Narodziny |
15 lipca 1858 Manchester |
---|---|
Śmierć |
14 czerwca 1928(w wieku 69 lat) Hampstead |
Pogrzeb | Cmentarz Brompton |
Narodowość | brytyjski |
Zajęcia | Sufrażystka, sufrażystka , polityk , feministka , działaczka na rzecz praw człowieka |
Tata | Robert Goulden ( d ) |
Matka | Sophia Jane Craine ( d ) |
Małżonka | Richard Pankhurst (od1879) |
Dzieci |
Sylvia Pankhurst Henry Francis R. Pankhurst ( d ) Adela Pankhurst Christabel Pankhurst Henry Francis Pankhurst ( d ) |
Partie polityczne |
Strona dla kobiet ( w ) Niezależnej Partii Pracy |
---|---|
Członkiem | Unia społeczno-polityczna kobiet |
Ruch | Sufragizm ( w ) |
Sufrażystka ( d ) |
Emmeline Pankhurst , urodzony Emiline Goulden w Manchesterze na Lipiec 15 , 1858 , zmarł14 czerwca 1928, To brytyjski feministka polityk .
Jest szczególnie znana z organizowania brytyjskiego ruchu sufrażystek i pomagania kobietom w uzyskaniu prawa wyborczego w Wielkiej Brytanii.
W 1999 roku Czas nazwie Emmeline Pankhurst jako jeden z stu najbardziej wpływowych osobistości XX th wieku , twierdząc, że „ma ona kształt wizji kobiet naszych czasów” i że „zmieniła struktury naszego społeczeństwa bez możliwości going back” .
Urodziła się Emmeline Goulden 15 lipca 1858w Manchesterze, w rodzinie, której rodzice są działaczami politycznymi. Jej matka jest regularnym czytelnikiem Women's Suffrage Journal , a Emmeline interesuje się swoją redaktorką Lydią Becker . W wieku 14 lat ona i jej matka wzięły udział w publicznym spotkaniu na temat prawa wyborczego kobiet, w którym uczestniczyła Lydia Becker.
Rok później uczęszczała do École normale de Neuilly we Francji, gdzie zaprzyjaźniła się z córką Henri Rocheforta , uwięzionego w Nowej Kaledonii za wspieranie Komuny Paryskiej .
W 1878 roku Emmeline Goulden wyszła za mąż za Richarda Pankhursta , prawnika starszego od niej o 23 lata, znanego z popierania feministycznych roszczeń wyborczych . W ciągu następnych dziesięciu lat mają pięcioro dzieci. Osiedliła się w Londynie, gdzie Richard bezskutecznie próbował zostać posłem do parlamentu , Emmeline Pankhurst otworzyła wraz ze swoją siostrą Mary Jane mały sklep z tkaninami ( Emerson and Company ). Ich dom na Russell Square staje się miejscem spotkań intelektualistów i działaczy politycznych: socjalistów, protestujących, anarchistów, sufrażystek, wolnomyślicieli, radykałów i humanitarystów.
Richard wspiera także działalność Emmeline poza domem i wkrótce zostaje związana z National Society for Women's Suffrage . Po rozstaniu z tą organizacją w 1889 r. Uczestniczyła wraz z mężem w tworzeniu Ligi Kobiet , która zalecała prawo głosu dla kobiet. Podstawową działalnością organizacji, poza prowadzeniem kampanii na rzecz jej członków, jest obrona prawa wyborczego kobiet w wyborach samorządowych.
WFL rości sobie również równe prawa w sprawach rozwodów i dziedziczenia oraz stara się zbliżyć do organizacji socjalistycznych; ten radykalizm ostatecznie doprowadził do jego rozwiązania rok później.
W 1893 roku Pankhurstowie zamknęli swój sklep i wrócili do Manchesteru. Emmeline uczestniczy w działaniach kilku organizacji politycznych, w szczególności Federacji Liberalnych Kobiet (WLF), zrzeszonych w Partii Liberalnej ; szybko jednak rozczarowała ją umiarkowana pozycja grupy.
