Rodzaj | Ratusz |
---|---|
Architekt |
Gaspard Puget Jean-Baptiste Méolans |
Budowa | 1653 - 1673 |
Właściciel | Miasto Marsylia |
Ojcowieństwo | Niejawne MH ( 1948 ) |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże |
Departament | Bouches-du-Rhône (13) |
wspólny | Marseille ( 2 II ) |
Metro |
( Stary Port - Ratusz ) |
---|
Informacje kontaktowe | 43 ° 17 ′ 46 ″ N, 5° 22 ′ 12 ″ E |
---|
Ratusz z Marsylii , znajduje się w doku portu 2 th arrondissement z Marsylii , to budynek z XVII th wieku , w którym mieści się urząd burmistrza Marsylii .
To miasto ma szczególną wyjątkowość hotelu: to nie ma dostępu schody z parteru na 1 st podłodze. Rzeczywiście, aby uzyskać dostęp do 1 st floor, musi przejść przez budynek znajduje się za ratuszem, dwa budynki są połączone przez most zawieszony pokryte drewnem. Tę osobliwość tłumaczy wyłączna rezerwacja parteru na domek kupiecki, o czym świadczy nazwa ulicy oddzielającej oba budynki – rue de la loge. […] Chcieliśmy, aby (Pierre) Puget był odpowiedzialny za ten ekstrawagancki plan i uwiarygodniliśmy pomysł, że wielki architekt narysował go własnoręcznie. Wydaje się, że dotknął nawet dekoracji tylko po to, by wyrzeźbić tarczę herbową z herbem Francji. Włoski architekt, którego nazwisko nieznane pospólstwu nie znajduje się nawet w najobszerniejszych książkach poświęconych opisowi Marsylii, zdaje się, jak się wydaje, sam ponosić pochwałę lub winę tego zabytku. Podniósł go do wizerunku dość dużej liczby genueńskich pałaców wybudowanych za panowania Ludwika XIII, w ciężkim i wyrafinowanym guście obu Borromini. Ten oryginalny drewniany dostęp został zastąpiony kamienną galerią, zaprojektowaną przez architekta Esprit-Josepha Bruna, który wyprodukował to arcydzieło w latach 1782-1786.
Ten budynek zajmuje szczególne miejsce w prowansalskiej sztuce barokowej i architekturze manierystycznej ze względu na inspirację genueńską, o czym świadczy Jean-Jacques Gloton:
„Z ogólnego punktu widzenia jest to w skrócie willa na Riwierze Liguryjskiej, podobna do dużych wiejskich domów zbudowanych w XVI wieku przez Cambiaso, Pallavicini i imperialistów: takie samo rozmieszczenie mas, z centralnymi arkadami i przedpolami. , ta sama binarna elewacja podwajająca grupowanie dużych okien i antresol. Jeśli chodzi o wystrój, ramy otworów, frontony, wyrzeźbione przez Mathieu Portai i jego brata François […] Barok jest tutaj w mocnej artykulacji mas w ryzalicie środkowym, bardzo widocznym na pierwszym poziomie, na balkonie […], w złożoności wolut, girland i masek. "
Opis ten zgadza się z uwagą Arnauda Ramière de Fortanier: „Ratusz w Marsylii jest niewątpliwie najbardziej typowym budynkiem genueńskim, jaki kiedykolwiek zbudowano na południu Francji” .
Fasada główna ma dwa symetryczne skrzydła zwieńczone trójkątnymi naczółkami, na piętrze obszerny balkon wsparty na kolumnach i pilastrach zwieńczony akantem. Okna na piętrze zwieńczone są naczółkami krzywoliniowymi i trójkątnymi. Na parterze główne drzwi ujęte w okna zwieńczone misternie oprawionymi kartuszami. Budynek ten tworzy harmonijną całość, która nie zasługuje na surowe uznanie sformułowane przez prefekta Christophe de Villeneuve-Bargemon (1771-1829) w Statystyce Bouches-du-Rhône: „Ten budynek jest ciężki, nie można go wynająć ani stylizować, ani rzeźba. ”.
Obecny budynek o skromnych rozmiarach pochodzi z 1653 roku.
