Jacques Helian
Jacques Helian| Narodziny |
7 czerwca 1912 Paryż , Francja |
|---|---|
| Śmierć |
29 czerwca 1986 Paryż , Francja |
| Pogrzeb | Kolumbarium Père-Lachaise |
| Imię urodzenia | Jacques Mikaël Der Mikaëlian |
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | Dyrygent , kompozytor |
Widok na grób.
Jacques Hélian (prawdziwe nazwisko Jacques Mikaël Der Mikaëlian), urodzony dnia7 czerwca 1912w Paryżu i zmarł w29 czerwca 1986w tym samym mieście, to dyrygent z hali muzyka francuskim . W ślad za orkiestrami szkicowymi , takimi jak Ray Ventura i jego przedwojenni studenci, z których pochodził, Jacques Hélian poprowadzi najbardziej prestiżową grupę sceniczną dziesięciu lat powojennych, która osiągnie szczyt we wczesnych latach pięćdziesiątych XX wieku. do 25 artystów na scenie i do kilku wyprzedanych koncertów dziennie, oczywiście we Francji, ale także w Belgii, Szwajcarii, Afryce Północnej i Kanadzie, produkując liczne płyty z popularnymi tytułami.
Biografia
Początki
Urodzony z Ormianina (potomka burżuazji ormiańskiej) i francuskiej matki , do szkoły dentystycznej wstąpił w wieku 16 lat, ale szybko porzucił naukę gry na saksofonie u Raymonda Legranda , który właśnie poślubił jego siostrę Marcelle Der Mikaëlian (zostanie więc wujem kompozytora Michela Legranda ). Karierę rozpoczął jako muzyk jako saksofon altowy, barytonowy i klarnet w orkiestrze Rolanda Dorsaya .
Muzyk Ray Ventura
W 1936 roku był członkiem orkiestry Jo Bouillon, a następnie Raya Ventury . Brał udział w audycjach radiowych w Poczcie Paryskiej, jednej z najpopularniejszych wówczas nadawców. Pod nazwiskiem Jacques Hélian spalił przed wojną kilka płyt. Zmobilizowany w 1939 r. , Znalazł się jako jeniec wojenny do czasu zwolnienia z powodów zdrowotnych w marcu 1943 r . Natychmiast rekonstruuje małą orkiestrę, która gra głównie w radiu.
Kwiat Paryża w wyzwoleniu
To właśnie po wyzwoleniu orkiestra Jacquesa Héliana zyskała rozgłos, zastępując w tym samym czasie rozwiązaną orkiestrę Raymonda Legranda.
Jej znak wywoławczy, Fleur de Paris , do słów Maurice'a Vandaira i muzyki Henri Bourtayre , śpiewanej jednocześnie również przez Maurice'a Chevaliera , jest uważany za „hymn Wyzwolenia”.
W latach 1945 i 1949 , Jacques Hélian nagrał ponad 70 piosenek na Columbia firmy , w tym Le Regiment des mandolin (muzyka Henri Betti , tekstami Maurice Vandair ) w 1946 roku, C'est si bon (muzyka Henri Betti, tekstami André Hornez ) w 1948 r. I Maître Pierre (muzyka Henri Betti, słowa Jacquesa Plante ) w 1949 r. Kompozytorzy, z którymi regularnie współpracuje, to głównie Henri Bourtayre ( Chanterelle , La Machina , Soleil Levant ) i Louis Gasté ( The Good Luck , Chica ! Chico! , w Chile , strażacy z Meksyku ).
Jacques Hélian bardzo słucha audycje radiowe, gale i trasy koncertowe. Od 1945 roku śpiewacy orkiestry szybko stali się popularni, tacy jak Francine Claudel , Zappy Max (który później gościł Quitte ou double i Le Crochet radiophonique pod namiotem Radio Circus), Jo Charrier i Ginette Garcin .
Jean Marco i Helianas
W 1947 roku wokalista Jean Marco , także gitarzysta i kompozytor, szybko zyskał miano croonera grupy.
