Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort

Sébastien-Roch Nicolas Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Anonimowy portret Nicolasa Chamforta. Kluczowe dane
Narodziny 6 kwietnia 1741
Królestwo Francji w Clermont-Ferrand
 
Śmierć 13 kwietnia 1794
Paryż Francja
Autor
Język pisania Francuski
Gatunki Poeta , dziennikarz , moralista

Sébastien-Roch Nicolas , który później przyjął imię Chamfort , jest poetą , dziennikarzem i moralistą Francuzem , prawdopodobnie urodzonym6 kwietnia 1741w Clermont-Ferrand i zmarł dalej13 kwietnia 1794w Paryżu .

Biografia

Młodość

Nawet dzisiaj narodziny Chamfort owiane są wieloma tajemnicami. Według aktu urodzenia parafii Saint-Genès w Clermont-Ferrand, Chamfort urodził się dnia6 kwietnia 1740, prawowity syn François Nicolas, kupca spożywczego i Thérèse Croiset, jego żony. Jednak drugi rejestr, nazywający go „Sébastien Roch”, daje początek temu22 czerwca„nieznanych rodziców”. Z drugiej strony, według Claude Arnaud, został ochrzczony22 czerwcaw kościele Saint-Genès; otrzymuje dokładnie to samo imię chrzcielne, co inne zmarłe dziecko, ochrzczone dnia5 kwietnia ”. Tak czy inaczej, wszyscy jego biografowie zgadzają się, że Chamfort był naturalnym dzieckiem. Zgodnie z lokalną tradycją jest naturalnym synem Jacqueline de Montrodeix z domu Cisternes de Vinzelles i Pierre'a Nicolasa, kanonika katedry Notre-Dame w Clermont-Ferrand , podczas gdy według Roederera byłby to `` kanon Sainte-Chapelle. Według tej wersji dziecko zostało adoptowane przez sklepikarza François Nicolasa, rodzica Pierre'a Nicolasa, i jego żonę, Teresę Creuzet lub Croizet, która według Josepha Epsteina straciła własne dziecko, urodzone tego samego dnia co on.

Niektóre prace ją rodzą 6 kwietnia 1741przedstawiają go nawet jako syna wieśniaczki lub towarzyszki bogatej rodziny i nieznanego ojca.

Od 1750 roku studiował jako stypendysta w Collège des Grassins na górze Sainte-Geneviève w Paryżu i zdobył pierwsze nagrody uniwersytetu. Tam pokazał się genialnym i kapryśnym uczniem, który posunął się tak daleko, że zrobił fugę, podczas której myślał o wyruszeniu do Ameryki z towarzyszem, Pierrem Letourneurem , przyszłym wprowadzającym Osjana we Francji, i udał się do portu w Cherbourgu. . Otrzymał przebaczenie i mógł skończyć studia.

Wchodząc na świat przyjął imię „Chamfort” zamiast prostego imienia Nicolas, które nosił do tej pory.

Kariera literacka

Zaczynając od kilku artykułów w encyklopedii Journal i współpracy z francuskim Vocabulaire , wcześnie dał się poznać dzięki nagrodom poetyckim zdobytym na Akademii, dał Théâtre-Français kilka udanych komedii i związał się z różnymi przedsięwzięciami literackimi. Zrobił karierę jako literat, który doprowadził go do Akademii, ale bardzo wcześnie na zarażoną kiłę , chorobę weneryczną, z której tak naprawdę nigdy nie wyleczył i która oprócz utrzymywania go w stanie resuscytacyjnym do końca życia , nadał swojej twórczości nutkę goryczy i mizantropii. Wprowadzony do masonerii w 1778 roku został wybrany do Akademii Francuskiej w 1781 roku na krześle n o  6.

Jego reputacja dotarła do członków rodziny królewskiej. Został wybrany przez księcia Condé na sekretarza jego dowództw; następnie został w 1784 r. zwyczajnym sekretarzem i gabinetem Madame Elisabeth , siostry króla Ludwika XVI . Przed rewolucją był jednym z najbardziej cenionych pisarzy paryskich salonów; genialny i dowcipny, pisał sztuki.

Najsłynniejsze i jedyne czytane dzieło Chamforta zostało opublikowane w 1795 roku przez jego przyjaciela Pierre-Louis Ginguené  : maksymy i myśli, postacie i anegdoty , zaczerpnięte z odręcznych notatek, które pozostawił z Maximes et Pensées oraz z Caractères et Anecdotes .

