Teatr Palais-Royal

Teatr Palais-Royal Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Fasada teatru w 2005 roku. Kluczowe dane
Lokalizacja Paryż
Informacje kontaktowe 48 ° 51 ′ 58 ″ północ, 2 ° 20 ′ 15 ″ wschód
Architekt Victor Louis (1786)
Louis Regnier de Guerchy (1830)
Paul Sédille (1880)
Inauguracja 1784
Pojemność 716
Stare nazwiska Teatr Beaujolais (1784-90)
Teatr Montansier (1790-93)
Teatr perystylowy w ogrodzie Égalité (1793-94)
Teatr górski (1794-95)
Montansier-Variétés (1795-1806)
Café de la Paix (1812-1820) )
Kierunek Francis Nani
Sébastien Azzopardi
Ochrona Logo pomnika historycznego Na liście MH ( 1930 ) Na
Logo pomnika historycznego liście MH ( 1993 )
logo Théâtre du Palais-Royal Logo Théâtre du Palais-Royal. Geolokalizacja na mapie: Paryż
(Zobacz sytuację na mapie: Paryż) Teatr Palais-Royal
Geolokalizacja na mapie: 1 st  dzielnicy Paryża
(Zobacz sytuację na mapie: 1. dzielnica Paryża) Teatr Palais-Royal

Palais-Royal teatr jest paryski audytorium znajduje się 38, rue de Montpensier ( 1 st dzielnica z Paryża ) i widokiem na ogrody Palais-Royal .

Zewnętrzna część budynku (fasady i dach) od początku roku została sklasyfikowana jako zabytki historyczne .16 marca 1930 r, cały teatr napisu od 3 sierpnia 1993.

Ta strona jest obsługiwana przez stacje metra Palais-Royal - Musée du Louvre , Bourse i Pyramides .

Historyczny

Przebudowa Palais-Royal

Aby przełamać monopol Hôtel de Bourgogne , kardynał Richelieu zlecił wzniesienie w 1637 roku teatru we wschodnim skrzydle gmachu Palais-Royal. Inauguracja odbyła się w 1641 roku. W latach 1662-1673 na scenie wystąpiła trupa Théâtre-Italien i Moliera .

Po śmierci swojego byłego współpracownika, Lully odzyskuje teren do założenia Królewskiej Akademii Muzycznej . Odprawił trupy Moliera, który przeniósł się do hotelu de Guénégaud i polecił Carlo Vigarani zastąpić maszyny zainstalowane w 1645 roku przez Giacomo Torelli na nową, zdolną do podtrzymania imponującej zestawy swoich przyszłych Opery . Jego zięć, Jean-Nicolas de Francine , zastąpił go po jego śmierci w 1687 roku.

Ten pierwszy pokój, w którym 28 sierpnia 1735prawykonanie opery-baletu Les Indes galantes Jeana-Philippe'a Rameau spłonęło w dniu6 kwietnia 1763. Ponownie otwarty26 stycznia 1770, ona pali 8 czerwca 1781 rPodczas wykonywania Orfeusza przez Glucka . Królewska Akademia Muzyczna przeniosła się następnie na Boulevard Saint-Martin w sali wybudowanej specjalnie dla niej w dwa miesiące przez Nicolasa Lenoira (przyszły teatr Porte-Saint-Martin ).

Philippe d'Orléans (przyszła Philippe-egalite), który właśnie odziedziczył w Palais-Royal od ojca , skorzystał z okazji, aby przebudowa ogrodów poprzez Victor Louis zbudować zestaw jednolitych budynków, w tym pasaży handlowych na parterze zwieńczony apartamenty mieszkalne, otoczone trzema nowymi ulicami nazwanymi od tytułów jego trzech synów ( Valois , Beaujolais i Montpensier ). Stara hala została przebudowana na zachód (na miejscu dzisiejszej Comédie-Française) i powierzona w 1785 r. trupie Variety-Amusantes wypędzonej z Boulevard Saint-Martin przez sąsiednią Królewską Akademię Muzyczną.

Naprzeciw rue de Montpensier , w perystylu Joinville, Victor Louis zbudował kolejną małą salę, która miała prezentować przedstawienia lalkowe niejakiego Lomela. Został zainaugurowany w dniu23 października 1784. Umieszczona pod opieką hrabiego Beaujolais, trupa przybrała wówczas imię „Małych Komików Jego Najjaśniejszej Wysokości Monsiniora Hrabiego Beaujolais”, a teatru „  Beaujolais  ”. Lalki szybko zostają zastąpione przez dzieci, które odgrywają role, podczas gdy dorośli mówią i śpiewają zza kulis. Ale w 1788 r. dekret zabraniał „zatrudniania dwóch aktorów do tej samej roli oraz śpiewania i mówienia zza kulis”, pozbawiając Lomela jego interesów.

Od teatru Montansier do Variety

Pokój zostaje wykupiony w dniu 17 czerwca 1787Desmarets, który dwa lata później sprzedaje go Marguerite Brunet znanej jako Mademoiselle Montansier , już dyrektor teatru Montansier w Wersalu . Wykorzystuje rewolucję, by osiedlić się w Paryżu ze swoim kochankiem, aktorem Honoré Bourdon znanym jako „de Neuville”, i przejąć w posiadanie Beaujolais. Po gruntownych pracach konserwatorskich inauguruje swoją nową salę w dniu12 kwietnia 1790z Les Époux malontents , opera w czterech aktach Dubuissona i Storace . Mimo krótkiego uwięzienia w czasie Terroru , działa pod różnymi nazwami ( teatr Montansier , teatr ogród Perystyl Równości , teatr Góra , Montansier-Rozmaitość czy po prostu Rozmaitości ) aż do 1806 roku, kiedy francuscy-komicy znaleźli sąsiadów, że to im daje cień, zmuszony przez Josepha Fouché , ministra policji nowego trybu, do opróżnienia miejsc. Po krótkim pobycie w Théâtre de la Cité przeniosła swoją trupę do sali, którą właśnie wybudowała na Boulevard Montmartre i która stała się Théâtre des Variétés .

Wynajmowany sukcesywnie akrobatom i trenerom psów, komedia jest tam zabroniona, definitywnie zamknięta w maj 1812. Teraz Café de la Paix , teraz prezentuje tylko atrakcje, które mają na celu rozrywkę konsumentów. Eksperyment zakończył się w 1820 roku.

Teatr Palais-Royal

W 1830 roku Joseph-Jean Contat-Desfontaines znany jako „  Dormeuil  ”, aktor i kierownik Gymnase-Dramatique , uzyskał od nowego króla pozwolenie na ponowne wykorzystanie tego miejsca jako teatru. Związany z dyrektorem gimnazjum, Charlesem-Alexandrem Poirsonem , zlecił jego gruntowną przebudowę przez Louisa Regniera de Guerchy, wyobrażając sobie w szczególności konstrukcję wspornikową z widokiem na rue de Montpensier.

Teatr Palais-Royal zostaje otwarty w dniu6 czerwca 1831. Dormeuil będzie rządził tam przez ponad trzydzieści lat, wypuszczając w szczególności młodych autorów, którzy zbiją fortunę: Eugène Labiche i Victorien Sardou . Otworzył także swoją scenę na muzykę, rekrutując na dyrygenta swoich wodewilów Hervé , przyszłego ojca operetki. Jego syn Léon zastąpił go w 1858 r., kontynuując dzieło ojca, w szczególności w 1863 r., doprowadzając do spotkania najbardziej emblematycznego twórczego tria Drugiego Cesarstwa , Jacquesa Offenbacha , Henri Meilhaca , Ludovica Halévy'ego i ich muzy Hortense Schneider .

W 1880 roku teatr został przekształcony przez architekta Paula Sédille'a, który wyremontował salę w stylu neo- Ludwika XV , niezwykle ozdobną i złoconą, z rzeźbami Dalou . Ustawia również schody awaryjne; aby nie musieć przerabiać wnętrza teatru, decyduje się na przyjęcie (rewolucyjne) umieszczenia go na froncie, w postaci metalowych chodników pokrytych mozaiką.

Obecna sala ma 716 miejsc.

Théâtre du Palais Royal jest teatrem prywatnym, od 2010 roku członkiem ugrupowania Associated Parisian Theatres .

Kolejne kierunki

Uwagi i referencje

  1. Wskazówka n o  PA00085916 , baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
  2. Michel de Decker , księżna Orleanu, żona Philippe-Égalité, matka Ludwika Filipa , 1981; przeredagowane Pigmalion, 2001, s.98.
  3. Jean-Marie Pérouse de Montclos ( reż. ), The Heritage Guide: Paris , Paris, Hachette ,1987, 587  s. ( ISBN  978-2-01-016812-3 ) , s.  384.
  4. Georges Poisson , Nowa historia Paryża: Historia architektury Paryża , Paryż, Biblioteka historyczna miasta Paryża i Stowarzyszenie na rzecz publikacji historii Paryża, dyf. Topór,1997, 765  s. ( ISBN  978-2-85962-019-6 ) , s.  548.
  5. Théâtre du Palais-Royal na oficjalnej stronie zrzeszonych teatrów paryskich.

Załączniki

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Linki wewnętrzne

Linki zewnętrzne