Senator | |
---|---|
7 września 1990 -26 kwietnia 1991 | |
Członek Zgromadzenia Ustawodawczego Nowego Brunszwiku | |
18 listopada 1974 -13 października 1987 r. | |
- Allison DeLong ( w ) | |
Premier Nowego Brunszwiku | |
11 listopada 1970 -26 października 1987 r. | |
Louis Robichaud Frank McKenna | |
Członek Zgromadzenia Ustawodawczego Nowego Brunszwiku | |
19 czerwca 1961 -18 listopada 1974 | |
Hugh John Flemming - |
Narodziny |
9 kwietnia 1931 Woodstock |
---|---|
Śmierć |
26 kwietnia 1991(60 lat) Fredericton |
Imię w języku ojczystym | Richard hatfield |
Narodowość | kanadyjski |
Trening |
Uniwersytet Acadia Uniwersytet Dalhousie |
Zajęcia | Polityk , prawnik |
Partia polityczna | Postępowa Partia Konserwatywna Nowego Brunszwiku |
---|---|
Różnica | Order Nowego Brunszwiku (2002) |
Richard Bennett Hatfield (ur9 kwietnia 1931, martwy 26 kwietnia 1991w Fredericton ) był politykiem kanadyjskim . Był premierem Nowego Brunszwiku od 1970 do 1987 roku .
Urodzony w Woodstock , w sercu konserwatywnego i protestanckiego Nowego Brunszwiku , dorastał w Hartland , w rodzinie ściśle związanej z życiem politycznym. Jego ojciec, Heber Harold Hatfield, był członkiem Izby Gmin od 1940 roku aż do śmierci w 1952 roku .
Od 4 roku życia uczęszczał na spotkania polityczne, a w wieku 7 lat brał udział z ojcem w konwencji przywódców Partii Konserwatywnej w Winnipeg , gdzie został sfotografowany z ustępującym premierem Richardem Bedfordem Bennettem . Rodzice Hatfielda zostali zainspirowani przez urzędującego premiera konserwatystów, by nazwać syna.
Po ukończeniu szkoły średniej w szkole z internatem w Saint John (Nowy Brunszwik) obszar , Hatfield ukończony kurs chemii na Acadia University , Wolfville ( Nova Scotia ). Następnie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Dalhousie w Halifax , ale po roku je porzucił, aby poświęcić się szkoleniu prawniczemu , które ukończył w 1956 r. ( LL.B. ) Hatfield nigdy nie zdał egzaminu wstępnego do palestry New Brunswick. Krótko praktykował prawo w Nowej Szkocji przed powrotem do New Brunswick w celu objęcia stanowiska kierownika sprzedaży w Hatfield Industries Ltd. , rodzinna fabryka chipsów ziemniaczanych .
Wykorzystując wolne miejsce pozostawione przez byłego premiera Hugha Johna Flemminga , który zrezygnował w 1960 r. , by kandydować na urząd w Ottawie , Hatfield został po raz pierwszy wybrany do Zgromadzenia Ustawodawczego Nowego Brunszwiku pod szyldem konserwatystów podczas wyborów uzupełniających w sprawie19 sierpnia 1961.
Po nieudanej próbie w 1966 roku został liderem swojej partii w 1969 roku . W następnym roku pokonał liberałów pod wodzą Louis-J. Robichaud i stał się 26 th New Brunswick Premier . Ma 39 lat. Rozpoczęło się jedno z najdłuższych rządów w historii politycznej tej prowincji.
Rząd Richarda Hatfielda kontynuował inicjatywy zmierzające do modernizacji prowincjonalnego aparatu państwowego poprzez utrzymanie i kontynuowanie reform społecznych i instytucjonalnych zapoczątkowanych przez jego poprzednika. Na konferencji na kilka tygodni przed śmiercią Hatfield nie zawahał się stwierdzić, że program równych szans był najważniejszym wydarzeniem politycznym w jego karierze.
Osobiście sympatyczny do aspiracji Acadians którzy stanowią ponad jedną trzecią populacji, a zalecane przez kilku doradców frankofońskich - on powołuje Acadian , Jean-Maurice Simard , na stanowisko ministra finansów i wicepremiera - Richard Hatfield On sam, nawet jednojęzyczny anglofon, odpowiedział na żądania frankofońskie w 1972 r. , dzieląc dwujęzyczną radę szkolną Moncton na dwie odrębne administracje, zorganizowane według języka nauczania. Następnie ponownie popełnił przestępstwo w Bathurst w 1977 roku iw następnym roku w Dalhousie . W 1974 ustanowił także „ dwoistość językową ”, czyli utworzenie dwóch odrębnych ministerstw edukacji, jednego dla systemu szkół anglojęzycznych , drugiego dla szkół francuskojęzycznych .