„We Francji zostawiamy odpocząć tym, którzy podpalili, a prześladujemy tych, którzy dzwonią do budzika. "

-  (Sébastien-Roch-Nicolas de Chamfort, Complete Works of Chamfort , vol.  2, pod redakcją Maradana, 1812)

„Kiedy pojawia się publiczna głupota, myślę o niewielkiej liczbie obcokrajowców, którzy mogą być w Paryżu i jestem gotów się smucić, bo wciąż kocham swój kraj. "

-  (jak wyżej )

Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort chciał publikować swoje pisma pod nazwą Produkty doskonałej cywilizacji .

Życie sentymentalne

Latem 1781 roku rozpoczął romans z Anne-Marie Buffon, wdową po lekarzu hrabiego d'Artois , nieco starszego od niego, który był wielką miłością jego życia. Wiosną 1783 roku para przeszła na emeryturę do rezydencji Madame Buffon, gdzie nagle zmarła29 sierpnia następujący.

Zdesperowany Chamfort napisał ten wiersz, który ukazuje jego ból:

W tej strasznej chwili,
Gdzie zmęczone zmysły, pęknięte organy,
Śmierć z wściekłością rozdziera tkanki,
Kiedy w tym straszliwym napadzie
Dusza, ostatnim wysiłkiem,
walczy ze swoim złem i kłóci się ze śmiercią
ciała, które ożywiło nietrwałe szczątki ;
W tych strasznych chwilach, kiedy mężczyzna jest bez wsparcia,
Gdzie kochanek ucieka przed kochankiem, gdzie przyjaciel ucieka przyjacielowi,
ja sam, drżąc, zmusiłem się
do zniesienia dla Ciebie tego strasznego obrazu.
Z twoich ostatnich walk poczułem przerażenie;
Żałosny szloch przeszedł przez moje serce;
Twoje wpatrujące się oczy, głupie, tam gdzie namalowana była śmierć,
Wydawało się, że słodsze uczucie nosi ślad;
Te oczy, które widziałem miłością ożywione,
Te oczy, które uwielbiałem, moja ręka je zamknęła!

-  Do tego, czego już nie ma , Dzieła Complete of Chamfort, w Maradan, Paryż, 1812, t.  II , s.  406 .

Rewolucja

Witając z entuzjazmem nadejście rewolucji francuskiej , podążał za stanami generalnymi w Wersalu . Zatrudniony przez Mirabeau jako anonimowy redaktor jego gazety, wziął udział w przysiędze Jeu de Paume i oklaskiwał szturm Bastylii . Eminencja grise de Talleyrand i de Mirabeau, których przemówienia i raporty częściowo napisał, wstąpił z nim do Club des Trente . Powiązany z Sieyès , znalazł tytuł swojej broszury: Jaka jest trzecia posiadłość? . Ponadto kilka gazet, w szczególności „ Mercure de France” , z zadowoleniem przyjęło to w swoich felietonach.

Wstąpił wraz z Talleyrandem i Mirabeau do klubu z 1789 roku , założonego przez La Fayette wKwiecień 1790, w którym przebywał tylko rok, zanim opuścił go w czasie ucieczki Ludwika XVI i aresztowania w Varennes , i wstąpił do Klubu Jakobinów , gdzie został wybrany do komitetu korespondencyjnego, z misją zapobiegania członkostwu oddziałów prowincjonalnych w z Feuillants Club des .

Po rozpadzie Konstytuanty opuścił jakobinów i na próżno stawił się przed Zgromadzeniem Ustawodawczym , zanim poświęcił się publikacji Tablic Rewolucji Francuskiej . W tym czasie nawoływał do radykalizacji rewolucji.

Przeciwstawił się, podobnie jak Robespierre , wojnie z Austrią, mimo to zjednoczył się z Gironde , bardziej „dzięki osobistemu pokrewieństwu niż politycznemu wyborowi”. »Editor-in-Chief of Gazette de France , według wszelkiego prawdopodobieństwaMaj 1792 w Styczeń 1793The Ministra Spraw Wewnętrznych Jean-Marie Roland de La Platière wyznaczył mu bibliotekarka z Biblioteki Narodowej na19 sierpnia 1792, podczas gdy Manon Roland przywitał go w swoim salonie.

Został oskarżony Przez ministra spraw zagranicznych Lebruna o tajną korespondencję z irlandzkimi separatystami w celu zbadania ich dyspozycji, korespondencję, która została przejęta podczas jego aresztowania.

Rzeczywiście, radując się śmiercią Marata , został potępiony21 lipca 1793przez pracownika biblioteki i uwięziony w Madelonnettes , im2 września. Zwolniony dwa dni później na polecenie Komitetu Bezpieczeństwa Ogólnego , pozostał pod obserwacją dwóch innych bibliotekarzy, siostrzeńca księdza Barthélemy'ego i Grégoire-Desaunaysa , i bezskutecznie usiłował oczyścić się z zarzutów. Plik9 wrześniazrezygnował z Biblioteki Narodowej.

Próba samobójcza i śmierć

Jednak ponownie zagrozony aresztowaniem i nie popierając pomysłu powrotu do więzienia, próbował popełnić samobójstwo na 14 listopada 1793. Jego próba jest szczytem nieudanego samobójstwa: zamyka się w swoim gabinecie i strzela sobie w twarz. Pistolet działa nieprawidłowo, a jeśli straci nos i część szczęki, nie może się zabić. Następnie chwyta otwieracz do listów i próbuje poderżnąć sobie gardło, ale pomimo kilku prób nie może znaleźć tętnicy. Następnie używa tego samego otwieracza do listów, aby „przeszukać klatkę piersiową” i staw skokowy.

Wyczerpany traci przytomność. Jego sługa, zaalarmowany, znajduje go w kałuży krwi. Pomimo wszystkich wysiłków Chamforta, aby się stłumić, nadal udaje nam się go uratować dzięki interwencji chirurgicznej. Po zakończeniu kontuzji nie wyleczył się z ranStyczeń 1794postępowanie przeciwko niemu zostaje umorzone. Dotknięty łuskowatym nastrojem i bardzo słaby, zmarł13 kwietniaobok 10, rue Chabanais w Paryżu .

Pracuje

Jego najbardziej cenionych napisany w XIX th  century według słowniku Bouillet są:

Kilka jego prac zaginęło, w tym Komentarz do La Fontaine (tylko część ukazała się w Les Trois Fabulistes , 1796).

Jego prace zostały zebrane:

Chamfort błyszczał przede wszystkim duchem: pod tytułem Chamfortiana powstał zbiór jego dowcipów , który ukazał się w 1800 roku.

Wpływ Chamfort

Wpływ Chamforta jest ważny dla niemieckich romantyków , zwłaszcza dla braci Schlegel, a zwłaszcza dla Friedricha Schlegla . Idea „fragmentu” w Chamfort jest jednym ze źródeł „ romantycznego fragmentu  ”.

Był też szczególnie ceniony i uważany za jednego z największych moralistów, mistrza maksym we Francji, przez dwóch innych myślicieli biegłych w pisarstwie fragmentarycznym: Nietzschego i Ciorana , ale także podziwiany przez Camusa , który mówi o swojej „wyższości, która oddziela ludzi ”, jego„ wściekłość na czystość ”i uważa go za„ moralistę buntu, dokładnie w takim stopniu, w jakim miał całe doświadczenie buntu, zwracając go przeciwko sobie, a jego ideał jest rodzajem desperackiej świętości. "

