Guillaume Dubois

Guillaume Dubois
Obraz poglądowy artykułu Guillaume Dubois
Hyacinthe Rigaud , Portret kardynała Guillaume Dubois (1723),
Muzeum Sztuki w Cleveland .
Biografia
Narodziny 6 września 1656 r
w Brive-la-Gaillarde ( Francja )
Zakon religijny Order św. Benedykta
Święcenia kapłańskie Marzec 1720
Śmierć 10 sierpnia 1723
w Paryżu ( Francja )
Kardynał Kościoła Katolickiego
Utworzony
kardynał 		16 lipca 1721
przez Innocentego XIII
Biskup Kościoła Katolickiego
Konsekracja biskupia 9 czerwca 1720 rprzez
kartę. Armand Gaston Maximilien de Rohan
Funkcje biskupie Arcybiskup Cambrai
Herb
(en) Informacja na www.catholic-hierarchy.org

Guillaume Dubois , zwany „Dubois” i „Cardinal Dubois”, jest duchownym i mężem stanu francuskim , urodzonym6 września 1656 rw Brive-la-Gaillarde i zmarł dnia10 sierpnia 1723w Wersalu . On jest głównym szafarzem stanie pod regencji z Philippe d'Orléans .

Biografia

Początki

Urodzony w Brive-la-Gaillarde ( Limuzyna ), młody Guillaume byłby, według swoich wrogów, synem aptekarza . Jest synem Jeana Dubois i Marie de Joyet de Chaumont. Jego ojciec, wywodzący się ze wspólnoty radnych, jest właściwie doktorem medycyny. To jego wuj i ojciec chrzestny, Guillaume, jest mistrzem aptekarskim (chrzest św 24 września 1656 rw Saint-Martin de Brive ).

Jest drugim dzieckiem w domu. Jego starszym bratem jest Joseph Dubois , urodzony w 1650, zmarł w 1740, wieczysty burmistrz Brive i dyrektor generalny mostów i dróg Francji w latach 1723-1736. Inny brat, Jean Dubois (1665-1727), był opatem Caunes . Siostra Jeanne, poślubił 1 st marca 1685 w Saint-Martin Brive William Vielbans z Aurussac .

Bardzo niewiele wiadomo, w przypadku braku znaczących archiwów, młodzież kardynała Dubois była przedmiotem niezliczonych ogólnie złośliwych anegdot, takich jak fakt, że byłby wylewa fiolka antymonu do garnka z kantyny. , Szczególnie silny środek przeczyszczający, skradziony ze sklepu ojca, gdy był jeszcze uczniem klasztoru Saint-Martin , lub że zaszłby w ciążę w wieku 13 lat, służąc pierwszego prezydenta parlamentu Bordeaux, gdzie był zatrudniony jako korepetytor, że się z nią ożeni, a gdy posag zostanie roztrwoniony na pijaństwa i nocne eskapady, w wieku 16 lat w pośpiechu opuściłby rodzinne miasto, aby udać się do stolicy, ale niewielu jest dobrze udokumentowane. Wiemy, że Dubois, opat (urzędnik tonsurowy, ale nie ksiądz) od 1692 r., uzyskał w 1720 r. „bardzo istotną przysługę” , jak pisał markiz d'Argenson w swoich Wspomnieniach od markiza de Breteuil , ówczesnego intendenta Limoges , który zarządzał „z subtelnością”, aby usunąć wszelkie ślady małżeństwa zawartego przez Sieur Dubois, przed jego wstąpieniem do zakonów, w celu „stworzenia” kardynała . W zamian Breteuil zostanie mianowany ministrem wojny przez regenta na (silnie popieraną) propozycję Dubois.

Szkolenie

Wykształcony przez braci doktryny chrześcijańskiej , w wieku trzynastu lat otrzymał tonsurę i „mały kołnierzyk”. Wraz z Fleury, a później Bernisem , należy do tej „okcytańskiej linii wielkich pół-liberalnych prałatów” ( Emanuel Le Roy Ladurie ), typowej dla Midi des Lumières . Został księdzem Dubois, tytuł czystej uprzejmości dla tego opata dworu i salonu.

W 1672 roku, w wieku 16 lat, uzyskał stypendium i wyjechał, niewątpliwie dzięki protekcji generała-porucznika Limousina, markiza Jean de Pompadour , do Paryża , aby kontynuować naukę w kolegium Saint-Michel, które ma teraz zniknęły, ale które pozostają jakieś ślady ulicy BIEVRE ( 5 th dzielnica ).

Szybko dostrzegł go opat Antoine Faure, dyrektor zakładu, który uzyskał dla swojego rodaka zazdrośnioną posadę guwernera bratanka króla, młodego Filipa, księcia Chartres , przyszłego księcia Orleanu , urodzonego w 1674 roku . Dziś w muzeum Carnavalet pełnometrażowy portret, niewątpliwie apokryficzny , przedstawia go obok jego ucznia.

Debiut na dworze

W 1692, pod naciskiem Ludwika XIV , ale w obliczu nieredukowalnego sprzeciwu swojej matki, księżnej Palatyny , książę Chartres poślubił Mademoiselle de Blois , prawowitą naturalną córkę, którą król miał od Madame de Montespan . Dubois zostaje wezwany na ratunek, aby przezwyciężyć wahania młodego księcia, a następnie otrzymuje opactwo św. Justa w Pikardii .

W 1698 w służbie domu orleańskiego jednocześnie jako opat Saint-Pierre , teoretyk pokoju powszechnego. Dubois realizuje misję dyplomatyczną w Anglii . Tam odkrył kwitnący naród kapitalistyczny i liberalny , odwiedził Oksford , spotkał francuskich emigrantów, takich jak Saint-Évremond i niewątpliwie nawiązał pożyteczne relacje w otoczeniu dworu Saint-James .

Po powrocie do Palais-Royal Dubois stał się – w otoczeniu Orleanu – specjalistą od tajnej dyplomacji.

Regencja

Rozpoczęcie regencji w 1715 roku zapoczątkowało szczyt kariery Dubois.

Zostawszy doradcą regenta, zdobywał coraz większe wpływy. Skierował Francję ku sojuszowi brytyjskiemu, pomogły mu w tym informacje od swej tytularnej kochanki, Madame de Tencin , która poprzez swój słynny salon literacko-polityczny była na bieżąco z podziemiem angielskiej polityki. Orlean i Hanower, mając do czynienia z silną wewnętrzną opozycją, dąży do utrzymania pokoju, który jako jedyny może pozwolić na utrzymanie stabilności reżimu i francuskiej gospodarki, mocno nadużywanej przez długą wojnę o sukcesję Hiszpanii, która właśnie się zakończyła. Aby to zrobić, Anglia potajemnie wypłaciła mu, jak mówi nam Noce, roczną emeryturę w wysokości 960 000 funtów (dzisiaj około 10 milionów euro). Odwrócenie sojuszy na korzyść Anglii z Hanoweru spowodowało wyobcowanie potomków katolickiej dynastii Stuartów. W ten sposób Jacques Edouard Stuart schronił się w Awinionie, ziemi papieskiej, po powrocie z katastrofalnej wyprawy do Szkocji w 1715 r. („Piętnastka” w terminologii angielskiej).

W obliczu projektów kardynał Alberoni w Hiszpanii negocjował trójprzymierze (1717 r.) z Jerzym I st . W tym samym roku wstąpił do Rady do Spraw Zagranicznych . Kiedy 24 września 1718 r. regent położył kres polisynodii , Guillaume Dubois został sekretarzem stanu do spraw zagranicznych .

W 1719 ograniczona wojna z Hiszpanią zmusiła Filipa V do odwołania Alberoni. Po otrzymaniu pospiesznie większych i mniejszych rozkazów ,24 lutego 1720, Dubois ostatecznie uzyskuje arcybiskupstwo Cambrai (9 czerwca 1720 r), jeden z najbogatszych w kraju, co również zapewniło mu prestiżowy tytuł księcia Świętego Cesarstwa Rzymskiego . ten16 lipca 1721po elekcji Innocentego XIII otrzymuje wreszcie purpurową kardynał, natomiast nie umie odprawiać mszy . Nigdy nie udał się do swojej diecezji, większość jego zmartwień dotyczyła polityki. Został także opatem opiekuńczym opactwa Cercamp ,29 lipca 1721.

