Podłączony telewizor lub inteligentny telewizor (w języku angielskim, podłączony telewizor lub CTV ) jest telewizor podłączony bezpośrednio lub pośrednio z Internetem w celu zapewnienia zestawu usług dla telewidzów. Telewizor od momentu wynalezienia był zawsze tylko terminalem odbiorczym. Po podłączeniu telewizor staje się również nadajnikiem .
Termin „telewizja podłączona” lub „telewizja podłączona” jest tłumaczeniem angielskiego „ connected TV ” lub czasami słyszymy o „inteligentnej telewizji” lub „inteligentnej telewizji”, tłumaczeniu angielskiego „ smart TV ” przez analogię ze smartfonami lub „telewizja interaktywna” ze względu na interaktywność tej technologii .
Telewizor odbiera sygnał z anteny (najczęściej naziemnej). Można go podłączyć, gdy ma port IP, czyli złącze „ RJ45 ” lub interfejs Wi-Fi , co pozwala na podłączenie go do domowej sieci internetowej.
Mówimy o telewizji połączonej, aby mówić o samej telewizji: „Samsung UE46C9000 to telewizor podłączony do sieci”. Ale także, aby mówić o środkach lub usłudze: „ Logitech Revue (w) (2010-2011) był podłączonym TV box, Apple TV to oferta Connected TV”.
Telewizory z dostępem do Internetu są coraz częściej wyposażone w naturalny interfejs użytkownika umożliwiający dostęp do treści internetowych (na przykład Android TV itp.)
Zasady telewizji połączonej zostały zbadane już w latach 70. i 80. przez pionierów sztuki telematycznej, którzy ponadto stworzyli pewne krytyczne teorie na jej temat.
Pierwszy francuski patent pochodzi z 1994 roku i został rozszerzony na Europę i Stany Zjednoczone w następnym roku. Było to znaczące ulepszenie interaktywnego terminala multimedialnego (TIM) wyprodukowanego w 1993 roku dla Française des Jeux pod przewodnictwem Gérarda Colé . Ten bezpieczny terminal już wykorzystujący technologię MPEG został podłączony do dedykowanego serwera FdJ.
Pierwsza próba stworzenia połączonej telewizji w dzisiejszym rozumieniu sięga 2000 roku. Partnerstwo pomiędzy Thomsonem i Microsoftem dało początek TAK, telewizorowi podłączonemu do Internetu, aby zapewnić garść widżetów , takich jak pogoda czy giełda. Nie było tam sukcesu.
W tym samym czasie w wrzesień 2000, inna firma WALAWA we współpracy z firmą Netgem , producentem Netboksa, również wyprodukowała telewizor podłączony do internetu. Oferował praktyczny i przyjazny dla użytkownika interfejs, umożliwiający łatwy dostęp do wielu witryn i usług. Można jednak złożyć dwie skargi na to narzędzie. Po pierwsze wybór, wątpliwy, telewizor low-end i dostęp do Internetu, ponieważ korzystanie z łącza o niskiej prędkości w czasie, gdy połączenie przez modem kablowy było w pełnym rozkwicie we francuskich gospodarstwach domowych i gdzie technologia ADSL , chociaż na etapie prototypu już o tym mówił.
Podobnie jak TAK Thomsona, ten eksperyment zakończył się fiaskiem i nie znalazł żadnych komercyjnych punktów sprzedaży, które pozwoliłyby mu wystartować.
Rynek (klasycznej) telewizji we Francji jest ogromny, oto kilka danych liczbowych za rok 2009:
Trzy miliony podłączonych telewizorach zostały sprzedane pomiędzy 1 st kwartał 2009 i koniecmaj 2012według GfK Consumer Choices . Od tego czasu rynek francuski rozwija się coraz bardziejmarzec 2012(+22% w kwietniu i +27% w maju). Jednak te dobre wyniki wymagają jednak zakwalifikowania; na przykład „jedna trzecia użytkowników w Europie nigdy nie podłączała swojego podłączonego telewizora. " ! (maj 2012).
Wi-Fi lub Ethernet są główne rozwiązania, aby podłączyć telewizor do Internetu.
Telewizor jest już wyposażony na poziomie sprzętowym i programowym do odbioru Internetu. Technicznie przekłada się to na obecność portu Ethernet lub adaptera Wi-Fi .
W przypadku części oprogramowania istnieje już wiele różnych ofert. Mogą pochodzić bezpośrednio od producenta, np. Internet@TV firmy Samsung , lub od zewnętrznego wydawcy, takiego jak Yahoo! Podłączony telewizor lub Google TV . Wspomnimy też o europejskiej ofercie HbbTV, która pochodzi od konsorcjum producentów i nadawców.
Samsung szacuje, że w 2011 roku 2/3 sprzedaży telewizorów będzie dotyczyło modeli podłączonych do sieci.
