Ostatnia postać kadryla Z cancan lub coincoin jest taniec francuski, to galop , bieg para, w tańcach i kabaretów , wynalezione na początku XIX th wieku, po raz pierwszy pojawił się pod nazwą „grubiańskie” lub „ nękanie kłopotliwymi pytaniami-cancan ” . Był to jeden z tańców, na który władze i obrońcy tradycyjnej moralności bardzo źle patrzyli. W tym czasie kobiety nosiły rozcięte majtki pod halkami. Następnie wyprowadziliśmy z kankana formę turystyczną i bardzo słodzoną, zwaną kankanem francuskim, że kobiety tańczą w rzędzie, twarzą do publiczności, w zapiętych bryczesach.
Podobnie jak w przypadku wielu popularnych tańców, jego pochodzenie jest niejasne. Dlatego możliwych jest kilka:
W Paryżu w 1850 roku Céleste Mogador , tancerka Bal Mabille , wynalazła nowy taniec - kwadryl naturalistyczny. Około 1885 roku tancerka-choreografka Grille d'Égout otworzyła swój pierwszy kurs kankana na Montmartre.
La Goulue tworzy go w swoich zmodernizowanych zasadach. Nini Patte-en-l'air, po 1894 r. Chorąży. Wśród najsłynniejszych tancerzy kankanowych Jane Avril i La Goulue przeszli w potomstwo dzięki malarzowi Henri de Toulouse-Lautrec .
Dla mężczyzn możemy zacytować tylko: Valentina le Désossé , słynnego francuskiego tancerza i akrobata (również uwieczniony przez Toulouse-Lautreca). Występował w Tivoli-Vauxhall w Paryżu, zanim został mistrzem baletu w Valentino, w Bal Mabille, a następnie w Élysée-Montmartre . Udał się do Bal de la Reine blanche, a następnie do Moulin Rouge, gdzie był partnerem La Goulue od 1890 do 1895 roku .
Oprócz późniejszego Franza Lehara , jeśli kompozytor Jacques Offenbach pisał swoje utwory (cieszące się żywą i lekką reputacją) w tym samym czasie, plotki, które chcemy mu przypisać, są jedynie urozmaiceniem jego utworów. Najbardziej znanym przypadkiem jest piekielny galop, wynikający z jego Orphée aux Enfers , któremu organizatorzy często pozwalają sobie na zmianę nazwy francuskiego cancan . Robią to w sposób obelżywy, ponieważ francuski kankan (turystyczny manufaktura pochodzenia angielskiego, wymyślony z oryginalnego kankana) nie istniał, gdy komponował Offenbach . Jest także autorem muzyki do tańca balowego , której dawno nie grał. Niektóre wietrzy fragmenty jego prac także służył jako tematy do pisania kadryli ze świątecznymi kompozytorów muzyki tańczy z Paryża w XIX -tego wieku , co było praktyką tak powszechne i akceptowane.
Zasady kankana, przez to, że wywodzą się z kultury popularnej, są dość elastyczne w zależności od tancerzy. Poza tym nie ma szkoły, która uczy tego, poza Grille d'Égout i Nini Patte-en-l'air: uczestniczy tylko w rozproszeniu stylów i intencji.
Jednak główne postacie długo się uspokajają. Możemy przytoczyć tych, których nazwa wywodzi się ze słownictwa wojskowego: noszenie broni , pistolet maszynowy , napaść , pas de charge , czy dziecinne zabawy: skacząca żaba , małe psy itp.
Zespół pozostaje jednolity: wyłącznie kobiecy taniec, oparty na słynnym kroku, udach w górę i w dół, narysowanym na plakacie obok.
Każdy może ćwiczyć kankan, o ile ma pewną elastyczność.
Kankan krystalizuje obraz frywolnego i łajdackiego społeczeństwa paryskiego, bliskiego temu opisanemu karykaturalnie w La Vie parisienne d' Offenbach . Na jednej scenie kobiety pokazują bieliznę, unoszą koronki: prowokacja połączona ze współudziałem jest wściekłością.
Czarne pończochy, podwiązki i frou-frou przybierają bardzo kolorowe przezwiska, w dużej mierze związane z seksem. Kankan może być przez niektórych postrzegany jako symbol pierwszego zarysu wyzwolenia seksualnego i emancypacji kobiety, która tym razem uwodzi. Inni mogą również postrzegać to jako poboczny i spektakularny aspekt prostytucji. Karykatury ilość i teksty XIX th century często wskazują więc wspierał z dożylnym charakter kobiet uczestniczących w tańce Carnival Paryża . Z pewnością wyzwolonych można było postrzegać pejoratywnie jako prostytutki, ale prostytucja z pewnością była również obecna na balach.
Tymczasem Paris Pleasures Guide z 1898 r. Podaje następujący opis tancerzy:
„Armia młodych dziewcząt, które są tam, aby tańczyć to boskie paryskie przekleństwa, ponieważ jej reputacja wymaga […] elastyczności, gdy wyrzucają nogi w powietrze, co pozwala nam przewidzieć co najmniej równą elastyczność moralną. "
Francuski artysta Henri de Toulouse-Lautrec namalował kilka obrazów i dużą liczbę plakatów z kankanami i tancerzami. Inni malarze zajmowali się kankanem, na przykład Georges Seurat , Georges Rouault i Pablo Picasso .
Od samego początku popularność tego tańca nie spadła, od Rosji po obie Ameryki. W Ameryce Północnej jest wykonywany głównie przez artystów cyrkowych lub w ramach karnawałów. Jest też powszechnie odtwarzany na urodzinach i balach maturalnych , nie w swojej pierwotnej formie, ale w bardzo skromnej formie.
W Ameryce Południowej jest bardzo popularny w Brazylii , gdzie rozwinął się w formie tańca ulicznego .