Jego wrogowie, lekceważąc jego walory dyplomatyczne i ogólny pozytywny bilans jego działań we francuskim rządzie, przypisują większość jego wpływu na Regenta jego umiejętności znajdowania kochanek według jego upodobań, stąd aforyzm o nim donosi Roger Peyrefitte na temat jego wyniesienie na kardynała: „Papież jest świetnym kucharzem, który wie, jak zamienić makrelę w barwenę. "

Piosenka o czasie , gdy biegnie, biegnie, fretka , złożona z kontrpeterii , kpi z jego rozwiązłych nawyków.

Sekretarz generalny

Jego awans zakończył się uzyskaniem stanowiska głównego ministra , które Mazarin był ostatnim, wstępując do Akademii Francuskiej, a następnie przewodniczenia zgromadzeniu duchowieństwa .

W czasie swojej krótkiej posługi starał się ożywić gospodarkę poprzez zmniejszenie ceł, przywrócić sytuację finansową po błędach systemu Prawa i spowolnić prześladowania protestantów .

Z siedmioma opactwami zgromadził, jak większość ówczesnych kardynałów, pewną fortunę (dziesięć milionów funtów) i starał się awansować swoją rodzinę. Przypisuje się mu rozwiązłe życie - być może z powodu tytularnej kochanki, Madame de Tencin - i nigdy nie sprawował żadnej funkcji związanej z jego statusem kościelnym.

Nie żyje

Zmarł w Wersalu w 1723 r., tuż po nim, trzy miesiące później, jego były uczeń, książę Orleanu . Został pochowany w kolegiacie Saint-Honoré w Paryżu, która została zniszczona w 1792 r. podczas rewolucji . Grób kardynała Dubois zostaje przeniesiony jakiś czas później do kościoła Saint-Roch w Paryżu, gdzie nadal stoi.

Bibliografia

Stare prace

Studia historyczne

Reprezentacja

Ikonografia

Filmografia

W Teatrze

Zobacz również

Powiązany artykuł

Podstawowe źródła

Osobiste dokumenty Guillaume'a Dubois przechowywane są w Archiwum Narodowym pod numerem 145AP.

Podstawowe źródła drukowane
  • Saint-Simon , Mémoires  : podstawowe źródło, ale późniejsze i bardzo wrogie Dubois.
  • Antoine Mongez , Życie prywatne kardynała Dubois , 1789: apokryficzne wspomnienia jednego z jego sekretarzy.
  • Charles-Louis de Sevelinges , Tajne wspomnienia i niepublikowana korespondencja kardynała Dubois , 1814-17: również apokryficzna.

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. Jean-Joseph Julaud, Historia Francji dla manekinów , Po pierwsze,2006, s.  352.
  2. Towarzystwo Naukowe, historyczne i archeologiczne Corrèze: Brive-la-Gaillarde w XVIII th  century. Wiek Oświecenia .
  3. Alexandre Dupilet, kardynał Dubois, Geniusz polityczny regencji , Paryż, Tallandier, 2015.
  4. Pamiętniki , s.  34 i przypis 1. Gallica. BnF.
  5. Pierre-André Jamin, Guillaume Dubois, kardynał libertyn. Niech impreza się zacznie , Arteno,2009, s.  6.
  6. Saint-Simon szczegółowo omawia romans księcia Chartres. Saint-Simon, Pamiętniki , tom 1, rozdział 6.
  7. Jean Haechler, Spacer w XVIII wieku , Nil Editions, Paryż, 2003, s. 58.
  8. Louis de Rouvroy de Saint-Simon, Pamiętniki Saint-Simon , F. Laurent,1818, s.  224.
  9. Louis Wiesener, Regent, Abbé Dubois i Anglicy , Hachette,1899, s.  431.
  10. René Héron de Villefosse, L'anti Versailles lub Le Palais-Royal Philippe Égalité , J. Dullis,1974, s.  72.
  11. anagram On wypycha, wypycha, księdza itp.
  12. Ann Tzeutschler Lurie, „  Rigaud's Portrait of Cardinal Dubois  ” w The Burlington Magazine , tom. 116, nr 860 (listopad 1974), s.  667-669 .
  13. Zobacz ogłoszenie w wirtualnym inwentarzu Archiwum Narodowego .