Minister Spraw Wewnętrznych | |
---|---|
29 października 1840 -24 lutego 1848 | |
Minister Spraw Wewnętrznych | |
12 maja 1839 -1 st marca 1840 | |
Minister Finansów | |
6 września 1836 -15 kwietnia 1837 | |
Minister Handlu | |
18 listopada 1834 -22 lutego 1836 | |
Minister Handlu | |
4 kwietnia -10 listopada 1834 | |
Poseł do parlamentu regionu Charente-Maritime |
Narodziny |
19 lutego 1803 Paryż |
---|---|
Śmierć |
5 listopada 1867(w wieku 64 lat) Paryż |
Narodowość | Francuski |
Czynność | Polityk |
Tata | Charles Jacques Nicolas Duchâtel |
Matka | Marie Antoinette Adèle Duchâtel |
Dziecko | Charles Duchatel |
Właściciel | La Source , zamek Lagrange , zamknięcie Haut-Peyraguey , zamek Mirambeau , hotel Clermont |
---|---|
Członkiem |
Akademia Nauk Moralnych i Politycznych (1842) Akademia Sztuk Pięknych (1846) |
Różnica | Wielki Krzyż Legii Honorowej |
Archiwa prowadzone przez | Archiwa narodowe (2AP) |
Tanneguy Duchâtel (stan cywilny: Charles-Marie-Tanneguy Duchâtel ), ur19 lutego 1803 i martwe 5 listopada 1867w Paryżu , jest francuski polityk , minister kilkakrotnie w ramach monarchii lipcowej , w szczególności Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia François Guizota od 1840 do 1848 roku.
Jest synem hrabiego Charlesa Jacquesa Nicolasa Duchâtela (1751-1844) i Marie Antoinette Adèle Papin, a sam nosi tytuł hrabiego. Jego zwykłe imię to wariant „ Tanguy ”.
Po studiach prawniczych został prawnikiem; pod koniec Restauracji był jednym z założycieli gazety Le Globe i brał udział w jej pisaniu, zajmując się kwestiami ekonomicznymi. Dał się również poznać poprzez swoją pracę O miłości w jej relacjach ze stanem moralnym i dobrobytem niższych warstw społecznych (1829), w której opowiadał się za maltuzjanizmem .
Ze względu na swoje liberalne poglądy i wielką łaskę, jaką jego ojciec cieszył się z Ludwikiem Filipem , po nadejściu monarchii lipcowej został mianowany radnym stanu (1830) i otrzymał Legię Honorową .
Zastępca Charente-Inférieure (1833)Plik 21 lutego 1833Został wybrany przez 4 th kolegium elektorów na Dolnym Charente ( Jonzac ) aby zastąpić ojca, podniesiony do Peerage.
Przyjaciel François Guizota , zajmuje swoje miejsce w środku z prawej i jest jedną z postaci grupy „ doktrynerów ”. Interweniuje w sprawie budżetu i kwestii odszkodowania w wysokości 25 milionów przyznanego Stanom Zjednoczonym , co powoduje odejście księcia Broglie z ministerstwa Soult .
Minister handlu (1834)Plik 4 kwietnia 1834wstąpił do ministerstwa dzięki zmianom kadrowym spowodowanym tym incydentem jako minister handlu i robót publicznych . Podlegając reelekcji w wyniku, uzyskał potwierdzenie mandatu posła21 czerwca 1834. Tego samego dnia został również wybrany przez 5 -tego wydziału uczelni Charente-niższy ( Marennes ).
W Izbie proponował i bronił rachunków celnych i oszczędnościowych.
On pozostał na miejscu w następnym ministerstwo , na czele z marszałkiem Gérard , ale nie pojawiają się w ministerstwie Maret, książę Bassano w10 listopada 1834. Objął tę samą tekę od 18 listopada w ministerstwie księcia Treviso i trzymał ją w ministerstwie księcia Broglie do21 lutego 1836.
Minister Finansów (1836-1837)Plik 6 września 1836został ministrem finansów w pierwszym ministerstwie hrabiego Molé , którego tekę pełnił do15 kwietnia 1837.
Pełniąc te funkcje, omawia kwestię finansową interwencji w Hiszpanii , tworzy specjalny fundusz na prace nadzwyczajne, przekazuje środki z kasy oszczędności do funduszu tonącego i przedstawia plan redukcji produkowanego cukru w koloniach. Od 6 do19 września 1836, spełnia również warunek Ministerstwa Robót Publicznych , Rolnictwa i Handlu .
Wycofał się z gabinetu z Doctrinaires na15 kwietnia 1837 ; popierał na trybunie plany zmiany Kodeksu Leśnego i brał ważny udział w tworzeniu kolei.
Jego druga nominacja do Ministerstwa Rolnictwa i Handlu zaowocowała jego reelekcją 18 grudnia 1834. Został również ponownie wybrany na13 października 1836 po przystąpieniu do Ministerstwa Finansów.
Po rozwiązaniu Izby Deputowanych przez hrabiego Molé the30 października 1839, został ponownie wybrany 24 listopada , został mianowany wiceprzewodniczącym Izby i był jednym z najbardziej aktywnych przywódców koalicji utworzonej w celu obalenia ministerstwa .
Minister Spraw Wewnętrznych (1839-1840 i 1840-1848)W ministerstwie stanowili12 maja 1839pod przewodnictwem marszałka Soulta Tanneguy Duchâtel zgodził się zostać ministrem spraw wewnętrznych z misją zgromadzenia centroprawicy. Ale zostawił rząd włączony1 st marzec 1840, po przegłosowaniu Rady Ministrów w Izbie w sprawie darowizny księcia Nemours .
Duchâtel nie był częścią drugiego ministerstwa Thiersa, które po nim nastąpiło i został chwilowo odrzucony przez opozycję. Ale upadek gabinetu przywrócił go do władzy z29 października 1840, w ministerstwie Soult, gdzie pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych do24 lutego 1848. Te dwie nominacje doprowadziły go do stanięcia przed swoimi wyborcami, którzy odnowili w nim zaufanie8 czerwca 1839 i 5 grudnia 1840.
W Izbie przedstawił i bronił projektu pomnika Moliera , projektów dotyczących organizacji archiwów publicznych, wprowadzania książek zagranicznych, nabycia Hôtel de Cluny , eksperymentów nocnej telegrafii, tłumaczenia książki prochy Napoleona I er , na szukaniu linii kolejowych itp.
Duchâtel, filar polityki Guizota , sprzeciwił się wszelkim propozycjom reformy wyborczej, deklarując, że „kraj był zadowolony” i szeroko wykorzystywał oficjalny proces kandydowania.
Został ponownie wybrany na zastępcę 9 lipca 1842 i 1 st August 1846.
KoronaDnia został wybrany do Akademii Nauk Moralnych i Politycznych24 grudnia 1842w sekcji ekonomii politycznej, statystyki i finansów pod przewodnictwem Alexandre de Laborde . Został również wybrany członkiem Akademii Sztuk Pięknych w 1846 roku i mianowany Wielkim Krzyżem Legii Honorowej na29 października 1846.
Po rewolucji 1848 roku Duchâtel, kojarzony z niepopularnością Guizota, spędził jakiś czas w Anglii . Wrócił do Francji, przeszedł na emeryturę z życia politycznego.
Poświęca się między innymi swoim zbiorom książek, obrazów - w Maj 1851nabył ze sprzedaży kolekcji Soult Świętą Casildę Francisco de Zurbarana (kolekcja Thyssen-Bornemisza) - rzeźby i dzieła sztuki. Kiedy zmarł, wdowa i jego dzieci dały Luwrowi pięć głównych obrazów, z których dwa były autorstwa Ingresa : Edyp wyjaśnia zagadkę sfinksa i Źródła ; pomieszczenie w muzeum nosi jego imię.
W 1865 roku weszła w drodze zakupu w jego zbiorach postać św czytanie pism z Bernardino Luini (1482-1532), malowany panel tworzący część mebli w Ca „Vendramin Calergi , wenecki pałac kupiony przez Hector Lucchesi-Palli , księcia della Grazzia i drugi mąż księżnej Berry , sprzedany przez nią na aukcji w Hôtel Drouot. Przyznany kupcowi prawdopodobnie działającemu w imieniu Duchâtel, przeszedł następnie do jego zięcia, księcia Trémoille , którego potomkowie powierzyli sprzedaż firmie Christie's w Paryżu dnia27 listopada 2018 r ; to „arcydzieło sztuki weneckiej z XVI -tego wieku”, która została nadana Leonarda da Vinci, jest zabytkiem .
Ożenił się z Rosalie („Églé”) Paulée, córką JB. Paulée, duży nabywca majątku narodowego i spekulant, który stał się niezwykle zamożny.
Jako dzieci mieli:
Prawdopodobne rodzinne wspomnienie tej pary, srebrny serwis do herbaty i kawy odiota z ramionami Duchâtel-La Trémoille (w oryginalnym pudełku?). 10 listopada 2016 r.
Osobiste dokumenty hrabiego Charles-Jacques-Marie Tanneguy Duchâtel są przechowywane w Archiwum Narodowym pod symbolem 2AP: Inventory of the 2AP fund .