Welthauptstadt Germania („Światowa Stolica Germania”) był projektem Hitlera, którego celem było zbudowanie monumentalnej stolicy III Rzeszy w miejsce Berlina . Zainspirowany tym, co mogło istnieć w innych stolicach, ale o znacznie większych rozmiarach i zaprojektowany przez Alberta Speera , miał powstać po wygraniu przez Niemcy II wojny światowej .
Prawdziwa nazwa projektu i jako taka używana przez tych, którzy brali udział w jego rozwoju brzmiała: Gesamtbauplan für die Reichshauptstadt (Ogólny plan budowy stolicy Rzeszy ).
Pomysł nadania Berlinowi nazwy Germania pojawia się w dyskusji przy stole przez8 czerwca 1942 zauważony przez Henry'ego Pickera: Hitler chcąc zjednoczyć narody germańskie w ramach Rzeszy, wyraził chęć nadania stolicy i środka ciężkości tej nowej grupy germańskiej nazwy Germania.
Co do wyrażenia Welthauptstadt ( stolica świata lub stolica świata ), pojawia się ono w uwagach Hitlera z nocy 11 na12 marca 1942w którym wyjaśnił, że Berlin w przyszłości można porównać tylko do miast starożytnego Egiptu, do Babilonu czy do Rzymu , a nie do Londynu i Paryża , ale ta formuła nie jest tam kojarzona z Germanią.
Adolf Hitler był przekonany o znaczeniu kultury w tworzeniu trwałego imperium. Realizacja gigantycznych dzieł zapisałaby również Niemcy w historii. Odbudowa Berlina była częścią jego wizji przyszłości Niemiec po planowanym zwycięstwie w II wojnie światowej . Hitler znał z map wielu zagranicznych budowli w różnych stolicach świata, zwłaszcza w Paryżu i Wiedniu . Chciał zobaczyć Berlin obdarzony takimi budynkami, ale większy i z czystą estetyką. Berlin miał mieć wielkie kultowe budynki świadczące o potędze Niemiec i odzwierciedlające światopogląd narodowosocjalistyczny. Z tego punktu widzenia planowano zabudowę polityczną, wojskową, administracyjną i gospodarczą, ale z drugiej strony nie chrześcijańskiej budowli sakralnej.
Powołując się na jeden z głównych budynków Germanii, przyszły pałac Führera, Hitler uzasadniał majestatyczny charakter projektu motywami politycznymi, a mianowicie udostępnieniem swoim następcom środków wielkiej polityki pomimo przewidywalnych osobistych słabości niektórych „między nimi; on sam nie potrzebował takich widowisk, ale przydałby się führerom przyszłych czasów. W ten sposób zapewnił swojemu architektowi: „Ci, którzy mnie kiedyś zastąpią, będą naprawdę potrzebować takich widowisk”. Dla wielu z nich będzie to jedyny sposób na utrzymanie się. Nie można uwierzyć w siłę, jaką mały umysł zyskuje nad swoimi współczesnymi, kiedy może skorzystać z takiej inscenizacji. Takie miejsca, nasycone historyczną przeszłością, podnoszą nawet niewielkiego następcę do rangi historycznej. Widzicie, to jest powód, dla którego musimy to wszystko zbudować w moim życiu; abym tam mieszkał i aby mój duch nadał temu budynkowi tradycję” .
Hitler w końcu uzasadnił swoje projekty architektoniczne pragnieniem wyposażenia reżimu we własne budynki; uznał za absurdalne i niegodne, aby rządy republikańskie przenosiły się do dawnych rezydencji książęcych, królewskich lub cesarskich, a nie budowały nowych budynków. I tak w Berlinie Prezydium Rzeczypospolitej zostało zainstalowane w dawnej rezydencji marszałka sądu.
Hitler zażądał wydania dekretu, który nadałby Albertowi Speerowi bardzo rozległe uprawnienia i podporządkował go bezpośrednio jego rozkazom, bez ponoszenia odpowiedzialności przed burmistrzem i gauliterem Berlina. Albert Speer , według Hitlera „pierwszy architekt III Rzeszy”, został mianowany „Inspektorem Generalnym Budownictwa” ( Generalbauinspektor lub GBI, inicjały oznaczające również organ kierowany przez Speera) odpowiedzialny za przekształcenie stolicy Rzeszy. Speer poprosił o potraktowanie tego zlecenia jako niezależnego architekta, a nie jako urzędnika państwowego.
Albert Speer utworzył niewielką grupę współpracowników skupioną w kilku wydziałach: agencji planowania odpowiedzialnej za rozwój miasta, centrali zajmującej się kwestiami finansowymi, prawnymi i administracyjnymi oraz Generalnego Biura Budownictwa, zarządzającego drogami, wykonującego prace rozbiórkowe, utrzymywanie relacji z firmami budowlanymi. Wezwał architektów, których uważał za najlepszych w Niemczech: Paula Bonatza , Wilhelma Kreisa , Niemca Bestelmeyera , Petera Behrensa , na których jednak niektóre kręgi narodowosocjalistyczne patrzyły z dezaprobatą ze względu na jego radykalizm, a mimo to został zaakceptowany przez Hitlera. Jako rzeźbiarze Albert Speer wezwał Josefa Thoraka i Arno Brekera .
Albert Speer obiecał Adolfowi Hitlerowi, że prace zostaną ukończone w 1950 roku. Oszacował koszt operacji na od 4 do 6 miliardów marek niemieckich ; suma ta nie wydawała mu się utopijna, ponieważ 500 milionów marek rocznie stanowiło jedną dwudziestą piątą całkowitych wydatków budowlanych w Niemczech w tamtym czasie. Te 500 milionów, które można znaleźć każdego roku, miały pochodzić nie z jednej linii budżetowej, ale z maksymalnej liczby budżetów: każda służba publiczna musiała uczestniczyć we wspólnym wysiłku; Według Hitlera geneza tak rozłożonego triku miała pozostać niezauważona, a przyszłe wpływy z opłat za wstęp gości z całego świata powinny pozwolić na szybką amortyzację kosztów budowy.
Główna aleja miała przypominać Paryż i Pola Elizejskie ; Przywołanie to potwierdza fakt, że Hitler poprosił Speera, aby aleja była szersza od paryskiej o co najmniej 20 metrów, przy czym ta ostatnia ma szerokość 100 metrów. Podobnie Łuk Triumfalny przypomina ten z Place de l'Étoile . Hitler nazwał Paryż najpiękniejszym miastem na świecie i chciał go prześcignąć.
Hitler nazwał Haussmanna największym urbanistą wszech czasów i miał nadzieję, że Albert Speer go przewyższy.
W swojej ostatecznej wersji, konfiguracja dużej północ-południe alei bardziej podobny do pierścienia z Wiednia , a także przypomina pod wieloma względami wschodnią część Unter den Linden , w tym rozdziale, w tym teatrów i działów.
Wielka Hala Ludowa czy Wielkiej Dome było przypomnieć stolicy Waszyngtonie i świętego Piotra w Rzymie , a ich przekroczenie.
Ponadto Albert Speer donosi, że Hitler chciał, aby koncepcje średniowiecza kierowały definicją wymiarów Sali Ludowej. Zaproponował swojemu architektowi, aby w celu określenia liczby osób, które mają być zakwaterowane w Wielkiej Kopule, uwzględnił relację między wielkością katedry w Ulm a populacją tego miasta w średniowieczu.
Projekt zakładał całkowitą reorganizację miasta wokół dwóch osi: Północ-Południe ( Północ-Południe-Achse ) i Wschód-Zachód ( Ost-Zachód-Achse ), zarówno pod względem architektonicznym, jak i urbanistycznym. Zaplanowano poważną restrukturyzację kolei.
Duża centralna aleja ciągnięta wzdłuż osi północ-południe kończyła się powiększonym placem Königs , który miał zostać przemianowany na Adolf-Hitler-Platz . Miały to obejmować budynki władzy centralnej i wojskowej: Kancelarię Rzeszy z prywatnymi mieszkaniami Hitlera, Reichstag , OKW, a przede wszystkim Halę Ludową . Hitler chciał uczynić z tego placu fortecę nie do zdobycia na wypadek buntu: wszystkie okna na placu musiały być wyposażone w ciężkie pancerne stalowe okiennice, drzwi musiały być stalowe, a jedyny dostęp do placu musiał być zamknięty przez ciężka kratka żeliwna.
Na północy: Wielka Sala LudowaNa północnym krańcu placu Speer planował wznieść ogromny budynek zwieńczony kopułą o lekko parabolicznej krzywiźnie: Volkshalle, czyli „Salę Ludową”. Kopuła budynku byłaby bardzo duża, szesnaście razy większa od kopuły Bazyliki Świętego Piotra w Rzymie . Jej kopuła miała spoczywać na kwadratowym cokole o powierzchni 315 metrów kwadratowych i całkowitej wysokości 290 metrów. Duża sala konferencyjna miała pomieścić 150 000 osób.
Pod pewnymi względami budynek ten został zainspirowany Panteonem w Rzymie : Sala Ludowa musiała mieć okrągły otwór, aby wpuszczać światło, ale ten otwór miał średnicę 46 metrów, przekraczając w ten sposób całą kopułę Panteonu w Rzymie Piotra w Rzymie (44 metry).
Wnętrze budynku musiało być proste w wyglądzie: okalające okrągły plan o średnicy 140 metrów wznosiły się w trzech rzędach trybuny do wysokości 30 metrów; 100 prostokątnych marmurowych filarów o wysokości 24 metrów tworzyło koronę przedzieloną, od strony przeciwnej do wejścia, niszą o wysokości 50 metrów i szerokości 28, której spód miał być pokryty złotą mozaiką, a od frontu, na podstawie 14 Wysoki na metry, stał orzeł przedni trzymający w szponach swastykę otoczoną liśćmi dębu. Ten orzeł był końcem alei; poniżej był plac Führera, który stamtąd wysyłał swoje wiadomości do ludzi przyszłej Rzeszy.
Kopuła miałaby zieloną kolorystykę, ponieważ byłaby pokryta platynowanymi płytami miedzianymi, a zwieńczona byłaby przeszkloną latarnią o wysokości 40 metrów, wykonaną w lekkiej konstrukcji metalowej. Nad latarnią znajdował się orzeł trzymający swastykę, którą Hitler zastąpił globusem.
Masa kopuły byłaby podtrzymywana przez ciągły rząd filarów o wysokości 20 metrów. Fryz, cztery żłobkowane słupy w belce w czterech rogach i kolumnowy portyk wystający na plac, podkreślający gigantyczny charakter budynku. Ten portyk miał być otoczony dwoma 15-metrowymi posągami: Hitler wybrał dla jednego Atlas podtrzymujący sklepienie niebieskie, dla drugiego Tellusa niosącego kulę ziemską.
Z technicznego punktu widzenia, zdaniem Speera, przykrycie 250-metrowej obudowy sklepieniem nie stanowiło problemu: mostowcy z lat 30. nie mieli trudności z wykonaniem porównywalnych konstrukcji żelbetowych i nienagannych z punktu widzenia. widok statyczny. Albert Speer wolałby uniknąć użycia stali, ale Hitler sprzeciwił się temu, a Speer podzielił swój punkt widzenia.
Doradca Ministerstwa Lotnictwa ds. ochrony powietrza, doradca ministerialny Knipfer, na próżno ostrzegał przed niebezpieczeństwem, jakie stanowi Kopuła, która bez wątpienia byłaby idealnym punktem orientacyjnym wyłaniającym się z niskich warstw chmur dla eskadr.Wrogów atakujących centrum polityczne stolicy Rzeszy.
Hitler chciał zaprezentować się tłumowi w quasi-świętym budynku symbolizującym wspólnotę narodu niemieckiego. Ale idea manifestowania nastrojów ludowych poprzez centralny gmach sprzyjający zgromadzeniom nie była nową ideą narodowego socjalizmu: była często przywoływana w debatach o architekturze utopijnej po I wojnie światowej: najbardziej znane przykłady z lat 20. to Stadtkrone Bruno Tauta i Zukunftskathedrale des Sozialismes, w tym Walter Gropius w swoim pierwszym manifeście Bauhausu . Podobnie utopijni architekci Oświecenia wyobrażali sobie, jak społeczność gromadzi miejsca demonstrujące unię obywateli: Klaus Lankheit wspomina w swoim dziele Der Tempel der Vernunft (Świątynia Rozumu), że kopuła pomnika zaprojektowanego około 1793 roku przez Étienne- Louis Boullée, ku chwale drogiego rewolucji francuskiej „Rozumu”, miał średnicę 260 metrów.