Jean Marco był przez 6 lat głównym wokalistą Jacquesa Héliana, z którym nagrał wielkie sukcesy, takie jak C'est si bon w 1948 r. Czy Maître Pierre w 1949 r.
W 1949 roku założył pierwszą francuską grupę wokalną żeńską, którą nazwał „Les Hélianes”, zainspirowaną Siostrami Andrew , z Claude Evelyne, Ritą Castel, Nadine Young i Ginette Garcin , którą w 1951 roku zastąpi Lou Darley.
Gwiazda śniegu
Jacques Hélian wypuszcza na falach radiowych w 1949 roku Étoile des neiges , piosenkę w formie walca, oryginalnie skomponowaną i nagraną w 1944 roku przez Austriaka Franza Winklera i jego siostrę Albertynę, zmieniając historię i teksty, która stanie się największą sukces w swojej karierze i za który otrzyma złoty rekord.
Pomiędzy 1949 a 1955 rokiem Bourvil gościł kilka piosenek, takich jak Pêcheur et Paysan i Where do you come from? i Charles Trenet w 1953 roku, wznawiając swoje sukcesy.
W 1951 roku otrzymał Grand Prix du disk od Académie Charles-Cros za Tout est calme . Jacques Hélian i jego orkiestra wystąpili następnie w przepełnionych salach, a na scenie, podobnie jak w radiu, znak wywoławczy Fleur de Paris rozpoczyna i kończy każdy koncert i każdy program. „Hity” następują po sobie, a Jacques Hélian zostaje drugim największym sprzedawcą płyt z okresu powojennego.
Podczas gdy orkiestra jest u szczytu popularności, zespół 24 czerwca 1953Jean Marco, który zaczyna być bardzo znany i ceniony, ginie w wieku 30 lat w wypadku samochodowym, który spowoduje trzęsienie ziemi w grupie. „Ale przedstawienie musi trwać…”: To Jean-Louis Tristan i Lou Darley, którzy zastąpią Jean Marco i Claude Evelyne, którzy wrócili do rodzinnej Szwajcarii.
W latach 1949-1956 w orkiestrze zobaczymy jednych z najlepszych francuskich i europejskich jazzmanów, m.in.Christiana Garrosa, Gérarda Lévecque, André Paquineta , George'a Clouda, Fernanda Verstraete , Marcela Bianchi, Pierre'a Gosseza , Janota Moralesa, Sadiego, a także kilka „wielkich nazwisk” zza Atlantyku, w tym Ernie Royal , Al Mone, Bill Tamper, Don Byas, Kenny Clarke czy Sonny Gray. Około 1952 roku orkiestra Jacquesa Héliana była niewątpliwie jednym z najlepszych „ big bandów ” w Europie.
W tym samym czasie, co swoje koncerty, kontynuuje nagrywanie wielu płyt, przechodząc od płyt z 78 rpm na Columbia, a następnie Pathé, do 45 i 33 rpm na festiwalu.
Orkiestra zagrała w kilku filmach: Cœur de coq ( 1946 ), Gay Paris, Romances et Rythmes, a przede wszystkim w trzech filmach fabularnych, które przyniosły wiele udanych piosenek: Pigalle-Saint-Germain-des-Prés ( 1950 ), Musique na czele ( 1951 ) i pobicie Tamboura ( 1953 ).
W 1954 roku podczas koncertu w Brukseli nieśmiały młody człowiek, Jacques Brel , udał się do Jacquesa Héliana i zaproponował mu swoją pierwszą piosenkę, Il Can Pleuvoir . Piosenka zostaje dodana do repertuaru orkiestry - tak Francja po raz pierwszy usłyszy o Jacquesie Brele.
W 1956 roku Jacques Hélian i jego orkiestra jako pierwsi zagrali rock and rolla we Francji, adaptując Rock Around the Clock Billa Haleya pod tytułem All the hours that sound , z Lou Darleyem na wokalu. Jednak interpretacja pozostaje w stylu swing / big band. Follow The Dream of the Typist , na podstawie Rock and Roll Waltz of Kay Starr i This Is Rock And Roll and Rock And Roll Parade z 1957 roku.