Sympatyzując z socjalistą Keirem Hardiem , twórcą Niezależnej Partii Pracy (ILP), próbowała przyłączyć się do tego ruchu, entuzjastycznie nastawiona do jego programu; ale będąc kobietą, odmówili jej członkowie lokalnej partii (później wstąpiła do ILP na szczeblu krajowym). W grudniu 1894 r. Została wybrana ubogim opiekunem prawnym . Wtedy właśnie stanęła w obliczu bardzo trudnych warunków życia części ludności mieszkającej w przytułkach Manchesteru. Pankhurst jest zszokowany tym doświadczeniem i natychmiast postanawia poprawić swoją sytuację.
Richard Pankhurst zmarł 5 lipca 1898 roku, konfrontując Emmeline z nowymi obowiązkami i dużym długiem.
Przeniosła się z rodziną do mniejszego domu i podjęła pracę w Rejestrze Miasta Chorlton . Ta aktywność daje jej nowy wgląd w żałosny stan kobiet w regionie, utwierdzając ją w przekonaniu, że tylko prawo do głosowania pozwoli kobietom poprawić ich kondycję.
W 1900 roku została wybrana do Manchester School Board of Trustees , gdzie dostrzegła kolejne przykłady nierównego traktowania kobiet.
W 1903 roku, zdając sobie sprawę, że lata umiarkowanych przemówień i obietnic parlamentarzystów nie przyniosły żadnego postępu, Emmeline Pankhurst założyła Kobiecy Związek Społeczno-Polityczny (WSPU), organizację obrony praw wyborczych kobiet, której motto brzmi: „ Czyny, nie słowa”. Wkrótce do ruchu dołączyły jej trzy córki, w tym najstarsza Christabel, która została aresztowana za oplucie policjanta podczas spotkania Partii Liberalnej w październiku 1905 roku.
Grupa, zarezerwowana dla kobiet, początkowo przybiera pokojowe formy : przemówienia, petycje, wiece, publikację gazety, Głosy na kobiety , organizację cyklu „Parlamentów Kobiet” zbiegających się z oficjalnymi posiedzeniami rządu. Odrywał się od partii politycznych, a potem często był im przeciwny.
Pankhurst został aresztowany po raz pierwszy w Luty 1908, gdy próbuje wejść do parlamentu w celu złożenia protestu premierowi HH Asquithowi ; zostaje oskarżona o utrudnianie pracy i skazana na sześć tygodni więzienia, które wykorzystuje do nagłośnienia pilności głosowania kobiet (zostanie aresztowana siedem razy, zanim zostanie zatwierdzone prawo wyborcze kobiet).
Podczas procesu21 października 1908, powiedziała sądowi: „Nie jesteśmy tutaj, ponieważ złamaliśmy prawo; jesteśmy tu z chęci stanowienia prawa ” .
Plik 26 czerwca 1908, 500 000 aktywistów gromadzi się w Hyde Parku, żądając prawa wyborczego dla kobiet; Asquith i główni parlamentarzyści sprzeciwiają się im swoją obojętnością. Rozzłoszczeni tą nieustępliwością i policyjną przemocą, członkowie WSPU zaostrzają swoje działania. W 1909 roku dodali strajk głodowy do swoich sposobów działania .
24 czerwca Marion Wallace Dunlop została aresztowana za napisanie fragmentu Karty Praw na ścianie w Izbie Gmin . Zła z powodu warunków przetrzymywania udaje jej się przeprowadzić strajk głodowy . Członkowie WSPU szybko stali się znani z długotrwałego strajku głodowego, który zmusił władze do karmienia ich na siłę przez rurki wprowadzane przez nos lub usta. Stosowanie tych bolesnych technik prowadzi do potępienia zarówno ze strony sufrażystek, jak i lekarzy.
Te taktyki powodują napięcie między WSPU a umiarkowanymi organizacjami i są mieszane z opiniami w prasie. W 1906 r. Dziennikarz Daily Mail, Charles Hands, nazwał feministyczne działaczki pseudonimem „sufrażystki” (zamiast zwykłych „sufrażystek”); Pankhurst i jego sojusznicy zajęli się tą kwalifikacją, której teraz używali, aby odróżnić się od umiarkowanych grup.
W 1910 r. Dziennikarz i członek ILP Henry Brailsford bezskutecznie próbował uchwalić projekt pojednawczy. W proteście Pankhurst poprowadził 18 listopada marsz 300 kobiet na Parliament Square ; w odpowiedzi poddają się brutalności policji nakazanej przez Sekretarza Stanu ds. Wewnętrznych Winstona Churchilla (incydent znany jako Czarny piątek (w) ).
W Marzec 1912Pankhurst bierze udział w operacji tłuczenia szkła, za którą zostaje skazana i osadzona w więzieniu Holloway . Christabel Pankhurst, która została głównym koordynatorem organizacji, jest również poszukiwana przez policję. Emmeline Pankhurst wzywa do strajku głodowego w celu poprawy warunków przetrzymywania innych sufrażystek. Jego autobiografia zawiera opis traum spowodowanych przez przymusowe karmienie, przechodzenie lekarzy z celi do celi, aby wypełnić swoje „ohydne biuro”.
Pankhurst ucieka przed tą udręką, grożąc, że będzie się bronić gwałtownie, ale nadal łamie prawo i jest wielokrotnie aresztowana, chociaż często wypuszczana z powodów medycznych po kilku dniach głodu. Rzeczywiście, funkcjonariusze więzienni są świadomi katastrofalnego obrazu, jaki spowodowałoby przymusowe karmienie popularnego przywódcy WSPU. Jednak policja nadal go aresztuje podczas jego przemówień i marszów protestacyjnych; najpierw próbuje uciec przed policyjnym nękaniem, nosząc przebrania, a następnie WSPU zapewnia jej ochroniarzy.
W 1912 roku niektórzy członkowie WSPU zdecydowali się przyjąć nową taktykę, angażując się w podpalenia. Po wizycie premiera w Theatre Royal w Dublinie kilku sufrażystek próbuje wywołać eksplozję przy użyciu prochu strzelniczego i benzyny, nie powodując żadnych realnych szkód. W ciągu następnych dwóch lat kobiety podpaliły bar z przekąskami w Regent's Park , szklarnię orchidei w Kew Gardens oraz wagon kolejowy; podobne incydenty mają miejsce w całym kraju przy wsparciu publicznym ze strony Pankhursta.
Ta radykalizacja ruchu doprowadziła do napięć w WSPU i odejścia kilku ważnych członków. W listopadzie 1917 r. Tygodnik WSPU ogłosił rozwiązanie ruchu i powstanie efemerycznej Partii Kobiet (en) .
Kiedy wybuchła wojna w sierpniu 1914 r., Biorąc pod uwagę, że rząd potrzebuje wsparcia całego narodu brytyjskiego, Emmeline i Christabel przekonały WSPU do zaprzestania wszelkiej działalności bojowej do zakończenia konfliktu. Zawarto z rządem rozejm, na mocy którego zwolniono wszystkich więźniów WSPU.
Jednak niektórzy członkowie WSPU (w tym Sylvia i Adela , dwie inne córki Emmeline, popełniły pacyfistów), sprzeciwiając się temu, co uważają za sztywne oddanie rządowi i zaniechanie wysiłków na rzecz prawa wyborczego kobiet, pozostawiają WSPU, aby utworzyć dwie nowe partie: Sufrażystki Związku Społeczno-Politycznego Kobiet (SWSPU) i Niezależnego Związku Społeczno-Politycznego Kobiet (en) (IWSPU).
Pankhurst wkłada tę samą energię, której używała do wspierania praw kobiet w wysiłkach wojennych, organizując wiece, wygłaszając przemówienia i lobbując rząd, aby pomóc kobietom wejść na światowy rynek pracy, podczas gdy mężczyźni walczą na kontynencie.
W 1916 roku udała się do Stanów Zjednoczonych, aby zebrać pieniądze i wezwać rząd Stanów Zjednoczonych do wsparcia wysiłków wojennych Wielkiej Brytanii, Kanady i innych aliantów . Dwa lata później, po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do wojny, powróciła tam i zachęcała lokalnych sufrażystów do zawieszenia działań bojowych w celu wsparcia wysiłków wojennych. Publicznie obawia się rewolucji komunistycznej w Rosji , którą postrzega jako poważne zagrożenie dla demokracji.
