Tanneguy Duchâtel

Tanneguy Duchâtel Obraz w Infobox. Funkcje
Minister Spraw Wewnętrznych
29 października 1840 -24 lutego 1848
Minister Spraw Wewnętrznych
12 maja 1839 -1 st marca 1840
Minister Finansów
6 września 1836 -15 kwietnia 1837
Minister Handlu
18 listopada 1834 -22 lutego 1836
Minister Handlu
4 kwietnia -10 listopada 1834
Poseł do parlamentu regionu Charente-Maritime
Biografia
Narodziny 19 lutego 1803
Paryż
Śmierć 5 listopada 1867(w wieku 64 lat)
Paryż
Narodowość Francuski
Czynność Polityk
Tata Charles Jacques Nicolas Duchâtel
Matka Marie Antoinette Adèle Duchâtel
Dziecko Charles Duchatel
Inne informacje
Właściciel La Source , zamek Lagrange , zamknięcie Haut-Peyraguey , zamek Mirambeau , hotel Clermont
Członkiem Akademia Nauk Moralnych i Politycznych (1842)
Akademia Sztuk Pięknych (1846)
Różnica Wielki Krzyż Legii Honorowej
Archiwa prowadzone przez Archiwa narodowe (2AP)

Tanneguy Duchâtel (stan cywilny: Charles-Marie-Tanneguy Duchâtel ), ur19 lutego 1803 i martwe 5 listopada 1867w Paryżu , jest francuski polityk , minister kilkakrotnie w ramach monarchii lipcowej , w szczególności Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia François Guizota od 1840 do 1848 roku.

Biografia

Młodość i początki zawodowe

Jest synem hrabiego Charlesa Jacquesa Nicolasa Duchâtela (1751-1844) i Marie Antoinette Adèle Papin, a sam nosi tytuł hrabiego. Jego zwykłe imię to wariant „  Tanguy  ”.

Po studiach prawniczych został prawnikiem; pod koniec Restauracji był jednym z założycieli gazety Le Globe i brał udział w jej pisaniu, zajmując się kwestiami ekonomicznymi. Dał się również poznać poprzez swoją pracę O miłości w jej relacjach ze stanem moralnym i dobrobytem niższych warstw społecznych (1829), w której opowiadał się za maltuzjanizmem .

Monarchia lipcowa

Ze względu na swoje liberalne poglądy i wielką łaskę, jaką jego ojciec cieszył się z Ludwikiem Filipem , po nadejściu monarchii lipcowej został mianowany radnym stanu (1830) i otrzymał Legię Honorową .

Zastępca Charente-Inférieure (1833)

Plik 21 lutego 1833Został wybrany przez 4 th  kolegium elektorów na Dolnym Charente ( Jonzac ) aby zastąpić ojca, podniesiony do Peerage.

Przyjaciel François Guizota , zajmuje swoje miejsce w środku z prawej i jest jedną z postaci grupy „  doktrynerów  ”. Interweniuje w sprawie budżetu i kwestii odszkodowania w wysokości 25 milionów przyznanego Stanom Zjednoczonym , co powoduje odejście księcia Broglie z ministerstwa Soult .

Minister handlu (1834)

Plik 4 kwietnia 1834wstąpił do ministerstwa dzięki zmianom kadrowym spowodowanym tym incydentem jako minister handlu i robót publicznych . Podlegając reelekcji w wyniku, uzyskał potwierdzenie mandatu posła21 czerwca 1834. Tego samego dnia został również wybrany przez 5 -tego  wydziału uczelni Charente-niższy ( Marennes ).

W Izbie proponował i bronił rachunków celnych i oszczędnościowych.

On pozostał na miejscu w następnym ministerstwo , na czele z marszałkiem Gérard , ale nie pojawiają się w ministerstwie Maret, książę Bassano w10 listopada 1834. Objął tę samą tekę od 18 listopada w ministerstwie księcia Treviso i trzymał ją w ministerstwie księcia Broglie do21 lutego 1836.

Minister Finansów (1836-1837)

Plik 6 września 1836został ministrem finansów w pierwszym ministerstwie hrabiego Molé , którego tekę pełnił do15 kwietnia 1837.

Pełniąc te funkcje, omawia kwestię finansową interwencji w Hiszpanii , tworzy specjalny fundusz na prace nadzwyczajne, przekazuje środki z kasy oszczędności do funduszu tonącego i przedstawia plan redukcji produkowanego cukru w ​​koloniach. Od 6 do19 września 1836, spełnia również warunek Ministerstwa Robót Publicznych , Rolnictwa i Handlu .

Wycofał się z gabinetu z Doctrinaires na15 kwietnia 1837 ; popierał na trybunie plany zmiany Kodeksu Leśnego i brał ważny udział w tworzeniu kolei.

Jego druga nominacja do Ministerstwa Rolnictwa i Handlu zaowocowała jego reelekcją 18 grudnia 1834. Został również ponownie wybrany na13 października 1836 po przystąpieniu do Ministerstwa Finansów.

Po rozwiązaniu Izby Deputowanych przez hrabiego Molé the30 października 1839, został ponownie wybrany 24 listopada , został mianowany wiceprzewodniczącym Izby i był jednym z najbardziej aktywnych przywódców koalicji utworzonej w celu obalenia ministerstwa .

Minister Spraw Wewnętrznych (1839-1840 i 1840-1848)

W ministerstwie stanowili12 maja 1839pod przewodnictwem marszałka Soulta Tanneguy Duchâtel zgodził się zostać ministrem spraw wewnętrznych z misją zgromadzenia centroprawicy. Ale zostawił rząd włączony1 st marzec 1840, po przegłosowaniu Rady Ministrów w Izbie w sprawie darowizny księcia Nemours .

Duchâtel nie był częścią drugiego ministerstwa Thiersa, które po nim nastąpiło i został chwilowo odrzucony przez opozycję. Ale upadek gabinetu przywrócił go do władzy z29 października 1840, w ministerstwie Soult, gdzie pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych do24 lutego 1848. Te dwie nominacje doprowadziły go do stanięcia przed swoimi wyborcami, którzy odnowili w nim zaufanie8 czerwca 1839 i 5 grudnia 1840.

W Izbie przedstawił i bronił projektu pomnika Moliera , projektów dotyczących organizacji archiwów publicznych, wprowadzania książek zagranicznych, nabycia Hôtel de Cluny , eksperymentów nocnej telegrafii, tłumaczenia książki prochy Napoleona  I er , na szukaniu linii kolejowych itp.

Duchâtel, filar polityki Guizota , sprzeciwił się wszelkim propozycjom reformy wyborczej, deklarując, że „kraj był zadowolony” i szeroko wykorzystywał oficjalny proces kandydowania.

Został ponownie wybrany na zastępcę 9 lipca 1842 i 1 st August 1846.

Korona

Dnia został wybrany do Akademii Nauk Moralnych i Politycznych24 grudnia 1842w sekcji ekonomii politycznej, statystyki i finansów pod przewodnictwem Alexandre de Laborde . Został również wybrany członkiem Akademii Sztuk Pięknych w 1846 roku i mianowany Wielkim Krzyżem Legii Honorowej na29 października 1846.

Emerytura (1848-1867)

Po rewolucji 1848 roku Duchâtel, kojarzony z niepopularnością Guizota, spędził jakiś czas w Anglii . Wrócił do Francji, przeszedł na emeryturę z życia politycznego.

Poświęca się między innymi swoim zbiorom książek, obrazów - w Maj 1851nabył ze sprzedaży kolekcji Soult Świętą Casildę Francisco de Zurbarana (kolekcja Thyssen-Bornemisza) - rzeźby i dzieła sztuki. Kiedy zmarł, wdowa i jego dzieci dały Luwrowi pięć głównych obrazów, z których dwa były autorstwa Ingresa  : Edyp wyjaśnia zagadkę sfinksa i Źródła  ; pomieszczenie w muzeum nosi jego imię.

W 1865 roku weszła w drodze zakupu w jego zbiorach postać św czytanie pism z Bernardino Luini (1482-1532), malowany panel tworzący część mebli w Ca „Vendramin Calergi , wenecki pałac kupiony przez Hector Lucchesi-Palli , księcia della Grazzia i drugi mąż księżnej Berry , sprzedany przez nią na aukcji w Hôtel Drouot. Przyznany kupcowi prawdopodobnie działającemu w imieniu Duchâtel, przeszedł następnie do jego zięcia, księcia Trémoille , którego potomkowie powierzyli sprzedaż firmie Christie's w Paryżu dnia27 listopada 2018 r ; to „arcydzieło sztuki weneckiej z XVI -tego  wieku”, która została nadana Leonarda da Vinci, jest zabytkiem .

Małżeństwo i potomkowie

Ożenił się z Rosalie („Églé”) Paulée, córką JB. Paulée, duży nabywca majątku narodowego i spekulant, który stał się niezwykle zamożny.

Jako dzieci mieli:

Prawdopodobne rodzinne wspomnienie tej pary, srebrny serwis do herbaty i kawy odiota z ramionami Duchâtel-La Trémoille (w oryginalnym pudełku?). 10 listopada 2016 r.

Osobiste dokumenty hrabiego Charles-Jacques-Marie Tanneguy Duchâtel są przechowywane w Archiwum Narodowym pod symbolem 2AP: Inventory of the 2AP fund .

Ikonografia

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. 234 głosów z 247 wyborców i 362 zarejestrowanych
  2. 211 głosów z 256 wyborców i 344 zarejestrowanych przeciwko 35 na M. de Saint-Légier
  3. 108 głosów z 215 głosujących i 273 zarejestrowanych przeciwko 108 na pana Senné
  4. 132 głosów z 229 głosujących i 286 zarejestrowanych przeciwko 88 na rzecz pana Senné
  5. 264 głosów z 289 wyborców i 423 zarejestrowanych
  6. 197 głosów na 208 głosujących
  7. 242 głosów na 258 wyborców
  8. 295 głosów z 331 głosujących i 456 zarejestrowanych przeciwko 78 na rzecz M. Delajusa
  9. 399 głosów z 463 wyborców i 570 zarejestrowanych przeciwko 32 na M. de Saint-Légier

Bibliografia

  1. Przy tej okazji napisał do jednego ze swoich przyjaciół, the17 września 1836 : „Tutaj znowu jesteśmy zaczepieni do pługa; Mam dobrą nadzieję i mocne zaufanie. Thiers popełnił niesamowite błędy, jego najgorętsi przyjaciele teraz się z tym zgadzają; większość jego dawnych zwolenników porzuciła go. Nie chciałem tak szybko wchodzić w interesy, ale honor nie pozwolił mi porzucić króla w sprawie, w której całkowicie podzielaliśmy jego opinię. Co więcej, opinia ta dotyczy zdecydowanej większości opinii publicznej. Król, nie wiedząc, komu prowadzono tę całą hiszpańską sprawę, nie słyszał żadnego poddania się. »(Cytowane w Słowniku parlamentarzystów francuskich )
  2. cytowane przez Słownik francuskich parlamentarzystów
  3. La Gazette Drouot , nr 37, 28 października 2016, s. 81.

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne