Mały satelita astronomiczny 2

Small Astronomy Satellite 3
Space Observatory Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Wrażenie artysty Ogólne dane
Organizacja NASA
Budowniczy Centrum Lotów Kosmicznych Goddarda
Program Odkrywać
Pole Astronomia rentgenowska
Status Misja wykonana
Inne nazwy SAS-2, SAS-B, Explorer 48
Uruchomić 16 listopada 1972 ( San Marco )
Wyrzutnia Scout D-1
Koniec misji 8 czerwca 1973
Identyfikator COSPAR 1972-091A
Teren https://heasarc.gsfc.nasa.gov/docs/sas2/sas2.html ]
Charakterystyka techniczna
Msza przy starcie 185 kg
Orbita
Orbita Niska orbita okołoziemska
Perygeum 440 km
Apogeum 610 km
Kropka 95 minut
Nachylenie 1,9 °

Małe Astronomia satelita 2 ( Litt. „Mały satelitarnej [e] Astronomii”), znany również jako SAS-2 , SAS B lub Explorer 48 jest mały satelita naukowe o programie Eksplorowanie z NASA . Jest to pierwszy satelita uruchomiona i przeznaczone do badań astrofizycznych źródeł od promieni gamma .

Kontekst

SAS B po Uhuru uruchomiona na koniec 1970 (pierwszego rentgenowskie przestrzeń obserwacyjnej) drugi w szeregu małych kosmicznych dołączony do Explorer programu z NASA i zaprojektowane do rozszerzenia badań astronomiczną rentgenowskiego gamma, ultrafioletu widzialne i podczerwone. Jest to także drugie kosmiczne obserwatorium gamma, po Explorer 11 (1961), które zostało wyposażone w instrument dostarczający bardzo zgrubnych danych o źródłach gamma. Decyzja o budowie Explorer 48 wynika z priorytetu nadanego astronomii gamma przez Biuro Badań Kosmicznych National Research Council, sformułowanego w raporcie na temat priorytetów badań kosmicznych 1971-1980. Projekt i budowę misji prowadzi Goddard Space Flight Center , instytucja NASA zarządzająca programem Explorer. Szefem projektu w NASA jest Marjorie Townsend, która wcześniej kierowała projektem Uhuru (SAS A). Całkowity koszt misji to 9 mln USD, w tym 1,45 za wyrzutnię Scout i 0,6 kosztów startu poniesionych przez Włochy.

Cele naukowe

Główne cele misji SAS-B to:

Cele drugorzędne to:

Charakterystyka techniczna satelity

Satelita ma 1,29 metra wysokości i 55 cm średnicy. Waży 185 kg. Jest zasilany czterema panelami słonecznymi rozmieszczonymi na orbicie, zwiększając całkowity wymiar do 3,96 wata. Dane są przesyłane w czasie rzeczywistym z szybkością 1 kilobitów / s lub przechowywane, a następnie przesyłane w ciągu 5 minut w paśmie VHF .

Oprzyrządowanie

SAS-2 składa się z jednego instrumentu. Jest to obserwatorium gamma składające się z komory iskrowej o powierzchni zbierania 540  cm 2 . Komora była wyrównana z osią obrotu satelity. Był w stanie wykryć promienie gamma o energii od 20  MeV do 1  GeV . Czułość przyrządu jest 10 razy większa niż przyrządów, które go określiły, a pochodzenie promienia zasięgu można określić z dokładnością do 1 °.

Przebieg misji

SAS 2 zostaje wystrzelony przez rakietę Scout D-1, która startuje15 listopada 1972z San Marco położonego u wybrzeży Kenii i zarządzanego przez Włochy. Satelita jest umieszczony na niskiej orbicie okołoziemskiej o apogeum 610 km i perygeum 440 km z okresem orbitalnym 95 minut. Aby zredukować szum tła generowany przez promienie kosmiczne, stosuje się orbitę quasi-równikową (nachylenie orbity 2 °). SAS 2 wchodzi do służby 19 tego samego miesiąca. Jego żywotność była stosunkowo krótka, a operacje naukowe zostały wstrzymane8 czerwca 1973z powodu problemu z zasilaniem niskiego napięcia. W ciągu 6 miesięcy misji obserwuje się kolejno 27 regionów nieba (średnio przez okres jednego tygodnia) lub pokrycie nieba na poziomie około 55%.

Główne wyniki naukowe

Mimo przeciętnej rozdzielczości SAS-2 po raz pierwszy umożliwił mapowanie nieba w domenie gamma. Potwierdził, że astronomia gamma może dostarczyć ważnych informacji o strukturze galaktyki i wszechświata. Wyraźnie ustalił, że w niebiańskim rozproszonym promieniowaniu występuje składnik o wysokiej energii (> 35 MeV). Wykazał, że promieniowanie gamma z płaszczyzny galaktyki było silnie skorelowane z dużymi strukturami galaktycznymi.

Wykrywanie punktowych źródeł promieniowania było możliwe, ale było to szczególnie trudne ze względu na słabą rozdzielczość przyrządu (około 3  stopnie ). W przypadku, gdy obiekty były już znane z emisji wysokiej energii, emisja gamma mogła zostać w ten sposób podkreślona, ​​podobnie jak w przypadku nielicznych pulsarów energetycznych znanych pod koniec 1972 roku, pulsara Crab (PSR B0531 + 21) lub Pulsar Vela (PSR B0833-45). Identyfikacja innych obiektów, które nie były wcześniej wykrywane w innych domenach fal , takich jak Geminga (PSR J0633 + 1746), pobliski pulsar z bardzo silną emisją gamma, ale bez emisji radiowej, była trudniejsza. szeroki rozproszony obszar.

W porównaniu z bardziej nowoczesnymi instrumentami, SAS-2 miał bardzo niską czułość. Na przykład Geminga została wyróżniona przez wykrycie tylko 121 fotonów w ciągu ponad trzech tygodni obserwacji regionu, w którym się znajdowała (galaktyczne antycentrum).

Galeria

Uwagi i odniesienia

  1. Odkrywanie kosmosu za pomocą małego statku kosmicznego , s.  -119-121 / 281
  2. (in) "  SAS-2  " , w High Energy Astrophysics Science Archive Research Center , Space Goddard Flight Center (dostęp 11 października 2018 )

Bibliografia

(en) CE Fichtel (15-29 sierpnia 1975) „  Astronomia promieniowania gamma  ” (pdf) w International Cosmic Ray Conference, 14th 1234 : 31 p., 1.1, Monachium: SPIE. 

Zobacz też

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne