Narodziny |
29 lutego 1908 Paryż , Francja |
---|---|
Śmierć |
18 lutego 2001(m. 92) Rossinière , Szwajcaria |
Pogrzeb | Rossinière |
Imię i nazwisko | Balthasar Klossowski |
Narodowość | Francuski |
Czynność | malarz |
Student | Francois Rouan |
Miejsca pracy | Paryż , Rossinière , Rzym , Japonia |
Wpływem | Masaccio , Piero della Francesca |
Tata | Erich Klossowski |
Matka | Baladine Klossowska |
Rodzeństwo | Pierre Klossowski |
Dzieci |
Stanislas Klossowski de Rola ( d ) Thadée Klossowski ( d ) |
Nagrody | Praemium Imperiale |
Balthus , pseudonim od Balthasar Kłossowski , czasami nazywany Kłossowski de Rola , urodzony29 lutego 1908w Paryżu , zmarł dnia18 lutego 2001do Rossiniere ( Szwajcaria ), jest malarzem figuratywnym francuskim oryginalnym pruskim , stał się polskim .
Jest bratem pisarza i projektanta Pierre'a Klossowskiego . Ich matka Elisabeth Spiro jest malarką, podobnie jak ich wujkowie, niemiecki malarz aszkenazyjski Eugene Spiro i austriacki malarz Emil Trebicky.
Dla poety Antonina Artauda ,
„[Dramatyczne malarstwo Balthusa] ukazuje coś z elektrycznej epoki w historii, jeden z jej punktów, w których rozgrywa się dramat. "
„Najlepiej zacząć od stwierdzenia, że Balthus jest malarzem, o którym nic nie wiemy. A teraz spójrzmy na obrazy” – taką lakoniczną odpowiedź malarz kieruje do Galerii Tate , która w 1968 roku organizując wystawę swoich prac, również chciała ozdobić katalog pewnymi elementami biograficznymi.
Król Kotów - tytuł jednej z jego autoportretów namalowanych w wieku 27 lat - w rzeczywistości zawsze chciał otaczać się aurą tajemnicy, co niewątpliwie przyczyniło się do przesłaniając jego osobowości i jego dzieła w oczach wielka publiczność.
Na tym obrazie malarz, pełnowymiarowe i zdeformowane ciało, namalowane na żółtym tle w kolorze ochry. Po lewej stronie kot ociera się o zbyt długie nogi, a na stołku po prawej spoczywa bicz, pod którym jest napisane po angielsku „ Portret HM, Króla Kotów namalowany przez Niego samego, MCMXXXV ”. „Jego autoportret jest jednocześnie ironiczny, zabarwiony komedią, melodramatycznym akcentem i powagą” i opisuje sztukę Balthusa jako „tę, która pozostawia swoich poddanych w spokoju, ale która chce niepokoić widza” , poprzez obcość zgłębiającą zadumę i tajemnicę impulsy bardziej ezoteryczne niż erotyczne.
Rzadki i dyskretny, od urodzenia 29 lutego ; urodziny, które są również częścią „legendy Balthusa”, a jego „wielki przyjaciel” Rainer Maria Rilke (kochanek jego matki, Baladine) nigdy nie zawiódł w liście.
Prusacy , pochodzenia protestanckiego i polskiego dla ojca, Ericha Klossowskiego , historyka sztuki, malarza i dekoratora teatralnego oraz Aszkenazyjczyków i Rosjan przez matkę Baladine Klossowska , także malarza i ucznia Pierre'a Bonnarda , jego rodzice pobrali się w Londynie w 1908 roku, aby żyć ich miłość. Balthus urodził się w Paryżu, ale jego rodzina, ze względu na niemieckie pochodzenie, podczas I wojny światowej schroniła się w Szwajcarii , a następnie zakwaterowali ich w Berlinie Eugene Spiro i Emil Trebicky. Jego rodzice wkrótce się rozstali i dzieciństwo spędził z bratem Pierrem w rejonie Genewy , niedaleko matki, a wkrótce Rilkego, podczas długich pobytów u ojca w Monachium lub w Berlinie u wujków.
Baladine poznał poetę Rilkego w 1919 roku : młody Balthasar Klossowski miał 11 lat. Zainstalowany w Conches, niedaleko Genewy, Balthus podążał śladami rzeźbiarza Magrite Bay i jego przyjaciela grawera w drewnie Dory Timm i to regularnie aż do 1923 roku. W 1921 roku chłopiec opublikował swoją pierwszą książkę rysunków, Mitsou , z przedmową Rilkego: kiedy miał czternaście lat. Podpisuje nadany mu wówczas zbiór pseudonimu "Baltusz", który następnie przekształci się w "Baltus", a następnie na "Balthus". W 1922 nie wstąpił do Szkoły Sztuk Pięknych w Berlinie.
W młodości poznał wielu znajomych matki i Rilkego, którzy go odwiedzali: André Gide , Maurice Denis , Pierre Bonnard , Albert Marquet , Julius Meier-Graefe czy Wilhelm Uhde . On stwarza z bratem wielokrotnie dla jego wuja Eugen Spiro , a przez niego zna Secesja Monachijska także jako że od Wiednia czy Berlina.
Balthus wyjechał do Paryża z matką Baladine i bratem Pierrem w 1924 roku . Osiedlają się na rue Malebranche. Tam odwiedzają ich Klaus Mann , Pierre-Jean Jouve , Jean Cassou czy Pierre Leyris . Tam podąża za naukami Pierre'a Bonnarda . Namalował swoje pierwsze obrazy i kopie malarstwa narcyz i echo przez Nicolas Poussin w Luwru za radą Maurice Denis .
W 1925 Rilke zadedykował mu wiersz Narcisse . W 1926 roku wyjechał do Włoch na studia malarzy renesansowych, w szczególności freski Legenda Krzyża przez Piero della Francesca w Arezzo , a także tych, przez Masaccio w Florencja, który miał decydujący wpływ na jego styl. W swoich pamiętnikach pisze:
„Od Piero della Francesca nauczyłem się tak wiele: jego sposobu zajmowania przestrzeni w jego obrazach, jej podziału, dopasowywania przekątnych, które porządkują całość. "
W 1929 wystawił po raz pierwszy w Zurychu , bez większych sukcesów. W 1932 wrócił do Paryża. On przedstawia Les Hauts de Hurlevent przez Emily Brontë , którego wizualny motyw stanie się centralnym w pozostałej części jego pracy, w szczególności w obrazach La Chambre , Les Enfants , Rouges Les Poissons, i spotyka Antonin Artaud , który widzi Balthus jako jego sobowtórem. Balthus staje się scenografem, dekoracją i kostiumami Cenci , sztuki Antonina Artauda, której głównym tematem jest niesprawiedliwe cierpienie dzieci, wina destrukcyjnego ojca i kazirodztwo.
Balthus najpierw przeniósł się na 4 rue de Furstemberg w dzielnicy Saint-Germain-des-Prés, a następnie niedaleko stamtąd, od 1936 r. na Cour de Rohan ( dzielnica Monnaie ), gdzie mieszkał przez kilka lat. W 1933 poznał Deraina i Giacomettiego, których zobaczył ponownie w Bernie.
Z ruchem surrealistycznym zetknął się za pośrednictwem Pierre'a Loeba , brał udział w przeglądzie Minotaure , ale nie miał prawie nic wspólnego z ruchem André Bretona : Balthus kwestionuje pojęcie freudowskiej nieświadomości. Wystawił w galerii Pierre Loeb w 1934 roku cykl obrazów ukazujących młode dziewczyny o niejednoznacznych pozach, temat, który wywołał skandal i przyniósł mu później sławę. Ale wystawa to porażka, żaden obraz nie jest sprzedawany. Uświadamia sobie swój autoportret w „King of Cats” w 1935 roku, którego tytuł jest bezpośrednim nawiązaniem do Alicji w Krainie Czarów przez Lewisa Carrolla . Temat dziecięcych bajek, strasznych i przerażających, pojawia się w mniej lub bardziej bezpośrednich cytatach, w szczególności Struwwelpetera, „Pierre potargany” po francusku, który dała mu jego matka Baladine. Balthus twierdzi, że maluje tak, jak widział bajki w dzieciństwie. W 1936 wystawił w Londynie serię Les Hauts de Hurlevent . Rozpoczął serię portretów, które nazwał swoimi „potworami” , m.in. Deraina , potem Miró z córką Dolores (1937), oba dziś w Moma w Nowym Jorku. Następnie namalował portrety Lady Abdy, Teresy, Marie-Laure de Noailles , Lady Schuster, baronowej Alaina de Rothschild ...