Act 1918 stanowi popularny reprezentacji lub potwierdzenie prawa głosu dla kobiet w wieku powyżej 30 lat (ewentualnie z pewnymi ograniczeniami). Musimy zatem stanąć przed nowym pytaniem: czy feministyczne organizacje polityczne powinny łączyć siły z tymi stworzonymi przez mężczyzn? Wielu socjalistów i umiarkowanych opowiada się za jednością płci w polityce, ale Emmeline i Christabel Pankhurst uważają, że najlepiej jest zachować istniejącą separację. Przekształcają wtedy WSPU w Imprezę Kobiet (nie) , zawsze zarezerwowaną dla kobiet. Partia ta promuje równość prawną w małżeństwie, równe wynagrodzenie i równe szanse w dziedzinie zatrudnienia.
Po zawieszeniu broni w 1918 r. , Kontynuując wspieranie rozwoju kobiet, Pankhurst podtrzymał swoją nacjonalistyczną wizję brytyjskiej jedności. Udała się do Anglii i Ameryki Północnej, aby uzyskać poparcie dla Imperium Brytyjskiego i ostrzec opinię publiczną o niebezpieczeństwie bolszewików .
Po przyjęciu ustawy upoważniającej kobiety do ubiegania się o urząd w Izbie Gmin, niestrudzenie pracowała, aby wesprzeć kandydaturę Christabel. Ona wąsko traci wyborach (o 775 głosów), których biograf by opisać jako „gorzkie rozczarowanie w życiu Emmelina za . ” Niedługo potem Partia Kobiet znika.
Z wielu podróży do Ameryki Północnej usuwa przywiązanie do Kanady, gdzie „Wydaje mi się, że istnieje większa równość kobiet i mężczyzn niż w jakimkolwiek innym kraju, który znam” . W 1922 r. Przeniosła się do Toronto i prowadziła kampanię w Kanadyjskiej Radzie Narodowej ds. Zwalczania Chorób Wenerycznych (CNCCVD). W końcu zmęczyła się długimi kanadyjskimi zimami i wróciła do Anglii w 1925 roku.
W 1926 wstąpiła do Partii Konserwatywnej, a dwa lata później w wyborach parlamentarnych w dystrykcie Whitechapel i St Georges (in) .
Dla tych, którzy są zdumieni, aby zobaczyć ognisty radykalnego działacza zamieni się oficjalnym członkiem Partii Konserwatywnej, ona odpowiada: „Moje doświadczenie wojny i po drugiej stronie Atlantyku znacznie zmienił swój punkt widzenia . ” Jego biografowie ocenią, że jego przemiana była bardziej złożona, niż się wydaje; Zarówno Partia Liberalna, jak i Partia Pracy żywiły do niego urazę za jego działalność w WSPU, podczas gdy Partia Konserwatywna cieszyła się po wojnie znakomitym wizerunkiem i znaczną większością. Pankhurst być może przyłączył się do tej partii w równym stopniu, aby zapewnić prawa wyborcze kobietom, jak z ideologicznego pokrewieństwa.
Po latach podróży, wykładów, więzienia i strajków głodowych Emmeline Pankhurst jest zmęczona i chora. Gdy jej stan zdrowia się pogorszył, weszła do domu spokojnej starości w Hampstead .
czwartek14 czerwca 1928zmarła w wieku 69 lat. Została pochowana na cmentarzu Brompton w Londynie.
Prawo głosu dla kobiet od 21 roku życia uzyskuje się miesiąc po jej śmierci2 lipca 1928, dzięki ustawie o reprezentacji ludu (równa franczyza) z 1928 r. (en) .
Pomnik Emmeline Pankhurst w Victoria Tower Gardens , obok Pałacu Westminsterskiego .
Tablica pamiątkowa.
Grób Emmeline Pankhurst na cmentarzu Brompton (Londyn).
Przez cały XX -go wieku, wkład ruchu Emmeline Pankhurst wyborach do damskiej była przedmiotem gorących sporów.
Jest szeroko krytykowana za jej bojowe taktyki, a historycy nie zgadzają się co do ich skuteczności, ale jej działanie jest uznawane za kluczowy element w zapewnieniu kobietom prawa do głosowania. Powszechnie przyjmuje się, że jej praca w WSPU utorowała drogę feministkom i podniosła świadomość w pierwotny sposób.
Stanley Baldwin porównał ją do Martina Luthera i Jean-Jacquesa Rousseau , którzy odegrali kluczową rolę w reformach społecznych i politycznych swoich czasów.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.