17 lipca 1981 r.Zgromadzenie Ustawodawcze przyjmuje ustawę uznającą równość dwóch oficjalnych społeczności językowych w Nowym Brunszwiku , która po raz pierwszy uznaje równy status Akadian jako społeczności językowej i zobowiązuje rząd prowincji do ochrony i promowania rozwoju tej społeczności. Obowiązek ten zostanie zapisany w Konstytucji Kanady z 1993 roku .
W tym okresie Nowy Brunszwik zajął swoje miejsce we Frankofonii . W 1977 r. prowincja uzyskała status rządu uczestniczącego w ramach Agencji Współpracy Kulturalnej i Technicznej , dziś znanej jako Międzynarodowa Organizacja Frankofonii .
Jego starania o przyciągnięcie inwestycji do województwa nie powiodły się. W 1973 roku udzielił finansowania Malcolmowi Bricklinowi, amerykańskiemu biznesmenowi, który chciał założyć w Saint-Jean fabrykę rewolucyjnego samochodu sportowego Bricklin SV-1 . Wprowadzony z wielkimi fanfarami w hotelu Four Seasons w Nowym Jorku samochód, który miał usunąć Chevroleta Corvette, zrobił dobre wrażenie. Mimo to firma zamknęła swoje podwoje niecałe dwa lata później, po zbudowaniu łącznie 2854 pojazdów i pochłonięciu 23 milionów dolarów z funduszy publicznych.
Jednocześnie zaakceptował budowę elektrowni jądrowej w technologii CANDU w rejonie Saint-Jean, w Point Lepreau . Elektrownia, zarządzana przez koronną korporację New Brunswick Power , zostanie oddana do użytku w 1983 roku , ale będzie kosztować dwa razy więcej niż oczekiwano.
Richard Hatfield brał udział w trzech rundach konstytucyjnych podczas swojej długiej kadencji. Był obecny w 1971 , podczas Victoria Round , pierwszej próby Pierre'a Elliotta Trudeau, by włączyć Kartę Praw do kanadyjskiej konstytucji .
Hatfield brał udział w pierwszej kampanii referendalnej w Quebecu , gdzie prowadził kampanię na rzecz obozu, a nie „ dał [n] t wrażenie, że chce uczynić zarówno emisariusza dobrej wiary z kanadyjskim angielskim Quebec, jak i tłumacza skarg Quebec przed resztą kraju ”.
Po zwycięstwie obozu federalistycznego był, wraz z Billem Davisem z Ontario , jedynym premierem prowincji, który w pełni podzielił stanowisko Trudeau na rzecz przyjęcia konstytucji kanadyjskiej – a następnie ustawy parlamentu Westminsteru – i włączenie Karty Praw . Jego naleganie na uznanie dwujęzyczności w jego prowincji skłoni go do rozstania się z jego odpowiednikiem z Ontario, który nie był przygotowany na takie samo traktowanie swojej mniejszości francuskojęzycznej.
Według jego biografów, Michela Cormiera i Achille Michaud , Hatfield był tak samo odizolowany jak René Lévesque wieczorem4 listopada 1981, podczas gdy negocjacje odbywały się w Château Laurier , który później został nazwany Nocą Długich Noży w Quebecu.
Pod koniec swojej kadencji, w kwietniu 1987 roku, wziął udział w Konferencji Pierwszych Ministrów, której kulminacją było porozumienie znane jako Meech Lake Accord . Hatfield, zdecydowany zwolennik porozumienia między 11 premierami, nie mógł doprowadzić do ratyfikacji dokumentu przed końcem swojej kadencji.
Ostatnie lata jego rządów były naznaczone skandalem. 25 września 1984musi towarzyszyć królowej Elżbiecie II podczas oficjalnej wizyty w prowincji. Premier, który ma polecieć Royal Fredericton do Moncton , oddaje swój bagaż. Royal Canadian Mounted Police kontrolowane torbę do 35g z konopi . Oskarżony jest o posiadanie narkotyków, ale ostatecznie zostanie uniewinniony.
Zmaga się z wewnętrznymi podziałami między francuskojęzycznych i angielski- mówiąc skrzydła swojej partii, Richard Hatfield wciąż próbuje uzyskać piątą kadencję. Ale jego partia będzie cierpiał bezprecedensową klęska w historii Kanady polityczny, tracąc wszystkie 58 miejsc Zgromadzenia Ustawodawczego w rękach Partii Liberalnej z McKenna ,13 października 1987 r..
Zostawił politykę, ale zgodził się siedzieć w Senacie na wniosek premiera Kanady , Brian Mulroney , The7 września 1990. Zmarł niecały rok później26 kwietnia 1991, w wieku 60 lat.