Ożenił się w 1937 z Antoinette de Watteville ( 1912 - 1997 ) w Bernie, udali się w podróż poślubną z Isabel Rawsthorne ( 1912 - 1992 ). Ten ostatni służy mu jako wzór w kilku obrazach, w tym La Toilette i Jeune fille en costume amazon .
W 1938 jego pierwsza wystawa odbyła się w Nowym Jorku z galerią Pierre Matisse. W tym samym roku namalował Teresę śniącą, przedstawiającą młodą kobietę, której nie wiemy, czy jest dorosła, czy dziecko, drzemiącą, stawiając nogę na stołku, podczas gdy kot na pierwszym planie chłepcze talerz mleka, robiąc młoda dziewczyna godło malarza:
„Małe dziewczynki Balthusa to dziś powszechne miejsce, podobnie jak stacje Delvaux, fajka Magritte'a czy ready-mades Duchampa. "
Balthus został zmobilizowany w Alzacji na początku II wojny światowej, ale szybko został zdemobilizowany z tajemniczych powodów. Następnie osiadł w Champrovent w Sabaudii, następnie we Fryburgu w Szwajcarii, gdzie urodzili się jego dwaj synowie, Tadeusz i Stanisław, a od 1942 w Cologny pod Genewą. W 1943 wystawiał w galerii Moos w Genewie. Poznał wydawcę Alberta Skira i André Malraux w 1945 roku. W tym samym roku rozstał się z żoną i wrócił do Paryża. Ukończył tam Les Beaux Days w 1946 roku .
Tam stworzył scenografię i kostiumy do spektaklu przez Alberta Camusa , L'État de oblężenia i malowane La Chambre w 1947 - 1948 ). W 1950 roku , zrobił scenografię do opery Cosi fan tutte przez Mozarta na Festiwalu Aix-en-Provence . W tym czasie wszedł w dyskretną relację z córką Georgesa Bataille'a , Laurence (1930-1986), która mieszkała następnie z matką Sylvią Bataille i Jacquesem Lacanem . W 1952 roku Galeria Lefèvre poświęciła mu swoją pierwszą londyńską wystawę.
W 1953 Balthus wyjechał z Paryża do Château de Chassy , w Montreuillon , Nièvre , w Morvan , w Burgundii , gdzie pozostał do 1961 , po wynajęciu go, a następnie kupił i gdzie osiadł ze swoją siostrzenicą przez sojusz Frédérique Tison. Tam ukończył La Chambre i Le Passage du Commerce-Saint-André . Namalował tam kilka pejzaży, widzianych z jego okien, w tym dwie Młode dziewczyny przy oknie z 1955 i 1957, dwa portrety Colette, córki dzierżawcy Chassy. Kreuje dla siebie postać „feudalnego” dandysa i arystokraty, przy czym jego przynależność do szlachty nie jest ustalona i wymyślona, a matka pochodzi z praktykującej rodziny żydowskiej.
W 1956 Balthus został wystawiony w MoMA w Nowym Jorku. W listopadzie w Chassy odwiedzają go Alberto i Annette Giacometti oraz właściciel galerii Pierre Matisse . Namalował Duży pejzaż z drzewem .
W 1961 Balthus został mianowany przez André Malraux dyrektora Académie de France w Rzymie , w Villa Medici . Pozostaje 16 lat na stanowisku, głęboko zaznaczając instytucję. Dołącza do niego Setsuko Ideta ( ur. 1943), młody francuskojęzyczny japoński student i malarz, którego poznał w Tokio w 1962 roku i w którym jest zakochany. Służy jako model dla niego w kilku obrazach, w tym w The Turkish Room . Ożenił się z nią w 1967 roku podczas podróży do Japonii.
Podczas swojego pobytu w Rzymie, z jego inicjatywy, Balthus remontuje Villa Medici, warsztaty i ogrody, dając im kopię ducha mieli w XVI -tego wieku. Jego uczeń i pensjonariusz, rzeźbiarz Michel Bourbon (1937-2014) tworzy kopię obelisku Medici sproszkowanego marmuru i żywicy syntetycznej, umieszczony w środku ogrodu willi gdzie był XV th wieku oryginalny dziś we Florencji w Boboli Ogrody . Wspólnie tworzą, tą samą techniką, Carré des Niobides lub Jardin des Dioscuri , instalację z kopii starożytnych i akademickich posągów, prezentowaną z humorem.
