Briancon | |||||
Widok dawnej kolegiaty Notre-Dame-et-Saint-Nicolas. | |||||
Herb |
|||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże | ||||
Departament |
Alpy Wysokie ( podprefektura ) |
||||
Miasto |
Briançon ( stolica ) |
||||
Międzywspólnotowość |
Wspólnota gmin Briançonnais ( siedziba ) |
||||
Mandat burmistrza |
Arnaud Murgia ( LR ) 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 05100 | ||||
Wspólny kod | 05023 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Briançonnais | ||||
Ludność miejska |
11084 mieszk . (2018 ) | ||||
Gęstość | 395 mieszkańców/km 2 | ||||
Populacja aglomeracji |
16 075 mieszk . (2018) | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 44 ° 53 ′ 47 ″ północ, 6 ° 38 ′ 08 ″ wschód | ||||
Wysokość | 1326 m min. 1167 m Maks. 2540 m² |
||||
Powierzchnia | 28,07 km 2 | ||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Kantony Briançon-1 i Briançon-2 ( centralizacja biura ) |
||||
Ustawodawczy | Drugi okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | ville-briancon.fr | ||||
Briançon ( / b ʁ I . J ɑ . S ɔ / ) w Occitan : Briançon (wym / b ʁ I . J Ã . S ÷ / ) jest francuski gm się w dziale od Hautes Wysokie (jest sub -prefektura) w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże i historycznie związane z Dauphiné . Jest to centrum małej aglomeracji sześciu gmin, jednostki miejskiej Briançon . Terytorium, którego Briançon jest głównym miastem, nazywa się Briançonnais ; obejmuje północną część departamentu Hautes-Alpes. Briançon jest uważane za najwyżej położone miasto we Francji (1326 m n.p.m. ).
Jej mieszkańcy, których w 2018 roku było 11084, nazywani są „Briançonnais”.
Jego fortyfikacje Vauban ( mury miejskie, forty Salettes , des Têtes , Randouillet , obiekt komunikacyjny Y i most Asfeld ) są wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO od 7 lipca 2008 roku wraz z jedenastoma innymi obiektami Vaubana major sieć witryn .
Porte de Pignerol i stary wojskowy gołębnik widziany z cytadeli Briançon.
Twierdza Briançon.
Briançon z Croix de Toulouse: widok z cytadeli zbudowanej na lodowatym zamkiem w dolinie lodowcowej w Clarée , ukształtowanym przez lodowaty modelu .
Briançon znajduje się 15 km od granicy z Włochami , 33 km od Sestriere , 32 km od Oulx , 45 km od Bardonecchia ( Bardonnèche ) (stacja obsługiwana przez TGV ), 46 km od Embrun , 84 km od Barcelonnette i Saint-Jean-de - Maurienne , 87 km od Pignerol , 109 km od Turynu i 115 km od Grenoble . Miasto położone jest na skrzyżowaniu dorzeczy hydrograficznych pięciu rzek lub potoków: Durance , Clarée , Guisane , Cerveyrette , Orceyrette.
Sytuację tę należy oceniać w dwóch różnych skalach. Lokalnie, nawyk jest podkreślenie zbiegu między Durance i jego okolicznych dopływów nierównego znaczenie: Clarée Upstream, Guisane na terenie miasta i Cerveyrette , bezpośrednio poniżej. W czasach, gdy turystyka stała się podstawową działalnością, miasto pełni rolę regionalnego centrum tranzytowego, komercyjnego i kulturalnego animacji tej dzielnicy wysokiego Durance. Jednak bardziej istotna wydaje się jej rola bramy transalpejskiej, ponieważ kontroluje przejście łańcucha Alp najłatwiejszego z Léman na wybrzeże Morza Śródziemnego dzięki kołnierzowi Montgenèvre (1850 m) z podwójnym dostępem zarówno od strony francuskiej Lautaret na północy a doliną Durance na południu niż na włoskiej stronie do Turynu na północnym wschodzie i Pignerol na południowym wschodzie. W odniesieniu do stanowiska, którego specyfika determinuje warunki urbanizacji i jej ograniczenia, aby zrozumieć opozycję między miastem górnym i dolnym, należy nawiązać do czasów zlodowaceń czwartorzędowych. Wielki lodowiec schodzący z Col du Lautaret, bardzo gruby, mocno wydrążony i poszerzony w kształcie niecki w dolinie Guisane, potem Durance do Sisteron : to w swojej szerokiej podstawie znajduje się dolne miasto. Jej dopływ, lodowiec pochodzący z Col de Montgenèvre przez transfluencję, nawet powiększony o ten pochodzący z Clarée, był znacznie słabszy i dlatego wydrążał swoją dolinę mniej głęboko: dlatego zbieg dwóch lodowców jest oznaczony stopniem zbiegu ( rodzaj schodów). Z drugiej strony, ten mały lodowiec, tuż przed dołączeniem do dużego, natknął się na pręt skalny twardszy, niż mógłby całkowicie erodować i który został uformowany w zamek lodowcowy : to na tym wyboju jest górne miasto,
Należy również zauważyć, że z historycznego punktu widzenia sytuacja geopolityczna Briançon uległa zmianie ze względu na modyfikacje placu granicznego. W XVII wieku granica między Francją a stanami księcia Sabaudii, obejmująca Piemont i Sabaudię (nie byłaby nazywana Królestwem Piemontu-Sardynia dopiero po traktacie w Utrechcie w 1713 r.) nie znajdowała się na przełęczy Montgenèvre. Terytorium Francji rozciągało się z jednej strony od Val Cluson (Chisone dla Włochów) do Pignerol na początku równiny Padu.W tym mieście, jak najdalej od serca królestwa, zostałaby zamknięta słynna żelazna maska. Obejmował również górną dolinę Dora Ripaire w górę rzeki od Pas de Suse . Stąd jeszcze większa potrzeba kontrolowania dwóch stron góry.
Briançon znajduje się na skrzyżowaniu dorzeczy hydrograficznych pięciu rzek lub potoków: Durance , Clarée , Guisane , Cerveyrette , Orceyrette.
Od 1961 do 1990 roku Briançon było jednym z najbardziej słonecznych miast we Francji (2460 godzin z maską, ponad 2500 godzin po zdjęciu masek górskich) z 300 słonecznymi dniami w roku (próg: co najmniej 2 godziny słońca dziennie). Miasto charakteryzuje się również bardzo niską wilgotnością powietrza: średnio poniżej 40% w ciągu dnia. Miasto ma 88 dni w roku opadów – ≥ 1 mm .
Łagodność tutejszego klimatu tłumaczy się szczególnym usposobieniem miasta: orientacja północ-południe doliny Durance , wyjątkowa we francuskich Alpach , przenosi ciepłe powietrze Morza Śródziemnego do Briançon, podczas gdy te bardzo wysokie pasma górskie blokują zarówno chmury nadchodzące z zachodu jak i te wznoszące się wzdłuż doliny Padu . Jest to jednak jedno z najzimniejszych miast we Francji ze względu na swoje położenie (stacja na 1324 m n.p.m. ) ze średnią temperaturą 7,7 °C w latach 1961-1990.
Miesiąc | Sty. | luty | Marsz | kwiecień | może | czerwiec | Lip. | sierpień | wrz. | Październik | Listopad | grudzień | rok |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Średnia minimalna temperatura ( °C ) | -5,3 | -4,8 | −2,7 | 0,5 | 4,3 | 7,5 | 9,9 | 9,6 | 7,2 | 3,6 | -1,3 | -4 | 2,1 |
Średnia temperatura (°C) | -0,7 | 0,1 | 2,5 | 5,8 | 10.1 | 13,7 | 16,9 | 16,4 | 13,6 | 9,2 | 3,5 | 0,5 | 7,7 |
Średnia maksymalna temperatura (° C) | 4 | 4,9 | 7,7 | 11 | 15,7 | 20 | 24 | 23,3 | 19,9 | 14,8 | 8,2 | 5.1 | 13,3 |
Zapis zimna (° C) data zapisu |
-17,9 1985 |
-18 2012 |
-18,4 1971 |
-10,7 1970 |
-5,7 1967 |
-0,2 1989 |
1.2 1965 |
1.4 1986 |
-4 1974 |
-8,1 1974 |
-14,1 2010 |
-17,2 2010 |
-18,4 1985 |
Ciepło zapisu (° C) data zapisu |
17 1989 |
20,6 2012 |
21,7 2012 |
25 2011 |
29,4 2001 |
31,8 1968 |
34,3 1983 |
35,8 2012 |
30,2 1966 |
27,6 1997 |
22,8 1981 |
18,3 1994 |
35,8 2012 |
Opady ( mm ) | 66,9 | 56,5 | 56 | 66,2 | 65,4 | 56,3 | 38,7 | 53,7 | 57,8 | 74,1 | 76 | 67,8 | 735 |
Miesiąc | Sty. | luty | Marsz | kwiecień | może | czerwiec | Lip. | sierpień | wrz. | Październik | Listopad | grudzień | rok |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Średnia minimalna temperatura ( °C ) | -4,9 | -4,7 | -1,8 | 0,9 | 5.1 | 8 | 10,6 | 10,4 | 7,1 | 3,5 | -1 | −3,7 | 2,5 |
Średnia maksymalna temperatura (° C) | 4,9 | 5,9 | 9,6 | 11,8 | 17 | 21,4 | 25,1 | 24,8 | 19,8 | 14,4 | 8,6 | 5.4 | 14 |
Drogą Briançon jest obsługiwany przez RN 94 z Gap i w kierunku Włoch przez Col de Montgenèvre (1854 m ) oraz RD 1091 (ex-RN 91) z Grenoble przez Col du Lautaret (2058 m ). Miasto położone jest również na historycznej osi wielkich przełęczy Alp (przełęcze Galibier i Izoard znajdują się bardzo blisko miasta), osi drogowej łączącej Niceę z Jeziorem Genewskim .
Pociągiem stacja Briançon jest końcowym punktem linii z Marseille-Saint-Charles i Valence . Pociągiem Briançon jest połączony z Paryżem przez Valence lub Grenoble; możliwe jest również skorzystanie z trasy TGV Paris Briançon przez Oulx (Włochy), która obejmuje podróż autobusem Oulx-Briançon. Istnieje nocny pociąg Paryż-Briançon. Niektóre podróże koleją uzupełniają regularne linie autobusowe, które łączą Briançon z Grenoble, Lyonem, Marsylią, a także Turynem i Mediolanem przez Oulx. Wystaje z drugiej części XIX XX wieku pojawiły się okresowo kartonów, tunelu szyny pod Montgenèvre nadal linię we Włoszech ( Oulx ), a tym samym bezpośrednie połączenie z Marseille i Turyn .
Poniższa tabela przedstawia grunty do miasta w 2018 r., co znajduje odzwierciedlenie w bazie danych europejskiej okupacji biofizycznej gleby Corine Land Cover (CLC).
Rodzaj zawodu | Odsetek | Powierzchnia (w hektarach) |
---|---|---|
Nieciągła tkanka miejska | 16,7% | 471 |
Sprzęt sportowy i rekreacyjny | 1,7% | 47 |
Łąki i inne obszary wciąż porośnięte trawą | 6,9% | 194 |
Kompleksowe systemy upraw i działek | 3,4% | 95 |
Głównie powierzchnie rolnicze poprzecinane dużymi przestrzeniami naturalnymi | 2,3% | 64 |
Lasy iglaste | 62,5% | 1767 |
Trawniki i pastwiska naturalne | 1,3% | 37 |
Zmiana roślinności leśnej i krzewiastej | 1,1% | 31 |
Nagie skały | 4,3% | 122 |
Źródło: Corine Land Cover |
Region Briançon, choć od dawna związany z Dauphiné, jest językiem oksytańskim w jego odmianie dialektu alpejskiego (znanym również jako gawot). Nazwa miasta w Occitan to Briançon . Ludy celto-liguryjskie, Brigiani , których można by zakwalifikować jako „ludzie wyżyn”, są źródłem rzymskiej nazwy Brigantio , Brigantione , Brigantium (celtycki rdzeń brig , „wysokie miejsce”).
Niektóre dokumenty łączą imię Briançon z Brigantion i Brigantia , starożytnym odpowiednikiem bogini Brigit w irlandzkiej mitologii celtyckiej.
W średniowieczu, w staro-prowansalskim , nazwa miasta brzmiała Briganson, a po usunięciu litery -g przekształciła się w Brianson , co przypomina kilka zmian w dialektach alpejskich północno- okcytanu, takich jak annada, która po usunięciu -d staje się annaa . -ç stopniowo zastąpiło -s dla łacińskiej etymologii łacińskiego -ti, co dało Briançon . -o starego langue d'oc było kiedyś wymawiane -albo w końcu zostało napisane również współczesnym pismem, co dało Briançoun. Klasycystyczny Simon-Jude Honnorat w jego słowniku generalnie napisać ow -OR jako zwolennicy piśmie Mistralian zrobi potem. Zwolennicy tradycyjnego pisma tradycjonalistycznego, wprowadzonego po raz pierwszy przez Langwedocjan, będą dążyć do promowania przepisywania -o. Tak więc Briançoun i Briançon, niezależnie od pisowni, wymawia się w ten sam sposób.
Systematyczne poszukiwania prowadzone w 1994 r. przez SRA nie pozwoliły na zidentyfikowanie na terenie gminy żadnych stanowisk sprzed epoki brązu . „Dopiero w drugiej epoce żelaza pojawiły się oznaki okupacji”, zwłaszcza na terenie stacji.
Istnienie Briançon jest zgłaszane na początku I st wieku przez Strabona jako Brigantion na drodze z Galii do Włoch. Droga ta, znana jako „droga zamknięta”, jest przedłużeniem drogi zbudowanej przez Domicjusza Ahenobarbusa między Narbonną a Rodanem. Kottius, syn Donnusa, króla Suzy, który pomógł Rzymianom w podboju Alp, otrzymał dowództwo ludów zamieszkujących oba zbocza Alp, z tytułem „praefectus civitatium”. W czasach Pliniusza miasto należało do królestwa wasalnego, ale niezależne od jego wnuka Kotcjusza II, co wyjaśnia, dlaczego nie wymienił go w III księdze Historii Naturalnej . Z drugiej strony, w inskrypcji Trophée de la Turbie , którą reprodukuje, Brigiani są wymieniani wśród ludów podbitych ( gentes devictae ) przez cesarza Augusta obok Caturiges (Pliniusz, Hist. Nat . III, 137). Przypuszcza się, że Brigantio było ich stolicą. Brigantium/Brigantia jest również obecne na filiżankach Vicarello . Nazywa Castellum Virgantiam przez Ammianus (druga połowa IV th wieku ). Trzy płaskorzeźby i inskrypcje nagrobne ponownie użyte nad drzwiami wejściowymi zamku przewieziono do Muzeum Oddziałowego Hautes-Alpes w Gap .
Omówiono położenie i rozbudowę miasta rzymskiego. Chociaż zachowało się tylko kilka wykopalisk archeologicznych i niewiele pozostałości, wydaje się, że znajdował się w przełęczy oddzielającej dno masywu Croix de Toulouse od zamku Butte du, na północny-zachód od obecnego miasta , wzdłuż drogi prowadzącej do Montgenèvre. Odkryto w 1900 r. pozostałości łaźni, a ostatnio także innych budowli i nekropolii. Hipotezę o istnieniu amfiteatru obaliły wykopaliska prewencyjne.
Po inwazji barbarzyńców w IV TH do IX th wieku , rzymskiego miasta Brigantium fałdy w warownym ochrony szczytowego, które dominuje w wąską dolinę Durance ; wydaje się, że jest to kasztel . Jako część środkowej Francji ( Traktatu z Verdun ), przeszło następnie do Świętego Cesarstwa Rzymskiego . Został przekazany hrabiom Albon w 1040 r. (przyszłe Dauphins de Viennois ), następnie zajął północną połowę jego obecnej bazy i dzielnicę, która teraz zniknęła, znajdującą się na terenie Champ-de-Mars.
Istnienie w Briançon zamku i lordów o imionach Martin i Bernard, którzy działają pod zwierzchnictwem hrabiów Albon, jest potwierdzone darowizną od Guigues I z Albon dla proboszcza Saint Laurent d' Oulx, który został ustanowiony pod koniec 1073 lub na początku 1074. Zamek ten pełni funkcję mieszkalną.
W 1228 roku , nazywa Burgus , wskazując pewne znaczenie górnego miasta, stworzony jako nowego miasta (regularny plan, Katastru trwałe) w pierwszej ćwierci XIII th wieku . Franczyzy zostały przyznane Briançonowi w 1244 roku w celu przyciągnięcia nowych mieszkańców. Wraz z rozwojem miasta rosną instytucje miejskie; zarządzenie policji miejskiej wydał Dauphin Humbert I w 1287 r.; w 1292 r. syndyk i prokuratorzy negocjowali z proboszczem Oulxa i delfina wieczyste zrzeczenie się poboru dziesięcin . Następnie kilka czarterów franczyzowych wydanych przez Dauphins potwierdzi te prawa.
Miasto, chociaż zdominowany przez zamku przynajmniej od XI -tego wieku , nie czuje potrzeby wałach nabyć przed drugą połowę XIV th wieku . W Briançon często mieszkają hrabiowie Albon i Dauphins de Viennois. W 1339 r. ich rezydencja, położona na szczycie skalistego występu, składała się z dużej wieży pośrodku podwórza, kaplicy poświęconej Saint-Étienne, kilku głównych budynków i budynków usługowych, a wszystko otoczone ogrodzeniem własnych. Dostęp jest ścieżką osłoniętą krenelażową ścianą, która wspina się od trasy du Montgenèvre. Wioski Briançon w okolicy istnieją już od dawna.
Briançon, choć nie jest jeszcze związany z Francją, ale zależy od Dauphiné, wyróżnił się uzyskaniem w maju 1343 roku od Dauphina Humberta II wiedeńskiego pewnego rodzaju niezależności, ze szczególnymi przywilejami: zwolnienie z tantiem, wolność osoby i własności, przywileje gospodarcze , wolność zgromadzeń, wybór reprezentantów wbrew darowiźnie 12 000 florenów i dożywocie. Mieszczanie korzystają ze statusu frankburżuazji ; chociaż nieszlachetne, są wolne od wszelkich ograniczeń. Symbol: banalny piec nie podlega panowaniu, ale staje się komunalny. Oryginał tekstu z 1343 r. przechowywany jest w ratuszu; jest to pergamin o wymiarach 1,60 m na 50 cm. Gdy Dauphiné został przyłączony do Francji, królowie uznanych pismach opatentować ten status, który nie kończy aż do rewolucji , na 4 sierpnia 1789 r .
Mieszkańcy miasta nie byli jedynymi, którzy skorzystali z tej uprzywilejowanej sytuacji, ponieważ negocjacje dotyczyły kilku dolin, które razem utworzyły Republikę Escartons : Briançon i jego 11 społeczności negocjowały z trzema innymi grupami społeczności: Queyras , Montdauphin i Oulx , ten ostatni po stronie włoskiej (górna dolina Dora Ripaire powyżej Suzy).
Około 1344-1345 miasto Briançon ma otaczający mur przebity trzema drzwiami ( porta Superior, porta Meana i porta Inferior ); wewnątrz znajdują się cztery kwatery i m.in. dom delfinów, piec, dzwonnica alarmowa, hala targowa, dom bankierów lombardów i trzy fontanny. Grand Béal, kanał płynący pośrodku Grand-rue, zasila fontanny i służy do gaszenia pożarów, został zbudowany w 1345 roku .
Briançon został przyłączony do Królestwa Francji w 1349 r. wraz z resztą Delfinów na mocy traktatu rzymskiego zawartego między ostatnim delfinem wiedeńskim, Humbertem II, a królem Francji Filipem VI .
W 1370 r. wzmocniono mur miejski, który tworzyły wyłącznie domy prywatne: zamknięto otwory domów parterowych, zapieczętowano ulice i szczeliny między domami, przekopano fosy , wybudowano wieże, opierając się o domy. Zamożne miasto tworzy sformalizowaną społeczność z okolicznymi wioskami (zgromadzonymi pod terminem „trzeciego”), 4 marca 1382 r.
Zakon franciszkanów zbudował swój klasztor (Cordeliers) w latach 1388-1391 , aby walczyć z waldeizmem i ponownie ewangelizować lud. Klasztor ten znajduje się w obrębie murów miejskich.
W latach 1420-1421 miasto zajmowało całą powierzchnię grodu, a u jego bram utworzono przedmieścia.
Rozwój miasta, symbolizowany przez wzniesienie dzwonnicy (przed 1539), został znacznie spowolniony przez wojny we Włoszech i wojny religijne . W tym czasie główne miasto odpowiadało już obecnemu staremu miastu i dodano dwa małe przedmieścia, jedno w pobliżu Porte Méane, na dole miasta, drugie w pobliżu górnej bramy: Chastelet; Te dwa przedmieścia zostały zrównane w końcu XVI -tego wieku , aby zrobić miejsce dla umocnień.
Podczas wojen religijnych Briançon odparł pierwsze oblężenie Lesdiguières w 1580 roku . Później, po zabójstwie jego kapitana Jeana Louisa Borela , miasto trafiło do Lesdiguières dnia6 sierpnia 1590 r.
Na Dominikanie osiedlili się w mieście w 1624 r . W 1632 r. miasto zachęcało do instalacji urszulanek w celu ułatwienia edukacji młodych dziewcząt.
W 1624 roku w środku zimy wybuchł pożar, gdy zamarzła woda w Béal; trwa pięć dni i niszczy 80% miasta. Ponadto, pomimo koncesji przyznanych Escartonom, podatek od soli obowiązuje od 1674 roku . W tym czasie, dzięki polityce miasta, polegającej na finansowaniu dwóch nauczycieli rocznie, ponad 85% mężczyzn było piśmiennych . 26 stycznia 1692 kolejny pożar był jeszcze bardziej niszczycielski, z powodu dużych zapasów, które zostały zgromadzone w mieście przez wojsko: pozostało tylko kilka domów, klasztor Cordeliers, loft solny i hotel du vibailli; minie około dziesięciu dni, zanim ktokolwiek będzie mógł uzyskać dostęp do ruin.
Ze względu na położenie blisko granicy z Księstwem Sabaudii Briançon staje się miastem wojskowym. W 1689- 1690 , za panowania króla Ludwika XIV , nowy mur zbudowany przez Hue Langrune. W tym samym roku zlot Księstwa Sabaudzkiego wzmacnia Ligę Augsburską . Latem 1692 roku książę Sabaudzki Wiktor Amédée II prowadził kampanię w południowym Dauphiné , udowadniając, że góry nie stanowią bariery. Po zdobyciu i splądrowaniu Embrun ( 16 sierpnia ) spustoszył okolicę, ale chory nie zaatakował Briançon. Francuski inżynier wojskowy Vauban opracował w tym samym roku projekt ulepszenia fortyfikacji.
Vauban ponownie wyruszył w 1700 r. na granicę Alp, aby ulepszyć systemy obronne i we współpracy z najlepszymi inżynierami wojskowymi i największymi generałami wzmocnił i ulepszył fortyfikacje miasta oraz zainicjował budowę pasa fortów wokół niego do obrony, wykorzystując ukształtowanie gór do zajmowania kluczowych punktów umożliwiających monitorowanie dostępu. Wyposaża Briançona w koszary, łagodząc w ten sposób obawy ludności wywołane niszczycielskimi przejściami zbrojnych. W 1713 r. traktat z Utrechtu zbliżył granicę do przełęczy Montgenèvre , która również była mocno opodatkowana przez księcia Sabaudii. Handel zostaje na stałe przeniesiony z miasta.
Miasto, które stało się miastem granicznym, markiz d'Asfeld zbudował w latach 1721-1734 pas fortów, połączonych w szczególności mostem Asfeld : fort des Trois Têtes , fort du Randouillet , fort Dauphin , fort d'Anjou , Point reduta du Jour i komunikacja Y .
Malte-Brun twierdzi, że przed Rewolucją Francuską nad jednym ze śladów rzymskich murów można było jeszcze odczytać napis: „CORNELLÆ SOLININÆ AUGUSTÆ CONJUGI”. Afirmacja, aby zakwalifikować się od litery „J” jest niedawnego stworzenia ( XVI th wieku ) i raz odwiedził literą „I”.
Briançon został stolicą powiatu w 1790 , do 1800 roku .
W 1815 r. , podczas wojen napoleońskich , miasto oparło się atakom aliantów i podpisano drugi traktat paryski bez kapitulacji miasta.
W okresie monarchii lipcowej zamek został zniszczony i zastąpiony fortem du Château.
W latach 1876 i 1890 zbudowano dwie baterie artyleryjskie, znane jako Croix de Toulouse i des Eythieux. W latach 1891 i 1893 wybudowano Le blockhaus de Malfosse.
W XIX th wieku , region stał uprzemysłowionych Briancon: na zewnątrz w pobliżu fabryk do Argentière-la-Bessée kilka działalności przemysłowej są wszczepiane we Francji. Najważniejsza pod względem siły roboczej jest fabryka Schappego , która zatrudnia około tysiąca pracowników (połowa z nich to kobiety) oraz kilka kopalń antracytu . Fabryka Schappe, utworzona w 1842 r. w Saint-Véran, mieści się w Briançon w dawnym klasztorze, a także w warsztatach tekstylnych zlokalizowanych w okolicznych miejscowościach; w 1863 r. na przedmieściu Sainte-Catherine oddano do użytku imponujący budynek fabryki Schappego o wymiarach 125 x 18 m na 5 kondygnacjach. W 1870 r. w fabryce Schappego pracowało 1400 osób, co było maksymalną liczbą pracowników. Fabryka ta była jedną z najważniejszych fabryk czesania Schappe we Francji do około 1914 roku.
Pociąg przybył do Briançon w 1885 roku.
Stary strój z Briançonnais, pocztówka z 1850 roku.
Panorama Briançon i dwóch okolicznych fortów.
Stara pocztówka przedstawiająca warowne miasto i przysiółek Sainte-Catherine (dolne miasto).
Stara pocztówka przedstawiająca główną ulicę i dużego rzygacza (w środku jezdni).
Stacja kolejowa.
W 1907 Montgenèvre i Briançon zorganizowały pierwsze „ międzynarodowe zawody narciarskie ” we Francji z inicjatywy Francuskiego Klubu Alpejskiego ; większość uczestników stanowili żołnierze francuscy i włoscy.
W Briançon rozwija się turystyka i klimat . Od 1911 r. miasto było miejscem związanym z klimatem, najpierw z leczeniem gruźlicy, potem z opieką pooperacyjną i domami dziecka.
Druga wojna ŚwiatowaW czasie II wojny światowej , podczas bitwy o Alpy , miasto było zagrożone przez włoskie armaty z fortu Mont Chaberton . 21 czerwca 1940 r. cztery francuskie moździerze 280 mm otworzyły ogień przez Poëta Moranda do fortu Mont Chaberton. Sześć z ośmiu znajdujących się w nim wieżyczek zostaje zniszczonych. Zwycięstwo odniesione po niezwykłym sukcesie technicznym francuskiej artylerii górskiej dowodzonej przez porucznika Migueta.
Po inwazji na wolną strefę w 1942 r. Niemcy we wrześniu 1943 r. byli w Briançon. 23 sierpnia 1944 r. Briançon został po raz pierwszy wyzwolony przez wojska lądujące w Prowansji wspomagane przez maquisardów FTP (francs tireurs i partyzanci), ale miasto zostało przejęte kilka dni później przez Wehrmacht . Ona wreszcie wydany 7 września 1944 przez 4 th pułk strzelców marokańskie ( 4 th RTM) z 2 e dywizji piechoty Maroka ( 2 e DIM) .
Miasto zostało ozdobione 23 sierpnia 1948 r. Krzyżem Wojennym 1939-1945 brązową palmą.
Druga połowa XX XX wiekuW 1990 roku miasto stało się ośrodkiem sportów zimowych , dzięki oddaniu kolejki linowej Prorel, łączącej miasto z narciarskim ośrodku z Serre Chevalier , orientowanie gospodarkę jeszcze bardziej wyraźnie wokół turystyki, która staje się głównym źródłem dochodu dla miasto.
Trudno ustalić ogólny kierunek polityczny elektoratu Briançonnais. Wyniki różnią się bardzo w zależności od rodzaju karty do głosowania, chociaż można poczynić kilka uwag.
Ostatnie wybory samorządowe i parlamentarne wygrał kandydat lewicy. Wybory samorządowe, wygrane przez prawicę do odwołania wyborów Alaina Bayrou w 2009 roku, od tego czasu wygrała lewica. O podobnej ewolucji świadczą dwa ostatnie zabiegi prezydenckie, na czele którego w 2007 r. stanął Nicolas Sarkozy, w 2012 r. poprzedził go François Hollande. Wyborcy Briançonnais w ostatnich wyborach kantonalnych okazali preferencje dla kandydata lewicy w kantonie Briançon-Nord i kandydata prawicy w kandydaturze Briançon-Sud . Wybory europejskie, lokalnie zdominowane przez kandydata lewicy (2004) lub ekologa (2009), wygrał w 2014 roku Front Narodowy.
Wyniki wyborów w BriançonWybory prezydenckie , wyniki drugiej tury. | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Rok | Wybrany | Bity | Udział | ||||
2002 | 83,65% | Jacques Chirac | RPR | 16,35% | Jean-Marie Le Pen | FN | 77,81% |
2007 | 50,27% | Nicolas Sarkozy | UMP | 49,73% | Ségolene Royal | PS | 83,34% |
2012 | 55,65% | François Hollande | PS | 44,35% | Nicolas Sarkozy | UMP | 78,87% |
2017 | 68,50% | Emmanuel Macron | EM | 31,50% | Marine Le Pen | FN | 72,61% |
Wybory parlamentarne , wyniki dwóch najlepszych wyników ostatniego głosowania. | |||||||
Rok | Wybrany | Bity | Udział | ||||
2002 | 52,82% | Joel Giraud | PRG | 48,08% | Jean-Yves Dusserre | UMP | 60,45% |
2007 | 53,14% | Joel Giraud | PRG | 46,86% | Alain Bayrou | UMP | 63,73% |
2012 | 63,83% | Joel Giraud | PRG | 36,17% | Chantal Eymeoud | UMP | 54,27% |
2017 | 64,66% | Joel Giraud | REM | 36,17% | Arnaud Murgia | płyta DVD | 42,42% |
Wybory europejskie , wyniki dwóch najlepszych wyników. | |||||||
Rok | Lista 1 st | Lista 2 nd | Udział | ||||
2004 | 19,65% | Françoise Grossetête | GUZEK | 30,52% | Michel Rocard | LPS | 40,62% |
2009 | 24,90% | Françoise Grossetête | GUZEK | 25,90% | Michele Rivasi | LVEC | 38,99% |
2014 | 19,73% | Jean-Marie Le Pen | LFN | 17,96% | Michele Rivasi | LVEC | 39,67% |
2019 | 21,54% | Jordania bardella | LRN | 20,59% | Nathalie Loiseau | LREM | 48,05% |
Wybory regionalne , wyniki dwóch najlepszych wyników. | |||||||
Rok | Lista 1 st | Lista 2 nd | Udział | ||||
2004 | 52,91% | Michel Vauzelle | LGA | 36,25% | Renaud Muselier | LDR | 64,67% |
2010 | 59,48% | Michel Vauzelle | TARGAĆ | 27,13% | Thierry Mariani | LMAJ | 49,85% |
2015 | nieokreślony % | nieokreślony | nieokreślony | nieokreślony % | nieokreślony | nieokreślony | nieokreślony % |
Wybory kantonalne | |||||||
Briançon jest rozłożony na kilka kantonów, zob. wyniki badań Briançon-Nord i Briançon-Sud . | |||||||
Wybory resortowe , wyniki dwóch najlepszych wyników ostatniego głosowania. | |||||||
Rok | Wybrany | Bity | Udział | ||||
2015 | % | % | % | ||||
Referenda . | |||||||
Rok | Tak (krajowy) | Nie (krajowy) | Udział | ||||
1992 | 55,90% (51,04%) | 44,10% (48,96%) | 63,72% | ||||
2000 | 74,28% (73,21%) | 25,72% (26,79%) | 24,38% | ||||
2005 | 47,50% (45,33%) | 52,10% (54,67%) | 67,17% |
Podczas drugiej tury wyborów prezydenckich w 2007 roku, Nicolas Sarkozy , UMP , wybranych, uzyskuje 50,27% głosów i Ségolène Royal , PS , 49,73% głosów; wskaźnik uczestnictwa wyniósł 83,34%.
W drugiej turze wyborów prezydenckich w 2012 roku wybrany PS François Hollande zdobył 55,65% głosów, a Nicolas Sarkozy UMP 44,35%; wskaźnik uczestnictwa wyniósł 78,87%.
Ostatnie wybory samorządoweLiczba mieszkańców w czasie ostatnich spisów ludności wahała się od 10 000 do 19 999 mieszkańców, liczba członków rady miejskiej wynosi 33.
Podczas wyborów w 2008 r. lista LMAJ (po prawej) prowadzona przez Alaina Bayrou zwyciężyła w drugiej turze, zdobywając 52,17% głosów na liście LGC (po lewej) kierowanej przez Raymonda Cirio, która zdobyła 47,83% głosów; udział wynosi 74,16%. Alain Bayrou zostaje wybrany na burmistrza. 10 lipca 2009Rada Stanu odwołuje wybory i oświadcza, że Alain Bayrou nie może publikować w czasie kampanii wyborczej numerów specjalnych biuletynu miejskiego promującego ustępującą drużynę gminną. Nicole Klein , prefekt Hautes-Alpes powołała następnie specjalną delegację trzech członków odpowiedzialnych za zarządzanie gminą Briançon do czasu wyboru nowej rady gminy. 20 września 2009, wieczorem drugiej tury nowych wyborów samorządowych, lista zbiorcza wszystkich lewic "działaj razem na rzecz Briançona" kierowana przez Gérarda Fromma, wygrywa z 52,67% głosów, wobec 47,33% na listę kierowaną przez Monique Estachy ( UMP )
Wybory samorządowe w 2014 r. przyniosły zwycięstwo w drugiej turze listy kierowanej przez ustępującego burmistrza Gérarda Fromma ( PS ) z 52,71% głosów na liście Romaina Gryzki (UMP) z 47,28% i udziałem 69, 1% . Gérard Fromm zostaje ponownie wybrany na burmistrza Briançon. W skład rady miejskiej wchodzi 25 członków z listy Gérarda Fromma i 8 członków z listy Romaina Gryzki. W radzie gminy zasiada odpowiednio 14 i 4 spośród tych wybranych członków .
Wybory samorządowe w 2020 r. charakteryzują się obecnością pięciu list w pierwszej turze i niższą frekwencją niż w 2014 r. (49,35% w pierwszej turze i 57,97% w drugiej turze). Lista ustępującego burmistrza Gérarda Fromma (DVG, „Briançon to come”) osiąga 19,15%, lista jego byłej zastępcy Aurélie Poyau (DVG, „Briançon obywatel na rzecz transformacji ekologicznej i solidarnej”) ma 18,61%, lider opozycji Romain Gryzka (Various, „Briançon pierwszy, Briançon zawsze”) zbiera 19,03% głosów, lista Stephan Jules (LREM „Osons Briançon Succeed Together”) zbiera 5,81% głosów, a radny departamentu Arnaud Murgia (LR, „Demain Briançon”) ") prowadzi z 37,38% oddanych głosów. Podczas długich przerw między rundami, związanych z kryzysem zdrowotnym Covid-19, R. Gryzka i G. Fromm łączą siły. Druga tura to wybory Arnauda Murgii z 49,00% głosów wobec 30,71% dla G. Fromma i R. Gryzki oraz 20,27% dla A. Poyau. W skład rady miejskiej wchodzi wówczas 25 członków z listy Arnauda Murgii, 5 członków z listy G. Fromma i R. Gryzki oraz 3 członków z listy Aurélie Poyau. Odpowiednio 13, 3 i 2 dla rady gminy.
Briançon dzieli się na dwa kantony : kanton Briançon-Nord i kanton Briançon-Sud .
Briancon Rosenheim Susa (Włochy) |
Polityka środowiskowa gminy opiera się na kilku osiach:
Plan zrównoważonego rozwojuPlan ten skupia się w szczególności na rozwoju środków transportu zbiorowego (sieć autobusowa) lub współdzielonego ( carpooling , ścieżki rowerowe, rower-taxi).
Wsparcie bioróżnorodnościz podpisem konwencji „Refuge LPO”.
Walka z marnotrawstwemw szczególności zużycie wody i energii elektrycznej.
Utylizacja odpadówOprócz zbierania przedmiotów wielkogabarytowych i tworzenia punktu odbioru odpadów, miasto organizuje zbiórkę i utylizację odpadów zielonych, w szczególności poprzez obecność kompostowników w pobliżu stołówek szkolnych.
Briançon bycie sub-prefektura , wiele administracji, zarówno krajowych, regionalnych i resortowych, obecne są tam:
W mieście istnieje kilka usług związanych z planowaniem przestrzennym, w szczególności dla sieci dróg, z Departamentalną Dyrekcją Terytoriów i Międzyresortową Dyrekcją Dróg Śródziemnomorskich , a także leśnictwo z (ONF) .
Sprawy społeczneBriançon musiał przyjmować bardzo zmienne funkcje, zależnie od czasów. Każdy z nich odcisnął swoje piętno na obecnym krajobrazie miejskim, począwszy od górnego miasta, zwanego też starym miastem. Jej liberalny status sprzyjał funkcji komercyjnej, promując jej międzynarodowe wpływy. . Zwłaszcza w czasach papiestwa w Awinionie przełęcz Montgenèvre była kluczowa dla stosunków z Włochami. Pojawiła się zamożna klasa kupiecka. Ortogonalny plan starego miasta nadal świadczy o tych starożytnych czasach, podczas gdy niewiele okolicznych wsi ma taką organizację. Dla niektórych autorów zostałaby ona prześledzona późno przez odbudowę po poważnych pożarach, które spustoszyły miasto w 1624, a następnie w 1692. Jednak według badań Elisabeth Sauze organizacja ta mogła mieć miejsce przed 1228 rokiem i wynikać z utworzenia miasta nowy, jak wiele innych villeneuve lub bastides tego czasu, wszczepionych w pobliżu istniejącej wcześniej jednostki miejskiej. Dwie główne arterie, mała i duża Gargouille, od zlewni w górę rzeki, nadal schodzą ze zbocza swoim środkowym kanałem; Kanały te zapewniały zaopatrzenie w wodę, ale były również wykorzystywane do gaszenia pożarów i odprowadzania śniegu. Do użytku domowego mieszkańcy poszli czerpać z kilku pięknych kamiennych fontann. Kolejne świadectwo tego starożytnego dobrobytu: słynny Maison des Têtes , ocalały z pożaru z 1692 roku; jest ozdobiony medalionami przedstawiającymi członków rodziny noszących włosy w stylu Briançonnais i został odrestaurowany na początku XX wieku, czerpiąc inspirację z Maison des Têtes w Walencji .
Stare miasto Briançon w obrębie murów Vauban.
Briançon grande Gargouille.
Briançon mały Gargouille.
Dom Głów Briançon.
Prosty zamek zapewniał obronę miasta w czasach delfinów. Pod koniec XVII wieku był bardzo zniszczony, a na jego miejscu odbudowano w połowie XIX wieku nowe budynki wojskowe zwane Fort du Château. Ale ta obronna funkcja miała nabrać zupełnie nowego wymiaru od czasów Ludwika XIV, z problemami europejskimi. Vauban , po pierwszej inspekcji w 1692 roku, powrócił w 1700 i postanowił zbudować ufortyfikowany kompleks obejmujący cały zamek lodowcowy. Ale dominująca w Durance część na wschód, która jest naturalnie chroniona przez gardło rzeki, nie uzasadniała budowy ważnych prac. Jeśli wjedziesz do górnego miasta przez Porte de Pignerol na projekcji półksiężyca, przekroczysz most za wartownią. Nie jest to most zwodzony, bo nie widzimy felc , tych szczelin, w które wsuwały się łańcuchy do manewru, ale pomost wagowy . Modrzewiowe drzwi są wzmocnione gwoździami. Krawędź grodziska warownego dominującego nad dolnym miastem nie jest prostoliniowa, lecz przedstawia ryzality w bastionach i półksiężycach. Na wprost głęboki rów jest przeciwwagą. Prace są murowane, ale ich masa jest w ziemi, w którą rozbijają się kule armatnie. Pozycja bastionów umożliwiała prowadzenie ognia krzyżowego, uniemożliwiając tym samym zbliżanie się wroga. Wartownicy stali na straży w wieżach strażniczych.
Briançon miasto Vauban Porte de Pignerol.
Przekrój wałów Vaubana.
Echauguette na wale Vaubana.
Briançon widziany zimą z murów obronnych.
Vauban nie wymyślił Place d'Armes: było to już miejsce spotkań ludności w średniowieczu. Uczynił z niego miejsce parad dla wojska i kazał tam wykopać studnię na wypadek oblężenia. Po stronie północnej znajdował się „Dom Króla”, czyli sąd, więzienia, mieszkanie dozorcy i kaplica. Czas został oznaczony na dwóch zegarach słonecznych. Najważniejszym zabytkiem jest Kolegiata, kościół zbudowany w latach 1703-1718 w klasycznym stylu Grand Siècle. Jego fasadę wieńczą dwie dzwonnice zwieńczone kopułami i latarniami. Jego styl ma inspirację wojskową; ozdobiona jest w stylu warowni z zespołem pilastrów i naczółków . Jest niejako kazamatyzowany, ponieważ jego przedmurza jest zagęszczona ziemią. Poziomy zegar słoneczny na suficie (z szacunku dla świętego miejsca) przydałby się także uchodźcom w razie niebezpieczeństwa. Ludność przyczyniła się do dekoracji i wyposażenia wnętrz (ołtarze, obrazy, chrzcielnica).
Briançon Place d'Armes.
Zegar słoneczny na Place d'Armes.
Kolegiata Briançon.
Widok wnętrza kolegiaty Briançon.
Fontanna Westchnień, duży Gargulec.
Dolne miasto, dawniej zwane Sainte-Catherine, zostało przekształcone najpierw przez założenie fabryki Schappe w 1842 roku, a następnie, od 1884 roku, wraz z ukończeniem linii kolejowej.Sieć Compagnie des Chemins de fer z Paryża do Lyonu i Morza Śródziemnego (PLM) i wreszcie, od 1895 roku, wraz z zainstalowaniem dużego garnizonu wojskowego.
SchappeBriançonnais, ze względu na swoje położenie z dala od głównych ośrodków konsumpcji, nie wydaje się sprzyjać powołaniu przemysłowemu, ale zakłada powstanie fabryki Schappe w 1842 roku. Założyciele mogli liczyć na zasoby wodne dzięki sytuacji na skraju Durance oraz w sprawie dostępności siły roboczej pochodzenia chłopskiego, przy niewielkim sprzeciwie. Jesteśmy zresztą u bram Piemontu, gdzie przemysł jedwabniczy był bardzo rozwinięty i gdzie rekrutowano pewnych specjalistów, którzy opanowali techniki rzemiosła.
Schappe składa się z odpadów jedwabiu z kokonów którym przepustnica pozostawia się do luk utrwalić istnienie Bombyx ; doupions, które są jak kokony syjamskie; kokony przedziurawione przez owady; kokony z chorobą; fryzy, czyli zewnętrzna część kokonu oraz ostatnia warstwa w postaci węzła w sercu poczwarki. Najpierw należy usunąć z tego odpadu wszelkie zanieczyszczenia poprzez operacje maceracji w kotłowni w temperaturze od 50 do 60 stopni i ługowanie, a na końcu szorowanie: w stanie surowym jedwab , znany jako greige , jest zamknięty w kopercie, aby wyeliminować . Następnie musi zostać przekształcony w wstęgę równoległych włókien, co ogólnie nazywa się czesaniem. Trzecią operacją jest wirowanie, które jest formowaniem samej nici, ale ten krok nigdy nie był wykonywany w Briançon.
Firma została założona przez bankiera Arduina i jego zięcia Kancelaria. Początki były trudne, a sukces przyszedł dopiero w 1860 r. dzięki jakości, umiarkowanym kosztom pracy i polityce magazynowej zajmującej do połowy objętości budynków, pozwalającej uciec przed zmiennością cen towarów podczas wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych . Ta siła robocza, która ustabilizowała się na poziomie około 1000 osób, była rekrutowana głównie lokalnie. Mieszkała w samym Briançon iw okolicznych miejscowościach, ale z dość dużymi obrotem. Musiało to być uzupełnione przez imigrację młodych Piemontu, którzy mieszkali w firmie. Dzielnica Sainte-Catherine, która zresztą stała się dzielnicą dworca od 1884 r., przeszła głębokie zmiany, od 131 mieszkańców w 1831 r. do 1307 w 1871 r.
W wyniku różnych fuzji i koncentracji zakład w Briançon został włączony do Société Industrielle de la Schappe z siedzibą w Szwajcarii, które połączyło 15 fabryk w Szwajcarii i Francji, w szczególności Tenay , w Ain , niedaleko Ambérieu-en-Bugey . Producenci nie mogli uniknąć jego zamknięcia w 1933 r. z powodu japońskiej konkurencji (tańsza siła robocza) i sztucznych tekstyliów. Z budynków pozostała tylko zwłoka ostatniego, zniszczonego przez pożar w październiku 2014 roku.
Park przed fabryką powstał od 1815 roku w miejscu dawnych kamieniołomów, dodając grunty orne, nasadzenia drzew i stworzenie jeziora. W 1830 otrzymał złoty medal Królewskiego i Centralnego Towarzystwa Rolniczego . Mieszkający nieopodal przemysłowcy Arduin i Chancel kupili go około 1850 r. i zarezerwowali jego użytkowanie. W 1954 r. miasto Briançon kupiło park od firmy SIS, ówczesnego właściciela fabryki; w 1965 r. utworzono park zoologiczny. W latach 60. XX wieku, przed powstaniem obecnego lodowiska, jezioro służyło zimą do jazdy na łyżwach. Obecnie jest to ogólnodostępny park miejski. Z boku widać akwedukt, który kierował wodę z Durance do fabryki: zaopatrywano go w wodę i energię, najpierw mechaniczną, potem elektryczną, tworząc w 1918 r. elektrownię. Przy wejściu do parku znajduje się dom dozorcy : dzwon na dachu oznaczał życie robotników.
Briançon Parc de la Schappe.
Rurociąg Parc de la Schappe z Durance do elektrowni.
Park Schappego i stara fabryka Schappego.
Ruiny magazynu Schappe po pożarze.
Przygoda Schappego potrwa 90 lat. Rola Briançona jako garnizonu wojskowego miała być niewiele dłuższa (1895-2009). Przygraniczne położenie Briançon u podnóża przełęczy Montgenèvre, łatwo przejezdnej pomimo jej 1850 metrów, nadało jej pod koniec XIX wieku duże znaczenie strategiczne ze względu na pogorszenie stosunków dyplomatycznych z Włochami, które stały się zazdrosne o instalację. protektoratu Francji w Tunezji w 1881 r. dołączył do Trójprzymierza obok Niemiec i Austro-Węgier. Sytuację dodatkowo pogorszyły podjęte przez Francję protekcjonistyczne działania oraz dojście do władzy ministra Crispi. Odziedziczone po Vaubanie fortyfikacje nie były przeznaczone na przyjęcie dużego oddziału. W 1895 roku został zainstalowany na 159 th Pułku Piechoty później nazwie Alpine pułk piechoty (potocznie: piętnaście dziewiąta). Miała być również znana pod nazwą Régiment de la Neige, ponieważ Ministerstwo Wojny utworzyło tam w 1904 roku Normalną Szkołę Narciarską, która w 1905 roku założyła warsztaty narciarskie (w 1906 armia zorganizowała w Montgenèvre pierwszą międzynarodową zawody we współpracy z Francuskim Klubem Alpejskim ). Siła garnizonu wzrosła z 2000 żołnierzy w 1891 r. do prawie 4000 w 1914 r. W obliczu zagrożenia faszyzmem w sąsiednich Włoszech garnizon został ponownie wzmocniony w 1939 r., licząc 1700 żołnierzy.
Fortyfikacje zbudowane po Vaubanie mogły służyć jedynie jako pole manewru. Dlatego koszary Berwick i Colaud powstały w Dolnym Mieście, niedaleko dworca kolejowego, po obu stronach alei Général Barbot. W 1994 r., kiedy zniesiono obowiązkową służbę wojskową, armia została zreorganizowana na bardziej profesjonalną podstawę. W pomieszczeniach wojskowych mieścił się jedynie zredukowany personel CNAM (Narodowego Centrum ds. Starzenia się w Górach), które z kolei rozwiązano w 2009 r. Koszary Colaud zostały sprzedane miastu w 2007 r.; w 2011 roku za symboliczne euro przekazano mu koszary Berwick. Dziesięć hektarów ziemi stało się w ten sposób dostępne w centrum miasta. Gmina, wspierana finansowo przez państwo francuskie, wykorzystała tę okazję, uruchamiając operację Cœur de Ville . Chodziło o położenie kresu rozdrobnionej urbanizacji, o zjednoczenie aglomeracji, o której mówiono, że ma tyle dzielnic, co mieszkańców. W końcu zdecydowaliśmy się zachować cztery budynki koszarowe. Jednak ich przebudowa na mieszkania powinna być droższa niż nowa budowa i jest przewidziana dopiero w drugiej fazie. Zgodnie z nową modą przeprowadzono więc prace rozbiórkowe z odzyskiem 27 000 ton odpadów; ponad 90% zostało zmiażdżonych i ponownie wykorzystanych jako zasypka. Ta faza została zakończona w lipcu 2017 roku.
Dzielnica jest obecnie zagospodarowana zgodnie z planem, który przewiduje wybudowanie 760 mieszkań w ciągu 12 lat w zabudowie prywatnej. Ich marketing opiera się na prognozie wzrostu demograficznego 2500 mieszkańców poprzez ekstrapolację danych z ostatnich spisów powszechnych. Prognozy te mogą wydawać się bardzo optymistyczne, jeśli odwołamy się do przeszłości (11 876 mieszkańców w 2011 r., 12 370 w 2015 r., co oznacza roczny przyrost liczby ludności ok. 1%). W szczególności liczymy na rozwój funkcji drugiego domu, która dziś odpowiada 29% dziedzictwa budowlanego miasta. Na rynku pojawiły się już apartamenty rezydencji seniorów Aiglons, od kawalerek po F3. Oferowane są tam usługi zbiorowe (siłownia, sala gier, basen, restauracja). Mieszkańcy dzielnicy mogą odwiedzać lokalne sklepy. Ale żeby zasłużyć na miano centrum miasta, projekt musiał zapewnić udogodnienia dla całej populacji. Tak jest już w przypadku polityki mieszkaniowej: kocioł opalany drewnem musi zasilać sieć o długości 6 km, która będzie obsługiwać wszystkie budynki użyteczności publicznej i może dotyczyć nieruchomości prywatnych. Odwiedzającym ułatwią powstanie parkingów (dla mieszkańców znajdujących się pod ziemią), które są szczególnie przydatne dla klientów na nowym rynku. Kultura i sport nie zapomina przy tworzeniu biblioteki multimediów, Cosmo multipleksem, skate parku i gimnazjum. Na zboczu wzgórza należy założyć park, który zapewni połączenie spacerowiczom z górną częścią miasta. Wreszcie budynek „Altipolis” będzie służył przedsiębiorcom.
Zawias między osią północ-południe doliny Guisane a osią zachód-wschód doliny Durance i Col de Montgenèvre tworzy schodkowy adret o wysokości od 1250 do 1400 metrów. Obszar ten był kiedyś pokryty uprawami. To dzięki urbanizacji Briançon nadał sobie klimatyczne powołanie. Armia jako pierwsza zademonstrowała lecznicze właściwości góry o suchym i słonecznym klimacie w leczeniu rannych wojennych w latach 1914-18. W 1923 roku pomysł podjęli lekarze wojskowi na leczenie gruźlicy . Od tego miejsca zaczynała się wyspecjalizowana stacja, do obsługi której została otwarta „route de Grenoble”. Pierwsze sanatoria pochodzą z lat 30. XX wieku, ale program został znacznie przyspieszony od 1957 z inicjatywy ubezpieczeń społecznych regionu Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże . Kiedy później dołączył do niego region Rodan-Alpy , całość przyjęła nazwę Rodan-Azur, a tę współpracę ilustruje betonowy pomnik na początku drogi, który wznosi się ponad drogą do Grenoble. Budowa szpitala-hospicjum w latach 1951-1953 była wynikiem projektu architektów Aratiego i Boyera; elementy elewacji zostały opracowane i wyprodukowane przez Atelier Jean Prouvé . Ma duże, wielopiętrowe budynki typowe dla ich galerii, otwarte na południe, aby pacjenci mogli chodzić po okolicy, ale także budynek sakralny, kompleks kinowy. Żyliśmy we własnym świecie, a personel mieszkał na miejscu w pięknych, kamiennych budynkach i był wyspecjalizowany: jeden dla singli, jeden dla rodzin, jeden dla dyrektora, jeden dla personelu medycznego. Problem polega na tym, że ta ekspansja została dokonana z czasem, ponieważ w tym czasie leczenie gruźlicy poczyniło ogromne postępy, w szczególności dzięki odkryciu antybiotyków : streptomycyny np. w 1944 r. w kontynuacji pracy Aleksandra Fleminga . Jeśli dodamy do tego działania prewencyjne poprzez badania przesiewowe, zrozumiemy, że stacja przeżywała poważne trudności od 1963 r.: liczba dni hospitalizacji spadła z 472 tys. w 1963 r. do 286 tys. w 1972 r., a odsetek obłożenia łóżek wzrósł w tym samym czasie z 93 do 56%. Od tego czasu sytuacja nadal się pogarszała, pomimo wysiłków zmierzających do przejścia na leczenie innych chorób i urazów. Ten kompleks został zamknięty w 2013 roku, w tym budynki przeznaczone dla różnych pracowników, choć wydają się być dobrej jakości.
Dolne partie adretu pozostawały wolne do urbanizacji aż do brzegów Guisane. Jego ekspozycja na słońce sprawiła, że jest to uprzywilejowane miejsce podmiejskiej urbanizacji z korzyścią dla zdecentralizowanej populacji miejskiej i drugorzędnych mieszkańców szukających spokoju i słońca, jak w Gap lub Embrun, w górach, ale na umiarkowanej wysokości. Spośród wszystkich 8114 mieszkań w gminie w 2011 r., w porównaniu z 7707 w 2006 r., prawie 64% stanowiły główne miejsca zamieszkania, a 29% to drugorzędne miejsca zamieszkania. Większość z tych mieszkań to mieszkania (80%), głównie 3, 4 i 5 pokojowe. Większość budynków została wybudowana w latach 1946 i 1990 .
Symboliczna rzeźba współpracy Rodan-Alpy i PACA.
Budynek sanatoryjny wraz z ciągami komunikacyjnymi.
Zakwaterowanie dla personelu szpitala.
Zabudowa podmiejska Briançon w dolinie Guisane.
Obecnie w centrum miasta realizowanych jest kilka projektów urbanistycznych, zarówno mieszkaniowych, jak i środowiskowych: przekształcenie dawnego budynku DDE w budownictwo socjalne (ZAC Durance) , rozwój ciągów pieszych Prorel i Champ de Mars, w szczególny.
Że mieszkańcy tego miasta są Briançonnais .
Ewolucja demograficznaEwolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji, sukcesywnie dotyczących wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin o liczbie mieszkańców powyżej 10 000 spisy ludności odbywają się co roku po przeprowadzeniu badania próby adresów reprezentujących 8% ich mieszkań, w przeciwieństwie do innych gmin, w których co roku przeprowadza się prawdziwy spis.
W 2018 r. miasto liczyło 11 084 mieszkańców, co oznacza spadek o 9,07% w porównaniu do 2013 r. ( Hautes-Alpes : + 1,02%, Francja z wyłączeniem Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
3 023 | 2666 | 2 945 | 2835 | 2 939 | 3 455 | 4301 | 4309 | 4439 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
4601 | 4510 | 3579 | 4169 | 4491 | 5439 | 5 777 | 6 580 | 7,177 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
7 426 | 7524 | 7 888 | 5013 | 5 636 | 6822 | 7543 | 6671 | 8274 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2011 | 2016 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
7,570 | 8 215 | 9 489 | 9 710 | 11 041 | 10 737 | 11 542 | 11 876 | 11 950 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
11 084 | - | - | - | - | - | - | - | - |
Ludność miasta jest stosunkowo młoda. Odsetek osób w wieku powyżej 60 lat (19,3%) jest istotnie niższy niż wskaźnik ogólnopolski (21,6%) i departamentalny (25%). Podobnie jak rozkłady krajowe i departamentalne, populacja kobiet w mieście jest większa niż populacja mężczyzn. Stawka (51,4%) jest tego samego rzędu wielkości co stawka krajowa (51,6%).
Podział ludności gminy według grup wiekowych przedstawia się w 2007 r. następująco:
Mężczyźni | Klasa wiekowa | Kobiety |
---|---|---|
0,2 | 1.2 | |
5,6 | 7,0 | |
10,6 | 13,8 | |
21,9 | 21,8 | |
22,4 | 21,5 | |
19,6 | 17,0 | |
19,7 | 17,8 |
Mężczyźni | Klasa wiekowa | Kobiety |
---|---|---|
0,5 | 1,4 | |
7,3 | 10,4 | |
14,8 | 15,4 | |
22,0 | 21,3 | |
20,8 | 20,0 | |
16,2 | 14,6 | |
18,3 | 17,0 |
Szkoły w Briançon zależą od Académie d'Aix-Marseille . Briançon ma 1260 uczniów w ośmiu przedszkolach i szkołach podstawowych oraz w jednej szkole prywatnej. Na realizację studiów uczniowie szkół wyższych i liceów mają 2 kolegia , liceum i CIO . Najbliższa uczelnia znajduje się w Gap . Ten ośrodek uniwersytecki specjalizuje się w sekcjach Zarządzanie-Administracja i posiada tytuł magistra w zawodach górskich.
Rozwój zmian klimatycznych umożliwił Briançon uzyskanie statusu „Zdrowego Miasta” Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w 2010 roku oraz miasta członkowskiego Narodowego Programu Żywienia i Zdrowia (PNNS) w 2011 roku . W tym pędu, w 2012 roku miasto podpisało z lokalną umowę zdrowia z Regionalnej Agencji Zdrowia .
W mieście znajduje się centrum medyczno-sportowe, dedykowane zarówno profesjonalistom, jak i amatorom, a także centrum szpitalne Briançon.
W mieście działa kilku pracowników medycznych: 52 gabinety lekarskie, 26 gabinetów pielęgniarskich, w szczególności 38 fizjoterapeutów.
Członkowie Kościoła Reformowanego we Francji zbierają się lokalnie w parafii „ Freissinières- Briançon- Queyras ”. Miasto Briançon posiada również dwie parafie kultu katolickiego, „Notre-Dame” i „Sainte-Catherine”, zależne od diecezji Gap i Embrun . W Świadkowie Jehowy mają również miejsce kultu w mieście, jak i kościół ewangelicki . Kult żydowski był praktykowany w Briançonnais od średniowiecza.
Drużyna hokejowa w czerwonym Briancon Diables rozwija Ligue Magnus , narodową elitę. Na lodowisku René-Froger zorganizowano również zawody na poziomie międzynarodowym , w szczególności „Champions Hockey League 2014-2015”, klub, który wygrał ligę Magnus 2013-2014.
Położenie geograficzne Briançon, bliskość ośrodków sportów zimowych i wysokich gór pozwalają na uprawianie wielu dyscyplin alpejskich: narciarstwo zjazdowe lub biegowe, z terenem narciarskim Serre Chevalier, który rozciąga się od Briançon do Col du Lautaret , piesze wędrówki lub narciarstwo (zwłaszcza Cerces). masyw), wspinaczki górskiej (masyw Oisans) lub via ferrata. Wspinaczka nie jest pozostawiony z wielu miejsc szkoleniowych na całym Briançon skale krzyża Tuluzy, skały lub Monêtier Bez. Miłośnicy sportów górskich w centrum Briançon mają do dyspozycji biuro przewodników, a także francuską szkołę narciarską (ESF).
Briançon i jego region oferują również trasy turystyki rowerowej , z których niektóre przecinają jedne z najsłynniejszych przełęczy w Alpach: Lautaret, Galibier, Izoard itp.
Inne główne obiekty sportowe: kolejka linowa Prorel , basen i centrum rekreacyjno-wodne, centrum natleniania, boiska do tenisa, piłki nożnej i rugby, skatepark, sala gimnastyczna i ścianka wspinaczkowa.
Regularnie etapowe miasto wielu wyścigów kolarskich ( Tour de France (33 razy) , Giro , Critérium du Dauphiné libéré ). Dodatkowo przez kilka dni w okresie letnim przełęcze Galibier , Izoard i Granon zarezerwowane są wyłącznie dla rowerzystów.
Siatkarki jest obecny: klub rozrywka siatkówka Briançon (BCLV).
Istnieje również drużyna koszykówki ; Koszykówka Briançon to regionalna elita przedkrajowa.
Inter Club Escalade Briançon (ICEB) szkoli wielu wspinaczy na wysokim poziomie, z których niektórzy są we francuskiej drużynie.
Rugby Klub Pays Briançonnais, zwany także RC Briançon, jest zaangażowany w serii regionalnych z Komitetem Alp .
Pod wszystkimi tymi względami w 2007 roku Briançon został wybrany przez tygodnik L'Équipe Magazine : miasto liczące mniej niż 20 000 mieszkańców „najbardziej sportowe we Francji” .
Miasto posiada filię Izby Przemysłowo-Handlowej Alpy Wysokie . Zarządza Europejskim Bioklimatycznym Centrum Medycznym Badań i Kształcenia Uniwersyteckiego (CEMBREU) w Briançon oraz Regionalnym i Europejskim Centrum Turystyki (CRET).
Podatek | Udział komunalny | Udział międzygminny | Udział departamentu | Udział regionalny |
---|---|---|---|---|
Podatek mieszkaniowy (TH) | 18,25 % | 1,12 % | 6,05 % | 0,00 % |
Podatek od nieruchomości wybudowanych (TFPB) | 42,62 % | 2,60 % | 16,33 % | 2,36 % |
Podatek od nieruchomości od nieruchomości niezabudowanych (TFPNB) | 173,26 % | 9,26 % | 83,50 % | 8,85 % |
Podatek od działalności gospodarczej (TP) | 0,00 % * | 29,39 % | 0,00 % | 0,00 % |
W 2011 r. ludność aktywna zawodowo w Briançon liczyła 5654 osoby, czyli wskaźnik aktywności zawodowej 73,40%, ale tylko 5165 osób było zatrudnionych, a stopa bezrobocia wynosiła 6,30%.
Kategoria społeczno-zawodowa | Liczba gospodarstw domowych | % | Populacja gospodarstw domowych | % |
---|---|---|---|---|
Razem | 5171 | 100 | 10 902 | 100 |
Operatorzy rolni | 5 | 0,10 | 10 | 0,10 |
Rzemieślnicy , handlowcy , liderzy biznesu | 326 | 6,3 | 858 | 7,9 |
Menedżerowie i wyższe zawody intelektualne | 348 | 6,7 | 825 | 7,6 |
Zawody średniozaawansowane | 968 | 18,7 | 2336 | 21,4 |
Pracowników | 1030 | 19,9 | 2049 | 18,8 |
Pracownicy | 723 | 14.00 | 1,879 | 17.20 |
Emeryci | 1483 | 28,70 | 2388 | 21,9 |
Inne osoby bez aktywności zawodowej | 288 | 5,6 | 557 | 5.1 |
Briançon jest częścią obszarów produkcji jagnięciny Sisteron , win Hautes-Alpes IGP , w tym futures i win śródziemnomorskich . W 2010 r. w mieście Briançon zainstalowano siedem gospodarstw (w porównaniu do 29 w 1988 r.) na obszarze rolniczym 97 ha (w porównaniu do 849 ha) . Część hodowlana skupiała 134 sztuki bydła.
Briançon posiada lokalnego producenta, dystrybutora i dostawcę energii elektrycznej o nazwie EDSB (Énergie Développement Services du Briançonnais); jest to lokalna firma dystrybucyjna. Firma ta wytwarza energię elektryczną z obiektów, którymi są zapora Pont Baldy i elektrownia zlokalizowane na Cerveyrette oraz mikroelektrownie w Schappe, Fontenil i Randon. Koniec XIX th wieku widział projekt elektryfikacji Briançon, noszone przez władze wojskowe i cywilne miasta; w tym celu od ostatniej dekady tego stulecia przeprowadzono pierwsze prace w Pont Baldy. W latach 1950-1960 obiekt został zastąpiony innym, ważniejszym, wychodząc naprzeciw rosnącym potrzebom lokalnym: 54,75 m wysokości i łącznej objętości zachowanej 1 mln m3, oddany do użytku w styczniu 1966 roku. konstrukcja jest zaporą typu „ grube sklepienie ” i należy do kategorii A „dużych zapór” we Francji (które mają ponad 20 m wysokości).
Briançon słynie ze swojego starego miasta. Twierdza składa się ze znacznego urządzenia wymyślonego przez Vaubana i wyprodukowanego w szczególności przez Tardifa, dyrektora fortyfikacji Dauphiné i Nègre: oprócz klasycznego pasa fortyfikacji otaczającego centrum miasta, inżynierowie zainstalowali liczne forty na otaczające góry, aby zapobiec inwazji z Włoch . Gospodarka miasta jest głównie nastawiona na turystykę dzięki jakości dziedzictwa i miejsca: hotele, sklepy, ośrodki narciarskie, jazda na rowerze, turystyka. W 1990 r. budowa i inauguracja kolejki linowej Prorel , łączącej Briançon z Serre Chevalier , znacznie i trwale zadłużyła miasto. Ośrodek narciarski należy do domeny Serre Chevalier , która pierwotnie znajdowała się w 1941 roku na terenie Chantemerle .
Briançon znajduje się na trasach GR 5 , GR 5C i GR 50 szlaków turystycznych .
Uzdrowisko miejskie klasyfikowane jest z wieloma placówkami zdrowotnymi: szpital Escartons, zakłady zdrowotne (choroby układu oddechowego, alergiczne, rehabilitacyjne itp.). Jednostka ratownictwa górskiego ( PGHM ) posiada bazę helikopterów działającą w okolicach Briançon, Queyras i Masywu des Ecrins .
Przez jego Celtic etymon , przekład Burgus , to znaczy twierdzę , w Rzymsko-Germańskie świata i jego długiej historii, Briançon wyróżnia się jako jeden z linków w sieci fortec kontrolujących przepływ Alp. Było to również miejsce innowacji militarnych w dziedzinie narciarstwa w okresie Belle Époque i prawdziwe miejsce narodzin myśliwych alpejskich . Odwieczna trudność zimowej podróży przytłacza wojska straży twierdzy.
Kapitan Clerc jest miłośnikiem nowinek wojskowych i podboju Polaków. Chętnie czytał historię przeprawy narciarskiej Grenlandii, prowadzonej przez odkrywcę Fridtjofa Nansena i martwi się o towarzystwo narciarzy stworzone w 1900 roku przez ognistego włoskiego pułkownika Zavottari. Zaproponował wyposażenie na własny koszt, od zimy nowego stulecia 1900-1901, sześciu ludzi i kaprala swojej kompanii przy pomocy nart. Żołnierze, którzy znów stali się mobilni w białym krajobrazie, przeprowadzają próby strzeleckie, transport, ewakuację rannych...
Następnej zimy grupa kontynuowała ćwiczenia i ośmieliła się rozpocząć rajdy narciarskie w regionie Briançonnaise. W styczniu 1902 dołączył do nich porucznik rezerwy Monnier, który znał Norwegię i rozumiał, że łatwo będzie kontynuować wysiłki kapitana Clerca w celu przywrócenia efektywnej mobilności zimowej elitarnym oddziałom alpejskim. Długo oczekiwany raport trafia do Ministerstwa Wojny. Minister zgodził się na natychmiastowe kontynuowanie wysiłków, uwolnił fundusze i sprowadził dwóch norweskich instruktorów, kapitana Angella i porucznika Quelle, przed końcem zimy 1902-1903. Ci szybko wysłani przez ich wojskową hierarchię są obrońcami starej szkoły, purystycznych norweskich nart, podczas gdy zmiana sprzętu uderza w najtrudniejsze norweskie firmy, które istnieją od co najmniej dwóch stuleci. Starannej instruktorzy organizują kadry do byłego 159 th pułku piechoty , tak że przyjmuje opanowania techniki jazdy na nartach i dąży do poprawy wyposażenia lokalnie zbyt podsumowanie francuskich pionierów wojskowych. W ten sposób powstała w 1903 roku Normalna Szkoła Narciarska w Briançon, pierwsza francuska placówka, podlegająca kapitanowi Rivasowi.
Służba wojskowa pozwoliłaby szkolić miejscową ludność w narciarstwie, aby zmobilizowana zagorzała młodzież mogła skutecznie bronić kraju. Przynajmniej to jeden z argumentów kapitana Clerca. Jego opis zdrowia chłopów jest katastrofalny. Brak ruchu na świeżym powietrzu, stajnie ostrożnych mieszkańców z krowami w wilgotnej i przegrzanej atmosferze zamienia zimę w okres zagrożenia chorobami płuc i różnymi infekcjami. Higienistka jest przekonana, że sposób na życie, częściowo otwarty na świeże, zdrowe powietrze, którym przychodzą turyści, jest prostym rozwiązaniem. Kapitan Clerc zauważa, że efekt imitacji jest niemal natychmiastowy wśród lokalnych elit, w szczególności w Valloire , Montgenèvre , Névache . Norweska technika rzemieślnicza, promowana w pułkowym warsztacie przygotowawczym i woskowym, czyni cuda: olśniewające zjazdy robią wrażenie na sportowcach, pokryta śniegiem przełęcz, niegdyś uważana za niemożliwą, zdumiewa chłopów, którzy podziwiają wyczyn wojskowy, narty ze zwierzęcą przyczepnością na płaskich i zamarzniętych odcinkach wprawia w osłupienie pierwszych obserwatorów.
Lekarze, przedstawiciele wolnych zawodów w żaden sposób nie zrażają się wysokimi kosztami sprzętu, a nawet rodziny trwale chorych pacjentów w Briançon decydują się na ten sposób podróżowania. Czasami pacjenci ślizgają się na deskach w celach terapeutycznych. Rzemieślnicy próbują trudnymi próbami i błędami wykonać narty z modrzewia , sosny kamiennej . Ale oficerowie republikańscy są bardzo zdesperowani, bo w dolinie Durance i dolinach sąsiednich, gdy efekt zaskoczenia minął, jest tylko kilka grup dzieci i młodzieży, bawiących się, bez realnych środków i bez treningu, do uprawiania narciarstwa czasem na klepkach beczkowych lub drewnianych listwach ich produkcji. Przewidywana emulacja chłopska jest porażką w porównaniu z Norwegią. Tuż przed 1907 r. animatorzy wojskowi i cywilni zrozumieli, że naśladowanie może pochodzić tylko z zawodów, gier, imprez i pokazów zawodowych, które promują inne kraje alpejskie, począwszy od wyjącej Szwajcarii, machających dzwonami, by uhonorować zawodników. Wspólnie wybrali Montgenèvre do zorganizowania zawodów narciarskich w pobliżu Briançon, narodził się francuski sport i ośrodek narciarski.
Jednostki wojskowe stacjonujące w Briançon:
Miejski mur Briançon, w Redoute des Salettes , Fort des Trois-TETES , Fort du Randouillet , w komunikacie Y i Pont d'Asfeld , zostały sklasyfikowane jako Światowego Dziedzictwa przez UNESCO na 7 lipca 2008. międzynarodowego uznania 12 najpiękniejszych kreacji Vaubana zostało zainicjowanych i aktywnie wspieranych przez miasto Besançon za pośrednictwem sieci głównych miejsc Vauban .
Briançon jest również klasyfikowany jako Miasto Sztuki i Historii .
Poniższa lista odzwierciedla tylko niewielką część budynków wpisanych na listę zabytków, niezależnie od tego, czy są objęte ochroną, czy nie.
Fortyfikacje zrealizowane według projektu Vaubana za panowania Ludwika XIV znajdują się na liście Światowego Dziedzictwa od 2008 roku.
Wszystkie sklasyfikowane elementy składają się z:
Fort des Salettes, położony na północ i powyżej starego miasta.
Fort des Têtes, który od wschodu wychodzi na stare miasto.
Fort du Randouillet.
Komunikacja Y, na wschód i nieco poniżej Fort des Têtes.
Most Asfeld, na wschód od starego miasta, pod Fort des Têtes.
Nawa kościoła parafialnego Notre-Dame-et-Saint-Nicolas.
Zegar słoneczny na fasadzie dawnej kolegiaty.
Dzwonnica starej Kaplicy Czarnych Pokutników.
Fasada wejściowa starego kościoła Cordeliers.
Klasztor Recollets.
Fontanna westchnień, znajdująca się na starym mieście.
Ogrodzenie miasta Vauban od parku Schappe.
Arkady domu Świątyni.
Wielki gargulec nocą.
Zegar słoneczny na ścianie domu w Briançon.
Herb | Lazurem do bram miasta z blankami. Argent zwieńczony trzema takimi samymi wieżyczkami, murowanymi i perforowanym piaskiem, otwartymi na pole. | |
---|---|---|
Detale | Jak donosi encyklopedia Grand Larousse z 1960 roku . | |
Znany jako |
Azure, 2 kumpli w kratkę Or i Gules z trzech kawałków. Według Malte-Brun , we Francji zilustrowane w 1882 roku . Dalej twierdzi, że ramiona Briançona byłyby „dawniej trzy srebrne, zwieńczone czwartym , z mottem: „ PETITE VILLE, GRAND RENOM ”. Ten ostatni emblemat wydaje się ciekawy, ponieważ nie ma emalii samej tarczy. |