Rue Saint-Jacques (oc) Carrièra de Sant Jacme | |||
Pochodzenie rue Saint-Jacques od strony miejscowości Saintes-Scarbes . | |||
Sytuacja | |||
---|---|---|---|
Informacje kontaktowe | 43 ° 35 ′ 53 ″ północ, 1 ° 26 ′ 59 ″ wschód | ||
Kraj | Francja | ||
Region | Oksytania | ||
Miasto | Tuluza | ||
Okolice | Saint-Étienne ( sektor 1 ) | ||
Początek | n o 6 miejsce Saintes-Scarbes | ||
Koniec | N O 1 allées FORAIN-Francois-Verdier i n O 2 rue Montoulieu-Saint-Jacques | ||
Morfologia | |||
Rodzaj | Ulica | ||
Długość | 189 m² | ||
Szerokość | od 5 do 7 m² | ||
Historia | |||
Stare imiona | Rue Saint-Jacques ( XIV th century) Dobrze Vert Street ( XV th wieku) Ulica Archidiecezji ( XVI th century) |
||
Ochrona | Niezwykłe miejsce dziedzictwa (1986) | ||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| |||
Rue Saint-Jacques (w Occitan : Carriera de Sant Jacme ) to arteria publicznego w zabytkowym centrum Tuluzy , stolicy regionu Occitanie w South z Francji . Znajduje się w dzielnicy Saint-Étienne , w sektorze 1 miasta.
Rue Saint-Jacques przecina następujące pasy, w porządku rosnącym („g” oznacza, że ulica jest po lewej stronie, „d” po prawej):
Nazwa rue Saint-Jacques pochodzi od pobliskiego kościoła Saint-Jacques . Ten stary kościół poświęcony apostoła Jacques , którego historia wydaje się cofnąć przynajmniej do VI th wieku wspólnego z kościołem Saint-Etienne , zamknąć, tytuł kościele katedralnym . Znajdowało się w sercu ogromnej grupy katedr , ograniczonej obecnymi ulicami Alexandre-Bida , Saint-Jacques i Pierre-de-Fermat . Kościół został rozebrany w 1811 roku, natomiast rue Sainte-Anne przebito, a mniejszy budynek, kaplicę Sainte-Anne, odbudowano w 1830 roku na miejscu pierwszych przęseł nawy kościoła Saint-Jacques.
Pierwsze wzmianki o ulicy, w średniowieczu, pozwalają ustalić, że zawsze nosiła tę nazwę lub, aby uszanować wymowę imienia Jacques po prowansalsku ( Jacme ), rue Saint- James . Pod koniec XV -go wieku, ale także przyniósł nazwę ulicy z dobrze Verdet, ponieważ doprowadziła do studni miejsca Montoulieu, nazwany Zielona dobrze lub „ patyna ” ze względu na jego kolor. Jednak nazwa ta zniknęła w następnym stuleciu, a nazwa rue de l'Archevêché pojawiła się na jakiś czas. W 1794 roku, podczas Rewolucji Francuskiej , została ochrzczona Rue de l'Observation, ale nazwa szybko zniknęła, a stara nazwa została oficjalnie przywrócona w 1806 roku.
Sieć ścieżek Toulouse Roman , zbudowany w I st wieku nie pasuje do obecnej sieci. Od wschodu miasto strzeże rzymski wał obronny zbudowany około 30 roku: odkryto część muru kurtynowego i okrągłą wieżę. Wał o szerokości 2,40 m zbudowany jest z cegieł, które zamykają blok kamyków złapanych w moździerzu. Ślady napraw wydają sięgają III -go wieku. Monumentalny drogi, biegnącej z północy na południe, równolegle do Cardo Maximus , został zidentyfikowany w środku rue Saint-Jacques (miejscu obecnego n ° 13, nowoczesnym budynku prefektury). Ulica ta mieści się w pierwszej ćwierci I st wieku, wkrótce po zbudowaniu muru, została utrzymana mimo zmiennych kolei aż do VI XX wieku. Szeroka na 10 metrów, graniczy z dużymi domami i prawdopodobnie prowadzi do dużej świątyni na miejscu obecnej kaplicy Sainte-Anne .
W średniowieczu rue Saint-Jacques należała do stolicy Saint-Étienne . Rozpoczyna się na wschód od Place des Saintes-Carbes (obecnie Place Saintes-Scarbes ) i rozciąga się do skrzyżowania z rue Montoulieu (obecna rue Montoulieu-Saint-Jacques ). Od strony wschodniej jest on zamknięty średniowiecznymi konstrukcjami, które opierają się na starożytnym wale, który nadal jest utrzymywany i który był nadal używany w średniowieczu.
Od północy graniczy z dzielnicą kanoniczną, zorganizowaną wokół kościołów katedralnych Saint-Etienne i Saint-Jacques oraz pałacu biskupiego . Mur ogrodzeniowy wyznacza dzielnicę kanoniczną i oddziela ją od ulicy i miasta. Drzwi, które otwierają się na rue de la Chanoinie (obecnie rue Sainte-Anne ), umożliwiają wejście. Ten „Portal kanonia”, jak oznaczono w XVI th wieku, ma imponujący wygląd, zdominowany przez wieżę, w którym mieści się Beadle . Wydaje się, że wzdłuż rue Saint-Jacques przestrzeń dzielnicy kanonicznej zajmują głównie ogrody, bez znaczących konstrukcji.
Od strony południowej prawie wszystkie budynki to budynki gospodarcze przy Rue Ninau . Już istnieje, jednakże, kilka jest mieszkań, o czym świadczą ślady budynku gotyku (obecny N O 1).
W dzielnicy kanonicznej , jeśli okolice rue Saint-Jacques zachowają swoje powołanie ogrodów i budynków gospodarczych, widzimy jednak pojawienie się pierwszych konstrukcji. A dom, prawdopodobnie budynek serwis został zbudowany pod koniec XVI -tego wieku na rogu ulicy kanonia. Najważniejszym dziełem, jednak zaczęła się w 1776 roku, kiedy to arcybiskup Tuluzy , Etienne-Charles Lomenie Brienne , prowadzenie prac rozwojowych w pałacu arcybiskupim rozpoczął się pod koniec XVII th wieku przez abp Jean-Baptiste Michel Colbert Saint-Pouange , wzniesiony przez architekta Jean-Arnaud Raymond nowych budynków na rue Saint-Jacques (aktualnego n ° 7 do 9), aby pomieścić archiwum diecezji i suwerennej domu duchowieństwa. W 1616 r. w każdej diecezji ustanowiono urzędy diecezjalne lub izby dziesiętne w celu rozdzielania dziesięcin płaconych przez duchowieństwo każdej diecezji i rozstrzygania sporów mogących powstać w związku z dziesiętami i innymi podatkami nakładanymi na duchowieństwo. Te urzędy diecezjalne składały się z arcybiskupa, syndyka i przedstawicieli kapituł, proboszczów i klasztorów diecezji.
Konstrukcje cywilne są również liczniejsze. Bliskość dzielnicy szlacheckiej, która rozwinęła się w południowo-wschodniej części miasta, między Place du Salin a Place Saint-Étienne , przyciąga członków elit Tuluzy. W 1593 r. Christophe de Lestang , biskup Lodève , połączył kilka działek i zbudował dużą rezydencję pomiędzy rue Saint-Jacques i rue Montoulieu. W XVII -tego wieku, dwór zbudowany dla członka rodziny Marmiesse, prawników i doradców rodzinnych Parlamentu (prąd n o 1). Na początku XVIII -go wieku, Bartłomieja de Charlary, doradca parlamentu od 1707 do 1748 roku, wybudował rezydencję na terenie domu DUPERIER Piotra, szeryfa z 1650-1651 (aktualnego n o 18).
Rewolucja francuska znacznie zakłóca życie religijne we Francji i życie kanonicznej dzielnicy Saint-Étienne. W 1790 r. dobra duchowieństwa zostały udostępnione Narodowi . Pałac arcybiskupi został opuszczony w 1793 roku, a administracja resortowa, która była zbyt ciasna w dawnym hotelu I Prezydenta, zdecydowała się tam przenieść w 1798 roku: przeniesienie nastąpiło wListopad 1799. Od strony rue Saint-Jacques zabudowania gospodarcze arcybiskupstwa zostały przekazane rektoratowi Tuluzy. Jest otwarty między 1833 i 1835 roku normalnej szkoły podstawowej , zainstalowane przez architekta Antoine Laforgue w nowych budynkach zbudowanych na dawnych zniżek (aktualnego n o 3 i 5). Budynki, że wydłużona, stare archiwum i diecezjalny pokój, są tu podane w celu pomocy publicznego (prąd N O 7 i 9). Ostatecznie na skrzyżowaniu rue Sainte-Anne, przekształconej i otwartej po 1811 r., wzniesiono nowe budynki na miejscu domów kanonicznych.
Na początku XX E wieku Joseph de Rey-Pailhade, promotor godzinę dziesiętnych mieszka na ulicy (prąd N ° 18).
W dwóch e połowie XX -go wieku, wiele archeologicznych odkryli starożytne elementy. W 1973 roku rozbiórka budynku na rogu rue Alexandre-Bida (prąd n o 1-3), pobiera się wieża i część z wałami Gallo-Roman , pochodzący z I st wieku. W latach 1988-1989, wykopaliska prowadzone są w pobliżu plebanii, na skrzyżowaniu Rue Sainte-Anne, pomóc w odkryciu różnych zawodów pomiędzy I st wieku oraz XVIII -tego wieku.
Wymieniony MH ( 1990 ) .
W 1973 roku, rozbiórki budynku na rogu ulic Saint-Jacques Alexandre-Bida (prąd n o 1-3 tej ulicy) ujawniło wieży i część ściany galloromańskim wałem. . Po wykopaliskach archeologicznych projekt nieruchomości zostaje porzucony, a pozostałości pozostają widoczne. Są one następnie chronione pod zabytkami w 1990 roku.
Po I wojnie światowej, w 1918 r. wznowiono konsultacje resortowej poradni przeciwgruźliczej w budynku Inspektoratu, a następnie amerykański Czerwony Krzyż zaoferował aparaty rentgenowskie i laboratorium bakteriologiczne. W szczególności Francuski Czerwony Krzyż oferuje monitory higieny, które zapewniają pomoc w domu. Przychodnia trwała co najmniej do 1930 r
Hotel Marmiesse.
Dawna normalna szkoła podstawowa .
Hotel Charlara.
Hotel Lestang .
Wieża i mury wałów galijsko-rzymskich .