Duża kopuła została zaprojektowana przez osobistą agencję Alberta Speera . Inspiracją dla tego ostatniego miał być budynek z kopułą zaprojektowany przez Hitlera w 1925 roku . Ten projekt zainspirował Speera, ale oryginalne proporcje nie mogły zostać zachowane. Albert Speer zaprojektował wiele wersji projektu. Ostateczny model pochodzi z 1939 roku i oferuje budynek o wiele bogatszej dekoracji: zamiast gładkiej i stonowanej sylwetki, ściany są w całości rzeźbione; wystające kątowniki mają cztery wystające pilastry; nad kolumnami znajdują się ogromne naczynia z brązu.
Podstawa Grande Halle miała być z litego granitu, a kopuła ze stali i betonu miała być ozdobiona patynowanym mosiądzem. Orzeł trzymający w szponach kulę ziemską (w 1939 r. Hitler poprosił ją o zastąpienie swastyki) musiał pokonać wielki stalowo-betonowy świetlik.
Spree zostałby rozszerzony stanowią ogromną część wód po obu stronach wielkiego Dome.
Zachód: Nowa Kancelaria i Pałac FühreraW zachodniej części Placu Adolfa Hitlera Speer miał wybudować nową kancelarię (1 200 000 m 3 ) oraz pałac Führera (1 900 000 m 3 ) z prywatnymi apartamentami Hitlera. W skład zespołu wchodziły dziedzińce otoczone kolumnadami, duże pomieszczenia, rozległe klatki schodowe, długie korytarze, teatr na 400 miejsc oraz wspaniałe ogrody z fontannami i gajem palmowym. Podobnie zaplanowano w tym pałacu o powierzchni dwóch milionów metrów kwadratowych:
Na fasadzie Placu Adolfa Hitlera na parterze znajdowały się bliźniacze kolumny, a w tle malowidła ścienne i mozaiki. W części centralnej dominować miała obszerna attyka ozdobiona płaskorzeźbami.
Fasada miała dużą żelazną bramę wejściową i drzwi otwierające się na balkon wysoki na 14 metrów, z którego Hitler mógł pokazać się tłumowi.
Południe: OKW i skrzydło nowej kancelariiPołudniową część placu graniczy z siedzibą OKW ( Oberkommando der Wehrmacht czyli „Naczelne Dowództwo Wehrmachtu”) i skrzydłem wejściowym Kancelarii Rzeszy, pomiędzy którymi prowadzi Wielka Aleja prowadząca na plac. Centralna część tych dwóch budynków ma kształt wieży. Ściany boczne przeprute są szeregiem okien, pomiędzy którymi stoją dwie żłobkowane kamienne kolumny, ciemnego koloru.
Na wschodzie: ReichstagWschodnią część placu miał zająć zabytkowy Reichstag, który zostałby uzupełniony o nowe budynki związane z jednej strony z OKW, az drugiej z Wielką Kopułą. Hitler sprzeciwiał się zniszczeniu budynku zaproponowanego mu przez Speera, ponieważ podobał mu się budynek Paula Wallota i chciał przekształcić salę posiedzeń w bibliotekę; planował wybudowanie nowej sali posiedzeń na 1200 deputowanych, co sugeruje, że spodziewał się, że Niemcy będą miały populację co najmniej 140 mln, ponieważ Hitler nie chciał zrezygnować z odziedziczonej po Republice Weimarskiej i w życie w 1933 roku.
Na północ od Wielkiej Kopuły miał powstać duży basen. Miała mieć 1100 metrów długości i 350 metrów szerokości. Ten zbiornik wodny nie powinien być połączony ze Szprewą, której wody zostały zanieczyszczone. Speer, były entuzjasta sportów wodnych, chciał, aby basen zapewniał czystą wodę dla pływaków. Ten rozległy basen miały otoczyć szatnie, hangary dla kajaków i słoneczne tarasy. Podmokły charakter terenu, który uniemożliwiał budowę budynków, jest podstawą projektu dużego basenu.