Balthus zawiera wystrój Horacego Verneta, który odrestaurował w willi Medici na swoim płótnie La Chambre turque . Jego następca, historyk sztuki Jean Leymarie , wyznający swój podziw dla malarza, uszanował to odkrycie i odcisk Mistrza w Willi. Za panowania „Willi Księcia Medyceuszy” instytucja ta jest jednym z najwyższych miejsc wpływów francuskich w życiu kulturalnym i społecznym Rzymu. Relacje z mieszkańcami nie zawsze są łatwe, o czym powie Hervé Guibert w swoim opowiadaniu Człowiek w czerwonym kapeluszu .
W 1970 Balthus nabył Castello di Montecalvello , niedaleko Viterbo , na północ od Rzymu , który zobowiązał się do renowacji.
W 1968 urodził się jego syn Fumio, który zmarł dwa lata później; jego córka Harumi urodziła się w 1973 roku.
W 1977 , pod koniec swojego rzymskiego mandatu, malarz napił się herbaty w Grand Chalet de Rossinière w Szwajcarii, zakochał się w niej i kupił ją. Będzie tam mieszkał aż do śmierci wraz z żoną i córką Harumi. Niestrudzony robotnik, według jego syna Stanisława:
„Wstaje bardzo wcześnie. Jego warsztat nastawiony jest na odbiór światła z północy. Pracuje cały dzień i nie je śniadania. Gdy światło gaśnie, bo nigdy nie pracuje w sztucznym świetle, wraca do domu, zjada kanapkę i odpoczywa. "
Jego obrazy prezentowane są na licznych wystawach na całym świecie i są chwalone przez prasę i krytykę. W filmowanych wywiadach i reportażach pojawia się ubrany w tradycyjny japoński strój, jak jego żona i córka, co daje mu ascetyczny wizerunek.
W 1983 roku kilka retrospektyw odbyło się w Paryżu (Centrum Pompidou), Nowym Jorku, Kioto.
W 1991 roku Balthus otrzymał japońskie Praemium Imperiale za swoją pracę.
W latach 1994-1996 jego sekretarką była chińska pisarka Shan Sa, która pomagała organizować jej wystawy na Tajwanie, Hongkongu i Pekinie.
18 lutego 2001zmarł w dużym Chalet de Rossinière .
Jego najnowszy obraz nosi tytuł Malarz i jego model .
Wdowa po nim, Setsuko Klossowska de Rola , zarządza Fundacją Balthus od 1998 roku.
Malarskie dzieło Balthusa, figuratywne, jest stosunkowo nieliczne i dzieli się na dwa główne tematy: pejzaże (w tym słynny pejzaż zwany „ Modrzewią 1939”), które według słów Antonina Artauda są „bezwładne i spokojne” , portrety i niektóre sceny rodzajowe ( La Rue, gdzie pojawia się bezpośredni cytat z Picassa ); obrazy śmierdzące „śmiercią, zarazą i epidemiami” .
W pierwszej części jego kariery, do lat pięćdziesiątych, jego prace były głęboko naznaczone przez Courbeta i Géricaulta , obfitą fakturą i ciemnymi kolorami, następnie w drugiej części jego prace były naznaczone fakturami gipsowymi z wieloma cytatami z renesansu aw szczególności od Piero della Francesca .
W ciągu swojego życia artysta namalował około trzystu obrazów, z których wiele jest niedatowanych.
Deklarując, że nie lubi artystów, chce być kontynuatorem „swoich prawdziwych współczesnych”, czyli malarzy renesansu, Pisanello, Masaccio i Piero della Francesca. Mówiąc o swoim obrazowym projekcie, napisał w liście do swojej pierwszej żony:
„Chcę w to włożyć wiele, wiele rzeczy, czułość, dziecięcą nostalgię, marzenia, miłość, śmierć, okrucieństwo, zbrodnię, przemoc, okrzyki nienawiści, ryki i łzy! Wszystko to, wszystko, co kryje się głęboko w nas, obraz wszystkich zasadniczych elementów ludzkiej istoty odarty z grubej skorupy tchórzliwej hipokryzji! "
Skrupulatna artysta - niektóre obrazy wymagające kilku lat, aby zakończyć i po wielu badaniach przygotowawczych - Balthus pozostał znany ze swoich obrazów dojrzały panien, często malowane w dwuznacznych pozach, grając na idei utraconej niewinności w pracy ". Dorastania :
„Postrzegam nastoletnie dziewczyny jako symbol. Nigdy nie będę mógł namalować kobiety. Piękno nastolatka jest bardziej interesujące. Nastolatek ucieleśnia przyszłość, istotę, zanim przemieni się w doskonałe piękno. Kobieta już znalazła swoje miejsce na świecie, nastolatka nie. Ciało kobiety jest już kompletne. Tajemnica zniknęła. "
W filmie François Truffaut Domicile Conjugal (1970; scena reprodukowana in extenso w L'Amour en flight , 1979) dwaj główni bohaterowie, Antoine Doinel (grany przez Jean-Pierre'a Léauda ) i jego żona Christine ( Claude Jade ), zostają skłóceni i mieszkaj osobno. W pewnym momencie Christine bierze ze ściany mały rysunek o wymiarach około 25 × 25 cm i wręcza go mężowi, który przyszedł zobaczyć ich dziecko, Alphonse'a:
"Christine: - Proszę, weź małego Balthusa.
Antoine: - Ach, mały Balthusie, dałem ci go, jest twój, zatrzymaj go. "
Ten rysunek przedstawia ciemną postać na pierwszym planie (być może z tyłu), w alejce z drzewami po lewej stronie. Nie wygląda na to, co narysowałby Balthus i nie pojawia się w katalogu raisonné, ale badania nadal go identyfikują .
W niebezpieczeństwie en la abode przez Michel Deville , aluzje do Balthusa są częścią samego materiału folii. Ten skąpany w mózgowej erotyce inspirowanej bezpośrednio twórczością malarza, reprodukcja obrazu Balthusa przedstawiającego dom, widoczna jest tam w kilku kluczowych momentach fabuły, której główny bohater udziela lekcji gry na gitarze. uwodzicielski nastolatek, do którego dołączy w ostatniej scenie.
„Balthus odkrywa prawie opuszczoną willę. Urządzone i wyposażone w prefekturze w III e Rzeczypospolitej, jest tylko cieniem samego siebie. „Była bardzo zaniedbana przez wiele lat, powie, a kiedy przyjechałem, ściany były pokryte kilkoma warstwami ohydnej farby”. Jego życzeniem jest przywrócenie budynku i jego ogrodu do stanu pierwotnego, odnowienie dialogu z Rzymem i modernizacja instytucji. Nowy dyrektor zlecił wykonanie kopii posągów sprzed 1770 roku, wydobył na światło dzienne fryzy namalowane dla kardynała Ricciego i ożywił „pokój turecki” Horacego Verneta. Miał galerię wystawienniczą z siedmioma dużymi salami na parterze i wyposażył willę w współczesną infrastrukturę. "Przywrócenie całej świetności willi Medici było dla mnie prawdziwą obsesją. Była to sprawa, która miała coś wspólnego z życiem duchowym, sposobem na zachowanie życia" - przyzna. "
- w Vincent Freylin, Aktualne wartości , „Villa Medici, Francja w Rzymie” , 14 czerwca 2012 r.
„Poza obrazem ponowne otwarcie Pokoju Tureckiego, odrestaurowanego przy pomocy Fundacji Dziedzictwa i Fundacji Total, jest hołdem dla długiego panowania Balthusa, który kierował Villa Medici w latach 1961-1977”. instytucję wprowadzając kino, komiks, współczesną bibliotekę i organizując ważne wystawy (Poussin, Giacometti, Derain)” – zwierza się kuratorka wystawy Cécile Debray. Dla Jeana Claira z Akademii Francuskiej konieczne byłoby przywrócenie willi do stanu, w jakim pozostawił ją Balthus. Ponieważ przekształcił go w prawdziwe dzieło sztuki, bawiąc się malowaniem ścian i mebli. "
- w Les Échos , „Balthus i ponowne otwarcie izby tureckiej” , 13 listopada 2015 r.