Środki masowego przekazu (francization of English : mass media ) są środkami masowego rozpowszechniania informacji, reklamy i kultury, są w stanie dotrzeć i wpłynąć na szerokie grono odbiorców. Głównymi środkami masowego przekazu są prasa , plakaty , kino , radio , telewizja, a ostatnio internet . Termin media jest często używany jako skrót od środków masowego przekazu (lub środków masowego przekazu).
Do 1930 r. tylko prasa pisemna była uważana za środek informacji, który mógł dotrzeć do szerokiego grona odbiorców. Od lat 30. kino mówione, rozwijając się, przyczyniło się do rozwoju prasy, czasopism i radia. Komunikacja masowa wydaje się być problemem społecznym.
W 1969 Académie française zaproponowała termin mass-media, aby franczyzować angielskie wyrażenie mass media, ale termin ten nie będzie używany .
Badacz kanadyjski Marshall McLuhan prezentuje zjawisko „mediów masowych” pod czterema głównymi cechami:
Do czasu powstania web 2.0 , ze względu na stosowane techniki, środki masowego przekazu charakteryzowały się logiką push , czyli wypychaniem informacji przez nadawcę do odbiorców na dużą skalę, gdzie bardzo niski koszt kontaktu dla reklamodawcy . Telewizja jest więc uważana za środek masowego przekazu par excellence.
Siła przenikania do domów przez środki masowego przekazu zainteresuje:
Od lat 30. XX wieku rozwój masowej konsumpcji stworzył potężną trampolinę dla masowej komunikacji . Media zdolne do „wysyłania wiadomości” na dużą skalę do szerokiej publiczności, z inicjatywy producentów rozwijają się w celu:
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych odrodzenie siły nabywczej i odzyskany względny dobrobyt dały początek nowym kategoriom społecznym, które troszczyły się o rozpoznawalność (na przykład poprzez rzucającą się w oczy konsumpcję ) i stały się głównym celem marketingu .
Korzystając ze środków masowego przekazu, reklamodawcy mogą dostarczać swoje komunikaty do bardzo dużej liczby odbiorców, rozsianych po dużych przestrzeniach, przy stosunkowo rozsądnych kosztach. Mierzenie skuteczności tych audycji daje początek specyficznemu monitoringowi (pomiar oglądalności : oceny , koszt kontaktu , itp.). Rozwój sieci społecznościowych stawia pod znakiem zapytania finansowanie środków masowego przekazu poprzez reklamę.
Po drugie, od czasu pojawienia się nowych technologii – w szczególności Internetu – świat środków masowego przekazu został znacznie zrewolucjonizowany dzięki zmniejszeniu ograniczeń technicznych. Możliwe jest teraz połączenie „działania masowego” z:
Dziś istnieje kilka środków masowego przekazu.
W swojej książce The Third Wave , opublikowanej w 1980 roku, socjolog Alvin Toffler używa klasyfikacji gospodarki na trzy sektory o Colin Clark i Jean Fourastié z czasem podstawowym (rolnictwo), wtórny (przemysł) i trzeciorzędowe (usług) dla historii podzielić w trzech kolejnych fal: the rewolucja rolnicza The rewolucja przemysłowa i rewolucji postindustrialnej . Według niego ten ostatni okres charakteryzuje się rewolucją cyfrową , rozwojem nowej infosfery i technosfery oraz odmasowieniem mediów, proliferacją „innych mediów” w opozycji do mediów masowych (media lokalne, media społecznościowe, itp. media alternatywne , autopublikacje ) prowadzące do informacyjnego wiru fatalnego dla tradycyjnych mediów drugiej fali, które dążyły do standaryzacji i standaryzacji informacji, ze szkodą dla różnorodności i złożoności rzeczywistości. Socjolog Francis Balle kwestionuje tę standaryzację przez środki masowego przekazu, których wysoce zindywidualizowane techniki dystrybucji (rozprzestrzenianie się sieci komórkowych, wzrost „ nomadyzmu ”) i tworzenie w ich grupie wyspecjalizowanych mediów sprzyjają dywersyfikacji.
Według Tofflera odmasowienie i eksplozja informacji prowadzi do „społeczeństwa hiperwyborów” i do destandaryzacji kultury, która ulega fragmentaryzacji („odmasowienie mentalności”). Ta trzecia fala obala media głównego nurtu, które widzą, jak ich wpływ maleje, a odmasowione media faworyzują „osoby dobrze wyszkolone, o rosnącej dojrzałości, kompetentne i zdolne do wyrażania siebie w pewnym sensie na wyższym poziomie” . Balle uważa wręcz przeciwnie, że obfitość wyboru nie pozwala już, paradoksalnie, na prawdziwą wolność wyboru, a otwiera szerzej drzwi dla strategii wpływu, instrumentalizacji i propagandy . Socjologowie Frank Webster (w) i Kevin Robins nie podzielają tego optymistycznego spojrzenia na Tofflera, podczas gdy nowe technologie informacyjne neutralizują relacje społeczne i rozszerzają kontrolę oraz formy dominacji, które od dawna istnieją w społeczeństwach kapitalistycznych. Reżyser Pascal Bonitzer analizuje sprzeczność między wielością mediów telewizyjnych a różnorodnością informacji: „maksimum różnic (wielość tych samych, eksplozja mediów, gatunków, typów wyobrażonych, starych, niedawnych produkcji i nowych obrazów), maksimum obojętności, czyli tendencja do maksymalnego zobojętnienia ( usługa publiczna , główny kolektor kanalizacyjny, prawo ocen, identyczność wielu kanałów). Wielość obrazów, kanałów, sieci jest iluzją w tym sensie, że system Komunikacji (lub Informacji, druga strona tego samego) kanalizuje tę wielość na korzyść własnego dyskursu, autonimu i tautologii . W świecie komunikacji nie ma już mowy o komunikacji ” . Socjolog Lucien Sfez dzieli się tymi analizami, tworząc neologizm tautyzm (skrócenie tautologii i autyzmu ) w celu wyznaczenia patologii społecznej związanej z zależnością podmiotu od tych nowych technik i mnożenia źródeł, które generują, poprzez redundancję ich treści i filtrowanie ( echo komora , bańka filtracyjna ), zamknięcie i automatyzm polegający na przyjmowaniu reprezentacji rzeczywistości za swój wyraz.