do aktywnego udziału w rozwoju infrastruktury kraju.
XIX wieku Société Générale stało się grupą przemysłową specjalizującą się w trzech obszarach działalności: węglu, metalurgii oraz budowie i eksploatacji kolei. Na tych trzech obszarach działa jak siła dośrodkowa, prowadząc do stopniowej koncentracji istniejących gospodarstw.
Société Générale interweniował również za granicą. W Europie jedna z jej spółek zależnych, Belgian Railway Company , zbudowała i obsługiwała kilka linii kolejowych pod koniec lat 70. XIX w. La Générale stopniowo rozwijał swój oddział bankowy we Francji, gdzie nabył również udziały w wąskiej ścieżce w sektorze kolejowym . Ten trend ekspansjonistyczny został następnie zaakcentowany w latach 90. XIX wieku, a Générale inwestowało w coraz bardziej odległych krajach, w bardziej zróżnicowanych sektorach. W sektorze stalowym był teraz obecny w Wielkim Księstwie Luksemburga i Rosji . W przemyśle węglowym działała w Serbii , Niemczech i Holandii . Jedna ze sponsorowanych przez siebie firm, Belgijski Bank Spraw Zagranicznych (utworzony w 1902 r. ), Założył sieć oddziałów bankowych w Chinach , Wielkiej Brytanii , Egipcie ... Ale jego preferowany sektor za granicą pozostał żelazną ścieżką: jego spółki zależne zbudowały nowe linie w Hiszpania, Meksyk , Argentyna , Chiny, Rosja ... Krótko przed wojną Générale zajmował czołowe pozycje w dwóch grupach obecnych prawie wyłącznie za granicą, w sektorach kolejowych, tramwajowych i elektroenergetycznych: Mutual Tramways Company (później Tractebel, a dziś przejęta przez GDF Suez ) i Secondary Railways Company (obecnie CFE (Belgia) ).
W 1914 r. Udziały Générale za granicą stanowiły połowę wartości jego portfela… Bank działał na rynku globalnym. Wojna jednak radykalnie zmieniłaby możliwości masowej obecności za granicą, zaburzając reżimy kursowe i wzmacniając nastroje nacjonalistyczne.
W 1906 roku generał wstąpił do Konga na prośbę króla Belgii Leopolda II . Było to zanim Kongo stało się kolonią belgijską. Król z dwiema koronami, Leopold II panował zarówno nad małą Belgią, jak i ogromnym niepodległym państwem Konga . We współpracy z kapitalistami angielskimi i amerykańskimi, Société Générale utworzyło trzy spółki, którymi zarządza, trzy firmy „siostrzane”, które były najważniejszymi przedsiębiorstwami przemysłowymi w Kongu:
Plan rozwoju Konga, sporządzony przez króla we współpracy z nowym dyrektorem Generalnym, Jeanem Jadotem , opierał się zatem na przyspieszonej industrializacji. I nawet jeśli zaapelował do zagranicznych kapitalistów, król nalegał, aby efektywne zarządzanie trzema firmami spoczywało w rękach Belgów.
Zgadzając się na inwestycje w Kongu, Générale wznowił swoją działalność jako holding deweloperski. Wszystko to pod kontrolą państwa belgijskiego, które w 1908 r. Przejęło Kongo jako kolonię. Licytacja Konga? Należy pamiętać, że w trzech spółkach powstałych w 1906 r. Głównym udziałowcem, a więc głównym beneficjentem, była sama Kolonia, czyli król Leopold II.
Wielka wojna wybuchła, gdy sytuacja generała była najbogatsza. W ciągu pięciu lat konfliktu jego wysiłki będą koncentrować się na trzech kierunkach: organizowaniu moralnego oporu i uzupełnianiu zaopatrzenia kraju; zachowanie belgijskiego aparatu przemysłowego i gospodarczego w samej Belgii i za granicą; jak najszybciej przygotować się do odbudowy Belgii po zakończeniu konfliktu.
Kierownictwo bardzo szybko zrozumiało, że ludność pracująca, pozbawiona pracy, jest zagrożona głodem. Jeśli nie zrobiono nic, by pomóc niezliczonym biednym, wojna groziła doprowadzeniem do ostatecznego podziału między klasami społecznymi. Z inicjatywy kilku brukselskich osobistości - w tym gubernatora Generale Jean Jadot, jej dyrektora Émile Francqui , ale także Ernesta Solvaya , Danniego Heinemana (szefa Sofiny itd.) Powołano „ Narodowy Komitet Pomocy i Żywności ”, któremu udało się uzyskać od stron wojujących zezwolenie na import żywności do okupowanej Belgii - pod życzliwym nadzorem kilku państw neutralnych. Wobec braku prawowitych władz kraju Komitet Narodowy i Generał odgrywali istotną rolę w życiu społecznym. życie okupowanej Belgii do tego stopnia, że Francqui był powszechnie przypisywany intencjom politycznym okresu powojennego.
Z przemysłowego punktu widzenia la Générale starała się utrzymać działalność spółek niezbędnych do przetrwania kraju - na przykład kopalni węgla. Chciałaby także móc zorganizować eksport wyrobów gotowych do krajów neutralnych, ale strony wojujące były temu przeciwne. Stopniowo, z braku surowców, fabryki zatrzymywały się. Spora część z nich została następnie zdemontowana przez okupanta, czasem w wyłącznym celu osłabienia belgijskiego przemysłu na zawsze.
W następstwie wojny odrodzenie przemysłu belgijskiego zmobilizowało całą energię Société Générale. Jej zarząd planuje stworzyć narodowe „zaufanie” w kilku sektorach ( tekstylny , chemiczny , stalowy itp.), Które skupiłoby większość działań w kraju. Bardziej niż kiedykolwiek bank upominał się o prawdziwie narodowe powołanie, które można podsumować trzema słowami: emancypacja kraju (w zasobach energetycznych, surowcach, zasobach finansowych, zaawansowanych technikach itp.). Rząd interweniował na różne sposoby, aby ułatwić rozmieszczenie Société Générale w nowych sektorach przemysłu (metale nieżelazne, nawozy , paliwa , farmaceutyki ...), ponieważ dostrzegł w utrzymaniu potężnego pomocnika swojej nacjonalistycznej polityki. Ta zgoda między spółką holdingową a władzami publicznymi była wtedy szczególnie namacalna. Mówiła na przykład podczas przejmowania sekwestrowanych firm niemieckich. Jednocześnie to dzięki bezwarunkowemu wsparciu i błogosławieństwu rządu Générale odegrał główną rolę w podboju gospodarczym Wielkiego Księstwa Luksemburga , w prywatyzacji gospodarki kongijskiej lub w ekspansji belgijskiej bankowości za granicą. . Rozwój kolonii odegrał oczywiście fundamentalną rolę w narodowym projekcie emancypacji wyobrażonym w Brukseli, ponieważ Kongo było niewyczerpanym źródłem surowców dla belgijskiego przemysłu.
W 1928 roku Société Générale wchłonęło Banque d'Outremer , założony w 1899 roku z inicjatywy generała Alberta Thysa , który przeszedł pod kierownictwo Émile Francqui i prawnika Félicien Cattier , który został wiceprezesem firmy. Générale, druga co do wielkości potęga finansowa w kraju… Operacja ta jeszcze bardziej wzmocniłaby dominującą rolę Générale w gospodarce belgijsko-kongijskiej. Dzięki sieci kaskadowych holdingów Générale był teraz drugim co do wielkości udziałowcem Union minière du Haut Katanga , po samej Kolonii. Kontrolował również trzy najważniejsze linie kolejowe w kolonii, całą kongijską produkcję miedzi, diamentów , radu , cementu oraz część produkcji złota. W cenie tysiąca trudności, udało jej się usiąść solidnie trzy „siostry” firm założonych w roku 1906. W 1928 roku otwarty z pompą iw obecności króla Alberta I st Belgii linii kolejowej między Bukama Port Francqui (dziś Ilebo ) : Chemin de fer du Bas-Congo au Katanga lub BCK.
