Narodziny |
1 st listopad 1757 Possagno ( Republika Wenecka ) |
---|---|
Śmierć |
13 października 1822 r Wenecja ( Królestwo Lombardzko-Weneckie ) |
Zawód | Rzeźbiarz , malarz |
Trening | Szkoła Santa Marina w Wenecji |
Antonio Canova jest weneckim rzeźbiarzem i malarzem , urodzonym dnia1 st listopad 1757w Possagno i zmarł dnia13 października 1822 rw Wenecji .
Urodzony w Possagno , w posiadaniu Republiki Weneckiej , od pokoleń w rodzinie kamieniarzy , od najmłodszych lat uczył się sztuki cięcia marmuru . W 1768, z rekomendacji senatora Giovanniego Faliera , został uczniem u rzeźbiarza Giuseppe Bernardiego (en) w Pagnano (it) ( Asolo ), zanim rozpoczął naukę w szkole Santa Marina w Wenecji .
Po zdobyciu kilku nagród na Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji, dał tam kolejno kilka prac, które szybko stawiają go w czołówce współczesnych rzeźbiarzy, a w których potrafił połączyć imitację natury z idealnym pięknem starożytności. Studiował sztukę antyczną i przez całe życie rzeźbił różne posągi inspirowane mitologią grecką i rzymską , a także cenotafy , popiersia i stojące posągi różnych sławnych postaci tamtych czasów. Znany jest z delikatności swoich marmurowych rzeźb. Jego twórczość uważana jest za archetyp rzeźby neoklasycznej i była przedmiotem kilku badań Mario Praza .
Dużą część swojej fortuny przeznacza na działalność charytatywną lub na wspieranie młodych artystów lub artystów potrzebujących.
Z powodzeniem uprawia również malarstwo . Kilkakrotnie wzywany przez Napoleona do Paryża , powrócił w 1815 r., powierzony przez papieża przewodniczeniu uznawaniu i przekazywaniu zabytków wywiezionych z Rzymu i wymaganych przez rząd papieski w wykonaniu postanowień Kongresu Wiedeńskiego . Jest odpowiedzialny za negocjacje z Dominique Vivant Denon w sprawie restytucji przez Francję włoskich dzieł sztuki skradzionych przez armię napoleońską. Jest pasowany na rycerza i otrzymuje szereg odznaczeń honorowych.
Kiedy zmarł w 1822 roku, jego serce zostało umieszczone w weneckim kościele Santa Maria Gloriosa dei Frari , w pomniku nagrobnym jego własnego autorstwa, choć pierwotnie zadedykował go malarzowi Tycjanowi . Jego szczątki są pochowane w Possagno, w Tempio Canoviano (it), gdzie pochowany jest również jego brat.
Jego główne prace to: Tezeusz walczący z Centaurem w Kunsthistorisches Museum w Wiedniu ; mauzoleum Klemensa XIII , w Bazylice Świętego Piotra , w mauzoleum Klemensa XIV , w marmurze, w bazylice Świętych Apostołów ; Psychika dziecka, stojąca, trzymająca za skrzydła motyla umieszczonego w dłoni ; mauzoleum Alfieri , w kościele Santa Croce we Florencji ; Waszyngton dla Senatu Karoliny, Madeleine , Orfeusza i Eurydyki , Dedala i Ikara , Adonisa i Wenus , Endymiona , Wenus Victrix ( Pauline Bonaparte ), Polymnie ( Elisa Bonaparte ) itd.
Artystę wyróżnia czystość konturów, elegancja form, mądrość kompozycji, ekspresja fizjonomii, umiejętność nadawania marmurowi połysku i miękkości żywej natury; niektórzy zaprzeczają jej wigoru i oryginalności. Był zagranicznym współpracownikiem Institut de France .
Jego praca została opublikowana w 1824 roku przez Étienne'a Achille'a Réveila i Henri de Latouche'a . Antoine Quatremère de Quincy wygłosił studium na temat Canovy i jego dzieł , a hrabia Leopoldo Cicognara swoją biografię , Wenecja , 1825 .
Zrobił wiele wyrzeźbione portrety, zarówno w biuście ( Domenico Cimarosa , 1808 lub papież Pius VII między 1804 i 1807 ), ale także w pełnej długości, gdzie łączy się z twarzy, wzorowanych na naturze, z wyidealizowanego ciała, niekiedy nagie i zainspirowany starożytności . Jego portret rozbrojonego i rozjemcy Napoleona na Marsie , ukończony w 1806 roku, na którym cesarz pojawia się nagi, rzeczywiście przypomina starożytny marmur. Nigdy nie została zaakceptowana przez odbiorcę, pomimo wywiadu, jaki Canova przeprowadził z tym ostatnim w 1810 roku, w którym próbował wyjaśnić swoje podejście estetyczne. Artysta wykonał jednak kilka innych rzeźb bliskich Napoleonowi, w tym rzeźby swojej matki ( Madame Mère , 1807 ), w pozycji siedzącej podobnej do siedzącej Agrypiny w Muzeum Kapitolińskim i jego siostry Pauliny Bonaparte- borghese w Venus Victrix ( 1804 - 1808 ); w tej pracy, która pozostaje jedną z najsłynniejszych artystki, Pauline jest przedstawiona leżąc na klinê , jej ciało jest szeroko odsłonięte. La Galatea , dla której Pauline również pozowała, to posąg w muzeum Demidoff w San Martino i kopia w ogrodzie Mulini (wyspa Elba). Zainteresowanie aktem kobiecym w porzuconych pozach jest również stałym elementem jej twórczości. Zaniepokojony oddaniem ciała i odcienia skóry nie zawahał się pokryć marmuru cienką warstwą różowego wosku. Wyrzeźbił kobiece ciało z finezyjnym modelowaniem i dbałością o delikatność, która znajduje odzwierciedlenie w serwecie, zarówno z przodu, jak i z tyłu.
Uważając się za malarza-amatora malującego dla własnej przyjemności, poświęcił się tej działalności głównie w latach 1780-1799. Według jednego z jego biografów, Giuseppe Pavanello, jego obrazy aktów kobiecych posłużyły do wypracowania własnych kanonów kobiecego piękna. Jedna z nich, Wenus z lustrem namalowanym w stylu weneckiego Quattrocento , została sprzedana przez Canovę jako autentyczne dzieło renesansu . Seria dwudziestu dwóch monochromatycznych płócien, traktująca o Herkulesie rzucającym strzały we własne dzieci, zgromadzona jest w jego rodzinnym miejscu w Possagno . Inne płótno, poruszające ten sam temat, przechowywane w Muséo civico de Bassano, ukazuje ognisty kunszt i potężny zmysł dramatyczny w radzeniu sobie z tematem śmierci, kontrastującym ze zwykłym, elegijnym i melancholijnym przedstawieniem.
Jeśli Canova nie chciał mieć studentów, często był naśladowany za życia i po śmierci. Jednak jako oficjalny artysta doznał pewnego niezadowolenia związanego z napoleońskim przedsięwzięciem gloryfikacji. Tak więc, wbrew osądowi Quatremère de Quincy , David d'Angers, będący pod wpływem młodości, skrytykował miękkość jego dzieł i odmówił postrzegania go jako kontynuatora Greków. Jednak historyk sztuki i dyrektor Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji Elena Bassi, studiując rysunki, szkice i obrazy Canovy, ujawnia osobliwą osobowość, wyróżniającą się spośród produkcji jej współczesnych.
Artyści David d'Angers , Rude , Barye czy Daumier nie podążyli za Canovą, przyjęli przeciwny pogląd. Za jego następcę można natomiast uznać Jamesa Pradiera .
Prace, których daty pozostają do określenia:
Datowane prace:
Można też przypisać Antonio Canovie obraz (olej na płótnie) pt . Porwanie Europy (według Véronèse ), przechowywany w Muzeum Regionalnym w Rimouski ( Quebec ), na podstawie pozostającego w autentyczności podpisu.
Canova gra rolę w powieści Frédérica Vitoux Sérénissime (1990).