| Narodziny | 1929 |
|---|---|
| Narodowość | Kongijczyk |
| Czynność | Polityk |
André Peti peti Tamata , urodzony w1929w Bukanga (dystrykt Kwango , Kongo ), jest kongijskim politykiem , który zmarł dnia12 sierpnia 2011w Kinszasie. Były zastępca krajowy i tymczasowy przewodniczący Izby Reprezentantów w 1960 r. Był jednym z przywódców Kwangolskiego Związku Niepodległości i Wolności (LUKA), partii założonej wPaździernik 1959w Léopoldville przez Kwangolese Ethnic Federation, w której Yaka stanowili większość. Jeden z czołowych postaci, które naznaczyły kongijskie życie polityczne po odzyskaniu niepodległości, nie pojawiał się na scenie politycznej przez ostatnie czterdzieści lat. Jest ojcem Jean-Marie Peti Peti, obecnego gubernatora prowincji Kwango .
Studia średnie ukończył w ewangelickiej misji Sona-Bata, następnie rozpoczął studia pielęgniarskie w Kikwicie i uzyskał dyplom pielęgniarstwa w szkole AMI w Kinszasie . Następnie przez dziesięć lat pracował w szpitalu ogólnym tego miasta.
W 1956 roku został mianowany prezydentem konfederacji Kwango-Kwilu, którą kierował do 1957 roku . W 1957 roku konfederacja została podzielona na dwie części, a on powrócił na czele jednej z frakcji, federacji Kwangolii.
Prowadzi walkę o zdobycie ziemi w Kinszasie przeciwko Sojuszowi Bakongo (Abako), które twierdziło, że jest właścicielem małych ludów Yaka . Klimat ten wywołał walkę, którą prowadzi aż do sukcesu jego roszczeń i zdobycia ziemi, co prowadzi do powstania obozu Luka, którego nazwa została nadana nowemu miastu przeznaczonemu dla tego ludu. Okręg ten obejmuje gminy Bumbu, Makala, Selembao, Ngaba, część Kintambo, dystrykt N'jili 13, Kingasani.
W 1959 roku André Petipeti został wybrany burmistrzem gminy Ngiri-Ngiri w Kinszasie, a następnie w 1960 roku został deputowanym krajowym. Obejmuje stanowisko pierwszego przewodniczącego zgromadzenia narodowego pierwszej kadencji Demokratycznej Republiki Konga. Jako członek partii Lumumbist, wykorzystuje swoją funkcję przewodniczącego Izby Reprezentantów, aby przekonać Lumumbę, aby nie zawierał sojuszu z Josephem Kasą-Vubu, aby przewodzić krajowi. Był na liście drugiego rządu Lumumby jako minister wody i lasów, ale ten rząd nie mógł funkcjonować. Chociaż był pionierem niepodległości, jego nadzieje polityczne zostały zniweczone przez sojusz Lumumby z Abako. Uniknął aresztowania podczas wydarzeń, które doprowadziły do śmierci Lumumby w 1961 roku i wybrał wygnanie do Brazzaville .