Hermann Goetz

Hermann Goetz Kluczowe dane

Imię urodzenia	Hermann Gustav Goetz
Narodziny	7 grudnia 1840 Königsberg , Królestwo Prus
Śmierć	3 grudnia 1876(35 lat) Zurych , Szwajcaria
Podstawowa działalność	Kompozytor , pianista i organista

Hermann Goetz urodzony jako Hermann Gustav Goetz ( Königsberg w Prusach Wschodnich , 7 grudnia 1840- Hottingen , obecnie dzielnica Zurychu w Szwajcarii , 3 grudnia 1876), Jest niemieckim kompozytorem , pianistą i organistą .

Biografia

Hermann Goetz poznał muzykę dzięki licznym koncertom organizowanym w jego rodzinnym mieście, na których naukę gry na fortepianie rozpoczął w 1857 roku u Louisa Köhlera ( fr ) . W 1860 wstąpił do Konserwatorium Sterna w Berlinie , gdzie uczył się dyrygentury u Juliusa Sterna (dyrektora i założyciela placówki), kompozycji u Hugo Ulricha oraz gry na fortepianie u Hansa von Bülowa .

Dyplom w 1862 r. , W Winterthur (Szwajcaria) uzyskał posadę organisty (grał na organach jako samouk ) w 1863 r. , Gdzie udzielał również lekcji gry na fortepianie i koncertował jako pianista (jako solista lub kameralista). ). Wkrótce wystąpił jako wykonawca w Bazylei (Szwajcaria) - gdzie grał m.in. swoje trio fortepianowe opus 1 z 1863 roku oraz drugi koncert fortepianowy op. 18 z 1867 roku - w Zurychu, m.in. jako solistka z Tonhalle Orchestra . W tym ostatnim mieście osiadł w 1870 r. , Kontynuując działalność w Winterthur do 1872 r. , Kiedy to narastająca w młodości gruźlica zmusiła go do rezygnacji. Mimo to kontynuował karierę pianisty w Bazylei i Zurychu do 1875 roku , kiedy to choroba zmusiła go do poświęcenia się wyłącznie kompozycji. Kiedy zmarł pod koniec 1876 roku (kilka dni przed swoimi 36. urodzinami lub w wieku Wolfganga Amadeusza Mozarta ) , prawie skończył swoją drugą operę Francesca da Rimini . Jego muzyka (pod wpływem Mozarta, Felixa Mendelssohna i w mniejszym stopniu Roberta Schumanna ) popadła w zapomnienie - mimo zainteresowania nim Gustawa Mahlera - zanim została ponownie odkryta w latach 90 .

Oprócz dwóch oper zawdzięczamy mu utwory na fortepian, organy, muzykę kameralną , dwa koncerty na fortepian i jeden na skrzypce , dwie symfonie (z których jedna zachowała się tylko fragmentarycznie), melodie , a także różne utwory chóralne .

Prace (wybór)

Utwory fortepianowe

1856 : Sonata na 4 ręce D- dur bez opusu;
1861 : Fantasy w D drobne bez numeru op;
1865 : Sonata na 4 ręce g -moll op. 17;
1869 : 9 Lose Blätter op. 7;
1871 : 2 sonatyny op. 8;
1876 : 6 Genrebilder op. 13.

Muzyka kameralna

1861 : Ballada na skrzypce, wiolonczelę i fortepian bez opusu;
1863 : Trio fortepianowe g -moll op. 1; Drei Leichte Stücke (3 łatwe utwory) na skrzypce i fortepian op. 2;
1866 : kwartet ciąg w B płaski główny bez numeru op;
1867 : kwartet fortepianowy w E -dur op. 6
1874 : Kwintet fortepianowy c -moll op. 16.

Utwory na orkiestrę

1861 : I Koncert fortepianowy Es- dur bez opusu;
1864 : Frühlingsouvertüre ( Uwertura Wiosna ) op. 15;
1867 : II Koncert fortepianowy B- dur op. 18;
1868 : Koncert skrzypcowy G- dur op. 22;
1873 : Symfonia F- dur op. 9.

Melodie na głos i fortepian

1861 : 3 melodie op. 3;
1863 : 6 melodii op. 19; 7 melodii op. 21 (na kwartet wokalny);
1869 : 3 melodie op. 5;
1876 : 6 melodii op. 12 (na sopran lub tenor ).

Współpracuje z chórami

1863 : 4 utwory na chór męski a cappella op. 20;
1864 : Psalm 137 na solo, chór i orkiestrę op. 14;
1865 : Salve Regina na chóry a cappella bez opusu;
1866 : Schneewittchen na solówki, chóry i orkiestrę bez numeru opusowego;
1873 : Der Widerspenstigen Zähmung , opera bez opusu, po La Mégère apprivoisée (Poskromienie złośnicy) przez Williama Szekspira ;
1874 : Nänie , na chóry i orkiestrę op. 10, na temat wiersza Friedricha von Schillera ; Es liegt so abendstill der See na sopran, tenor, chór męski i orkiestrę op. 11;
1876 : Francesca da Rimini , opera bez opusu (ukończona przez Ernsta Franka w 1877).

Uwagi i odniesienia

Źródła biograficzne: * Artykuł poświęcony Hermannowi Goetzowi w anglojęzycznej Wikipedii; * Tekst towarzyszący (autor: Christoph Henzel), przetłumaczony na język francuski, z płyty kompaktowej CPO nr ref. 999 076-2 wydany w 1993 roku, w tym symfonię op. 9, Koncert skrzypcowy op. 22 oraz uwertura La mégère Apprivoisée Gottfrieda Schneidera na skrzypce i Orkiestrę Filharmoniczną NDR w Hanowerze pod dyrekcją Wernera Andreasa Alberta.

Zobacz też

Paul-Gilbert Langevin , Muzycy Europy , la Revue Musicale, Paryż, 1986.