Ernesto Geisel
| Ernesto Geisel | ||
 Oficjalny portret Ernesto Geisela z 1974 roku. | ||
| Funkcje | ||
|---|---|---|
| Prezydent Federacyjnej Republiki Brazylii | ||
| 15 marca 1974 - 15 marca 1979 ( 5 lat ) |
||
| Wiceprezydent | Adalberto Pereira dos Santos | |
| Poprzednik | Emílio Garrastazu Medici | |
| Następca | João Figueiredo | |
| Biografia | ||
| Imię urodzenia | Ernesto Beckmann Geisel | |
| Data urodzenia | 3 sierpnia 1907 | |
| Miejsce urodzenia | Bento Gonçalves ( Brazylia ) | |
| Data śmierci | 12 września 1996 | |
| Miejsce śmierci | Rio de Janeiro ( Brazylia ) | |
| Narodowość | brazylijski | |
| Partia polityczna | National Renovating Alliance | |
| Małżonka | Lucy Geisel (pt) | |
| Zawód | wojskowy | |
| Religia | Luteranizm | |
 | ||
.svg) |
||
| Prezydenci Federacyjnej Republiki Brazylii | ||
Ernesto Geisel ( Bento Gonçalves ,3 sierpnia 1907- Rio de Janeiro ,12 września 1996) to brazylijski żołnierz i mąż stanu . Generał był prezydentem republiki od 1974 do 1979 roku, podczas reżimu wojskowego ustanowionego przez zamach stanu w 1964 roku .
Wniebowstąpienie
Urodził się w luterańskiej rodzinie niemieckich imigrantów, jego rodzicami byli August Wilhelm Geisel i Lydia Beckmann. Ernesto Geisel mówił i czytał po niemiecku. Dwaj jego bracia również przyjęli karierę wojskową i zostali generałami: Henrique Geisel i Orlando Geisel (es) , który był ministrem armii za rządów Emílio Garrastazu Médici .
Ernest Geisel rozpoczął karierę wojskową w 1921 roku , rozpoczynając naukę w szkole wojskowej w Porto Alegre . Brał udział w działaniach zbrojnych rewolucji 1930 r. I rewolucji konstytucyjnej . We wczesnych latach trzydziestych był sekretarzem fazendy (ministra finansów) w Paraiba . W 1940 roku Geisel poślubił swoją kuzynkę Lucy, z którą miał dwóch synów: Amálię i Orlanda. Ten ostatni zginął w wypadku kolejowym w 1957 roku. Geisel nigdy w pełni nie doszedł do siebie po tej stracie.
W latach pięćdziesiątych Geisel dowodził garnizonem Quitaúna (pt) i kierował rafinerią Cubatão w stanie São Paulo. W tym okresie wzmocnił swoje więzi z grupą żołnierzy, która później została nazwana „Sorboną”, związaną z École supérieure de Guerre.
Zawsze interesował się wydobyciem ropy; zarządzał rafinerią Cubatão w 1956 r., Petrobras od 1969 do 1973, a po 1979 r. Norquisa . Jako prezes Petrobras, państwowej firmy produkującej ropę naftową, z dobrymi wynikami skoncentrował się na badaniach podwodnych. Udało mu się podpisać umowy badawcze za granicą oraz umowy z Irakiem , Egiptem i Ekwadorem .
Pod dyktaturą
Po zamachu stanu z marca 1964 roku został mianowany szefem domu wojskowego prezydenta Castello Branco na15 kwietnia 1964, który polecił mu zbadanie zarzutów stosowania tortur w jednostkach wojskowych w Nordeste . Castello mianował go generałem armii w 1966 r. I ministrem federalnego sądu najwyższego w 1967 r. W pośrednich wyborach na prezydenta pokonał Ulyssesa Guimarãesa (en) , kandydata Movimento demokrático brasileiro (MDB, prawna opozycja). republiki pod koniec 1973 r. Jego kolega, jako wiceprezydent, był generał Adalberto Pereira dos Santos .
W polityce zagranicznej próbował zwiększyć brazylijską obecność w Afryce i Europie , unikając systematycznych sojuszy ze Stanami Zjednoczonymi. Zmusił Brazylię do udziału w operacji Condor , powodując niepowodzenie, które naruszyło legitymację junty w związku z aferą porwania Porto Alegre .17 listopada 1978, dwa dni po wyborach powszechnych.
Według noty CIA opublikowanej w maju 2018 roku osobiście zarządził doraźną egzekucję przeciwników.
Jego główne działania to:
- przywrócenie stosunków dyplomatycznych z Chinami ;
- II th Narodowego Planu Rozwoju (NPR);
- poszukiwanie nowych źródeł energii, porozumienie nuklearne z Niemcami , zawarcie ryzykownych kontraktów z Petrobras i wsparcie dla wykorzystania alkoholu jako paliwa;
- skandal zabiciu przez policję dziennikarza Władimira Herzog w październiku 1975 roku, doprowadziły do odwołania Geisel Ogólne Ednardo D'Avila Melo, dowódca II e Army Corps oraz głównego przedstawiciela ultra- prawej stronie reżimu.
- bojaźliwy początek otwartości politycznej , chociaż podczas jego rządu doszło do niepowodzenia, na przykład z „ Pakietem kwietniowym ” w 1977 r. czy ustawą Falcão (pt) (1976–1985), która drastycznie ograniczyła reklamy wyborcze, aby przeciwdziałać popularności sprzeciwu prawnego ( MDB ). Nazywane ironicznie „niemymi filmami”, prawo zezwalało jedynie na podanie nazwy partii, nazwiska kandydata i numeru; żadne przemówienia nie były dozwolone w mediach.
Po jego kadencji
Zachował swoje wielkie wpływy w wojsku w latach 80., aw 1985 r. Wspierał Tancredo Neves w pośrednich wyborach prezydenckich. Był także prezesem Norquisa, firmy związanej z sektorem petrochemicznym. Jego życie i historia jego rządu są opisane w O eo Feiticeiro Sacerdote (Kapłan i czarownik), zbiorze trzech książek napisanych przez dziennikarza Elio Gaspari (w :) . Jej Minister Sprawiedliwości, Armando Falcão (en) , również napisał biografię Ernesto Geisela. W 1997 roku Fundação Getúlio Vargas (en) opublikowała transkrypcję zeznań, w których opowiada on o swoim życiu, wojskowym i politycznym.
Uwagi i odniesienia
- Nilson Mariano (2008), O reporterowe, które Viu O Condor , Zero Hora , 1 st November 2008
- „ Prezydent Brazylii zezwolił na egzekucje podczas dyktatury, zgodnie z raportem ” w L'Orient-Le Jour (dostęp 12 maja 2018 r. )
- Moisés Mendes Fitas Guardam mistério o da Lei Falcão , Zero Hora , 7 grudnia 2008
Linki zewnętrzne
- Dokumentacja urzędowa :
- Ogłoszenia w ogólnych słowników lub encyklopedii : Brockhaus • Deutsche Biografia • Encyclopaedia Britannica • Encyclopaedia Universalis • Gran Enciclopèdia Catalana • Munzinger Archiv • Proleksis Enciklopedija • Store Norske leksikon • Visuotinė lietuvedijaų encyklopedia