Roger gicquel | |
Rogera Gicquela w 1983 roku. | |
Narodziny |
22 lutego 1933 Thiers-sur-Thève , Oise |
---|---|
Śmierć |
6 marca 2010 Plouër-sur-Rance , Côtes-d'Armor |
Narodowość | Francuski |
Zawód | Dziennikarz |
Inne zajęcia | Pisarz Prezenter Producent |
Lata działalności | 1961-2003 |
Odznaczenia honorowe | Kawaler Orderu Zasługi |
Głoska bezdźwięczna | |
Kraj | Francja |
Głoska bezdźwięczna | Telewizja |
Główna funkcja | Prezenter gazety 20 godzin (1975-1981) |
Telewizja | TF1 |
Inne media |
Francja 3 Ouest Francja Inter Europe 1 Wyzwolony Paryżanin Kraj Briardów Bretończycy Normandia-Rano |
Roger Gicquel , urodzony dnia22 lutego 1933w Thiers-sur-Thève w Oise i zmarł dnia6 marca 2010w Plouër-sur-Rance w Côtes-d'Armor , jest francuskim dziennikarzem . Wiadomo, że prezentował 20-godzinną gazetę TF1 od 1975 do 1981.
Roger Gicquel jest synem małych handlowców. Jego ojciec, Alphonse Gicquel, jest pochodzenia bretońskiego , mieszka w Quelneuc w Morbihan . Jako nastolatek marzy o zostaniu pisarzem.
W latach pięćdziesiątych Roger Gicquel rozpoczął karierę aktorską. Od 1953 do 1960 był również zarządcą linii lotniczej UAT (firma UTA powstała w 1963 roku z połączenia UAT i TAI), zanim przeniósł się do dziennikarstwa.
Po raz pierwszy wstąpił do paryskiego wyzwolonego w Seine-et-Marne w 1961 roku. To właśnie w Coulommiers zaczął. ten8 grudnia 1962ożenił się w Boissy-le-Châtel , niedaleko Coulommiers. Roger Gicquel sporządza swoje raporty w 2 CV . Odwiedza swoich kolegów z lokalnej prasy, z La Liberté de Seine-et-Marne i Pays Briard, których spotyka w hostelu „La Moderne” w Saint-Cyr-sur-Morin . Wtedy gazeta poprosiła go stworzenie Normandie-Matin , lokalnego wydania Le Parisien en Haute-Normandie . Odpowiada między innymi za lokalne redakcje Elbeuf i Les Andelys , a następnie Évreux , Louviers i Vernon .
W 1971 opuścił Normandie-Matin, aby zostać konsultantem Serwisu Informacyjnego UNICEF na dwa lata . Następnie objął stanowisko dyrektora informacyjnego ORTF .
Zachęcony do prowadzenia radia przez Rolanda Dhordaina , założyciela France Inter , Roger Gicquel dołączył do tej stacji i stworzył tam przegląd prasowy, który prezentował w latach 1968-1973. Od 1969 był tam także głównym reporterem.
W 1975 roku został prezenterem 20-godzinnej gazety TF1, pomimo całkowitego braku doświadczenia. W konkurencji z Antenne 2 kanał prosi go o „ucieleśnienie informacji”, aby lepiej się wyróżnić i zatrzymać publiczność. Każdego wieczoru Roger Gicquel zaczyna swoją gazetę od artykułu, w którym przedstawia swoją opinię. Ta personalizacja, która później wydawała się przestarzała, oznacza pasaż na antenie Rogera Gicquela, oglądany każdego wieczoru przez miliony Francuzów. Zainspirowany dziennikarzem Walterem Cronkite , prezenterem gazety amerykańskiego kanału CBS News , twierdzi, że jest niezależny od władzy politycznej i wolności tonu: „Twierdziłem, że możemy otworzyć gazetę na fali. - pływ w delcie Gangesu nawet bez obrazów, a nie narodziny cielęcia w wodnym zoo w Tokio ” . Ladislas de Hoyos , gwiazda prezentera weekendowych gazet na TF1 od 1990 do 1991 roku i poprzednik Claire Chazal , będzie podążał tym samym podejściem.
Znany jest zwłaszcza z pierwszego zdania w gazecie o godzinie 20:00 na18 lutego 1976 : " Francja się boi " , co podkreśla emocje wywołane porwaniem i śmiercią w Troyes małego Philippe'a Bertranda przez Patricka Henry'ego . Formuła ta jest jednak okrojona, bo kilka minut później precyzuje, że ten strach jest uczuciem, którego nie należy rezygnować.
Opuszczając prezentację wiadomości telewizyjnych w 1981 roku, Roger Gicquel zajmował kilka stanowisk w TF1. Wyreżyserował i wyprodukował główne doniesienia i dokumentalne, pisząc kronikę na Europie 1 aż 1982. Powrócił do anteny TF1 od 1983 do prezentacji i produkcji programu. Vagabondages w którym otrzymał osobistości ze świata kultury, w szczególności . Opuścił kanał w 1986 roku , kiedy został sprywatyzowany . W latach 1987-1994 znalazł France Inter podczas weekendowego przeglądu prasy.
W 1994 roku powrócił do telewizji na prośbę Jean-Pol Guguen, dyrektora regionalnej stacji France 3 Ouest , gdzie w każdą sobotę prowadzi i produkuje En flânant . Od 1995 roku stopniowo odchodził na emeryturę ze świata telewizji, by oficjalnie przejść na emeryturę w 2003 roku.
Zmarł w Plouër-sur-Rance koło Saint-Malo w Côtes-d'Armor na6 marca 2010w wieku 77 lat po zawale serca. Jest pochowany w tym samym mieście.
Roger Gicquel zdecydował się osiedlić w 1997 roku na brzegach Rance w Côtes-d'Armor . Po powrocie do Bretanii po karierze dziennikarza, producenta i prezentera pisał tam książki, które odzwierciedlały jego pasję do tego regionu.
Z wrzesień 1999 W celu styczeń 2003, jest autorem comiesięcznej rubryki w Le Peuple Breton , magazynie opinii wydawanym przez Bretońską Unię Demokratyczną (UDB). W 2000 roku prowadził kampanię u boku UDB i Zielonych . Jest również zaangażowana na poziomie stowarzyszeń, w szczególności z Eau et rivières de Bretagne , stowarzyszeniem, które prowadzi między innymi kampanię przeciwko zielonym algom.
Jest oficerem Confrérie des fins gousiers d'Anjou .
Roger Gicquel jest Kawalerem Narodowego Orderu Zasługi .