| Narodziny |
17 lipca 1931 Saint-Jean-de-Monts |
|---|---|
| Śmierć |
26 kwietnia 2012(w wieku 80 lat) Locoal-Mendon |
| Imię urodzenia | Michelle Milcent |
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | Psychoterapeuta , pisarz , nauczyciel |
Michèle Monjauze , ur. Michelle Milcent w 1931 r. W Saint-Jean-de-Monts w departamencie Vendée , zmarła dnia26 kwietnia 2012in Locoal-Mendon (Morbihan), jest pisarzem , psychoterapeutą i wykładowcą na Francuskim Uniwersytecie w Nanterre.
Ukończyła farmaceutykę na Wydziale Nantes w 1958 roku, pracowała jako farmaceuta podczas leczenia psychoanalitycznego u Guy Vanniera, następnie relaksacji psychoanalitycznej u Blandine Folliot i psychologii na Uniwersytecie Paris X Nanterre , zwłaszcza w psychodramie u Didiera Anzieu . Tytuł magistra uzyskała w 1980 roku i przez osiem lat prowadziła osobistą psychoanalizę z Joyce McDougall .
Zmierza w kierunku obserwacji alkoholików, prowadząc dla nich grupę wsparcia w szpitalu Saint-Germain en Laye. W tej perspektywie utworzyła zespół badawczy finansowany przez Wysoką Komisję ds. Studiów i Informacji o Alkoholizmie (1982-1986) i wspólnie z Marie-Madeleine Jacquet napisała dwuczęściową pracę pt. Alkoholik, ciało i inne. Wkład w etiologię uzależnienia od alkoholu. Porównawcze badanie psychopatologiczne trzech populacji alkoholików i grupy kontrolnej (1987), później opublikowane pod tytułem La Problematique Alcoholique (1991).
Od 1982 roku prowadzi wykłady w Nanterre z dynamiki małych grup, w psychodramie, w superwizji staży oraz na seminarium poświęconym technikom projekcyjnym. W 1991 roku Michèle Monjauze została wykładowcą na Paris-X, gdzie poświęciła się problemowi alkoholizmu, co ilustruje filmografia porównawcza. Odeszła na emeryturę w 2011 roku.
Michèle Monjauze jest członkiem Société des gens de lettres de France (2008).
Opisując problem alkoholowy w kategoriach semiologii , psychopatologii i psychogenezy, Michèle Monjauze demonstruje specyfikę patologii tak katastrofalnej, jak fascynującej, poprzez jej specyficzne lęki, niezwykłe modalności obronne i zdolność samoleczenia.
Opierając się w szczególności na kilku psychoanalitykach Kleinowskich, autorka podkreśla, że w naszym psychicznym funkcjonowaniu wszyscy zachowujemy modalności psychotyczne wynikające z przedwerbalnej fazy rozwoju (patrz „ zlepione jądra” José Blegera , autystyczne kieszenie Frances . Tustin ). Nabytki wtórne, jednak zawsze obecne, odznaczają się jakością integracji pierwotnych oraz relacjami wewnętrznymi między „psychotyczną” częścią naszego funkcjonowania a jej częścią „adaptacyjną”. Odrzucając etykiety nosograficzne, Michèle Monjauze będzie mówić o „przeważającym funkcjonowaniu psychotycznym”, kiedy pierwotne lęki są tak aktywne, że zakłócają funkcjonowanie adaptacyjne, oraz o „dominującym funkcjonowaniu neurotycznym”, gdy prymitywne lęki są dobrze opanowane. W ten sposób każda osobowość przedstawia określoną wewnętrzną relację między tymi dwoma trybami: macierzyńską relację siebie do siebie, rozszczepienie, odrzucenie i konflikt… Wystarczy się zastanowić nad wewnętrznym dialogiem każdego, aby go zrozumieć.
Dla niektórych psychotyczna część osobowości objawia się niepohamowaną potrzebą picia alkoholu. Lekarstwo wymyślone przez samych alkoholików jest zasadniczo paradoksalne: powstrzymać się od alkoholu, ponieważ nie można się bez niego obejść. Wewnętrzna relacja między częścią alkoholową a myślącą podmiotu jest rozszczepieniem, albo podmiot nie widzi siebie jako alkoholika, albo dokonuje radykalnej amputacji w abstynencji.
Ogromne ilości alkoholu, który jest najlepszym lekiem przeciwlękowym , powinny zwrócić uwagę terapeutów na przyczynę zachowań alkoholowych: przytłaczające prymitywne lęki, które wymagają alkoholu. Każdy alkoholik ma swój powtarzalny sposób spożywania alkoholu. Jednak każde powtórzenie sygnalizuje początkową traumę. Michèle Monjauze stawia hipotezę, że każdy sposób picia prowokuje do ponownego przeżywania traumy, której specyfikę określa autorka. Ta wada, która na próżno usiłuje się uleczyć, pozostaje niedostępna dla myśli i wyobrażeń.
Z testów projekcyjnych, takich jak wywiady, wynika, że część alkoholowa porządku psychotycznego nie jest dysocjacyjna, ale jest „psychozą asocjacyjną”: lęk powstaje z każdego zerwania ciągłości (między miejscami, ludźmi itp.) Michèle Monjauze wykazali w 1991 roku, że ta część alkoholowa jest autystyczna . Tę cichą i cierpiącą enklawę można wyrazić poprzez zapośredniczenie i tylko poprzez zapośredniczenie, indywidualnie lub w grupach: stworzony przedmiot, wokół którego mówimy, naprawia się na zewnątrz. Jeśli przedtem pożądane jest nabycie abstynencji (w szczególności dzięki przeciwlękowym i relaksacyjnym), tworzenie, przy silnym narcystycznym wsparciu, może delikatnie zastąpić alkohol. Nie jest więc wykluczone, że analityczne lekarstwo w rodzaju Giseli Pankow leczy alkoholizm i pozwala na kontrolowane spożycie.
W psychoterapia to, aby przedmiot mógł zarządzać ich choroby sobie: no szkło leżało na swoim miejscu. Jest to zatem przede wszystkim kwestia potraktowania wstydu tkwiącego w patologii poprzez intensywne narcystyczne wsparcie, przy jednoczesnym unikaniu mówienia o alkoholu: docenieniu tego, co idzie dobrze i wzmacniania pozytywów. Następnie uspokój niepokoje, stosując relaksację jako uprzywilejowaną mediację. Następnie otwórz przed podmiotem potencjalną przestrzeń kreacji. Wspieramy, nie wybieramy, nie narzucamy. Cierpienia tak wcześnie, jak sugeruje psychogeneza, nie da się wyleczyć wysiłkiem woli pacjenta ani receptą terapeuty. Ujawnienie niespodziewanych zdolności to długofalowa praca cierpliwości.
W odniesieniu do najwybitniejszych twórców alkoholików Michèle Monjauze dostrzega w każdym alkoholiku niezwykły potencjał. Swoją najnowszą książkę otwiera zdaniem: „W moich oczach problem alkoholowy świadczy o najczystszej ludzkości, w jej pierwotnym cierpieniu, o jej śmiałym przetrwaniu i wynalezieniu jej wolności”.