Insulinooporność nazywana jest niewrażliwością receptorów błony komórkowej na insulinę .
U zdrowego podmiotu, podczas dużego dopływu glukozy do krwiobiegu, trzustka wydziela insulinę, która wiąże się z jej receptorami komórkowymi i umożliwia glukozie przedostanie się do komórek (w celu jej przemiany w energię). Pomaga to ustabilizować poziom cukru we krwi .
Na przykład u osoby otyłej obserwuje się okres insulinooporności: trzustka nadal wydziela insulinę, ale nie ma ona już tak dużego wpływu na te receptory, jest to zjawisko drętwienia. W rezultacie, pomimo insuliny, glukoza nie przenika już tak bardzo do komórek, które stają się niedożywione. Ponadto gromadzi się we krwi i krążeniu limfatycznym, powodując wzrost poziomu cukru we krwi. Ten wzrost z kolei stymuluje nadmierne wydzielanie insuliny z trzustki.
Po kilku latach komórki trzustki ulegają wyczerpaniu. Pojawia się nietolerancja glukozy , a następnie rozwija się cukrzyca typu 2 .
Osoby z cukrzycą rozwijają oporność na insulinę po wstrzyknięciu w zbyt dużych dawkach, chociaż czas wystąpienia i prawdopodobnie zniknięcia jest nadal słabo udokumentowany (2017). Z tego powodu stosowanie glukometru jest niezbędne do wstrzykiwania dawek, które nigdy nie są nadmierne, nawet jeśli oznacza to uzupełnienie ich działania niskimi dawkami doustnych leków przeciwcukrzycowych, takich jak metformina .
Główny zabieg obejmuje zbilansowaną dietę, aktywność fizyczną i utratę wagi .