Lot Fuerza Aérea Uruguaya 571 | ||||
Pomnik w miejscu wypadku. | ||||
Charakterystyka wypadku | ||||
---|---|---|---|---|
Przestarzały | 13 października 1972 | |||
Rodzaj | Uderz bez utraty kontroli | |||
Przyczyny | Błąd nawigacji | |||
Teren | Andes Cordillera | |||
Informacje kontaktowe | 34 ° 45 ′ 54 ″ na południe, 70 ° 17 ′ 11 ″ na zachód | |||
Funkcje urządzenia | ||||
Rodzaj urządzenia | Fairchild Hiller FH-227 | |||
Firma | Siły Powietrzne Urugwaju | |||
Miejsce pochodzenia | Międzynarodowy port lotniczy Carrasco ( Urugwaj ) | |||
Miejsce docelowe | Międzynarodowy port lotniczy Arturo-Merino-Benítez ( Chile ) | |||
Faza | Rejs | |||
Pasażerowie | 40 | |||
Załoga | 5 | |||
Nie żyje | 29 | |||
Ocaleni | 16 | |||
Geolokalizacja na mapie: Argentyna
| ||||
Lotu Fuerza Aérea Uruguaya 571 , znany również dramat w Andach , był lot działających między Montevideo w Urugwaju i Santiago w Chile . W dniu 13 października 1972 roku, samolot, o Fairchild FH-227 z Urugwaju Sił Powietrznych , rozbił się w Andach gór w argentyńskiej działu z Malargüe . Spośród 45 pasażerów i załogi 17 zginęło w wypadku lub w ciągu 24 godzin po wypadku, a 12 innych w następnych dwóch miesiącach, w tym 8 w lawinie. Dowiedziawszy się przez radio, że poszukiwania zostały porzucone i odizolowane bez jedzenia na wysokości 3600 mw trudnych warunkach klimatycznych, ocaleni postanawiają zjeść ciała martwych pasażerów , zakonserwowane przez zimno. Tak powiem, skazani na ratunek, Fernando Parrado i Roberto Canessa udaje się na koniec dziesięciodniowej podróży dotrzeć do doliny i skontaktować się z jeźdźcem. 22 i23 grudnia, ponad dwa miesiące po wypadku, służby ratunkowe ostatecznie odzyskały 16 osób, które przeżyły.
Plik 12 października 1972, A Fairchild FH-227 z Urugwaju Air Force pozostawia Międzynarodowe Lotnisko Carrasco w Montevideo , Urugwaj, na jego drodze do Santiago , Chile . Na pokładzie są głównie rugbiści z drużyny Old Christians z Montevideo, którzy mają rozegrać mecz w Chile, a także krewni i przyjaciele zawodników. Samolot wylądował na noc w Mendoza , Argentyna z powodu trudnych warunków pogodowych.
Następnego dnia 13 października 1972, pilot samolotu, pułkownik Julio Ferradas, decyduje się przekroczyć pasmo górskie Andów przy przejściu Planchón , na południe od Mendozy. Po przelocie samolot musi skierować się na północ, aby dotrzeć do Santiago. Wierząc, że całkowicie oczyścił przejście w chmurach, drugi pilot poinformował wieżę kontrolną Santiago, że jest nad Curicó i że zamierza skręcić, aby rozpocząć zniżanie. Jednak martwe obliczenie drugiego pilota było błędne: prędkość samolotu była niższa z powodu wiatru czołowego, a zwykły czas przelotu został wydłużony. Samolot opada zbyt wcześnie i uderza w pierwszy szczyt, który odrywa prawe skrzydło; jest on skierowany do tyłu i przenosi płetwę z całym tyłem kadłuba i kilkoma pasażerami. Z kolei lewe skrzydło zostaje oderwane podczas zderzenia z drugim wierzchołkiem; przód kadłuba kończy swój bieg w śniegu lodowca na wysokości 3600 m , na odludziu departamentu Malargüe w pobliżu granicy między Argentyną i Chile .