Aby nie zmuszać konsumenta do zmiany telewizora w celu skorzystania z usług Connected TV, istnieją dwa rodzaje dedykowanych pudełek: dekodery typu Apple TV lub Google TV, które obsługują tylko łączność i łączą się ze środowiskami właścicieli typu Apple lub Google. Jest to system, który jest wstawiany pomiędzy odbiornik TV (TNT, telewizja kablowa, satelita, ADSL...) a telewizor.
Od 2013 roku w krajach, które wybrały ten standard, pojawiły się skrzynki hybrydowe przeznaczone do usług HbbTV nadawane przez kanały krajowe (około piętnastu w Marzec 2013). Te skrzynki są podłączone jako wejście do odbioru naziemnego (lub satelitarnego w niektórych krajach, takich jak Wielka Brytania, Niemcy, Australia) oraz jako wyjście do wejścia HDMI telewizora. Dbają o odbiór telewizji i łącze internetowe, a tym samym dostęp do usług HbbTV).
Terminale lub dekoder w języku angielskim to urządzenia, których obecnie używamy do odbioru telewizji za pomocą tradycyjnych środków nadawczych , których programowanie jest liniowe, zgodnie z „harmonogramem programów”. Sygnał może pochodzić z różnych źródeł analogowych (zagrożonych) i cyfrowych: naziemnej zgodnie ze standardem DVB-T lub DVB-T2 , kablowej ( DVB-C ), satelitarnej ( DVB-S lub S2 )...
W przypadku boxów (Internet) świadczących usługi triple play , dostępne są podstawowe elementy połączonej telewizji: odbiór telewizji i dostęp do szybkiego Internetu , brakuje jedynie pakietu oprogramowania. Na przykład w 2010 roku Freebox Revolution of Free zaczęła świadczyć powiązane usługi telewizji internetowej.
Celem Connected TV jest dostarczanie widzom różnego rodzaju usług. Można je podzielić na 3 kategorie:
Jest to po prostu kwestia udostępnienia przeglądarki internetowej bezpośrednio w telewizorze, dzięki czemu można surfować tak, jak na tradycyjnym komputerze. Niektóre oferty obejmują klawiaturę, zwykle z urządzeniem wskazującym . Dla innych klawiatura będzie dodatkowa. Wreszcie istnieją również klawiatury wirtualne, podobne do tych, które można znaleźć w niektórych smartfonach dotykowych: klawiatura pojawi się na stronie internetowej i może być używana z pilotem podłączonego telewizora.
Dostęp do filmów z pewnością będzie jednym z najczęstszych zastosowań Connected TV. Dostępne filmy możemy pogrupować w 3 kategorie. Przede wszystkim krótkie filmy typu YouTube czy Dailymotion . Następnie catch up TV , catch-up TV, która pozwala oglądać programy już nadawane na kanałach telewizyjnych za darmo. Wreszcie VOD , wideo na żądanie, płatne, umożliwi dostęp do wielu katalogów filmów, seriali, filmów dokumentalnych… wszystko możliwie w HD , 3D …
Z pewnością najważniejszy punkt podłączonej telewizji. Paralela ze światem smartfonów i miliardami aplikacji pobieranych z Apple App Store sugeruje prawdziwą rewolucję. Koncepcja „sklepu”, sklepu z aplikacjami, będzie prawdopodobnie dominować we wszystkich ofertach telewizji internetowej. Na nasze telewizory możemy pobrać darmowe lub płatne aplikacje. Lubią gry lub adaptacje popularnych serwisów internetowych, takich jak Facebook czy Picasa . Jednak najbardziej innowacyjne i najciekawsze będą z pewnością te aplikacje, które najlepiej wykorzystają telewizor, na przykład wchodząc w interakcję z aktualnym programem.
Wyzwania związane z dostępem do telewizji są liczne, ponieważ rynek jest ogromny, a graczy jest bardzo wielu.
Dla producentów Connected TV będzie przede wszystkim punktem sprzedaży, a następnie podstawową specyfikacją. Pojawia się pytanie, którą ofertę zintegrować. Wybór jest pomiędzy istniejącymi ofertami a opracowaniem konkretnej oferty. Samsung oferuje na przykład własne rozwiązanie Internet@TV, ale także rozwiązania firmy Yahoo! i Google .
Nadawcy odgrywają kluczową rolę w telewizji internetowej. Będą musieli radzić sobie ze zmianami technologicznymi i behawioralnymi, które mogą im zaszkodzić, w szczególności w odniesieniu do przychodów z reklam. W chwili obecnej większość nadawców w Europie i Stanach Zjednoczonych ma niewyraźne spojrzenie na koncepcję telewizji połączonej. Ryzyko w takiej sytuacji polega na powtórzeniu fiaska głównych firm przeciwko MP3.
Obecnie możemy policzyć kilkanaście poważnych ofert związanych z dostępem do telewizji. To za dużo, aby koncepcja działała poprawnie. Z jednej strony użytkownicy gubią się w natłoku ofert. Z drugiej strony programiści nie będą mogli przenieść swoich aplikacji na kilkanaście różnych mediów.