Remi z Reims

Remi z Reims Obraz w Infobox. Remi chrzci Clovisa przez Mistrza z Saint Gilles w National Gallery of Art. Funkcje
Biskup Reims ( d )
aż do 533
Biskup katolicki
Biografia
Narodziny 437
Cerny-en-Laonnois
Śmierć 13 stycznia 533
Reims
Pogrzeb Bazylika Saint-Remi w Reims
Czynność katolicki ksiądz
Rodzeństwo Książę Soissons
Dziecko Helaria ( d )
Inne informacje
Religia Kościół katolicki
Etap kanonizacji Święty , katolicki święty
Przyjęcie 15 stycznia

Saint Remi (około 437 -13 stycznia 533), Urodzony w to, co było jeszcze diecezja z Laon , jest 15 th biskup od Reims , gdzie usiadł na sześćdziesiąt cztery, jeśli ktoś uważa, że napis od 459 - 462 aż do śmierci przyniósł do jego grobu przez abp Hincmar Reims w 852 . Kto zostanie uhonorowany jako apostoła z Franków przez ten Hincmar, ochrzczony król Chlodwig I st , na 25 grudnia w roku między 496 i 506 , z 3000 wojowników franków jego świty. Niewątpliwie przyczynił się do organizacji swojej prowincji kościelnej, ale nie można powiedzieć, że był założycielem siedzib biskupich w Thérouanne czy Arras , a tym bardziej w Laon.

Saint-Remi jest jednym z patronów tego Archidiecezja Reims . Jest obchodzony 15 stycznia we Francji i 13 stycznia w rzymskiej martyrologii . W diecezji Reims, to obchodzone jest 1 st  października zgodnie z lokalną tradycją sięga końca VI th  wieku.

Biografia

Rodzina

Remi nosi chrzcielne imię pochodzenia łacińskiego: czasem podpisuje Remigius (wioślarz), czasem Remedius (remedy). Pisownia Remi (bez akcentu iz „i”) została poświadczona w 1794 przez Hourelle, Povillon, Bertin (proboszcz z Saint-Remi).

Urodził się, zgodnie z tradycją, w Cerny-en-Laonnois , niedaleko Laon , w dobrym galijsko-rzymskim społeczeństwie . Mówi się, że jest synem hrabiego Émile de Laon (Emilius) (który inaczej nigdzie nie jest poświadczony i nie mógłby nosić tego anachronicznego tytułu) i Saint Céline .

Według Vita Remigii napisanej przez Hincmara przed 882 r. , Jego narodziny zostały ogłoszone matce przez Świętego Montana ( Montanus ), który nadał jego imię wiosce Saint-Montan en Vivarais, gdzie przeszedł na emeryturę. Ten ślepy pustelnik powrócił wkrótce po narodzinach Remiego i odzyskał wzrok dzięki mleku z piersi Celine.

Wczesna kariera kościelna

Remi niewątpliwie studiował, tak jak w jego środowisku, w Reims, a następnie został wybrany biskupem Reims w wieku zaledwie dwudziestu dwóch lat, nie będąc jeszcze zakonnym. Brat Remiego, święty Książę ( Principi ), był już biskupem Soissons . Korespondował, podobnie jak Remi, z Saint Sidoine Apollinaire (księga IX, 8), którego listy dają wyobrażenie o galijsko-rzymskim stylu literackim, eleganckim i bardzo kulturalnym, który łączy tych trzech mężczyzn.

Chrzest Clovis

Historia wazonu Soissons , prawdopodobnie jednego ze świętych naczyń kościoła w Reims, który został skradziony, a następnie zwrócony do Remi, odzwierciedla przyjazne stosunki istniejące między Remi i Clovis I er , królem Franków.

Remi zwrócił uwagę na nawrócenie tego ostatniego na katolicyzm i z pomocą Saint Vaast i pod wpływem drugiej żony króla, burgundzkiej księżniczki Klotyldy , córki króla Burgonde Chilpérica II , udzielił mu chrztu w Boże Narodzenie między 496 a 506 .

Clovis Chrzest jest jednym z najważniejszych wydarzeń w historii katolicyzmu w Galii , a następnie w Francji i z " Henryk I st w 1027 , wszyscy królowie Francji były święte w Reims wyjątkiem Ludwika VI w Orleanie , Henri IV w Chartres i Louis XVIII nie był święty. Święty Grzegorz z Tours , VI th  century , w swojej Historii Franków relacjonuje zdarzenie:

„Król poprosił o przyjęcie chrztu z rąk papieża jako pierwszy. Idzie, nowy Konstantyn , do świętej kąpieli, aby obmyć się ze starego trądu, który go okrywał, i aby zniknęły w tej zbawiennej wodzie wszystkie plamy, którymi został zabrudzony. Gdy wszedł do baptysterium, święty zwrócił się do niego poważnym i uroczystym głosem: „Pokornie opuść głowę, dumny Sicambre; adorujcie to, co spaliliście, palcie to, co adorowaliście ”. Król wyznając, że rozpoznał jednego Boga Wszechmogącego w trzech osobach, przyjął chrzest w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego oraz otrzymał namaszczenie krzyżmem świętym znakiem krzyża. "

Według Dziesięciu Ksiąg Historycznych biskupa Grzegorza z Tours , 3000  franków zostało ochrzczonych razem z nim, jak również z jego dwiema siostrami, Alboflède i Lanthechilde (Księga II, rozdz. 31).

Włoski kronikarz XIII th  wieku , Jacques de Voragine , mówi, że zgodnie z Hincmar , arcybiskup Reims (około 802-882), ponieważ nie było święty olej do namaszczania czoło Clovis The Duch Święty go - nawet, w kształcie gołębicy , przyniosłyby niektóre w fiolce, Świętej Ampułce , która później posłużyła do namaszczenia królów Francji podczas ich koronacji .

Clovis I jako pierwszy dał Remi ziemię, na której została zbudowana, i poświęcił dużą liczbę kościołów .

Prestiż

W rzeczywistości Remi nie uczestniczył w żadnym z galijskich soborów kościelnych , być może ledwo reprezentowany na posiedzeniu w Orleanie (511) . Hincmar wypełnia tę lukę, wymyślając synod, który Remi zorganizowałby w Reims: biskup uciszyłby biskupa, który skłaniał się ku arianizmowi . Rzeczywistość wydaje się zupełnie inna: Remi cieszył się pewnym prestiżem, ale nie ze wszystkimi swoimi kolegami.

Jeden z jego listów, dotyczący niejakiego Klaudiusza, księdza, którego wyświęcił, przyniósł mu upomnienia od innych biskupów, którzy uważali, że Klaudiusz, zaciągając długi, zasługiwał na degradację. Odpowiedź Remiego błaga o litość i wyraża jego głęboki podziw dla chrześcijańskiej odbudowy dokonanej przez Clovisa.

Potomkowie

Grób

Remi został pochowany w małym kościele Saint-Christophe, który stał się bazyliką Saint-Remi . W 852 roku Hincmar przystąpił do podniesienia relikwii, których niewielka część została przeniesiona do Sainte-Marie de Reims; ceremonia ta odpowiadała kanonizacji. Relikwiarz został osłonięty od najazdów normańskich w 882 w Épernay , następnie w kościele opactwa Saint-Pierre d'Orbais , następnie uroczyście wniesione w czerwcu 883 Sainte-Marie. W 900 r. Arcybiskup Hervé zastąpił relikwie w Saint-Remi, gdzie czczono je aż do rewolucji francuskiej . Ciało Saint Remi zostało zachowane w stanie nienaruszonym.

Uwielbienie i oddanie

Archidiecezja Reims ma ponad 90 parafii pod wezwaniem św Remi. Wiele francuskich wiosek również nosi jego imię.

Każdego roku oświetlenie monumentalnego żyrandola, którego 96 lamp przypomina jego lata życia na ziemi, przyciąga do opactwa Saint-Remi w Reims wielu pielgrzymów i turystów .

Kapituła kolegialna i Zakon św. Remi zostały założone odpowiednio w 2016 i 2017 roku pod jego patronatem, aby pracować „  na rzecz wierności Francji obietnicom jej chrztu  ”, organizując pielgrzymki i konferencje, a zwłaszcza uroczyste obchody. kultu Bożego, jak podczas pielgrzymki przed jego sanktuarium, 2 lipca 2019 r.

Pisma

Pozostało nam kilka autentycznych pism Remiego:

Komentarz do Listów Pawła wydanych przez Villalpandusa w 1699 r. Nie jest jego autorem, ale innym Remiem, biskupem Auxerre ( Encyclopædia Britannica 1911 ).

Bibliografia

Znajomości

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Zwyczajowo w Reims wymawia się R e mi (lub nawet R'mi; Remi jest rzeczywiście napisane bez akcentu).
  2. O czym świadczy jego własność wymieniona w testamencie.
  3. Cytowany w Legend of Sane Vaast, ten ostatni nie jest cytowany przez Grégoire de Tours.
  4. Pozostały tylko cztery litery i metryczne napisy Remi de Reims.

Bibliografia

  1. Marie-Céline Isaïa, Remi de Reims: Pamięć świętego, historia kościoła , Paryż, Éditions du Cerf ,2010, s. 187.
  2. Jean Devisse (emerytowany profesor historii średniowiecza na Uniwersytecie Paris-I), Hincmar, arcybiskup Reims (845-882) , tom 2, str.  1006.
  3. Laurent Theis, Clovis: od historii do mitu , Complex, 1996, str.  215 .
  4. Stanislas Lalanne i Michel Dubost, Le nouveau Théo - księga 1: Święci: Encyklopedia katolicka dla wszystkich ,2011, 260  str. ( ISBN  978-2-7289-1496-8 , czytaj online ) , str.  329.
  5. Zobacz Saint Remi of Reims on Nominis .
  6. (w) Św. Remigiusz o Widoku świętych .
  7. Prosper Tarbé, Skarby kościołów w Reims , Assy imp., Reims, 1843, s. 313-314.
  8. Marie-Céline Isaia, op. cytowane, s. 107.
  9. Wladimir Guettée , Historia Kościoła Francji , tom 2, Jules Renouard , 1856, s. 88, 89, 90.
  10. Michel Morin, Chris Perrot, Powrót lilii , Fernand Lanore, 1985, str.  185.
  11. Michel Morin, Chris Perrot, op. cit. , przypis 40, s.  188.