Od połowy lat pięćdziesiątych, z powodu bardzo wysokich kosztów dużych grup, a także zmian modowych, duże szkice i orkiestry music hall zaczęły się kurczyć, popychane w kierunku wyjścia przez pojawienie się Rock and Roll (chociaż inne „zespoły śpiewające”) kontynuowane, takie jak Song Companions ). Duża stała orkiestra Jacquesa Héliana daje swój ostatni koncert15 marca 1957.
Nowa orkiestra od 1958 do 1979
Kierując się koniecznością i publicznością, latem 1958 roku Jacques Hélian stworzył nową orkiestrę w tym samym stylu, co poprzednia, ale z większą częstotliwością, aby skłonić ludzi do tańca i zaprezentować kilka numerów. W skład tej orkiestry wchodzą jej siostrzenica Christiane Legrand, Danny Dallest, Claudine Meunier i Nadine Gaudel, a także Fred Harvey i Vasso Marco, brat Jeana Marco ... Nowe hity tamtych czasów są podejmowane i nagrywane na płycie, takie jak : Harvests in Madeira (1958) śpiewane także przez Luisa Mariano, Qu'il fait bon vivre (1959) przez Compagnons de la Chanson, Hot maroons (1960) przez Dalida, We guys, we girls (1961) przez Johnny Hallyday itp. Po 1965 roku nagrań zaczęło brakować, ale zespół nadal śpiewał w kilku programach telewizyjnych Guy Lux . Ostatnia płyta jest nagrywana9 października 1973.
Po rozwiązaniu swojej orkiestry pod koniec 1979 roku Jacques Hélian napisał dzieło referencyjne zatytułowane Les Grands Orchester de Music-Hall en France (1984, wyd. Philipachi), w którym poświęcił w szczególności kilka rozdziałów temu, utworzony. Zmarł w Paryżu dnia29 czerwca 1986i został zakopany w cmentarza Pere Lachaise ( 87 th Division, 15672 box).
Filmy retrospektywne i strony internetowe
- „Lata Jacquesa Héliana” są odtworzone w filmie zatytułowanym Vive la vie , na stronie internetowej zatytułowanej „Jacques Hélian i jego orkiestra: saga francuskiego big-bandu” w reżyserii Rolanda Fauré oraz na stronie internetowej zatytułowanej „From the czas wiśni na martwe liście: Jacques Hélian ”, wyprodukowany przez Jeana Bahuhauda (patrz linki zewnętrzne).
- Plik 9 kwietnia 2004Roland Fauré publikuje stronę internetową w całości poświęconą orkiestrze Jacquesa Héliana, na której można posłuchać wszystkich jej głównych przebojów i odtworzyć jej historię.
Uwagi i odniesienia
- http://www.www.dutempsdescerisesauxfeuillesmortes.net/fiches_bio/helian_jacques/helian_jacques.htm
- Strona poświęcona Jeanowi Marco .
- „ The singers (1944-1957) ” , na jacques-helian.pagesperso-orange.fr
- „ Piosenki, rytm, jazz, dobry humor ” , na jacques-helian.pagesperso-orange.fr
- „ Jacques Hélian ” na amourdurocknroll.fr
- Film żyje życiem
- „ Podsumowanie ” , na jacques-helian.pagesperso-orange.fr
Zobacz też
Bibliografia
- Jacques Hélian, Wielkie orkiestry muzyczne we Francji . Przedmowa: Frank Tenot . Ed. Filipacchi, 1984.
- Henri Merveilleux, Jacques Hélian i jego wspaniała orkiestra ; Jacques Hélian i jego nowa orkiestra .
- Zappy Max , Jacques Hélian i jego orkiestra, bajeczna saga . Wyd. Cheminements, 2006.
Linki zewnętrzne
- Dokumentacja urzędowa :
- „ Jacques Hélian and his orchestra: The Saga of a French big-band ” , na stronie pagesperso-orange.fr (dostęp 13 marca 2010 r. )
- Biografia Jacquesa Héliana