Uwagi i odniesienia

Bibliografia

  1. Lub, zgodnie z innymi wersjami, rozszerzenie22 czerwca 1740lub w 1741 roku .
  2. Chamfort został wydany 26 czerwca 1778 roku, uwierzytelniony odpis znaleziony w jego papierach po jego śmierci. Zobacz Maurice Pellisson, Chamfort: study on life, character and writings , rozdz.  1  : „Pochodzenie i edukacja” oraz Julien Teppe, Chamfort, jego życie, jego dzieło, jego myśl: jego życie, jego dzieło, jego myśl , P. Clairac, 1950, 166  s. , s.  23 .
  3. Dr Goyon, Maurice Pellisson, Chamfort: studium życia, jego charakteru i jego pism , rozdz.  1  : „Pochodzenie i edukacja”, a Emile Dousset Sébastien-Roch Nicolas Chamfort, moralista z XVIII -tego  wieku, a jego czas , s.  18 uważają, że jest to prawdziwy stan cywilny Chamfort. Patrz: John Renwick, Chamfort before posterity, 1794-1984 , Voltaire Foundation at the Taylor Institution, 1986, 208  s. , s.  145 ( ISBN  0-7294-0343-2 ) i Jean Sgard, Jean-Daniel Candaux, Słownik dziennikarzy, 1600-1789 , Fundacja Voltaire, 1999, t.  1, 1091  pkt. , s.  211 , ( ISBN  0-7294-0538-9 ) .
  4. Claude Arnaud, Chamfort: A Biography , str.  3 .
  5. Maurice Pellisson, Chamfort: studium życia, charakteru i pism , rozdz.  1  : „Pochodzenie i edukacja”.
  6. Zobacz André Role, Luc Boulet, Georges Cabanis, lekarz Brumaire, lekarz Brumaire , Fernand Lanore, 1994, 420  str. , s.  187 ( ISBN  2-85157-124-9 )  ; Maurice Pellisson, Chamfort: studium życia, jego charakteru i jego pism , Lecène, Oudin et C ie , 1895, 309  s. , s.  9  ; Émile Dousset, Sébastien-Roch-Nicolas Chamfort i jego czasy , Fasquelle , 1943, 235  s. , s.  17 , który cytuje Biografię Owernii  ; Julien Teppe, Chamfort, jego życie, jego dzieło, jego myśl: jego życie, jego dzieło, jego myśl , s.  24 , który cytuje Tardieu .
  7. Pierre Nicolas był faktycznie kanonikiem katedry Clermont-Ferrand od 1741 do 1783. Zobacz Maurice Pellisson, Chamfort: studium życia, jego charakteru i jego pism , rozdz.  1  : „Pochodzenie i edukacja”.
  8. Zobacz Paul Toublanc, Chamfort: moralista Age of Enlightenment: esej , L'Harmattan, 2005, 139  s. , s.  17 ( ISBN  2-296-00024-X ) .
  9. Patrz, Claude Arnaud, Chamfort: A Biography , str.  3  ; Paul Toublanc, Chamfort: moralista oświecenia: esej L'Harmattan, 2005, 139  s. , s.  17 .
  10. W księgach parafii Saint-Genès znajduje się 26 czerwca 1784 r. Akt zgonu „Teresy Creuzet”, wdowy po François Nicolas, zmarłej dzień wcześniej w wieku około 84 lat. Zobacz Maurice Pellisson, Chamfort: study of life, character and writings , rozdz.  1  : „Pochodzenie i edukacja”.
  11. „Chamfort, wprowadzenie” Josepha Epsteina, s.  XI , w: Claude Arnaud, Chamfort: A Biography .
  12. W szczególności Michel Gaudart de Soulages i Hubert Lamant, Słownik francuskich masonów , Albatros, 1980, 589  str. , s.  148  ; Claudette Hould, The Revolution through Writing: Tables of the French Revolution, wydawnictwo informacyjne (1791-1817) , Réunion des Musées Nationaux, 2005, 511  s. , s.  14  ; Jacques-Henry Bornecque , Francja i jej literatura, kompletny przewodnik w ramach światowej cywilizacji , A. Desvigne, 1968, 896  s. , s.  389 .
  13. Artaud de Montor, Encyclopédie des gens du monde , Treuttel i Würtz, 1844, s.  351  ; François-Xavier Feller, Uniwersalna biografia ludzi, którzy zasłynęli geniuszem, swoimi talentami, cnotami, błędami lub zbrodniami , Paryż i Lyon, JB Pélagaud, 1867, t.  2 , str.  446 .
  14. Auguste Alexandre Ducrot, Le Correspondant , 1843, s.  506 .
  15. Por. „  Notice sur Chamfort (1740–1794)  ” w „ Les Amateurs” Rémy de Gourmont .
  16. strona 95
  17. strona 96
  18. str.  406
  19. Claude Arnaud, Chamfort , 1988.
  20. Olivier Blanc , The Spies of the Revolution and the Empire , Paryż, Perrin, 1995, s.  32-35 oraz Isabelle Laboulais-Lesage, Readings and practice of space: the itinerary of Coquebert de Montbret, uczony i wielki komisarz stanu, 1755-1831 , Champion, 1999, 753  str. , s.  147 ( ISBN  2-7453-0037-7 ) .
  21. Por. Roger Ayrault , Geneza niemieckiego romantyzmu , tom III 1797-1804 (I), Paryż, Aubier, 1969, s. 111-137 ("Chamfort i romantyczny" fragment ")
  22. Albert Camus , przedmowa (1944) do maksym i myśli. Postacie i anegdoty , Paryż, Gallimard (1970), wyd. „Klasyczne folio”, 1982, s. 13.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Zobacz też