W tym samym czasie, w euforycznym klimacie giełdowym, la Générale starała się nabyć udziały w różnych belgijskich spółkach stalowych. Marzenie o kartelizacji całej belgijskiej produkcji stali zdawało się urzeczywistniać mniej niż dziesięć lat po tym, jak Jean Jadot próbował wynegocjować połączenie wszystkich belgijskich firm stalowych w ogromne zaufanie. Ta sama tendencja do koncentracji w innych sektorach. Na przykład w dziedzinie chemii Générale odegrał ważną rolę w tworzeniu firmy Union Chimique Belge (UCB).
Jednak świat nie został odbudowany po ekonomicznych i politycznych skutkach Wielkiej Wojny. Krach z 1929 roku , która odbyła się w październiku na Wall Street giełdy stopniowo echem w Europie Zachodniej, po doprowadzeniu gospodarek Europy Wschodniej i Niemiec na kolana. Kiedy Wielka Brytania porzuciła standard złota (lato 1931 r. ), Giełdy starej Europy załamały się. W Belgii La Générale uczestniczyła w publicznych środkach bezpieczeństwa podjętych w celu powstrzymania paniki. Zapisała się do „Syndicate of the Billion”, organizacji utworzonej przez główne organizacje kredytowe, aby próbować regulować ceny poprzez tymczasowe zakupy papierów wartościowych. Ale nawet poza związkiem Générale odkupił wiele zdeprecjonowanych tytułów, aby uniknąć ruiny sponsorowanych przez siebie firm. Na prośbę władz publicznych pomagał także upadającym firmom i instytucjom bankowym spoza grupy. Ale ilość kredytów dostępnych dla przemysłu wzrosła. Ze względu na brak dostatecznego ruchu biznesowego firmy nie były w stanie spłacić swoich długów. Podobnie jak w 1848 r. , Générale został następnie sparaliżowany przez zamrożone długi, dopóki państwo nie przejęło ich części w 1934 r.
Jednocześnie, aby chronić oszczędności, w 1934 r. Rząd narzucił podział banków mieszanych: odtąd banki depozytowe nie mogły już mieć udziałów w przedsiębiorstwach przemysłowych. Aby zachować zgodność z tym prawodawstwem, Société Générale wniosło wkładGrudzień 1934z działalności bankowej do nowej spółki zależnej Banque de la Société Générale de Belgique (następnie Générale de Banque, następnie Fortis Banque, a następnie BNP Paribas Fortis ). W następnym roku pod naciskiem partnerów socjalistycznych w trójstronnej koalicji rząd powołał Komisję Bankową (później Komisję Bankowości, Finansów i Ubezpieczeń ), odpowiedzialną za monitorowanie banków depozytowych.
W 1934 roku Belgia Społeczeństwa nie jest już wspólnym bankiem ale jest spółką holdingową przemysłowy i finansowy z wysoce zróżnicowanych interesów w wielu sektorach: węgla kamiennego i hutnictwie jak XIX th wieku, ale także transportu, chemii, tekstyliów, cementu, Konstrukcje metalowe ...
Zainspirowany postawą gubernatora Jeana Jadota w czasie I wojny światowej, jego następca Alexandre Galopin znacząco wpłynął na zachowanie przemysłu w okupowanej Belgii między inwazją w 1940 r. A zabójstwem przez nazistowską milicję „De Vlag” cztery lata później. . Gubernator miał takie same obawy, jak w 1914 roku: zapewnienie egzystencji ludności belgijskiej; unikać w jak największym stopniu deportacji pracowników; unikać podziału między klasami społecznymi; i utrzymywać krajowy aparat przemysłowy. Aby jednak przeżyć, ludność belgijska musiała wrócić do pracy, a nawet wyeksportować znaczną część swojej produkcji. Ponieważ wszystkie transakcje produkcyjne i handlowe były pod kontrolą Niemiec, nieuniknione było, że okupant wykorzystał przemysł belgijski do napędzania swoich wysiłków wojennych. Galopin uważał, że ten wkład mógłby być skuteczniej ograniczany, gdyby pracodawcy wzięli na siebie odpowiedzialność i zgodzili się pozostać na swoim stanowisku - taka była „polityka obecności”.