Musiał być otoczony różnymi budynkami:
Zaplanowano rozwój na alei jedenaście dużych ministerstw na południe od alei; aspekt monumentalny miał dominować do środkowej części alei, poza sklepami i rozrywką, aż do ronda. Rzeczywiście, aby nie budować tylko budynków publicznych, które mogłyby spowodować brak życia Wielkiej Alei, Speer planował zarezerwować dwie trzecie jej długości na prywatne konstrukcje, a Hitler pomógł mu zniweczyć próby administracji mające na celu eksmisję budynków komercyjnych . W związku z tym zaplanowano budowę nowej opery, nowej sali koncertowej, centrum kongresowego „Dom Narodów”, sal muzycznych, 21-piętrowego hotelu z 1500 miejscami noclegowymi, luksusowych restauracji, krytego basenu w stylu rzymskim mając wymiary łaźni termalnych z okresu cesarstwa rzymskiego, wszystko po to, aby nadać alei animację godną wielkiego miasta.
Albert Speer widział w planach Hitlera możliwość reorganizacji sieci kolejowej stolicy. Zaproponował dodanie dwóch dodatkowych torów, aby zwiększyć przepustowość obwodnicy, która mogłaby zaabsorbować ruch na linii głównej. Na tej linii obwodnicy wybudowano by dwie duże stacje tranzytowe, jedną na północy, drugą na południu, w celu zastąpienia wielu nagłówków linii (stacje Lehrte, Anhalt, Poczdam), które stały się niepotrzebne. Usunięcie tych stacji pozwoliło na wyzwolenie obszaru mieszkalnego przez blisko 400 tys. osób i dalszą rozbudowę głównej alei północ-południe.
Nowa oś wschód-zachód i autostrada obwodowaPo ustaleniu głównej osi północ-południe pomyślano o wykorzystaniu istniejącej od zachodu drogi ewakuacyjnej Heerstrasse o szerokości 60 metrów do przedłużenia jej w kierunku wschodnim. Podobnie jak oś północ-południe, ta oś wschód-zachód kończyłaby się peryferyjną autostradą. W ten sposób na wschód od Berlina mogły powstać nowe osiedla mieszkaniowe, co pozwoliłoby na podwojenie liczby mieszkańców przy jednoczesnym sprzątaniu centrum. Krzyż osiowy utworzony przez osie północ-południe i wschód-zachód uzupełnić miało pięć kolistych bulwarów i siedemnaście pasów prześwitu o szerokości 60 metrów. Połączenie krzyża osiowego z częścią obręczy musiały zapewnić pospieszne pociągi metra, według wzoru radiokoncentrycznego, aby odciążyć miejską sieć drogową.
Nowe lotniskaPo drugiej stronie obwodnicy, na czterech końcach krzyża osiowego, zarezerwowano teren pod lotnisko. Z jeziora Rangsdorf miały korzystać hydroplany. Lotnisko Tempelhof ma być wycofany i przekształcony w park rozrywki wzorowany na Tivoli w Kopenhadze .
Na wyspie w Spree na początku XIX th wieku, zbudowano szereg muzeów, ale te były zbyt małe muzea i dystrybucji kolekcji w budynkach nie było logiczne.
Muzea północnego wybrzeżaNa północnym brzegu Szprewy, planowano zbudować Muzeum XIX th century, że utrzymanie zbiorów w Egipcie i na Bliskim Wschodzie oraz Muzeum Germańskie. Muzea na północnym brzegu zostały zaprojektowane przez Wilhelma Kreisa . Architekt połączył te trzy budynki w zespół architektoniczny, który współgrał z Muzeum Kaiser-Friedrich , znajdującym się na krańcu Wyspy Muzeów. Te muzea miały bardzo różne style.
Na południowym brzegu Szprewy miało powstać Muzeum Etnologiczne. Miała długość 275 metrów łączyć stację Friedrichstrasse z Muzeum Kaiser-Friedrich. Plany tego budynku zostały opracowane przez Hansa Dustmanna. Ten duży budynek był prostokątny i składał się z podwyższonej części środkowej oraz dwóch wewnętrznych dziedzińców. Parter składał się z kolumnady w stylu doryckim. Wciąż na południowym brzegu Wilhelm Kreis miał także rozbudować Arsenał Kupfergraben. Ten bardzo długi budynek miał być obramowany dwoma niskimi skrzydłami poprzecznymi, nieco niższymi. Dach miał być ozdobiony działami umieszczonymi w narożach budynku. Fazowana podstawa i tłoczony zabieg inspirowany stylem fortyfikacji zdradzają funkcję tego budynku.
Na zachodnim krańcu osi wschód-zachód projekt przewidywał zespół szkół wyższych, Hochschulstadt, który po ukończeniu miałby zawierać wszystkie sekcje niezbędne dla Wyższej Szkoły Edukacji Technicznej i kliniki uniwersyteckiej.
Na zachód od Hochschulstadt, na Pichelswerder (de) , wyspie położonej między Havel a Stössen See , musieliśmy zagospodarować teren przeznaczony na Wystawy Powszechne : wymagało to oczyszczenia okolicznych bagien w celu opracowania rozległego planu Z wody.
W 1937 r. zorganizowano swoisty konkurs na Hochschulstadt, otwarty dla wszystkich architektów niemieckich. W opisie konkursu zaznaczono, że ze względu na swoje położenie Uniwersytet będzie stanowił wejście do stolicy Rzeszy, a co za tym idzie niezbędne dla nadania budynkom reprezentacyjnego charakteru i monumentalnego wyglądu. Styl konstrukcji i charakter użytych materiałów musiały pozwolić odpowiedzieć na doraźne zapotrzebowanie, ale także „być świadkami wielkiej przeszłości na wieki”.
Klinika uniwersytecka miała powstać w Ruhleben, 1,5 km od kampusu, aby skorzystać z dużej powierzchni, zgodnie z planami Hermanna Distela, z centralnym budynkiem o 30 piętrach w układzie H. Fasada tego szpitala który prawdopodobnie byłby największy w Europie, musiał być wykonany z jasnego wapienia i żółtej cegły. Styl tego szpitala nie różniłby się od tych budowanych w tym samym czasie.
Na południe od Hochschulstadt plan przewidywał budowę trzech wojskowych instytutów badawczych: pierwszego związanego z uzbrojeniem, drugiego z lotnictwem, trzeciego z wojskową topografią. Miała też powstać Służba Patentowa Rzeszy i instytut ergonomii. Na planie z 1940 r. budynki rozmieszczone są wokół dużego prostokątnego placu ozdobionego fontannami i plantacjami.
W związku z tym kompleksem miał powstać duży budynek dla Służby Leśnej Rzeszy oraz muzeum łowieckie. Zaprojektował je Friedrich Hetzelt, pierwszy o bogato zdobionej architekturze, drugi znacznie bardziej trzeźwy.
Po drugiej stronie obwodnicy zaplanowano tereny zielone, które już zaczął zagospodarowywać starszy urzędnik ds. gospodarki wodnej i leśnej, specjalnie obdarzony pełnomocnictwami, przekształcając typowy dla pejzaży Marchii las iglasty w las drzew liściastych. Wzorem paryskiego Lasku Bulońskiego Grünewald miał być otwarty dla zwiedzających i oferować milionom mieszkańców stolicy ścieżki spacerowe, miejsca odpoczynku, boiska sportowe i restauracje. Albert Speer posadził dziesiątki tysięcy drzew liściastych, aby odtworzyć stary las mieszany wylesiony przez Fryderyka II , aby sfinansować swoje wojny.
Tereny zielone, motywowane względami higienicznymi, społecznymi i estetycznymi, wzorowane były na promienistej strukturze planu zagospodarowania i stanowią powierzchnie w kształcie klina zorientowane w kierunku centrum. Głównym elementem łączącym tereny zielone był las. Boiska sportowe i ogrody robotnicze miały stanowić otwarte przestrzenie w starannie zagospodarowanym kompleksie leśnym. Boiska sportowe i ogródki warzywne nie powinny być enklawami dostępnymi tylko dla klubowiczów lub drobnych właścicieli, powinny być odcięte ścieżkami i alejami, które otwierałyby teren i niweczyły często odczuwane w tego typu obiektach poczucie małości i rozdrobnienia. Liniowy układ szlaków i leśnych luk zastąpiono krętymi ścieżkami, ścieżkami konnymi i ścieżkami rowerowymi.
GBI planowało budowę dużych osiedli mieszkaniowych na południowych i wschodnich obrzeżach, takich jak Charlottenburg-North i południowy obszar Schöneberg , zaprojektowanych jako autonomiczne przedmieścia. Największym obszarem mieszkalnym było miasto satelickie położone na południowej osi, Südstadt, zaprojektowane dla 210 000 mieszkańców, niedaleko strefy przemysłowej, która ma stworzyć 100 000 miejsc pracy. Ostateczny plan, łącznie z wyspami domów od 100 metrów i 200 metrów długości wokół podwórza lub U, zostało silnie ukształtowane względami estetycznymi, z wieloma wspomnieniami z miast utworzonej XVI th i XVII th wieku. Do terenów zielonych systematycznie przywiązywane są żłobki, szkoły i domy dla młodzieży hitlerowskiej.
Oprócz domów w Südstadt zaplanowano przestrzenie publiczne, nadając temu ostatniemu charakter reprezentacyjny. Stadion miał wybudować Werner March, architekt stadionu olimpijskiego. Miał też wybudować duże baraki na północ od Place des Défilés, znajdujące się przed stadionem. Planowano tam również wybudowanie Szkoły Celnej Rzeszy i Technicznej Akademii Policyjnej. Na północ od tych dwóch budynków stał naprzeciwko Kriegsakademie des Heeres projektu Hansa Hermanna Klaje i dużego biurowca Ministerstwa Lotnictwa projektu Sabegla.
Planowano budowę Naczelnego Dowództwa SS : odtwarza klasyczny plan dużych zakładów wojskowych: szereg budynków zgrupowanych wokół dużych dziedzińców. Nad całością dominuje budynek centralny na osi wejścia głównego. Większość projektów na elewacjach ma charakter dekoracyjny. U podstawy budynku rozciąga się płaskorzeźba o wysokości 4,5 metra i długości 50 metrów; wejścia do budynków bocznych są również ozdobione płaskorzeźbami. Dzięki wyrazistej i dynamicznej architekturze, łączącej styl klasyczny, barokowy i ekspresjonistyczny, duży kompleks SS bardziej przypomina ówczesne budowle włoskie niż inne osiągnięcia architektoniczne reżimu narodowosocjalistycznego.
Ostatecznie w Südstadt miały powstać także budynki Urzędu Ubezpieczeń Rzeszy i Archiwum Rzeszy.
Z powodu wojny i klęski narodowosocjalistycznych Niemiec zrealizowano tylko kilka elementów projektu:
W 1992 r. Robert Harris , autor chronicznej powieści Ojczyzna , zakłada, że wizja odbudowanego Berlina Hitlera i Speera zostałaby zrealizowana do 1964 roku .
W serii wideo Człowiek z Wysokiego Zamku powstała Wielka Kopuła, w której znajduje się studium Hitlera. Po zabójstwie tego ostatniego i niepowodzeniu zamachu stanu Martina Heussmanna, nowy Führer Heinrich Himmler wygłosił przemówienie przed swoją gwardią pretoriańską iw obecności Obergruppenführera Johna Smitha.
W chronicznym komiksie Block 109 , cyklu stworzonym przez Vincenta Brugeasa, jest wiele odniesień do tej nazistowskiej architektury.
Wydany w 2019 roku Traktat z Germanii to alternatywna historia napisana przez Matthew Goutona, która rozgrywa się na przełomie lat 20. XX wieku w świecie, w którym nazistowskie Niemcy wygrały II wojnę światową . Chociaż wydarzenia z książki mają miejsce w Alpach Bawarskich podczas konferencji Osi G7, liczne odniesienia do Germanii pozwalają czytelnikowi szczegółowo odkryć stolicę Rzeszy i siedzibę Bloku Narodowosocjalistycznego .