W syncytines są białka , które odgrywają ważną rolę w rozwoju łożyska i których obecność wykazano w ssaków : naczelne , gryzonie , zajęczaki , mięsożerne i dużych przeżuwaczy . Pozwalają na rozwój syncytiotrofoblastu .
Z ewolucyjnego punktu widzenia, że geny kodujące te białka pochodzą od retrowirusów, które są niezależnie zakażonych ssaki kilka razy.
Występują u ludzi dwa z nich : syncytyna 1 i syncytyna 2 .
Prace paleowirologiczne wykazały, że geny kodujące syncytyny mają pochodzenie wirusowe. To przykład egzaptacji , termin, który zawdzięczamy Stephenowi J. Gouldowi i Elizabeth Vbra, który określa postępującą ewolucję przez dobór naturalny postaci, która początkowo przyjmuje określoną funkcję w kierunku zupełnie nowej roli.
Geny leżące u podstaw tej egzaptacji to wirusowe geny env : są one prerogatywą retrowirusów lub wirusów RNA. Po etapie retrotranskrypcji wirusowego RNA do DNA w celu wstawienia do komórki gospodarza, jeśli jest to komórka rozrodcza (plemnik lub oocyt), nowo nabyte sekwencje retrowirusowe zostaną przekazane następnym pokoleniom, jak każda inna sekwencja, stając się trwałe elementy genomu gospodarza. Są wtedy uważane za „endogenne” i dlatego nazywane są ERV dla Endogenous RetroVirus . VRE zajmuje znaczną część genomu ssaków, 8% u ludzi i 10% u myszy. Większość jest zdegenerowana, nieaktywna, ponieważ podlega mutacjom z pokolenia na pokolenie. Ale niektóre pozostają nienaruszone pomimo dziesiątek milionów lat, które minęły od wprowadzenia retrowirusów przodków. Ich utrzymanie sugeruje, że ich „schwytanie” daje selektywną przewagę . Tak jest w istocie w przypadku sekwencji env . W retrowirusach geny env kodują białko wirusowej otoczki Env, co pozwala wirusowi na połączenie swojej błony z błoną zakażonej komórki w celu wejścia do niej (właściwość fuzogeniczna) i osłabienia układu odpornościowego zakażonego gospodarza. U ssaków przechwycone geny env były z czasem stopniowo „udomowione”, aby pełnić podstawowe funkcje w łożysku, umożliwiając produkcję syncytyn.
Podczas rozwoju u ssaków łożysko jest pierwszym narządem, który tworzy się z komórek płodu. Pozwala na zakotwiczenie płodu w macicy matki i regulację wymiany (składniki odżywcze, gazy oddechowe, odpady) z matką. Wydziela hormony, działa jak bariera dla infekcji i zapewnia płód nie odrzucający, co stanowi pół-przeszczep, ponieważ jego genom jest dziedziczony w połowie od ojca, a w połowie od matki.
Ta przemijająca struktura ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju płodu przez cały okres ciąży, aw przypadku jego wad może dojść do wielu powikłań przed- i poporodowych. Anatomiczna budowa łożyska różni się znacznie między gatunkami. Istnieją 4 główne typy w zależności od wielkości syncytium , warstwy komórek obecnych na granicy płodu i matki. Warstwa ta charakteryzuje się fuzją komórek pochodzenia płodowego (trofoblastów). Powstała warstwa, zwana syncytiotrofoblastem, stanowi strukturę wielojądrową (wielordzeniową) bez wyraźnych granic komórkowych. Fuzja jest podstawowym procesem rozwoju łożyska i prawidłowego przebiegu ciąży. To właśnie tę fuzję zapewniają syncytyny.
Chociaż struktura mysiego łożyska różni się od struktury ludzkiego łożyska, dwie syncytyny ulegają tam ekspresji w specyficzny sposób. Ich jednoczesna utrata wywołana przez KO (anulowanie ekspresji kodującego je genu) powoduje zniekształcenie łożyska i wczesną śmierć embrionalną.
Najnowsze wyniki opublikowane w październik 2018pokazują, że oprócz genu env sekwencje ERV obejmują inne elementy kooptowane i konserwowane w ewolucji. Nie są to sekwencje kodujące określone białko typu syncytyny, ale elementy regulatorowe LTR . W ludzkim genomie jeden z tych LTR znajduje się w pobliżu genu CRH, który koduje kortykoliberynę , hormon, który odgrywa bardzo ważną rolę w czasie ciąży i określa, kiedy ma miejsce poród. Autorzy wykazali w wyrafinowanych eksperymentach na myszach, że jeśli sekwencje LTR nie działają normalnie, ekspresja CRH jest rozregulowana, a poród jest opóźniony o 5 dni.