33 ocalałych, uwięzionych w mrozie i śniegu, schroniło się w samolocie, który służył jako schronienie przed zimnem i wiatrem. Mając ograniczone zapasy żywności, racjonują się od pierwszych dni. Z przenośnego radia dowiadują się, że operacje poszukiwawcze zostały przerwane osiem dni po wypadku, ponieważ biały samolot był uważany za nie do odróżnienia na śniegu. Wyczerpawszy skromne zapasy żywności, próbują zjeść paski skóry wyrwane z bagażu, ale obróbka chemiczna skóry jest niejadalna. Zrywają poduszki w nadziei, że znajdą słomę, ale znajdują tylko wypełnienie z pianki. Nando Parrado zapowiada, że aby przeżyć, zje ciało pilota zakonserwowane przez zimno. Kilku innych ocalałych wpadło na ten sam pomysł. Roberto Cannessa, student medycyny, pokazuje swoim towarzyszom w nieszczęściu, jak metodycznie ciąć ciało odłamkami okien lub żyletkami. Po zwłokach pilota jedzą mięso swoich zmarłych przyjaciół.
29 października w środku nocy lawina całkowicie zasłoniła samolot i pochłonęła osiem nowych ofiar.
Po znalezieniu kamery w ogonie samolotu znajdującego się 2 km od wraku, Parrado robi zdjęcia codziennego życia ocalałych wokół wraku.
Od pierwszych dni niektórzy proponowali wyruszyć w poszukiwaniu pomocy i wokół urządzenia organizowano ograniczone wyprawy, ale wysokość, zimno, niedożywienie i ślepota śnieżna uniemożliwiają podjęcie zakrojonych na szeroką skalę przedsięwzięć. W końcu zdecydowano, że mała grupa pójdzie po pomoc z najcieplejszymi ubraniami i największymi porcjami żywności - zamrożonym mięsem kilku ciał. Po kilku nieudanych próbach, Fernando Parrado i Roberto Canessa sami zdołali przekroczyć pasmo górskie na zachód od miejsca katastrofy, a następnie zejść do doliny Rio Azufre. Dziesięć dni po wyjeździe spotykają chłopa Sergio Catalána w pobliżu Los Maitenes, który ostrzega władze. 22 grudnia dwa helikoptery wojskowe kierowane przez Parrado dotarły na miejsce wypadku, ale z braku czasu mogły zabrać na pokład tylko sześciu rozbitków. Pozostali są odbierani następnego ranka i hospitalizowani w Santiago w celu leczenia odmrożeń , niedożywienia, odwodnienia , szkorbutu i ostrej choroby górskiej . W końcu służby ratunkowe wróciły na miejsce zdarzenia z księdzem, aby pochować ciała 80 m od samolotu, których szczątki podpalono.
Po opowiedzeniu swoim ratownikom, jak przeżyli, 16 ocalałych publicznie zaprzecza pogłoskom o antropofagii, aż do zorganizowania konferencji prasowej, podczas której jeden z nich Pancho Dalgado używa metafory komunii , ostatniej wieczerzy Chrystusa, aby usprawiedliwić swój czyn. Ta „obrona przez komunię” nie wynika z przekonań religijnych, niż z troski o zmianę wydarzeń w celu ich oczyszczenia. To wyjątkowe przekroczenie zakazu jedzenia jest rzeczywiście postrzegane jako grzech, ale papież Paweł VI go rozgrzesza.
Te gwiazdki oznaczają członków zespołu rugby.
Ocaleni
Śmierć w wypadku lub wkrótce po wypadku
Martwy pierwszej nocy
Zmarł drugiego dnia
Zmarł ósmego dnia
Zginął w lawinie w 16 th dzień
Śmierć później
Muzeum poświęcone katastrofie w Montévidéo [1]
Wypadek zainspirował meksykański film Supervivientes de los Andes ( Survive! (In) w języku angielskim), wyreżyserowany przez Rene Cardona Sr. z 1976 roku, oparty na książce Clay Blair Survive!
W 1993 roku Frank Marshall realizuje Survivors , adaptację książki The Survivors of Piers Paul Read (w) .
W 2006 roku Fernando Parrado opublikował Cud w Andach , dając pierwsze pisemne świadectwo ocalałego.
Historia jest również opisywana w różnych filmach dokumentalnych: