Państwa cesarskie , oficjalnie zwane Ordines Sacri Romani Imperii lub Status Imperii ( niem . Reichsstände ; Cesarstwo Francuskie , czeskie Říšské stavy , holenderskie Rijksstanden , włoskie Stati Imperiali ) Świętego Cesarstwa Rzymskiego były ludem i korporacjami posiadającymi prawo zasiadania i głosowanie w sejmie cesarskim (oficjalnie: Diaeta Imperii lub Comitium Imperiale ), który stał się wieczysty w 1663 r.
Byli to ludzie i korporacje korzystające z imperialnej bezpośredniości , z wyjątkiem Rycerzy Cesarstwa , ganerbinatów i wiosek Cesarstwa .
Sejm cesarski nie był, ściśle rzecz biorąc, zgromadzeniem stanów. W arcybiskupi , biskupi i inni prałaci , którzy uczestniczyli w nim siedział tylko w swoim imieniu, a nie jako duchownym, ale jako panów lub przedstawiciele seigneury. Prawo zasiadania i głosowania w sejmie cesarstwa było związane z posiadaniem cesarstwa. Członek sejmu cesarskiego miał tyle głosów, ile miał uprzywilejowanych lordów.
Typologia państw imperialnych powstała powoli, od Złotej bulli z 1356 roku, który określił przywileje książąt-elektorów , do śmierci w sejmie w Augsburgu w 1582 roku, który przyznał decydujący głos w miastach Imperium . Główne wyróżnienia były następujące:
W czasach nowożytnych państwa cesarskie tworzy ponad 300 książąt kościelnych i doczesnych oraz wolne miasta Imperium, hrabiowie i zakony wojskowe . Cesarz może również przyznać prawo do przynależności do państw cesarskich osobom bez terytorium ( Personalisten ). Od 1654 r. do przynależności do stanów cesarskich konieczne jest posiadanie bezpośredniego terytorium, czyli lenna przydzielonego bezpośrednio przez cesarza , oraz zgoda kolegium sejmu „Imperium i Cesarza”. Wszystkie państwa imperialne są zapisane w numerze Imperium ( Reichsmatrikel ).
Imperialne państwa kościelne składają się z:
Bezpośrednie terytoria, do których przypisano status państw kościelnych, nazywano Reichsstift . Reichsstift został uznany Erzstift (wykonane przez arcybiskupstwo) jeżeli utrzymywano przez abp ( Erzbischof ) i Hochstift czy odbył się Bishop ( Bischof ).
Czasowe państwa imperialne składają się z:
Od 1489 stany sejmu cesarskiego zostały podzielone na trzy kolegia. Następnie wyróżniamy Kolegium Książąt-Elektorów ( Kurfürstenkollegium ), Kolegium Miast Cesarskich ( Reichsstädtekollegium ) oraz Radę Książąt Cesarskich ( Reichsfürstenrat ). Hrabiowie podlegają Reichsfürstenratowi . Wszelkie zakątki Imperium wymagają zgody trzech kolegiów. Rycerze Imperium wielokrotnie bezskutecznie próbowali stworzyć dla nich państwo.
Każdy książę-elektor, książę i książę-biskupi mają po jednym głosie w sejmie cesarstwa, Virilstimme (z łac. vir oznaczający mężczyzn ). Z drugiej strony hrabiowie są zjednoczeni w czterech kolegiach: bankach Westfalii , Vettéravie , Frankonii i Szwabii , z których każdy ma Kuriatstimme (od łacińskiego kurii do gromadzenia ). Miasta Imperium tworzą dwa kolegia: na brzegu Renu i Szwabii.
Państwa cesarskie muszą płacić podatki cesarzowi i muszą dostarczać kontyngenty armii cesarskiej . Wszystkie państwa imperialne mają obowiązek uczestniczenia w posiedzeniach Sejmu (możliwe jest wysłanie przedstawiciela). W zamian żadne prawo nie może być bez nich promulgowane i odgrywają one rolę w przypadku wypowiedzenia wojny, podpisania traktatów między Imperium a innymi państwami, a także w ukonstytuowaniu się nowych księstw .