Lokalizacja | Paryż |
---|---|
Informacje kontaktowe | 48 ° 51 ′ 58 ″ północ, 2 ° 20 ′ 15 ″ wschód |
Architekt |
Victor Louis (1786) Louis Regnier de Guerchy (1830) Paul Sédille (1880) |
Inauguracja | 1784 |
Pojemność | 716 |
Stare nazwiska |
Teatr Beaujolais (1784-90) Teatr Montansier (1790-93) Teatr perystylowy w ogrodzie Égalité (1793-94) Teatr górski (1794-95) Montansier-Variétés (1795-1806) Café de la Paix (1812-1820) ) |
Kierunek |
Francis Nani Sébastien Azzopardi |
Ochrona |
Na liście MH ( 1930 ) Na liście MH ( 1993 ) |
Palais-Royal teatr jest paryski audytorium znajduje się 38, rue de Montpensier ( 1 st dzielnica z Paryża ) i widokiem na ogrody Palais-Royal .
Zewnętrzna część budynku (fasady i dach) od początku roku została sklasyfikowana jako zabytki historyczne .16 marca 1930 r, cały teatr napisu od 3 sierpnia 1993.
Ta strona jest obsługiwana przez stacje metra Palais-Royal - Musée du Louvre , Bourse i Pyramides .
Aby przełamać monopol Hôtel de Bourgogne , kardynał Richelieu zlecił wzniesienie w 1637 roku teatru we wschodnim skrzydle gmachu Palais-Royal. Inauguracja odbyła się w 1641 roku. W latach 1662-1673 na scenie wystąpiła trupa Théâtre-Italien i Moliera .
Po śmierci swojego byłego współpracownika, Lully odzyskuje teren do założenia Królewskiej Akademii Muzycznej . Odprawił trupy Moliera, który przeniósł się do hotelu de Guénégaud i polecił Carlo Vigarani zastąpić maszyny zainstalowane w 1645 roku przez Giacomo Torelli na nową, zdolną do podtrzymania imponującej zestawy swoich przyszłych Opery . Jego zięć, Jean-Nicolas de Francine , zastąpił go po jego śmierci w 1687 roku.
Ten pierwszy pokój, w którym 28 sierpnia 1735prawykonanie opery-baletu Les Indes galantes Jeana-Philippe'a Rameau spłonęło w dniu6 kwietnia 1763. Ponownie otwarty26 stycznia 1770, ona pali 8 czerwca 1781 rPodczas wykonywania Orfeusza przez Glucka . Królewska Akademia Muzyczna przeniosła się następnie na Boulevard Saint-Martin w sali wybudowanej specjalnie dla niej w dwa miesiące przez Nicolasa Lenoira (przyszły teatr Porte-Saint-Martin ).
Philippe d'Orléans (przyszła Philippe-egalite), który właśnie odziedziczył w Palais-Royal od ojca , skorzystał z okazji, aby przebudowa ogrodów poprzez Victor Louis zbudować zestaw jednolitych budynków, w tym pasaży handlowych na parterze zwieńczony apartamenty mieszkalne, otoczone trzema nowymi ulicami nazwanymi od tytułów jego trzech synów ( Valois , Beaujolais i Montpensier ). Stara hala została przebudowana na zachód (na miejscu dzisiejszej Comédie-Française) i powierzona w 1785 r. trupie Variety-Amusantes wypędzonej z Boulevard Saint-Martin przez sąsiednią Królewską Akademię Muzyczną.
Naprzeciw rue de Montpensier , w perystylu Joinville, Victor Louis zbudował kolejną małą salę, która miała prezentować przedstawienia lalkowe niejakiego Lomela. Został zainaugurowany w dniu23 października 1784. Umieszczona pod opieką hrabiego Beaujolais, trupa przybrała wówczas imię „Małych Komików Jego Najjaśniejszej Wysokości Monsiniora Hrabiego Beaujolais”, a teatru „ Beaujolais ”. Lalki szybko zostają zastąpione przez dzieci, które odgrywają role, podczas gdy dorośli mówią i śpiewają zza kulis. Ale w 1788 r. dekret zabraniał „zatrudniania dwóch aktorów do tej samej roli oraz śpiewania i mówienia zza kulis”, pozbawiając Lomela jego interesów.
Pokój zostaje wykupiony w dniu 17 czerwca 1787Desmarets, który dwa lata później sprzedaje go Marguerite Brunet znanej jako Mademoiselle Montansier , już dyrektor teatru Montansier w Wersalu . Wykorzystuje rewolucję, by osiedlić się w Paryżu ze swoim kochankiem, aktorem Honoré Bourdon znanym jako „de Neuville”, i przejąć w posiadanie Beaujolais. Po gruntownych pracach konserwatorskich inauguruje swoją nową salę w dniu12 kwietnia 1790z Les Époux malontents , opera w czterech aktach Dubuissona i Storace . Mimo krótkiego uwięzienia w czasie Terroru , działa pod różnymi nazwami ( teatr Montansier , teatr ogród Perystyl Równości , teatr Góra , Montansier-Rozmaitość czy po prostu Rozmaitości ) aż do 1806 roku, kiedy francuscy-komicy znaleźli sąsiadów, że to im daje cień, zmuszony przez Josepha Fouché , ministra policji nowego trybu, do opróżnienia miejsc. Po krótkim pobycie w Théâtre de la Cité przeniosła swoją trupę do sali, którą właśnie wybudowała na Boulevard Montmartre i która stała się Théâtre des Variétés .
Wynajmowany sukcesywnie akrobatom i trenerom psów, komedia jest tam zabroniona, definitywnie zamknięta w maj 1812. Teraz Café de la Paix , teraz prezentuje tylko atrakcje, które mają na celu rozrywkę konsumentów. Eksperyment zakończył się w 1820 roku.
W 1830 roku Joseph-Jean Contat-Desfontaines znany jako „ Dormeuil ”, aktor i kierownik Gymnase-Dramatique , uzyskał od nowego króla pozwolenie na ponowne wykorzystanie tego miejsca jako teatru. Związany z dyrektorem gimnazjum, Charlesem-Alexandrem Poirsonem , zlecił jego gruntowną przebudowę przez Louisa Regniera de Guerchy, wyobrażając sobie w szczególności konstrukcję wspornikową z widokiem na rue de Montpensier.
Teatr Palais-Royal zostaje otwarty w dniu6 czerwca 1831. Dormeuil będzie rządził tam przez ponad trzydzieści lat, wypuszczając w szczególności młodych autorów, którzy zbiją fortunę: Eugène Labiche i Victorien Sardou . Otworzył także swoją scenę na muzykę, rekrutując na dyrygenta swoich wodewilów Hervé , przyszłego ojca operetki. Jego syn Léon zastąpił go w 1858 r., kontynuując dzieło ojca, w szczególności w 1863 r., doprowadzając do spotkania najbardziej emblematycznego twórczego tria Drugiego Cesarstwa , Jacquesa Offenbacha , Henri Meilhaca , Ludovica Halévy'ego i ich muzy Hortense Schneider .
W 1880 roku teatr został przekształcony przez architekta Paula Sédille'a, który wyremontował salę w stylu neo- Ludwika XV , niezwykle ozdobną i złoconą, z rzeźbami Dalou . Ustawia również schody awaryjne; aby nie musieć przerabiać wnętrza teatru, decyduje się na przyjęcie (rewolucyjne) umieszczenia go na froncie, w postaci metalowych chodników pokrytych mozaiką.
Obecna sala ma 716 miejsc.
Théâtre du Palais Royal jest teatrem prywatnym, od 2010 roku członkiem ugrupowania Associated Parisian Theatres .
: dokument używany jako źródło tego artykułu.