Pałac Królewski | ||
Nazwa lokalna | Zamek Königsberg, między 1890 a 1905 rokiem, pod panowaniem Cesarstwa Niemieckiego . | |
---|---|---|
Informacje kontaktowe | 54 ° 42 ′ 36,78 ″ na północ, 20 ° 30 ′ 38,84 ″ na wschód | |
Kraj | Prowincja Prusy Wschodnie | |
Oblast | Obwód kaliningradzki | |
Dawniej | Prusy Wschodnie przed 1945 rokiem | |
Miasto | Kaliningrad , dawny Königsberg | |
Geolokalizacja na mapie: Obwód kaliningradzki
| ||
Zamek w Królewcu (niem Königsberger Schloss ) był zamek w Królewcu , Prus Wschodnich (Niemcy, a od 1946 roku na terenie Kaliningradu , Rosja). Zniszczony po wojnie, w latach 60. XX w. Zastąpił go Dom Sowietów w Kaliningradzie . Zamek składał się z katedry , muzeum i budynków administracyjnych.
Zamek Królewski, podobnie jak Katedra Królewska, był jednym z głównych symboli stolicy Prus Wschodnich , Królewca , dzisiejszego Kaliningradu, który znajduje się w rosyjskiej enklawie o tej samej nazwie między Polską a Litwą. W czasie II wojny światowej zamek został poważnie uszkodzony przez alianckie bombardowania w sierpniu 1944 roku oraz bitwę pod Królewcem . Pomimo sprzeciwu kilku radzieckich historyków i naukowców zajmujących się sztuką ruiny zostały zniszczone i oczyszczone na rozkaz Leonida Breżniewa .
Budynek miał maksymalną długość 104 mi maksymalną szerokość 66,8 m . Najwyższa wieża mierząca 84,5 m znajdowała się na Place de l'Empereur Guillaume ( Kaiser-Wilhelm-Platz (de) ). Wydarzenia historyczne regularnie dawały możliwość dokonywania modyfikacji lub nowych konstrukcji. W 1312 roku Królewca stał się siedzibą marszałka wielkiego zakonu krzyżackiego (Ordenmarschall) . To stamtąd udał wszystkie kampanie przeciwko Litwinom przez cały XIV -tego wieku. W 1457 r., Po utracie Marienburga , Królewca stał się rezydencją wielkich mistrzów zakonu, a następnie w 1525 r. Księcia Alberta brandenburskiego (niem. Albrecht von Brandenburg-Ansbach ), pierwszego księcia Prus. Władza rządowa przypadła następnie księciu-elektorowi Brandenburgii. W ten sposób po Berlinie Królewca stał się drugą oficjalną rezydencją tego ostatniego. Ostatecznie w 1701 roku w Królewcu elektor Fryderyk III nadał koronę pierwszemu królowi w Prusach i przyjął imię Fryderyka I św .
Kościół zamkowy, zbudowany w latach 1584-1595, stał się później w 1701 r., A następnie w 1861 r. Kościołem koronacyjnym królów Prus. Pierwotny zamiar Fryderyka, aby zamek stał się imponującą budowlą barokową, został po śmierci opuszczony. Stopniowo ukończono jedynie południowo-zachodnie skrzydło zamku. Później budynek został przekształcony w budynek administracyjny i muzeum. Podczas dwóch niszczycielskich brytyjskich bombardowań w miesiącuSierpień 1944 a podczas bitwy pod Królewcem w miesiącuKwiecień 1945zamek został poważnie uszkodzony i zdewastowany przez pożar. Ruiny ostatecznie wysadzono w powietrze i oczyszczono w 1968 roku.
Zamek składa się z zamkniętej czworobocznej budowli składającej się z czterech skrzydeł:
Do zniszczenia zamku zachowały się następujące wieże:
Zamek, widok z lotu ptaka od strony południowej
Widok z lotu ptaka na zamek od strony północno-wschodniej
Skrzydło wschodnie z widokiem na wieżę Habera i portal Alberta z Münzplatz
Skrzydło południowe: taras zamkowy wzdłuż Bergstrasse na starym mieście
Południowe skrzydło zamku
Dziedziniec zamku z widokiem na skrzydło zachodnie (kościół zamkowy)
Skrzydło zachodnie i północne z widokiem na wieżę Berwart
Północne skrzydło zamku
Skrzydło północne widziane z wewnętrznego dziedzińca z historycznym wejściem do winiarni Blutgericht
Widok wnętrza Blutgericht
Skrzydło północne (część wschodnia) z widokiem na wejście do Oberlandesgericht (Pruskiego Sądu Apelacyjnego)
Budynki krzyżackie zachowały się jako muzeum w północnym skrzydle zamku. Najstarszym budynkiem była prostokątna wieża, którą komornik Sambii (niem. Samland ) Diderich von Lindelau wzniósł w latach 1278-1292. Świadczy o tym w szczególności napis wielkimi literami gotyckimi pojawiający się na glinianej płycie w podsekcji. . Po obu stronach wieży znajdowały się refektoria, w których rezydowali marszałek zakonu, a następnie od 1457 r. Wielki mistrz (niem. Hochmeister ) zakonu. W 1526 roku książę Albert Brandenburgii, ostatni wielki mistrz zakonu, zawarł w tym miejscu swoje małżeństwo z Dorothée z Danii i oboje mieszkali tam do 1533 roku.
W kierunku zachodnim muzeum rozciągało się aż do wieży Pelletier , okrągłej narożnej wieży znajdującej się na północny zachód od budynku Georga-Friedricha. Podczas budowy Blasius Berwart (de) kazał zburzyć wieżę o tej samej nazwie, która znajdowała się nieco dalej na wschód, po prostu przypisując jej nazwę starej wieży. Wewnątrz znajdowała się Srebrna Biblioteka (Silberbibliothek). Złotnik J. Freudner, pochodzący z miasta Ulm, który osiedlił się w 1527 r. W dzielnicy Kneiphof , wykuł w 1541 r. Słynny srebrny miecz Alberta ( po niemiecku Albrechtschwert ), który był częścią kolekcji muzeum. Ten ostatni zawierał również rzeźbioną uprząż księcia Alberta, a także rzeźbiony w drewnie portret Hansa Schenka (de) . Ten ostatni został w niewiarygodny sposób uratowany i trafił do Muzeum Zamkowego Grünewald w Berlinie. W dawnych archiwach zakonu znajdowało się również zabezpieczenie Marcina Lutra udzielone przez cesarza Karola V , gdy ten ostatni wezwał go przed cesarski sejm robaków w 1521 r. (Reichstag zu Worms) . Dokument ten dotarł do Prus Wschodnich za pośrednictwem trzeciej córki Lutra, Margarethe von Kuenheim , najpierw w majątku kanclerza Martina von Wallenrodta, a następnie w zamkowym muzeum.
Zamek został zbudowany w I st wieku naszej ery. AD przez Gotów w pobliżu rzeki Pregel pod nazwą twierdzy „Tuwangste”. Po podboju regionie przez Krzyżaków w 1255 r Königsberg Castle przeżywało okres rozwoju od 1257 roku z wielkim mistrzem z Krzyżakami , Burchard von Hornhausen . Zamek został znacznie powiększony i reconsolidated w kilku etapach XVI TH do XVI -tego wieku.
Po zbombardowaniu Królewca przez Królewskie Siły Powietrzne podczas II wojny światowej w 1944 roku zamek został całkowicie zniszczony. Jednak grubość murów była w stanie wytrzymać zarówno ostrzał z powietrza, jak i ostrzał artyleryjski radziecki .
W 1242 roku toczyły się negocjacje między zakonem krzyżackim a Lubeką w celu rozbudowy miasta portowego na Portu Lipce (co dosłownie oznacza ujście Lipce ) nad rzeką noszącą nazwę Pregore. lub Lipza . Przede wszystkim chodziło o utworzenie miasta-państwa przez Lubekę. W 1246 r. Ostatecznie osiągnięto porozumienie, na mocy którego zakon sam miał przewidzieć utworzenie miasta, a obok miasta budowę zamku obronnego. Ponadto na Sambii podjęto również kilka kampanii wojskowych. Jednak realizacja planu została opóźniona przez inne wydarzenia polityczne i wojskowe. Dopiero w 1255 roku wielka armia krzyżowców króla Czech Ottokara pod dowództwem krzyżackim najechała z Bałgi na Sambię i przeszła przez lód na Zalewie Wiślanym . W ten sposób Sambowie, którzy w oczekiwaniu na atak prewencyjnie zajęli linię obrony na rzece Prégolia, zostali ominięci. Przepełnione wojska Zakonu zdewastowały wszystko na swojej drodze, a następnie skręciły na południe i zmiażdżyły obrońców linii Prégolia.
W górach, w lesie, że Borussians nazywa Tuwangste (lub innego Twangste , Twangst , Twongst , Twoyngst ) był starożytnym Borussian twierdza. Etymologia nazwy tego warownego zamku sięga słowa Wangus i oznacza drewno ścięte w lesie dębowym. Dąb był symbolem pruskiego boga piorunów Perkunos i jako taki był tematem tabu, dlatego rodowitym Borusom zabroniono nawet dotykać lasu dębowego. To tam zakon zbudował ufortyfikowany zamek, który na cześć króla Ottokara otrzymał imię Królewca . Budową kierował pierwszy dowódca ( staroniemiecki Komthur , w znaczeniu „rycerz zakonu wojskowego lub szpitalnego zaopatrzony w komandor”) Burchard von Hornhausen . Prawdziwa armia Borussów została zebrana do prac budowlanych. Pierwszy zamek warowny , castrum antiquum, znajdował się w miejscu późniejszego folwarku zamkowego, potem koszary kirasjerów, a od 1926 roku budynek Banku Rzeszy. Podczas budowy tego ostatniego, niektóre pozostałości pierwotnej drewnianej fortecy zostały ujawnione; a także paliki osadzone w kamiennych kopcach, które prawdopodobnie stanowiły filary fundamentowe konstrukcji drewnianej. Ta pierwotna drewniana twierdza została wzmocniona w 1257 roku kamiennymi elementami konstrukcyjnymi.
Podjęte przez Zakon prace fortyfikacyjne i budowle zamkowe rozpoczęły się wkrótce po zajęciu płaskowyżu w 1255 r. W ramach tymczasowej ochrony za pregolią wzniesiono twierdzę z ziemnymi murami, która zachowała później cechy folwarku. W tym samym czasie jednak rozpoczęto również prace nad rozbudową zamku głównego. Kilka lat po rozpoczęciu budowy zamek obronny był już tak dobrze obronny, że przetrwał trzyletnie oblężenie podczas wielkiego powstania Borusów w 1260 r. Jednak dopiero po jego upadku rozpoczęto budowę podwójnego otoczenia. mur przerywany dziewięcioma wieżami obronnymi. Z tych dziewięciu wież przetrwała tylko Haberturm na północnej ścianie. Inne budynki, budynki gospodarcze, stajnie i stajnie itp. wychylił się od wewnątrz dziedzińca na murze obwodowym.
Budynki Sądu Apelacyjnego Królewcu odzwierciedlał to, co było na rynku zbóż (strych) z XIV -tego wieku. Budynek konwentualny wraz z kościołem, refektarzem i kapitularzem przedłużał budynek w kierunku zachodnim. Były to dom Marszałka Zakonu, ze starą wieżą obronną od strony północnej i wreszcie izbą chorych, szpitalem i hospicjum mistrzów zakonu oraz małą kaplicą. Około 1380 roku wieża południowo-zachodniego narożnika budynku konwentualnego stanie się dzwonnicą i strażnicą. Wraz z ukończeniem tej wieży, która poza basztami zachowała swoją architektoniczną formę ze średniowiecza, historia budowy z czasów Zakonu Krzyżackiego jest w zasadzie kompletna. W 1457 r., Po utracie Marienburga, Wielki Mistrz Zakonu został zmuszony do przeniesienia się do Królewca, gdzie natychmiast zajął apartamenty marszałka zakonu, które tym samym stały się oficjalną rezydencją wielkich mistrzów.
Budowę rozpoczęto od budowy zewnętrznych murów obronnych. Od 1263 roku otoczyli cały czworobok obecnego zamku. Ich układ jest bardzo dobrze widoczny z każdej strony, z wyjątkiem elewacji zachodniej. Po stronie północnej na całej długości zachował się szorstki kamienny mur o wysokości od pięciu do sześciu metrów i grubości dwóch. Pierwotnie mur obronny wraz z ceglanym chodnikiem stał na wysokości od siedmiu do ośmiu metrów. Po północnej stronie znajdowały się, oprócz północno-wschodniej narożnej wieży, Haberturm, dwie mocne czworokątne wieże, z których najbardziej wysunięta na zachód mogła być z grubsza datowana. Wschodnia ściana została zachowana w jego północnej części, nad bramą wejściową i jest rozpoznawalne na jego południowej części za pośrednictwem rysunku XVIII -tego wieku. Ta część, podobnie jak ściana zachodnia, nie posiadała baszt pośrednich. W dolnej części południowej ściany zachował się również szorstki mur kamienny, który jedynie nieregularnie wysunął się ku górze.
Podczas wojny trzynastoletniej w połowie XV -go wieku, ściana z czterech wież zbudowanych przed starego miasta została zburzona przez obywateli miasta. Dopiero w 1482 roku odbudowali go Krzyżacy. Z tej okazji resztki starego muru, który wciąż stał, zostały ponownie wykorzystane. W ten sam sposób do rekonstrukcji posłużyły fundamenty trzech czworokątnych wież, a także fundamenty południowo-wschodniej narożnej wieży, również czworokątnej, gdyż wykopaliska pozwoliły na jej późniejsze założenie. Narożnik wieża zachód został tymczasem wyeliminowane w XVI -tego wieku podczas budowy kościoła zamkowego. Były więc oprócz czterech narożnych wież dwie wieże na północy i trzy wieże na południu, w sumie dziewięć wież.
Nie można z całą pewnością datować czasu budowy kwater konwentualnych i latryn. Prawdopodobnie zostały one zbudowane przed szpitalem seniorskim (niem. Herrenfirmarie ), biorąc pod uwagę, że plan i projekt tego ostatniego są oparte na domu konwentualnym. Do nowej konstrukcji mogły zostać częściowo wykorzystane fundamenty skrzydła zachodniego. Te z pozostałych trzech skrzydeł, o ile znajdowały się pod obecną nawierzchnią dziedzińca, można było odkryć podczas wykopalisk w latach 1926-1927. Jeśli przyjmiemy, że zachowana stara studnia zamkowa znajdowała się pośrodku dziedzińca domu konwentualnego, to wymiary tego ostatniego należy ustalić następująco: dziedziniec 22,85 × 29 metrów, wymiary zewnętrzne domu czteroosobowego budynek skrzydła 47,5 58 metrów . Skrzydła północne i południowe wysunęły się do muru, natomiast skrzydło wschodnie wstawiono między pozostałe dwa skrzydła bez oparcia o ścianę zewnętrzną.
Trzy skrzydła ujawnione przez wykopaliska mają podwójną nawę, a skrzydła północne i południowe nie były pierwotnie podzielone żadną poprzeczną ścianą. W szerszym skrzydle południowym można było rozpoznać istnienie starych ścian poprzecznych w wyższych kondygnacjach po tym, że zamiast jednego środkowego filaru znajdowały się odpowiednio dwa. Podczas budowy skrzydła kościoła zamkowego w panowania Jerzego Fryderyka margrabiego (Markgraf Georg Friedrich) w ostatnich dekadach XVI -tego wieku, wciąż istniejące części domu zakonnym, mianowicie skrzydełka na południe i zachód, rozebrano .
W północno-zachodnim narożniku zamku zbudowano ambulatorium, hospicjum i dom spokojnej starości dla braci zakonnych. Składał się z dwóch sklepionych żebrowo pomieszczeń oddzielonych solidnym kamiennym murem z dużymi oknami wnękowymi w ścianie północnej. Wschodni pokój został zniszczony być nierozpoznawalne pracy przekształcenie XV XX wieku, ale mogą być zrekonstruowane z ślady w murze.
Dom powstał po oczyszczeniu kilku starszych budynków opartych o zewnętrzne mury obronne. Układ wnętrza obejmował parter, typowe pomieszczenia: salon, sypialnię, pokój służby, refektarz, sień. Ponadto w tym samym czasie zbudowano kaplicę dla infirmerii, kaplicę Sainte-Anne. Wymiary są znaczne. Konstrukcja budynku oparta jest na dwóch sąsiadujących ze sobą rzędach sklepień gwiaździstych. W XV -go wieku, łuki nad przedpokoju, sługa pokoju i jadalni zostały zastąpione przez gwiazdy w skarbcach rozciągających pełną głębokość budynku, więc ogólne wrażenie było istotnie zmienione. Z dziedzińca wchodziło się po schodach na piętro z dwoma krużgankami. Z górnej galerii ostrołukowy portal prowadził do sieni. Ościeżnice drzwiowe były częściowo wykonane z profilowanych cegieł licowych, których wysokość była nienormalnie wysoka, jak ciosane kostki kamienne wstawione w mur ceglany. Pierwotnie hol wejściowy nie posiadał wymiarów, jakie miał później. Na ścianie wschodniej zaczęły się dwa dawne i ostrołukowe łuki, ale także dwoje drzwi odpowiednio pod każdym byłym i łukowym. Później, gdy w XVI th century piętro zbudowano nad głównym piętrze, wielka klatka schodowa została zbudowana jako zamiennik.
Sklepienia były dziwnie ułożone. Podstawy łuków spoczywały na rzeźbionych pawężach z wapienia: przysiady mały człowieczek, pies z pierścieniem, głowa barana, pawęż w formie szału. Ich znaczenie pozostaje niepewne. Okno zachodniego dziedzińca miało attykę na poziomie przyziemia. Naprzeciw tej ostatniej znajdowały się drzwi prowadzące do spiralnych schodów w grubości muru i schodzących do piwnicy. Pozostałości malowideł XV th century zostały zachowane: nad drzwiami salonu, ramiona ostatniego wielkiego mistrza Fryderyka saskiego. Sypialnia, podobnie jak salon, miała rygle i sprężyny skrzynkowe z rzeźbionego wapienia.
Galeria obrazówMieszkanie marszałka zakonu
Wiele dzieł zostało wykorzystanych na wystawach,
lub jako archiwum.
Korytarz szpitala
Pałac Królewski stał się główną rezydencją książąt pruskich od 1525 do 1618 roku, a następnie wtórną rezydencją księcia elektorów brandenburskich po przeniesieniu stolicy do Berlina. Albert (niem. Albrecht ), margrabia brandenburski, który był wielkim mistrzem w latach 1511-1525, przekształcił państwo klasztorne w świeckie księstwo, kierując jednocześnie przekształceniem średniowiecznej twierdzy zakonnej w zamek, w którym mieszkali. książęta pruscy. Jego pierwszy architekt, Frédéric Nussdorfer (Friedrich Nußdorfer) , zbudował części zachodniego skrzydła budynku Alberta (przyszłego pruskiego sądu apelacyjnego), takie jak w szczególności portal Albert ( po niemiecku Albrechtstor ) z 1532 r.
Wraz z ustąpieniem dominacji zakonu zakonnego w 1525 r. I utworzeniem sądu książęcego, niezbędne okazały się istotne zmiany w zasobach budowlanych zamku. Zaistniało bardzo duże zapotrzebowanie na lokale administracyjne, a bardzo szybko także na lokale reprezentacyjne oraz mieszkania dla księżnej i dworu. Pomieszczenia z okresu średniowiecza prawdopodobnie uznano za staroświeckie, zwłaszcza że zaczął się utrwalać styl architektoniczny renesansu. Najpierw rozpoczęto prace przy elewacji wschodniej. Portal zamiast średniowiecznych drzwi zaopatrzono w łukowate drzwi wejściowe ujęte w dwa pilastry oraz okrągły i płaski tympanon. Albert położył też podwaliny pod słynną Srebrną Bibliotekę (Silberbibliothek) . Christian Hoffmann i Christof Römer zrealizowali następnie jego projekty budowlane, wykonali wschodnią elewację i zbudowali całe skrzydło południowe do 1569 roku. Ogólnie od 1532 roku zamek został przekształcony w części południowej i wschodniej, w wspaniały pałac w stylu renesansowym. . Margrabia Georg Friedrich von Ansbach chciał kościoła, a także dużej sali na przyjęcia i uroczystości, podnosząc tym samym zamek z prostej rezydencji książęcej do rangi prawdziwego reprezentacyjnego symbolu Prus Książęcych. W ten sposób w ciągu dekady narodził się kościół zamkowy, otoczony dwiema masywnymi wieżami (północno-zachodnią i południowo-wschodnią). Kościół był niski i miał podwójną nawę, a nad nim wzniesiono gigantyczną salę moskiewską ( Moscwitersaal ). Za panowania księcia-elektora Fryderyka Wilhelma brandenburskiego w końcu dotarły pierwsze aranżacje w stylu holenderskiego baroku.
Galeria obrazówWieża Zamkowa ze starą iglicą
W 1701 roku na zamku miała miejsce koronacja elektora Fryderyka III brandenburskiego na pierwszego króla w Prusach pod imieniem Fryderyka I św . W kolejnych latach, aż do 1713 r., Przez inżyniera budowlanego Joachima Ludwiga Schultheissa von Unfriedta wzniesiono słynne południowe skrzydło barokowe, słynny budynek Unfriedt ( Unfriedtbau ) . Plan zakładał zrównanie z ziemią całego skrzydła wschodniego. W jego miejscu miał stanąć trzykondygnacyjny budynek z wejściem łukowym triumfalnym i dwoma skrzydłami przednimi. Przemiana zaczęła się w 1705 roku i została zakończona na rzecz osoby trzeciej (część południowa), aż do 1712 roku król Fryderyk Wilhelm I st (Friedrich-Wilhelm I.) zatrzymał pracę konwersji w 1713. Od tego czasu pałac był używany głównie przez administrację kraju (np .: Izba Wojenna i domeny, sądy). W 1861 roku odbyła się koronacja króla Prus Wilhelma I st (Wilhelm I.) . Od 1864 do 1866 roku architekt Friedrich August Stüler wzniósł nową iglicę na głównej wieży zamku, która służyła również jako dzwonnica, która następnie wzniosła się na wysokość 82 metrów.
Galeria obrazów1835 na pierwszym planie po prawej dom Emmanuela Kanta
Procesja koronacyjna króla Wilhelma I ul . (1861)
Fasada wschodnia około 1900 roku
Strażnik zamku na elewacji wschodniej
Przed II wojną światową w częściach zamku mieściło się Państwowe Muzeum (Staatsmuseum) i kolekcja malarstwa. Następnie mieści się między innymi kawałki 240,000 archeologiczne kolekcji Prussia ( Prusy-Sammlung ) , zbiór Biblioteki Uniwersyteckiej i państwa ( Staats- und Universitatsbibliothek Königsberg ) ze słynnym Srebrny Library ( Silberbibliothek ) od 16 wieku. Wieku, a także tyle obrazów malarza Lovisa Corintha . Podczas II wojny światowej zamek służył jako repozytorium zrabowanych rosyjskich dzieł sztuki, w tym zaginionej od 1945 roku Bursztynowej Komnaty , a także erotycznych mebli wielkiej Rosji Katarzyny II . Znana była także Wielka Sala Moskali i winiarnia Blutgericht (sąd krwi). Podczas II wojny światowej zamek został doszczętnie zniszczony przez pożar po brytyjskich atakach z powietrza pod koniec miesiącaSierpień 1944. Grube mury oraz wieża zamkowa wytrzymały później częściowo ostrzał artylerii radzieckiej podczas bitwy pod Królewcem w miesiącuKwiecień 1945.
Miasto Königsberg w większości zniszczone, zostało scedowane na Związek Radziecki i przemianowane na Kaliningrad w 1946 roku. Kaliningrad miał odrodzić się jako miasto wzorowe z ruin Królewca, a czyniąc to, o ile to możliwe, przypominać w jakikolwiek sposób niemiecka przeszłość. W ten sposób Leonid Breżniew nakazał usunięcie pozostałości zamku, uważanego w kręgach władzy radzieckiej za zgniły ząb pruskiego militaryzmu . Pomimo protestów kaliningradzkich studentów i innych radzieckich intelektualistów ruiny zostały wysadzone w powietrze w 1968 roku.
Zamiast zamku na centralnym placu , obok starych wypełnionych fos, miał powstać Kaliningradzki Dom Sowietów . W latach sześćdziesiątych planowano, że stanie się budynkiem administracyjnym, jednak ze względów konstrukcyjnych nie został ukończony i pozostał opuszczonym miejscem: zbyt masywny i ponadgabarytowy budynek powoli zapadał się w zbyt miękkim podłożu. Z tego powodu obecni mieszkańcy Królewca przez długi czas nadawali mu miano zemsty Prusaków . Ostatecznie budynek nigdy nie został ukończony, choć w 2005 roku, z okazji wizyty ówczesnego prezydenta Rosji Władimira Putina , odmalowano elewację i zamontowano okna. Obecna administracja miejska Kaliningradu przez pewien czas dyskutowała o możliwości, przy wsparciu finansowym Ministerstwa Kultury Rosji, odbudowy zamku.
W przeciwieństwie do Katedry Królewskiej, która od wielu lat przechodzi renowację, odbudowa zamku napotkałaby dużą trudność polegającą na konieczności odbudowy zamku od podstaw, tak że projekty te zostały początkowo zaniechane. Zamiast tego Place Centrale został całkowicie zmieniony na dziewięć. Od miesiącaWrzesień 2001, niemiecki magazyn informacyjny Der Spiegel finansuje prace wykopaliskowe części piwnic zamkowych przeprowadzone przez Kaliningradzkie Muzeum Historii Sztuki. Mamy nadzieję, że w muzeum zamkowym odnajdą się skarby artystyczne, a być może także pozostałości Bursztynowej Komnaty . Do tej pory znaleziono tysiące obiektów. W miesiącuCzerwiec 2005znaleziono ukrytą srebrną szkatułkę zawierającą medale i amulety, co wywołało sensację w specjalistycznych kręgach. Planuje się, że po pracach wykopaliskowych część podziemi zamkowych piwnic zostanie udostępniona do zwiedzania jako skansen.
Galeria obrazówKoncert orkiestry wojskowej przed bramą wejściową
Wieża Haber
Wewnętrzny dziedziniec i kościół zamkowy
Place du Château z widokiem na północ w kierunku jeziora Château.
Straż Zamkowa
Zmiana warty