Polityka rozbudowy armii , znana w języku angielskim jako polityka stop-loss , jest terminem używanym głównie przez wojsko Stanów Zjednoczonych . W armii Stanów Zjednoczonych polityka ta oznacza mimowolne przedłużenie czynnej służby członka przewidzianej w jego umowie o zaangażowanie w celu utrzymania go w szeregach po zakończeniu tego okresu służby do końca obowiązkowej służby czynnej na podstawie umowy. przewidziany. Dotyczy to również ustania trwałej zmiany stanowiska członka obsługującego. Polityka była konsekwentnie stosowana przed i podczas wojny w Zatoce Perskiej . Od tego czasu była wykorzystywana w oddziałach w Somalii , Haiti , Bośni , Kosowie oraz po atakach z 11 września 2001 r. I wynikającej z nich wojnie z terroryzmem .
Polityka ta była wielokrotnie przedmiotem dyskusji i krytyki. Jednak sądy federalne Stanów Zjednoczonych konsekwentnie orzekały, że służący wojskowi zaakceptowali w umowie, że ich staż może zostać mimowolnie przedłużony do końca ich obowiązkowej służby.
Polityka wzmocnień została stworzona przez Kongres USA po wojnie w Wietnamie . Jego użycie jest prawnie oparte na tytule 10 Kodeksu Stanów Zjednoczonych, sekcja 12305 (a), która stanowi: „... Prezydent może zawiesić każdą sekcję prawa dotyczącą awansu, przejścia w stan spoczynku lub demobilizacji w odniesieniu do dowolnego członka sił zbrojnych. sił zbrojnych, zawieszenie, które Prezydent uważa za niezbędne dla bezpieczeństwa narodowego „Stanów Zjednoczonych” oraz paragraf 10 (c) formularza DD 4/1 (umowa o zaangażowaniu sił zbrojnych), który brzmi: „Na wypadek wojny moja umowa o zaangażowaniu się w siły zbrojne zostaje przedłużona sześć miesięcy po zakończeniu wojny, chyba że Prezydent wypowie ją wcześniej ”.
Każdy, kto przystępuje do służby w amerykańskich siłach zbrojnych, podpisuje pierwszy kontrakt zobowiązujący go do służby przez osiem lat. Umowa o pracę w służbie czynnej ogólnie wspomina o początkowym aktywnym okresie od dwóch do pięciu lat, po którym następuje praca w oddziale rezerwowym wykonywana przez pozostałą część tego początkowego okresu. Zatrudniony personel, którego awans, przejście na emeryturę lub koniec kontraktu przypada w trakcie oddelegowania, może być przymusowo zatrzymany do służby do końca oddelegowania jednostki.
Kontrowersje dotyczące polityki wzmocnień podkreślają „niezamierzone przedłużenie” pierwotnego obowiązku świadczenia usługi. Pracownicy kwestionujący przymusowe przedłużenie uważają, że dodaje ono nieuzasadnioną klauzulę do ich umowy i modyfikuje ich prognozy dotyczące daty zakończenia zatrudnienia. Naraża ich również na ryzyko zaangażowania się w inne wdrożenie. Dla przeciwników obecnego konfliktu zbrojnego ogólne postrzeganie tego „mimowolnego przedłużenia” jest sprzeczne z pojęciem wolontariatu i podważa powszechne poparcie dla konfliktu.
W przemówieniu wyborczym z 2004 roku ówczesny kandydat na prezydenta John Kerry nazwał politykę wzmocnień „ poborem na zaplecze”. Aktywiści i niektórzy politycy nazywali jego użycie „naruszeniem ducha prawa”, argumentując, że Kongres nie wypowiedział formalnie wojny.
W sierpień 2007, „Weterani wojny w Iraku przeciwko wojnie ”, działająca organizacja zrzeszająca byłych i czynnych żołnierzy, ogłosiła na konferencji prasowej ogólnopolską kampanię „Stop-Loss”. Przez tydzień zajmowali wieżę National Mall w Waszyngtonie. Inne zawody przeciwdziałające stop-loss odbywały się w Bellingham, Waszyngtonie i Colorado Springs (Kolorado).
10 i 11 marca 2008, grupa studentów należących do organizacji Our Spring Break , wspierana przez Pink Code i Iraqi Veterans Against the War oraz kilka innych organizacji, wydała symboliczne „rozkazy” wzmocnienia dla każdego członka Izby Reprezentantów i Senatu Stanów Zjednoczonych, aby zaprotestować przeciwko polityka Iraku i przeciwko wojnie w Iraku. Plik12 marca 2008uczniowie „sformalizowali” zamówienia, blokując wyjścia z parkingów w garażach Rayburn House i Hart Senate Office Building .
W historii Stanów Zjednoczonych pierwszy sprzeciw wobec przymusowego przedłużenia umowy o pracę miał miejsce podczas wojny secesyjnej , kiedy szeregowiec Edward A. Stevens pozwał rząd federalny za przedłużenie o trzy miesiące umowy o pracę. Prokuratorem reprezentującym rząd był Edwin Stanton. Stevens przegrał sprawę i na krótki czas został skazany za „bunt”.
Najwyraźniej pierwsza wzmianka o orzeczeniu sądu w sprawie polityki wzmocnienia Pentagonu pochodzi z 1991 roku i dotyczyła Craiga L. Shermana. Sherman był sierżantem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych na kontrakcie, który ograniczał jego powołanie do czterech lat. Ale w 1990 r., Na początku operacji Pustynna Burza , prezydent George HW Bush ogłosił decyzję wykonawczą 12722, ogłaszającą stan wyjątkowy, oraz decyzję 12728, delegującą do Sekretarza Obrony, który mógłby ponownie delegować władzę prezydenta na mocy art. 10 USC § 673c, upoważniające Prezydenta do zawieszenia wszelkich przepisów dotyczących przejścia w stan spoczynku wojskowego lub rozwiązania umowy z kimkolwiek uznanym za niezbędny. Na mocy tej decyzji i nakazu egzekucji Craig, po pewnym zamieszaniu, otrzymał rozkaz udania się do Arabii Saudyjskiej . Złożył habeas corpus, oparty na 50 App. USC § 454 (c) (1), który zabrania jakiegokolwiek przymusowego przedłużenia zaciągu, chyba że Kongres (nie tylko Prezydent) ogłosi wojnę lub stan wyjątkowy. Trybunał zauważył, że Craig powołał się na 50 App. USC § 454 (c) (1), podczas gdy rząd oparł się na 10 USC § 673c. Sąd orzekł na korzyść rządu, ponieważ 10 USC 673c został uchwalony przed 50 App. USC §454 (c) (1), zakładając, że Kongres był świadomy tego wcześniejszego statutu, kiedy ogłaszał późniejszy statut, a późniejszy statut skutecznie zmienił lub uchylił wcześniejszy statut. Ponadto, w czasie kolizji dwóch ustaw, Trybunał odmówił anulowania możliwości interwencji Prezydenta w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego.
Pierwszy prawny sprzeciw wobec współczesnej polityki wzmacniania armii pojawił się w sierpniu 2004 r. Podczas procesu z Kalifornijskiej Gwardii Narodowej Davida Quallsa . Qualls argumentował, że wojsko zerwało jego umowę na służbę przez mimowolne przedłużenie okresu służby. Ale sędzia Royce C. Lamberth odrzucił jego argumenty. Qualls przegrał sprawę i nie odwołał się.
W październik 2004, pozew „przeciwko x” został wniesiony przez straż narodową pod anonimowością, oczekującą na przedłużenie umowy, i który zakwestionował to prawo. Przegrał sprawę, aby osądzić Franka C. Damrella. Odwołanie zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Dziewiątego Okręgu . Ten sam sąd odrzucił podobną apelację w sprawie Santiago p. Rumsfeld wMaj 2005.
Jeden z pierwszych kroków byłego sekretarza obrony Stanów Zjednoczonych Roberta Gatesa, który objął urząd18 grudnia 2006, była notatką dla dowódców mającą na celu „zminimalizowanie” niezamierzonych rozszerzeń. Armia Stanów Zjednoczonych twierdzi, że zakontraktowani żołnierze, w obliczu przymusowego przedłużenia kontraktu, mogą teraz zrezygnować na żądanie, zgodnie z decyzją 3-12, ale dopiero po zakończeniu 12-15-miesięcznego okresu przymusowego rozmieszczenia i kolejnego 90 dni stabilizacji (czas zezwolono na wycofanie się z wojska).
W nawiązaniu do dyrektywy armii 05 września 2002. Pozwoliło:
Wbrew rozkazowi Gatesa, w Kwiecień 2008praktyka mimowolnego przedłużania wzrosła o 43%. Żołnierze w ramach przymusowego przedłużenia wytrzymywali średnio 6,6 miesiąca, a sierżanci do sierżantów pierwszej klasy stanowili 45% tych żołnierzy. Od 2002 doKwiecień 200858.300 żołnierzy musiało przejść przymusową rozbudowę, czyli około 1% żołnierzy czynnej służby, rezerwy i gwardii narodowej.
W Marzec 2009Gates zarządził gwałtowne zmniejszenie liczby pracowników dotkniętych polityką mimowolnego przedłużania. Oświadczył, że „celem było zmniejszenie tej liczby o 50% oczerwiec 2010 i doprowadź do 10 do 20% marzec 2011 ”.
W 2005 roku, w 23 -tego odcinka Boston Legal , amerykańskich seriali telewizyjnych Witches masowego rażenia , Alan Shore reprezentuje procesowej realizujących US Army za utratę jego brat, który miał pozostać w Iraku po czasie określonym w umowie.
W Marzec 2008, film Stop-Loss , opowiada fikcyjną historię żołnierza (w tej roli Ryan Phillippe ), który jest nieobecny w wojsku bez pozwolenia po otrzymaniu powiadomienia o mimowolnym przedłużeniu.
W wrzesień 2008, w pierwszym odcinku drugiego sezonu kanadyjskiego serialu The Border , trzech amerykańskich żołnierzy zdezerterowało w Kanadzie, pływając w rzece Niagara, a podstawą prawną ubiegania się o azyl była polityka wzmocnień.
W 2010 roku w odcinku Dlaczego tak dużo nienawiści? z amerykańskiego serialu D r House , pacjent przyznaje się do Gregory House, który przeszedł mimowolne przedłużenie.
W 2015 roku wykorzystaliśmy to mimowolne przedłużenie w scenariuszu Last Ship , w którym 16 mężczyzn chce opuścić statek, w tym oficer, który minął trzy tygodnie od swojego mimowolnego przedłużenia.