Polityka ta była następnie szeroko krytykowana. W oczach wielu polityka obecności uchodziła za politykę współpracy. Jednak zdaniem Galopin przemysł belgijski powinien produkować jak najwięcej na rynek krajowy i powinien powstrzymywać się od wytwarzania materiałów wojennych we właściwym sensie. Po wojnie jego współpracownicy i przemysłowcy, którzy postępowali zgodnie z tą samą polityką, usprawiedliwiali swoje zachowanie, mówiąc, że nadmierny opór zamieniłby Belgię w cmentarz. Zaangażowanie pracodawców było pożyteczne: „Gdybyśmy odeszli, Pan [rząd Londynu] znalazłby kraj zniemczony, głęboko podzielony: rozwód z masami, jak we Francji. Tutaj nic podobnego ”. Ludność byłaby dostarczana „ku zadowoleniu Niemców”, czy to w Belgii w fabrykach prowadzonych przez okupanta, czy w Niemczech, w fabrykach niemieckich.
W rzeczywistości polityka pracy Galopina nie pozwala uniknąć ani deportacji, ani pracy firm belgijskich na rzecz wroga. Ale można się zastanawiać z Gastonem Blaise'em , masonem, który zastąpił go jako gubernator, co Belgia powinna była znieść pod względem moralnym i materialnym, opierając się nadmiernie okupantowi.
W kontekście społeczno-politycznym okresu powojennego kwestionowano samo pojęcie zysku. La Générale znalazła się teraz na czele ideologicznej walki między liberalizmem , jawnym komunizmem i socjaldemokracją . Musiał zapewnić obronę wolnej przedsiębiorczości w czasie, gdy głównym tematem była nacjonalizacja , wzmożona interwencja państwa i planowanie gospodarcze . Zachęcała również do podejmowania wysiłków na rzecz usprawnienia handlu międzynarodowego, ubolewając jednocześnie z powolnością znoszenia barier celnych, zwłaszcza między państwami europejskimi.
Na początku zimnej wojny , Société Générale finansowane sieci antykomunistycznej André Moyen, w szczególności za zabójstwo Prezydenta Komunistycznej Partii Belgii , Julien Lahaut .
Nadal odgrywał fundamentalną rolę w wielu sektorach przemysłu: hutnictwie żelaza i stali , metali nieżelaznych, hutnictwie, przemyśle szklarskim, papierniczym, cementowym , produkcji i dystrybucji energii elektrycznej . We wszystkich tych obszarach w okresie powojennym doszło do nadrabiania zaległości w celu przywrócenia konkurencyjności gospodarczej firm belgijskich. Podpisano umowy z firmami amerykańskimi w celu uzyskania licencji na procesy rozwijane za Atlantykiem, a także dokonano przeglądu metod organizacji pracy w celu poprawy produktywności i zachowania konkurencyjności firm. Jednak Société Générale zaczęło cierpieć z powodu radykalnego oddzielenia banków od przemysłu, dokonanego w 1934 r. Aby zapewnić rozwój swoich spółek zależnych, holding musiał mieć możliwość uciekania się do oszczędności. Jednak w szczególności ze względów fiskalnych inwestor odwrócił się od przemysłu, podczas gdy państwo opiekuńcze zmonopolizowało coraz większą masę zasobów. Sytuacja ta zmusiła spółki zależne grupy do masowego samofinansowania się . To niewątpliwie częściowo wyjaśnia ich rosnącą autonomię w stosunku do spółki macierzystej ...
W lewicowych kręgach politycznych Société Générale była krytykowana zarówno jako wzór bezimiennego kapitalizmu, obsesyjnego dążenia do władzy; i jak ciało bez dynamizmu, uczulone na innowacje.
Jednak w Kongu spółki grupy przeżywały złoty wiek w latach 50. Przyniosły one około połowy przychodów Société Générale.
Lata 1959-1961 to okres przejściowy dla belgijskiej gospodarki. Kryzys węglowy doprowadził do przyspieszonego zamknięcia studni walońskich, jakieś dziesięć lat wcześniej niż kopalnie Campine . W tym przypadku Générale musiał wziąć pod uwagę zarówno wymogi EWWiS , która wezwała do przyspieszonej konsolidacji sektora na szczeblu europejskim, jak i wymogi władz belgijskich, które miały w pierwszej kolejności uwzględnić konsekwencje społeczne. zamknięć.
Równocześnie Générale stanęło także w obliczu odrodzenia się napięć społecznych i wzmożonej interwencji państwa w gospodarkę (ustanowienie programowania gospodarczego , utworzenie holdingu publicznego w 1962 r.). W tym kontekście niekorzystnym dla uruchamiania nowych inicjatyw, Générale podjęło sporą decyzję: w ramach praw ożywienia gospodarczego stworzyło od podstaw nowy kompleks „hutnictwa morskiego” w Selzaete pod Gandawą (projekt Sidmar ). Celem było dostosowanie belgijskiego przemysłu stalowego do nowych sytuacji technicznych i handlowych, aby zapewnić jego przetrwanie. Ponadto, aby wypełnić lukę technologiczną istniejącą obecnie między firmami belgijskimi i amerykańskimi, wiele firm powstało wspólnie. Amerykanie wierzyli w możliwość uczynienia Belgii przyczółkiem do zaistnienia na rynku europejskim… Prawie wszystkie spółki zależne Générale utworzyły jedno lub więcej spółek joint venture z partnerami ze Stanów Zjednoczonych. Nawet jeśli skojarzenia te były często efemeryczne, przyczyniły się do gospodarczej rekonwersji regionów dotkniętych kryzysem węglowym.
W latach sześćdziesiątych kilka spółek grupy próbowało uzyskać wystarczającą wielkość, aby przewidzieć otwarcie dużego rynku europejskiego. Tak było w przypadku sektora bankowego (koncentracja przeprowadzona w 1964 r. Między Banque de la Société Générale de Belgique, Belgian Bank Society i Bank of Antwerp), szkła (założenie Glaverbel w 1961 r.), Budownictwa elektrycznego (1960 r.), elektryczność, biura projektowe (koncentracja BE Trakcji i Elektryczności oraz Sofina w 1964 r. ), przemysł stalowy wokół Cockerill ( 1955 , 1966 ) ... W 1960 r. znaczenie zyskały również działania finansowe, podczas gdy wartości afrykańskie straciły na znaczeniu. względne znaczenie po odzyskaniu przez Kongo w 1960 r. niepodległości i nacjonalizacji kopalń miedzi w 1967 r.
Kryzys gospodarczy lat 70. dotyczył przede wszystkim energii. Zaczęło się od gwałtownych wzrostów cen ropy w 1973 roku. To wydarzenie miało miejsce, gdy zachodnie gospodarki podlegały galopującej inflacji cen i płac. Następnie, pod koniec 1974 r., Rozpoczęła się recesja przemysłowa. Kryzys miał zasięg globalny. Z czynnikami koniunkturalnymi mieszały się zmiany strukturalne w środkach produkcji, a adaptacja była bolesna.
La Générale, którego znaczna część składała się z przemysłu ciężkiego, ucierpiała z powodu poważnych zmian strukturalnych wywołanych kryzysem. Holding starał się wesprzeć swoje spółki zależne, z których kilka zostało poważnie wstrząśniętych. Czy mogłaby zresztą pozostawić ich na pastwę losu, nawet wtedy, gdy władze publiczne prosiły ją o prowadzenie dynamicznej polityki zatrudnienia? W ten sposób La Générale została zmuszona do poniesienia przez spółki na warunkach rynkowych powtarzających się strat, ponieważ z politycznego i społecznego punktu widzenia „przycięcie” portfela nie było możliwe. Niewątpliwie to społeczeństwo płaciło cenę za swoje „quasi-instytucjonalne” powołanie. A kiedy udało mu się wydostać z sektora stalowego, nie obyło się bez wytarcia najostrzejszej krytyki ze strony polityków i związków zawodowych oraz poprzez obietnicę interwencji w rekonwersję regionów dotkniętych kryzysem we Francji. ”Stal.
La Générale starała się ożywić wiele sektorów, w których pozostała obecna. Mimo że jakiekolwiek uciekanie się do oszczędności stało się niemożliwe, starał się również ponownie połączyć z twórczym powołaniem holdingu, uruchamiając projekty oparte na najnowocześniejszych technikach, wykorzystując umiejętności kilku spółek zależnych. Ale jednocześnie straty poniesione w kilku sektorach były straszne.
Lata osiemdziesiąte były naznaczone wysiłkiem Zarządu Generalnego, aby oderwać się od szkodliwych skutków kryzysu i na nowo zdefiniować szereg celów, które są w jego zasięgu. Pod kierownictwem trzynastego gubernatora René Lamy'ego przeprowadzono reorganizację finansów holdingu. Poprzez wielokrotne wezwania do oszczędności, w kontekście odnowionego zaufania, kapitał generała został pomnożony przez siedem w ciągu mniej niż siedmiu lat. Drugą stroną medalu jest to, że struktura akcjonariatu staje się coraz bardziej rozproszona i niestabilna (grupa inwestorów flamandzkich będzie również spekulować na akcjach w 1987 roku, próbując zmusić kierownictwo Générale do odkupienia własnej paczki tytuły).
Strategia przemysłowa grupy była przedmiotem intensywnej refleksji. Jego przyszłość koncentrowała się na internacjonalizacji, przycinaniu portfela i ponownym rozmieszczeniu w obiecujących sektorach. Tradycyjne działania grupy zostały przegrupowane w kilka kluczowych firm, a nowe gałęzie działalności zostały zdecydowanie zaatakowane: handel, elektronika, media (w szczególności w związku z grupą GBL) ... udziały w kluczowych spółkach, zwłaszcza w Tractebel i Bank, podczas gdy z czasem pojawiły się „historyczne” udziały przemysłowe, takie jak te w FN, BN, Arbed, CFE, Pabeltec ...
Jednak Société Générale de Belgique zachowuje swoje udziały w dochodowych firmach metalurgicznych, takich jak Durrschmidt , specjalista w zakresie aglomerowanych ściernic, z siedzibą w Corbas , niedaleko Lyonu, ale sprzedawany.
W Styczeń 1988, włoski szef Carlo De Benedetti ogłasza zamiar złożenia oferty przejęcia (oferty przejęcia) części stolicy Société Générale de Belgique, której zamierza zostać pierwszym udziałowcem, który, jak mówi, nada jej nowy oddech. De Benedetti działa poprzez francuską firmę Cerus , zarządzaną przez Alaina Minca . De Benedetti miał reputację korporacyjnego prostownika z Olivetti, a we Francji jako producent sprzętu Valeo . Kierownictwo Société Générale de Belgique, a mianowicie René Lamy, Jacques van der Schueren i Étienne Davignon , oprze się tej operacji i podejmie pilną próbę podwyższenia kapitału w celu osłabienia pozycji już przejętej przez de Benedettiego. Jednocześnie Davignon stara się stworzyć trzon stabilnych akcjonariuszy, najpierw korzystając z usług André Leysena (ale nie znajdzie kotwicy na północy kraju). Francuska grupa Suez jest wówczas arbitrem losów firmy. Pod koniec bitwy giełdowej przejął kontrolę nad holdingiem przy wsparciu nowej koalicji belgijskich udziałowców, na czele której stoi firma ubezpieczeniowa AG (na czele której stoi Maurice Lippens ).
Oferta przejęcia złożona przez Carlo de Benedettiego i jego sojuszników w Société Générale na początku 1988 roku wydaje się być fatalnym punktem zwrotnym w historii Société Générale. Możemy odczytać walkę francuskich grup Cerus i Suez o przejęcie kontroli nad głównym belgijskim holdingiem: prawnym (głównymi graczami są Jean-Louis Duplat, ówczesny prezes Sądu Handlowego, oraz bankowość Komisji); polityczne (przy braku poparcia ze strony rządu belgijskiego, obojętności większości polityków na alienację wiodącego holdingu w kraju, wręcz przeciwnie, ze strony Elizejskiego do Suezu); finansowe (utrata niezależności Société Générale doprowadzi do ożywienia na giełdzie, fobii ofert przejęcia i gorączkowego poszukiwania stabilnych akcjonariuszy przez główne spółki w kraju); przemysł (wraz ze zmianą ukierunkowania Société Générale na kilka sektorów działalności, co prowadzi do sprzedaży wielu spółek zależnych).
W Brukseli grupa Suez kolejno deleguje szefowi Générale:
Niepowodzenia Suezu w bankowości lub nieruchomościach sprawiają, że udział Suez w Générale staje się coraz ważniejszą częścią jego dziedzictwa. Gérard Mestrallet, odwołany z Brukseli do Paryża w 1995 roku jako następca Gérarda Wormsa, postanawia nadać Suezowi zdecydowanie przemysłową orientację i likwiduje działy bankowości i nieruchomości. W 1997 roku grupa Suez połączyła się z Lyonnaise pod tymczasową nazwą Suez-Lyonnaise des Eaux i ogłosiła chęć zostania grupą przemysłową specjalizującą się w gospodarce wodą, energią i odpadami.
W Kwiecień 1998, grupa Suez składa ofertę przejęcia pozostałych akcji Société Générale. Francuska grupa stara się uprościć schemat organizacyjny swojej grupy, usuwając etap pośredni uważany za niepotrzebny - i to pomimo oporu Etienne Davignon. Wyraźnie dąży również do ograniczenia grupy Générale do jej udziału w Tractebel , jej spółce zależnej specjalizującej się w energetyce. Fuzja Société Générale de Belgique i Tractebel miała miejsce w 2003 r., Kiedy SGB zniknęło (po 181 latach istnienia). Nowa firma będzie się nazywać Suez-Tractebel.
Jego dość szczególna przeszłość uczyniła Société Générale de Belgique wyjątkową firmą w swoim rodzaju.
Podczas walnego zgromadzenia w 1850 r. Główny akcjonariusz, François Masquelin, reprezentujący kilka towarzystw ubezpieczeniowych zainteresowanych kapitałem Générale, zaproponował podział akcji banku na dwie części: kapitałową i rezerwową.
Następnie udziały kapitałowe zostały umorzone i zamienione. Pozostały tylko „akcje rezerwowe”, przy wahających się dochodach. To wyjaśnia tę nazwę, wciąż nadawaną pod tytułem generała podczas przetargu na przejęcie w 1988 roku.
La Générale nie była zarządzana przez radę dyrektorów, ale przez radę dyrektorów, na czele której król Wilhelm ustanowił gubernatora. Trzynastu gubernatorów następowało po sobie na czele grupy (i przez długi czas Pałac Królewski odegrał rolę w ich wyborze). Tytuł został zniesiony w 1988 roku. Jednak belgijska instytucja finansowa zachowuje jednak gubernatora na czele: Narodowy Bank Belgii.
Oto lista trzynastu kolejnych gubernatorów:
Udział Générale w belgijskiej gospodarce stale wzrastał w wartościach bezwzględnych, ale w perspektywie długoterminowej spadał w ujęciu względnym. W połowie XIX -go wieku, szacuje się, że ogólny sterowany około 40% przemysłu ciężkiego (20 wielkich pieców na 50, 44% produkcji węgla, etc.). Następnie interesowała się głównie sektorami chciwymi kapitałowo: koleją, metalami nieżelaznymi, elektrycznością, hutnictwem ... W złotych latach sześćdziesiątych grupa nadal interweniowała na poziomie 18% w inwestycjach. Belgijskiego przemysłu wytwórczego: to wtedy kontrolował grupę ponad 400 firm (w tym 123 holdingów bezpośrednich)!
Ponadto nie jest konieczne zachowywanie jedynie aspektów ilościowych, aby docenić siłę Générale. Firmy, które sponsorowała, często odgrywały wiodącą rolę w stowarzyszeniach zawodowych i kartelach skupiających wszystkie firmy z tego samego sektora. W ten sposób wpływ, jaki wywarła na całą branżę, znacznie przekroczył wagę jej spółek zależnych.
Znaczna część archiwum Société Générale de Belgique (kilkaset metrów dokumentów) znajduje się w AGR (Archiwum Generalne Królestwa). Inwentaryzacje części tych archiwów znajdujących się w AGR są dostępne w Internecie na stronie Stowarzyszenia Waloryzacji Archiwów Firmowych. Inna część archiwum znajduje się w banku BNP Paribas-Fortis, a jego inwentaryzacja jest dostępna online na stronie Centrum Historycznego BNP Paribas Fortis.
Zostały wykorzystane w wielu pracach poświęconych SBG, w tym Jean-Louis Moreau i René Brion dla Mercator Fund z okazji 175-lecia SGB w 1997 r. („Société générale de Belgique, entre myth et histoire ”).