Konstytucja gminy Marsylia, wynik kompromisu pomiędzy hrabią Tuluzy , zwierzchnikiem miasta, a notablami marsylskimi, mająca na celu uzyskanie przywileju samodzielnego administrowania, pochodzi z 1136 i 1138 r. Archiwum miasta przywołują w akcie 14 kalendarzylistopad 1221, że rada miejska zebrała się w prywatnym domu, który był domem dzieci Guillaume Bonnafous. Wspominają one w latach 1223-1225 budowę „domu miejskiego” położonego między nabrzeżem a rue de la Loge, „w połowie wysokości herbu, na którym ufortyfikowano miasto biskupie ”. Ta rue de la Loge była w średniowieczu najbardziej komercyjną i najbogatszą w mieście. Nosił znaczące nazwy Rue du Change, de la Draperie i de l'Epicerie. W 1255 r. Archiwum miasta Marsylii potwierdza istnienie w Marsylii ratusza:
Parter składał się ze sklepionych pomieszczeń, służących do przechowywania pszenicy przeznaczonej na zaopatrzenie ludności, pieca i dwóch sklepów „skrzynek”, natomiast na piętrze mieściło się archiwum i sala posiedzeń miejskich, zwana Salle- Verte. Zgodnie z sekcją ustawy z25 stycznia 1396 r, ten pokój miał dwadzieścia metrów długości i dziesięć metrów szerokości.
Archiwa wspominają, że budynek ten, od XV wieku nazywany „Pałacem Gminnym”, był regularnie zagrożony „bliską ruiną”, prawdopodobnie z powodu niedostatecznego wysuszenia ziemi Lacydonu . Było to w 1648 r. w niebezpiecznym stanie ruiny.
" W XVII wieku, w czasie rewizji planu miasta, (...) konieczne stało się ustanowienie siedziby administracji miejskiej w zasięgu mieszkańców wszystkich dzielnic i na samej scenie ich wielkiego biznesu. Mniej więcej w tym samym czasie w pobliżu portu wybudowano budynek, który dziś służy jako hotel dla następców konsulów Marsylii "W rzeczy samej, na wniosek Pierwszego Konsula , Gasparda de Villages, Pana Hall, pierwszy konsul Marsylii od 1641 do 1652, postanawia,6 września 1653 r, na budowę nowego ratusza. Prowadząca prace komisja opowiedziała się za wybudowaniem nowego budynku na miejscu starego. Biskup Étienne de Puget błogosławi pierwszy kamień na25 października 1653. Za opracowanie planów odpowiada Jean-Baptiste Méolans, wspomagany przez inżyniera Eneasa Bilondelle. Jednak praca nie przeszła etapu fundacji, z braku funduszy, ze względu na lokalne reperkusje wojny trzydziestoletniej i ukaranie miasta dysydenckiego podczas kłopotów Frondy , uwieńczonych okupacją miasta. przez wojska Ludwika XIV w 1660 r .
W 1666 roku projekt przejął Gaspard Puget , brat Pierre'a Pugeta . Nad dekoracją fasady pracują rzeźbiarze François i Mathieu Pourtal (lub Portal), Martinet, Levaquery i Martin Grosfils. Pierre Puget wykonał dopiero w 1673 r. tarczę umieszczoną nad głównymi drzwiami. Oryginalna tarcza znajduje się obecnie w Muzeum Sztuk Pięknych, a na fasadzie umieszczono kopię autorstwa Stanisława Clastriera . Ratusz był właściwie zajęty pod koniec rokuwrzesień 1673, prawie 20 lat po wmurowaniu pierwszego kamienia. „Jest to konstrukcja o dość przeciętnym zasięgu: pierwotnie miała służyć jako giełda Marsylian, którzy prowadzili tam swój biznes w obszernym pomieszczeniu zajmującym prawie całą powierzchnię parteru. Trzy pokoje dzieliły całe pierwsze piętro ”.
Zbudowana na palach w celu ustabilizowania niestabilnego gruntu portu, konstrukcja musiała jednak wkrótce zostać wzmocniona podkładami żelaznymi.
Projekt przebudowy ratusza z placem królewskim na cześć Ludwika XV opracował w latach 1748-1752 architekt Jacques Hardouin-Mansart de Sagonne , zwany też Mansart de Lévy, ostatni z Mansartów (1711-1778 ). Został porzucony na rzecz projektu przebudowy znajdującego się za nim Hôtel-Dieu de Marseille . Architekt został zamówiony na miejscu przez króla w 1752 r. Nie odnotowany w słynnej kolekcji Pierre'a Patte „ Zabytki wzniesione we Francji ku chwale Ludwika XV ” z 1769 r., projekt ratusza i placu królewskiego, nieznany historyków sztuki, została zidentyfikowana w 1994 roku i opublikowana w 1996 roku.
W 1792 r. lilie w medalionie herbu miasta, dłuta Pierre'a Pugeta, zostały zniszczone przez rewolucjonistów i zastąpione czapką frygijską . Odrestaurowany po raz pierwszy za Ludwika XVIII medalion spadł z fasady w 1882 r. W 1913 r. został zastąpiony gzymsem, medalion jest przechowywany w Muzeum Sztuk Pięknych w Mieście.
Podczas rewolucji , kiedy Marsylia została przemianowana na Sans Nom od stycznia doLuty 1794 za udział w powstaniu przeciwko Konwencji (z wrzesień 1792 w Październik 1795), ratusz, podejrzewany o to, że „służył jako legowisko dla sekcji federalistycznych” , ledwo uniknął całkowitego wyburzenia zadekretowanego przez Frérona (który również planował wypełnić Stary Port). Rzeczywiście, pierwsze uderzenia młotkiem wywołały debatę na temat zasadności tego środka. Na interwencję Robespierre'a, a następnie François Omera Graneta i na prośbę przedstawiciela na misji w Bouches du Rhône, Étienne'a Christophe'a Maigneta , Komisja Bezpieczeństwa Publicznego zdecydowała o konserwacji pomnika w dniu 21 pluviôse, rok II (9 lutego 1794).
Od 1839 roku w południowo-zachodnich ścianach Hôtel-de-Ville zaobserwowano pęknięcia. Architekci miasta, inżynierowie Montlisant, Gallice i Diday potwierdzili, że budynek "zgrzeszył od dołu", fundamenty postawione na palach są w złym stanie i zalecili pilne przystąpienie do jego rozbiórki i odbudowy. Rada Gminy na posiedzeniu17 lutego 1842 r, przyjął kosztorys prac niezbędnych do rozbiórki południowo-zachodniego pawilonu Hôtel-de-Ville, jego przebudowy i restauracji pozostałych części budynku, wyceniony na sumę 178 516 franków, w tym 13 794 franków na rozbiórkę . Wykonanie prac rozbiórkowych w 1842 r. dowiodło jednak, że fundamenty były doskonale solidne. Oczywiście prace rekonstrukcyjne musiały zostać zrewidowane.
Jean-Baptiste Rivaud , architekt Budynków Cywilnych Miasta, był odpowiedzialny za przedstawienie projektu nowej dystrybucji wnętrz, która miała obejmować zarówno przywrócenie zburzonego pawilonu, jak i przydział na usługi miejskie dwóch nowo nabytych domów i pomieszczeń starej giełdy, które dopiero co udostępnili handlowcy. Projekt ten, przedłożony Radzie, został zatwierdzony w dniu26 lutego 1844. Szacunek podniósł kwotę wydatków do 559 729 franków. Rada Gminy na posiedzeniu21 listopada 1844obradował nad odbudową tego skrzydła, a rozpoczęte wkrótce prace kontynuowano bez przerwy. Rekonstrukcja ta została zakończona w połowie 1847 roku.
W tym samym czasie przygotowywany był projekt nowego Hôtel-de-Ville przed Place Neuve. Był pod nadzorem administracyjnym, kiedy rewolucjaLuty 1848 rozerwanie.
W 1914 roku architekt Stanislas Clastrier zmienił dachy z łupków na Mansart, co zmieniło ogólny wygląd. Te stare dachy są widoczne na wydrukach lub obrazów z XVIII -tego wieku .
Ratusz jest jednym z nielicznych budynków, które przetrwały zniszczenie dzielnicy pod okupacją niemiecką wStyczeń 1943. René Bousquet , sekretarz generalny francuskiej policji i Antoine Lemoine , prefekt regionalny uzyskują, że operacja przebiega zgodnie z ich planami i pod zwierzchnictwem francuskiej policji. Rozpoczął się 1 st lutego zniszczenia „strefy przestępca” kończy się na 17: 1494 wysadzili budynki, w tym mostu transportera ., O powierzchni 14 hektarów, na dolnym obwodzie, który przekazał Niemcom. Plan zniszczenia dzielnicy jest bardzo podobny do planu „Rozbudowa i rozbudowa Marsylii” opracowanego przez Eugène'a Baudouina , ówczesnego architekta urbanistyki miasta. W każdym razie oszczędzono Hôtel de Ville, Maison Diamantée i Hôtel de Cabre .
Budynek został zaliczony do zabytków na mocy dekretu30 kwietnia 1948 r..
W 1996 roku rozpoczęto projekt rozbudowy budynku, który obejmował również zagospodarowanie otoczenia budynku. Konkurs wygrał architekt Franck Hammoutène w 1999 roku, a prace zakończono w 2006 roku. W ten sposób zagospodarowano 8300 m 2 przestrzeni wewnątrz budynku , w tym w szczególności nową salę obrad miejskich, komisje i przestrzeń muzealną. Powyżej tych nowych pomieszczeń, nowa przestrzeń publiczna jest całkowicie przebudowana na powierzchni 20 000 m 2 między Starym Portem a Hôtel-Dieu, tworząc największą esplanadę w mieście.